@nicoletta: wat een goed idee, je draait de vraag dus om; niet: wat willen we niet, maar: waar gaat onze voorkeur naar uit. Dat maakt het wel iets makkelijker. Nog steeds wel moeilijk, want als ik mijn ideaalbeeld volg, wil dat niet zeggen dat ik een kindje dat hieraan niet voldoet niet "leuk genoeg vind" natuurlijk, maar goed. Je moet toch een beeld schetsen van hoe je het voor je ziet, denk ik. Dank je wel voor je hulp, we hebben weer iets om over na te denken! Hoe gaat het bij jullie met de twee kleintjes? @poppe: veel plezier bij de info-avond. Zo te horen hebben jullie er wel zin in! Tijdens de stap cursus heb je nog ruim de gelegendheid om over alle eventuele bezwaren na te denken.
Tijdens de STAP kregen wij een 'pleegkind' op papier mee. Billy, was 3 jaar oud, Had zijn leven lang nooit structuur gehad dus was vrij druk. Het was de bedoeling dat wij zo een week deden alsof Billy bij ons woonde. Regelmatig was hij dus alleen thuis enzo En een kindje van 0-1,5/2 hadden wij ook als aanbod. Maar je moet je goed bedenken dat een kindje van een paar maanden oud ook al flink beschadigd kan zijn. Ook al merk je het niet meteen.
Ja, dat besef ik ook wel, maar merk je dat dan meteen? Ik heb het idee (misschien heb ik het ook helemaal mis...) dat dit dan pas later tot uiting komt, als het kindje iets ouder is en als het gewend is en langer in een stabiele omgeving. Hoe kunnen ze dan van te voren weten wat dit kindje voor problemen gaat krijgen en hoe hij of zij dit gaat uiten? Ik heb niet het idee dat we de beschadigingen van een jong kindje onderschatten, maar ligt het niet erg aan de situatie waaruit het kindje komt en aan het karakter van het kindje hoe dit tot uiting komt? Hoe weten pleegzorg en jeugdzorg bij het matchen dan of dit een ontzettend druk kind gaat worden of een heel teruggetrokken en stil kindje? Kunnen jullie ervaren pleegmama's iets vertellen over de problemen die je dan concreet kunt verwachten bij een baby/peuter? (of kan dit niet vanwege privacy redenen?) Moeilijk om hier van te voren een beeld van te krijgen, hoor! Maar we willen ons toch zo goed mogelijk voorbereiden..... Misschien dat een "pleegkind op papier" wel goed is om een concreter beeld te krijgen. Zal bij ons misschien nog wel komen. Het tweede deel van de STAP zal dan misschien ook meer gericht zijn op het voelen en ervaren van pleegzorg? Fijn, zo'n forum. Ervaringsdeskundigen bij de hand, die al mijn moeilijke vragen kunnen beantwoorden......
Een voorbeeldje van een erg beschadigd kindje in die leeftijd; Het kindje huilt heel veel. Hiermee bedoel ik dus 's nachts (zo'n uur of drie per nacht niet), overdag is het enorm aan het jengelen en jammeren. Je kunt niet even met goed fatsoen naar de wc om in een razend tempo een plas doen (en al helemaal niet even rustig 'zitten'.). Eten is een enorme strijd, alles gaat er huilend in. Een box is uit den boze en dus moet je enorm al je spullen in de gaten houden (stekkers, snoeren, glazen op tafel, kranten (lekkere hapjes), etc. In bad gaan gaat enorm gepaard met angst en het kindje zit in een kramp. Verschonen is net zo'n hel en luiers een strijd. Geregeld driftbuitjes en dat je gauw geneigd bent om dan maar niet hetgeen af te pakken wat het kindje voor stouts in handen heeft omdat het dan ontaart in een vreselijke driftbui. Dus merk je dit alles meteen? Ja, en ik kan je uit ervaring zeggen dat je hier dood en doodmoe van wordt. Bovenstaande situatie was een kindje onder een jaar..... Soms dacht ik zelfs even; doe mij maar een puber die slapen in ieder geval nog uit .
