Hallo allemaal, Ik heb een probleem waar ik heel erg mee zit. Ik heb een zoontje van 20 maanden. Lekker energiek en hij kan met iedereen opschieten. Ik werk weer sinds kort en mijn zoon verblijft dan bij mijn ouders, broers en zusjes thuis. Altijd als ik thuiskom begint hij ineens zo hangerig te doen van, ik wil auto enzo, en als ik hem zn zin niet geeft blijft hij janken tot ik hem zn zin geef en als dat over is wilt hij weer wat anders waar hij om blijft janken. Mn ouders vertellen dan dat hij nooit zo is bij hun. Dat hij heel gezellig is en lekker speelt en pas als ik thuiskom, verandert hij in een keer en begint hij overal om te vragen en meteen te huilen als ik niet toegeef. Ik heb al geprobeerd mn gedrag tegenover hem te veranderen en gewoon ´NEE´ te zeggen. Of juist wel hem zn zin te geven, of af te leiden elke keer. Maar niets helpt. Ik begint me echt af te vragen wat ik verkeerd doe, dat hij bij mij meteen huilt als ik m zn zin niet geef, om dit niet te veel op te laten vallen, geef ik m gelijk de borst. Dan wordt hij weer stil en dan word ik ook niet steeds aangesproken van: bij ons doet hij dat niet. Wat doe ik verkeerd???
hij is zijn eigen ik aan het ontdekken. Hij is juist heel normaal gedrag aan het vertonen. Hij zal je uitproberen omdat je situatie die er eerst was, vastigheid, weg is. Ik zou zelf zijn negatieve gedrag niet belonen met de borst (eten of andere dingen) Tja...sorry maar nee is nee. En dan afleiden. Positieve aandacht geven. Als ik het verder uit je verhaal opmaak deed hij dit dus eerst niet.
Je zoontje moet nog wennen aan de nieuwe situatie denk ik bij je ouders kan hij niet helemaal zichzelf zijn waardoor hij volledig ontlaadt bij jou. Dat is een juist een compliment maar ik snap dat dat moeilijk is. Gaat vast vanzelf beter ik zou hem laten zien dat je er begrip voor hebt.
Ik denk inderdaad, net als Yukl dat het juist een compliment is. Eindelijk is mama er weer en kan ik mezelf zijn. Hij zoekt meteen zijn grenzen op bij jou, daarom is het heel belangrijk dat je hem zijn zin niet geeft. Hij wil juist van jou horen wat wel en niet mag. Hij kan daar alleen niet gepast op reageren Het gaat weer over hoor en als het zover is, dan kun je wachten op de volgende fase
Heel herkenbaar. En al helemaal als ze een nachtje bij schoonouders heeft geslapen. De volgende dag denkt ze dat alles kan en mag zo ook slaan! Ongelooflijk wat dat met zo'n kleine dreumes kan doen. En ook na een dag als ik dan kom veranderd ze, maar ik geef haar zin niet. We gaan wanneer ik dat wil en aangeef.
ja, dat is echt hartstikke gewoon, hier ook twee kleintjes van 4 en 2 die zich heel sociaal wenselijk kunnen gedragen en dat heel lang vol kunnen houden, en eenmaal thuis of bij mama.. dan moet het er allemaal even uit! Niet leuk, maar het enige wat je kunt doen is zelf je rust bewaren (hoe moeilijk ook soms..) en aangeven wat je wel en niet goed vindt!