nicoletta, als je dit echt mee hebt gemaakt: respect voor jou meid! hier een meisje dat altijd doorslaapt en overdag eigenlijk alleen huilt als ze honger heeft
Ja, zoiets verwachtte ik wel. Lijkt me idd vreselijk vermoeiend lichamelijk en geestelijk, vooral omdat je echt op een bepaald moment ten einde raad bent. Kan me voorstellen dat het slopend is voor de rest van je gezin, lijkt me extra zwaar als je hiernaast nog eigen kindjes hebt (of nog een pleegkindje??) Maar toch denken we ook, kom maar op! Bedankt voor je reactie, hier kan ik tenminste echt iets mee. Deze dingen zeggen ze niet bij onze stap cursus, wordt pleegzorg toch iets rooskleuriger voorgespiegeld dan het in werkelijkheid is/kan zijn. Ja, ik snap wel dat je dit meteen merkt (vrij moeilijk te missen...) maar dan weet je nog lang niet hoe dit kindje zich op langere termijn gaat ontwikkelen, dat weet niemand. Wisten jullie van te voren hoe het ging zijn om voor dit kindje te zorgen? Kon je dat op de een of andere manier inschatten? Weet in ieder geval wel dat dit ons niet afschrikt. (maar waarschijnlijk denk je nu: ik spreek je over een jaartje nog wel eens, als de wallen onder je ogen tot je knieën reiken...)
Heeeeerlijk Lindsay!! Een dergelijke plaatsing hadden wij ook de eerste keer. Dat meisje is echt zo ontzettend makkelijk en voorbeeldig. Dat was bijna alleen maar genieten. En ja, deze situatie die ik beschreef is zoals de plaatsing momenteel bij ons thuis is. Wat wist ik van deze plaatsing vooraf? Niks eigenlijk behalve dat het een kindje was wat veel aandacht nodig kon hebben. Tja dan denk je gauw, aandacht heb ik genoeg. Ik ben immers veel thuis, ben dol op het stimuleren van kindjes en ben dol op spelletjes doen, kletsen, zingen etc. Moet lukken toch ? Maar dat het ZO zou zijn, nee dat had ik niet zo gauw bedacht. Dergelijke situaties zijn vrijwel zeker bij verslaafde kindjes of waarbij moeder volop drugs tijdens de zwangerschap heeft gebruikt. Bij dit kindje was van dit alles geen sprake. Het heeft liefhebbende ouders en die alles doen wat in hun vermogen ligt. Alleen is het klaarblijkelijk niet voldoende geweest..... Je moet je dan realiseren dat een crisisplaatsing minimale gegevens bevatten, de inschatting van de problematiek juist kan zijn maar ook volkomen verkeerd. Dat maakt het spannend, voor sommigen zelfs verslavend en ook een enorm uitdaging. Maar het vraagt ook enorm veel van je. Je gezinsleven kan een andere wending krijgen, je hebt minder tijd voor je partner, soms word je van vermoeidheid snauwerig. Je kunt gefrustreerd raken doordat je hulp nodig hebt en de voogd er met zijn/haar pet naar gooit en je die hulp gewoon niet krijgt. Voor Poppe wil ik dan ook zeggen dat het niet alleen maar draait om de zorg voor een kindje. Maar vergis je absoluut niet in de zaken er om heen. Een bezoek met een ouder kost je gauw een dagdeel eens in de twee weken, je contacten met pleegzorg kosten tijd, je contacten met de voogd kost tijd. Je moet soms extra tijd besteden aan de consultatiebureaubezoeken, huisartsbezoekjes verlopen soms wat vaag omdat je niet alles van een voorgeschiedenis weet. Dergelijke kindjes kunnen soms extra zorg nodig hebben; prelogopedie, extra huisarts wanneer ze bv verwaarloosd of verslaafd zijn, psychische therapie, fysiotherapie, extra tandartsbezoeken omdat hier geen aandacht aan besteed en ga zo maar door. Hiermee wil ik zeggen; ga alsjeblieft niet op een roze wolk van een kindje redden zitten. De realiteit is echt anders. Soms is het echt een strijd voor het geluk van een kind. Soms is het echt een strijd om je eigen leven overeind te houden en soms is het een strijd om afscheid te nemen van een kindje........