Dat heeft mijn zoon ook heel lang gehad hoor. Wat de anderen ook al zeggen, hij is dan eindelijk thuis en kan weer zichzelf zijn. Kinderen voelen dat heel goed aan, jij bent mama, jij bent veilig, jij houdt toch wel van hem. Hij hoeft niet meer lief en leuk te doen om aardig gevonden te worden. Thuis voelt hij zich dus veilig genoeg om boos en vervelend te zijn (wat ze dus jammer genoeg altijd doen als jij weg bent geweest). Bij mij was het dus zo dat als hij mij zag dat hij vervelend ging doen, of hij nu de hele dag bij papa was geweest of logeren bij opa en oma. Het was dan inderdaad ook heel vaak van 'hij is juist zo lief geweest', 'net was er nog niets aan de hand' enz. Ik probeerde me altijd zo min mogelijk van deze opmerkingen aan te trekken en als ik in mijn achterhoofd hield dat mijn kleintje bij mij goed gehecht was en het daarom deed, dan vond ik het ook niet zo heel erg. Verder zou ik in jouw geval proberen om het normale dagelijkse ritme aan te houden. Op normale tijden eten (ik weet niet hoe je het met bv doet maar ik neem aan dat daar ook een ritme in zit), spelen, slapen. Proberen af te leiden met speelgoed (misschien even televisie kijken?), stukje wandelen. Ook gewoon op je normale manier met het gillen en willen omgaan (negeren, even in de box), soms toegeven aan wat hij wilt, soms nee zeggen. Verder ook laten merken dat je hem nog steeds heel lief vind en hem gemist hebt, lekker knuffelen, wat vaker op schoot nemen enz. Het is in ieder geval een lastige periode, vooral zolang je hem niet uit kan leggen dat hij naar opa en oma gaat. Succes (zal ik dadelijk ook nog nodig hebben als nummer twee die fase gaat krijgen)
Heel herkenbaar. Mijn kindjes hebben een tijd gehad dat ze ter plekke kei hard begonnen te huilen als ik binnen kwam lopen. Echt hysterisch. Leuk welkom elke keer Mijn schoonmoeder voelde zich altijd opgelaten (ze was dan aan het oppassen). Ze riep ook altijd: 'net waren ze heel vrolijk', 'het klinkt alsof ik ze de hele dag heb mishandeld' enz . Ik snap jouw gevoel. Ik voelde me soms echt vreselijk bij, had echt het gevoel dat ze het bij mij helemaal niet leuk hadden, en bij anderen wel enz. Maar het is inderdaad de teken van goede hechting. Misschien is het een idee om hem meteen ná het ophalen aan te leggen, zodat hij jouw veiligheid voelt en tot rust kan komen aan de borst. En niet dat je de borst geeft om geen NEE te moeten roepen. Zo kun je misschien die 'vervelende' ontlading voorkomen.
Wow, ik dacht dat ik enige was. Wat een goed idee dat ik hier een topic over geopend heb, anders had ik dit nooit geweten. Over belonen met bv, ik snap wat je bedoelt. Ik zal dus gewoon moeten volhouden met ´nee´ zeggen en afleiden. En soms een ´ja´ tussendoor kan ook wel, denk ik. Wat las ik trouwens?? Volgende fase? Oh nee! Hhahaha, ik heb geen idee wat ons nog meer te wachten staat, hahaah, maar het is ook heel erg leuk en genieten hoor, zo een kindje. En ik had heel veel moeite met die opmerkingen, van: ´daarnet was hij nog rustig´. Maar zo te horen, krijgen jullie deze ook te horen en moet ik er gewoon zo min mogelijk iets van aantrekken. Ik ben trouwens nieuw op dit forum, dit is mn eerste topic en iedereen is meteen zo behulpzaam. Echt leuk! Ik zal zeker nog wel even blijven hangen op deze website.
Misschien komt er een fase aan dat ie je gaat vertellen wat ie allemaal heeft gedaan bij opa en oma. Daar kijk ik zelf zo enorm naar uit!!! Hier zijn die 'ontladingen' minder geworden nu ze meer beginnen te kletsen. Het zijn geen hele verhalen, maar ze kunnen we IETS aan me kwijt, en dat scheelt heel veel. Wij vinden het ook fijn om de dag na te praten met ons gezin? De kindjes volgens mij ook
voor mij is het ook heel herkenbaar en gaan ze net als de kinderen van ADI regelmatig keihard huilen zodra ik binnenkom. wat ik zelf nooit zal doen is als ik eerst nee heb gezegd dat ik daar daarna op terug kom en toch ja zeg. Het lijkt mij dat je kind dan snel genoeg doorheeft dat als het maar lang en hard genoeg zeurt dat er dan een kans bestaat dat het toch ja wordt. nog heel veel plezier op het forum. Ik kom hier al bijna 4 jaar en ik vind het superfijn dat er over het algemeen heel respectvol met elkaar omgegaan word
Mijn oudste begon ook altijd consequent te brullen als ik haar op kwam halen van het KDV! Ergens tussen de 1,5 en 2 jaar is dat over gegaan. De jongste begroet me nu wel gelukkig met een grote lach! Ach, en die opmerkingen, ik denk dat die gemaakt worden omdat de ander zich ongemakkelijk voelt. Inderdaad, dat ze niet willen dat jij denkt dat je kindje het de hele dag slecht naar de zin heeft gehad. Eerder verontschuldigend dan iets anders hoor!