O ja, het is ook ontzettend leuk hoor!! En soms een enorme kick dat je eindelijk hebt ontdekt hoe je het kindje wel moet aanpakken en dat het door die andere aanpak enorm opbloeit. Dat is echt heeeeeeeeeeel gaaf! Ook die ervaring heb ik inmiddels .
even een meeleefleesinbraakreactie! Thnx nicoletta voor je realistische beeld van pleegzorg. van de stappen die wij voor eventuele pleegzorg wilden zetten, zijn er nog maar erg weinig over.. Huisje is er, biobeebje 2 is er en ik ben nu 6 maanden salarisloos thuis om te kijken hoe dat bevalt. En dan staan we voor de keuze of we er serieus mee bezig gaan, of niet. En jouw stukje helpt, en geeft veel vragen, maar ook duidelijkheid. Hoe zit er eigenlijk met een stukje pedagogische ondersteuning? krijg je die via pleegzorg, of alleen als het kindje een "rugzakje" heeft? Petje af voor jou meid! Jullie betekenen heelveel voor dit jongetje! En al kan hij dat nu misschien niet laten merken! Hoe ervaren pleegmama's met biobeebjes het? hoe voel je de liefde? Ik bedoel, is de liefde voor je pleegkindje te vergelijken als voor je eigen kindje? Of niet? Is het onvoorwaardelijk? Want het stukje van afscheid nemen lijkt mij ondragelijk, maar dat komt omdat ik het met mijn kindjes vergelijk. breek weer uit
Hier nog een ervaring van een pleegje: Kindje gaat zo met vreemden mee, kruip bij iedereeen op schoot, wil iedereen kusjes geven en knuffelen. Aanspreken is lastig, zkijkt je aan alsof je iets heeeeel raars zegt als je zegt dat ze niet met de mevrouw van de kassa mag knuffelen. Zodra ze iets stouts doet is het meteen SORRY SORRY SORRY en voelt ze zich heeeel schuldig. Ze heeft altijd de angst dat ze weg moet bij ons, dat we haar niet meer willen. En nu is ze 4 jaar. Ze was 1,5 jaar toen ze ze bij ons kwam en dit alles al meteen aan de orde was. Het wordt nu minder maar met hele duidelijke structuur en regels, Ook naar de omgeving toe moet je duidelijk zijn, familie, opa;s oma's. dat kan ook wel eens wat wrijving geven. Nog een ervaring. Drugs kindjes, als baby huilen huilen huilen huilen en bibberen! MOeilijk leren, tandjes rotten al snel uit de mond, groei achterstand. En dan niet te vergeten gedrag. Er zijn veel heftige verhalen! Maar dat neemt niet weg dat het geweldig is om te doen, een kindje een rustige stabiele plek bieden waar hij of zij helemaal tot rust komt en zichzelf kan ( leren) zijn. en gewoon rustig kan groeien.
jeetje tanja, dan zit jouw pleegdochtertje toch met een hechtingsstoornis, niet? krijg je daar genoeg begeleiding voor? kunnen ze daar nog 'iets aan doen'?
Meiden, hartstikke bedankt voor jullie ervaringen. Nicoletta, ten eerste heel veel succes ermee. Dat je ondanks deze turbulente tijd nog tijd vind om mijn vragen hier te beantwoorden vind ik extra knap! Ten tweede: wat kun je het allemaal mooi onder woorden brengen. We zaten al niet meer echt op een roze wolkje, maar misschien hingen we nog net aan een randje. Daar zijn we na het lezen van jouw verhaal definitief van af gekukeld! @tanja: Lijkt me weer op een hele andere manier moeilijk. Wisten jullie van te voren dat het meisje een hechtingsprobleem had? Hoe weet je hoe je ermee om moet gaan? Of is het een kwestie van proberen tot je de juiste aanpak hebt gevonden? Misschien klinkt het in jullie oren wel heel erg als "Iemand-Die-Nog-Geen-Idee-Heeft-Waarover-Ze-Praat" maar het lijkt me ondanks de strijd die jullie elke dag leveren met de pleegkindjes ook zo mooi om het kindje uiteindelijk vooruit te zien gaan en te zien groeien. Maar wat nu als je het kindje dan na maanden/jaren knokken voor hem/haar weer terug moet laten gaan naar zijn ouders, terwijl je eigenlijk voor jezelf weet dat dit niet goed zal gaan? Of zijn jullie het altijd eens met de mening van de kinderrechter/bureau jeugdzorg over wat er gedaan moet worden in het belang van het kind?
Heee Murphy, graag gedaan hoor! Ik help je met liefde hoor en als je een keer wilt langskomen mag dat ook hoor! Neem je man maar mee . Alleen dan weet ik zeker dat jullie verkocht zijn en zeker weten pleegzorg willen gaan doen . Ik ben zo ontzettend trots en verkikkerd op de twee kleine ukkies die aan ons leven zijn toevertrouwd! Want je hebt helemaal gelijk, het is ook zo ontzettend gaaf om een kindje weer op te zien bloeien en zich weer normaal kind te laten voelen. Echt daar kan (denk ik, heb ik nooit geprobeerd) geen enkele drugs tegenop . Jouw vragen zijn juist ontzettend goed en zullen je alleen al helpen om je nu al een beetje juist te vormen. Je moet het echt zien als niet een biologisch kindje. Dat hele biologische moet je loslaten en het als iets tijdelijks gaan zien (om ook een beetje in te haken op Taliaa). Kindjes worden denk ik wel eigen en dat gaat heel snel. Een vieze neus, poets je zo weg en druppel limonade uit een mond haal je misschien wat weg met wat eigen speeksel . Hahaha Echt, hoe vaak ik heb gehoord dat mensen denken dat het eigen kinderen zijn en hoe eigen ik ze opvoed.... Zelf weten we en beseffen we dat het tijdelijk is dat ze bij ons zijn. Maar dat geeft niet. Natuurlijk is het dan vreselijk als ze weer weg gaan. Met name als je dat de eerste keer overkomt. Dan is het het zwaarste. Maar om je eerlijk te zeggen, na een tijdje keek ik ook wel uit naar een 'nieuw' kindje. Weer die rush van plaatsen en in de 'goede vorm kneden'. Wat Tanja beschrijft herken ik ook deels. Het andere kindje wat ik hier in huis heb, geeft het liefst iedereen ook een kusje. De postbode mag volgens het kindje ook best een kusje krijgen. En ga ik bij iemand voor het eerst op visite, dan mag ik het kindje gerust achterlaten....... Gelukkig is het niet zo ernstig als Tanja beschrijft maar het kindje wel degelijk een gemis van basisvertrouwen. Daar moet je dus echt op bedacht zijn. Het laatste kindje waar ik je over vertel is teruggeplaatst geweest. Naar een plek waar de honden geen brood van lusten. Ik heb hier slapeloze nachten van gehad en kan nog niet begrijpen dat een kinderrechter iets dergelijks heeft kunnen goedkeuren. Ook snap ik niet dat Jeugdzorg harder heeft opgetreden. Daarnaast heb ik het geregeld aan de stok met de voogd omdat ik vind dat ze veel en veel te soft is. Dit kindje maar ook de moeder van dit kindje hebben een enorme behoefte aan duidelijkheid en rust. Mag het kindje straks echt definitief naar huis of wordt het weer een tijdelijk iets???? Niemand die het ons nu kan vertellen en wat enorm lastig is....