Yup, herkenbaar.. Het maakt niet uit waar ze geweest zijn, papa, opa/oma, zwager, schoonzus, het is altijd hetzelfde liedje. Wat ik vaak doe is het gedrag negeren (huilen, jammeren, enz) en ze gewoon op schoot nemen en lekker knuffelen. Vaak worden ze dan wel rustig en gaan ze lekker door met waar ze mee bezig waren. Het is een lastige fase, maar mijn dochter houdt er nu mee op. Ze komt vaak naast me zitten en verteld dan idd wat ze gedaan heeft (Adi , ffies geduld nog! ). Iliyas daarentegen wil echt nog hangen bij mama en lekker vervelend zijn Succes!
Onze oudste stapte thuis van de fiets af en was dan ook ineens vreselijk dwars, begon te brullen zodra zijn voetjes de grond raakten. Ik vind de tip van Adi een goeie: lekker eerst even bij laten komen aan de borst, dan nog even spelen en de overgang maken. Onze oudste twee wilden na ergens anders te zijn geweest ook altijd eerst even aan de borst. Weet niet wat me overkomt, nu de derde die behoefte helemaal niet heeft! Ik heb er altijd lekker aan toegegeven, scheelde heel wat drama's
Dat ontladen is enorm herkenbaar. Net als de reactie van opa&oma: o, maar hij had het zo gezellig bij ons! Ja, heel gezellig. Maar toch durven ze zich daar niet helemaal te laten gaan, zijn toch minder thuis dan bij mama. Dus als ze mama weer zien moeten ze wat kwijt. Ik knuffel hem dan enorm en probeer hem te troosten. Zeg dat ik hem gemist heb en dat ik blij ben om weer samen te zijn. Ik vind het belangrijk om hem de ruimte te geven zijn verdriet (of wat het ook is) te uiten. Het is natuurlijk makkelijker als ze huilen om te ontladen dan dat ze vervelend gaan doen. Komt hier ook voor. Ook dan probeer ik even flink te knuffelen (natuurlijk niet als beloning voor het vervelend doen) en hem te zeggen dat ik blij ben om weer samen te zijn. Het is bij oudste nu wel veel minder, omdat hij inmiddels zo vaak bij opa&oma is geweest dat hij zich daar ook wel durft te laten gaan. Jongste heeft er nog wat meer moeite mee.
Was/is hier ook zo hoor! Als wij bij opa en oma komen (ze is daar standaard 1x in de week en wij blijven dan met z'n allen eten), ziet ze ons niet eens staan. Let wel: papa en mama niet! Zusje en de hond (die ook mee komt ) worden uitgebreid begroet: Hawoow Emma!!!! Hawoow Mikki!!! En papa en mama....soms krijgen wij een kus Eenmaal in de auto komt ze nu wel los en verteld ze inderdaad wat ze allemaal gedaan hebben. Een paar weken geleden hadden we het toppunt..we zaten in de auto op weg naar huis en toen was het vanaf de achterbank: (diepe zucht) Nou......dat was leuk bij opa en oma
Je moet hier trots op zijn. Dit is zijn manier om te zeggen, mama ik heb je gemist en ik ben blij dat je er weer bent.
Ik herken dat ook heel erg. Volgens mij idd heel normaal Moet wel zeggen dat het wel iets minder word steeds.
Heel erg herkenbaar! Hier gaat het precies zo, als mijn dochter bij mijn moeder is geweest en ik kom binnen, gaat ze gelijk huilen, jammeren, aan mijn benen hangen, maar wat mijn dochter ook doet, is dan gelijk lelijk tegen oma doen. Ze mag haar niet meer aanraken, ze krijgt geen kusje als we weg gaan, of als ze haar een kus wil geven dan mept ze oma gewoon. Dit vind ik ook helemaal niet leuk om te zien maar zodra ik weer in beeld ben, waar ze op dat moment dan ook is, is iedereen voor haar onbelangrijk en wil ze alleen nog bij mij. Ik heb het ook nog nooit zo bekeken hoor, dat het zou betekenen dat ze me gemist heeft, want thuis gaat ze ook gelijk zeuren om een ijsje, snoepje of gewoon onzinnig zitten huilen, in mijn ogen dan he. En dan reageer ik weer geirriteerd en dat wil ik eigenlijk niet natuurlijk. Ik pak haar dan op, ga lekker op de bank zitten en dan gaat ze heerlijk tegen me aan hangen, speentje en knuffel er weer even bij en dan hebben we even een moeder dochter momentje, en dan is het daarna weer goed. Maar een goed topic dit, je bekijkt het dan ineens op een andere manier!