WIj wisten wel dat ze een een hechtingsprobleem had. Ze heeft in haar korte leventje op 5 verschillende plekken gewoond dus ook niet zo gek. Je merkt echt dat bij een normaal kind het er al in zit.. en in dit geval moet het natuurlijke gedrag ( schuilen bij mama, niet metvreemden mee gaan enz) aangeleerd worden. Door regels met de HELE omgeving, school, familie enz. Het is echt een taak en steeds maar weer vormen hoe je het toch beter kan doen hoe je situaties aan moet pakken. Mensen roepen snel "oh wat een lief kind! wat een sociaal kind zeg! kom maar lekker even bij mij op schoot! Oh wat lief ze geeft me zo een kusje" Mensen zien niet dat het niet klopt als een kind zo doet. Ze inden het leuk en door hun reactie 'belonen'ze het gedrag. dus wij hebben onze hele familie een soort oorlichting gegeven wat het allemaal inhoud enzo. En wat er allemaal bij komt kijken. We merken echt dat het verbeterd gelukkig maar soms schrik ik me rot als ze opeens enthousiast op de buurman afrent...
jeetje al op 5 plaatsen, snap idd dat ze dan een hechtingsprobleem heeft, je zou voor minder. fijn dat jullie al een verbetering zien! heb je natuurlijk aan jezelf te danken
@nicoletta: ik denk inderdaad dat het stellen van vragen (en vooral het krijgen van antwoorden) ons helpt bij het krijgen van een beeld bij pleegzorg. Lijkt me enig om jullie pleegjes een keertje in Real Life te komen bewonderen, dus wie weet houd ik je aan je aanbod! Irritant dat die voogd zo soft is. Da's toch in niemands belang, kindje heen en weer blijven sleuren. Wel fijn dat het kindje weer bij jullie terecht kon. @tanja: jee, 5 verschillende plaatsen is echt heel veel! Niet zo gek dat ze zich niet automatisch hecht aan de volgende "verzorger". Heeft jullie omgeving wel begrip voor de situatie en werken ze een beetje mee? @lindsay: hoe gaat het bij jullie? Heeft het meisje inmiddels al een bezoekje gehad bij haar ouders?
ze werken allemaal heel goed mee Mijn moeder, zelf 17 jaar pleegmoeder geweest van 25 crisiskinderen in het totaal weet natuurlijk als geen ander hoe het in mekaar zit. Zo ook mn zus en broer die natuurlijk ook alle pleegkindjes vroeger hebben mee gemaakt. En mn schoonfamilie staat er heel erg open voor en vinden het allemaal reuze intressant. Bij schoonzus en zwager loopt het allemaal wat moeilijker, die hebben ook geen idee dat het een kindje is met een rugzakje. Maar nu na een lange tijd is het redelijk stabiel allemaal.
Murphy, mijn aanbod is echt serieus. Zelf zijn wij ook bij een stel geweest wat ongewenst kinderloos was en pleegzorg is gaan doen. Het heeft ons enorm geholpen en dan met name mijn man. Wij vrouwen lezen vaak toch wel het een en ander op internet . Maar mannen moeten het van ons hebben en soms kan een andere man de dingen beter vertellen omdat hij ze zo meemaakt. Dus echt jullie zijn van harte welkom!
Dat aanbod geldt bij ons trouwens ook hoor! MOcht iemand eens willen komen praten over ervaringen dan ben je altijd welkom!! Heb ervaringen wat betreft pleegmoeder zijn maar ook vroeger het zijn van pleegzus, dus kan alle kanten op