Hoi meiden, De eerste avond zit er hier op, de gesprekken ook al gehad. Dat doen ze hier dus andersom. Ik moet zeggen dat de moed me een beetje in de schoenen begint te zakken. We krijgen vooral veel extremen voorgeschoteld in negatieve zin. Tuurlijk realiseren we ons dat pleegzorg er is vanwege een hulpvraag, maar wat ik persoonlijk erg mis in de ervaringsverhalen van pleegouders is wat hun drijfveren zijn. Ik probeer het hieronder in een paar woorden uit te drukken, wat lastig is. Maar misschien begrijpen jullie wat ik bedoel: Er komt geen enkel positief element naar voren. Daar heb ik persoonlijk wat moeite mee en vraag me af hoe jullie het als pleegouders ervaren en wat jullie drijfveren zijn om dit te doen....en vooral om dit dan vol te houden. Wat brengt dit jullie zelf eigenlijk? Alvast bedankt voor diegenen die dat willen delen of vertellen! O, ja onze gedachten liggen bij weekendpleegzorg....
Hmmm tja, ik denk dat ze dit expres doen. Pleegzorg ís heftig. De ene keer meer dan de andere keer, maar je moet geen 'puppy-gevoel' krijgen. Dus dat is op zich zo negatief niet heel verkeerd en ik denk dat je vooral de inspiratie in jezelf moet zien te vinden. Waar ik de energie vandaan haalde? Door de kleine of enkele grotere successen die ik boekte. Steeds zie je zo'n kleintje weer stapjes vooruit maken. En dat geeft een kick!
Nicoletta, Dank voor je reactie, ik snap wat je zegt. En de heftigheid weet je ook wel als je aan pleegzorg denkt. Uit huis plaatsingen e.d. zijn natuurlijk noodmaatregelen, dat wordt niet zomaar besloten. Mag ik vragen; waarom heb jij ooit gekozen voor pleegzorg? Thanks!
Hai AnamCara, Ik schrijf hier nooit, lees wel af en toe mee. Schrijf hier niet omdat ik bang ben om toch te veel persoonlijke dingen te vertellen. Wil je wel even vertellen dat ik weekendpleegzorg doe en ik vind het echt fantastisch!! Terwijl wij zelfs een puber hebben Ik kan zelfs bijna niks negatiefs noemen.... Ik haal er ook heel veel positiefs uit, dat het kind even een plekje heeft, exclusieve aandacht, even kind kan zijn.... Ik vind dat fantastisch om te zien. Ik hoop dat hij wat meepikt over hoe het in een gezin kan zijn, wat een normaal leven is. Daarnaast geeft het kind ons een hoop gezelligheid, zijn de weekenden heel gestructureerd en word ik soms met beide benen op de grond gezet: waar draait het leven nou echt om, en wat heb ik het getroffen met mijn achtergrond.... Van mij zal je niks anders dan positiefs horen, nu hebben wij het wel heel erg getroffen met ons pleegje hoor, dat realiseer ik mij ook wel..... Succes, ben benieuwd of je het gaat doen en hoe je het gaat ervaren.
Tja dat is een heel traject geweest. De tijdsduur was overigens vrij kort maar wel heel intensief. Natuurlijk mag je dat vragen! Nog even in het kort want het staat vast door dit topic beschreven, maar dat is zo'n zoekwerk. Ik heb vijf miskramen doorstaan en ben toen bewust gestopt. Ik wilde niet weer een miskraam en wilde niet het risisco verder tarten om een zwaar gehandicapt kindje op de wereld te zetten. Natuurlijk, als je iets dergelijks overkomt, overkomt het je. Nu wist ik dat we een zware chromosoomafwijking hebben en dat die kans vrij groot zou zijn. Dat is toch een andere situatie voor ons. Mijn man en ik hebben toen alles op papier gezet wat voor ons de definitie was voor de 'kinderwens'. Dat bleek het zorgen voor kindjes. Heel opvallend kwam daar uit dat het niet per se een eigen kindje hoefde te zijn. Toen hebben we de hele ridel op een rij gezet. Gestart met een fosterparents kindje, naar vrijwilligerswerk in een weeshuis ieder jaar tot adoptie. Uiteindelijk zijn we gestopt bij pleegzorg. De mogelijke tijdelijkheid was geen belemmering omdat we het toch al los zagen van een eigen kindje. Adoptie was juist geen optie omdat wij vinden dat wanneer kindje om wat voor reden dan ook niet thuis kan wonen die familiebanden per se moeten doorgesneden zijn. Toen was de kogel gauw door de kerk. We zijn naar de bijeenkomst in maart geweest en in mei gestart met de cursus.
Wat een mooie reactie Sonne! Ik hoop dat je hier nog een keertje komt 'inbreken'. Afgelopen vrijdag hebben wij afscheid van de kleine man genomen. Het was een emotioneel afscheid. Heel pijnlijk al heeft hij een prachtig plekje gekregen. We hebben dit weekend heel veel aan hem gedacht. Van zijn nieuwe pleegouders hebben we vanmorgen een mail gekregen dat het heel goed met hem gaat en dat hij veel plezier maakt en relatief goed slaapt. Dat doet ons enorm goed en maakt het verdriet iets minder rauw. Toch mis ik hem, en zou ik zooooo graag weer even die lekkere wangen van hem willen kussen, een dikke kroel van hem krijgen of lekker samen in slaap vallen. Maar het is goed zo, ik moet hem los laten. Houden van is ook loslaten.....
Mooi geschreven Nicoletta! Fijn dat het goed gaat met de kleine man! Maar het kost voor jullie wel weer even tijd om aan deze situatie te wennen. Wel behoorlijk herkenbaar dit, ook al verschilt de situatie. Veel sterkte met loslaten, mijn ervaring is dat dit tijd nodig heeft. @ Anamcara, ondanks de verschillende achtergronden lijkt onze motivatie wel op die van Nicoletta, we hadden ruimte in ons hart en huis en konden emotioneel ook wel eea aan. Samen dus besloten om ons in pleegzorg te gaan verdiepen. Zeker geen rozengeur allemaal, maar ik heb enorm veel geleerd van ons pleegje, over mezelf, opvoeden, veiligheid en loslaten. De kleine successen maken het de moeiten waard. @Tanja; irritant zeg dat de samenwerking rondom bezoeken niet goed verloopt, wel herkenbaar! Fijn dat de meiden het samen leuk hebben. Merk je bij de oudste nu vooral beschadigingen rondom hechting? Succes ermee allemaal!
@ Appie Ja wel vervelend dat het contact zo moeizaam loopt, dat zal ook 1 van redenen zijn dat de plaatsing stop binnenkort, deels vanuit onze kant maar grotendeels vanuit de pleegzorg kant, de plaats waar moeder woont en het intensieve bezoek. Over de rest mail ik je wel ff ivm privacy xxx
@nicoletta: meid, wat moet het moeilijk zijn. maar wat een moeilijke, goede beslissing! en fijn dat je een update had gehad van de nieuwe pleegouders!
hoi meiden, wij hebben gisteravond een matchingsavond gehad! hebben onze interesse aangegeven in 3 kinderen. zouden alle 3 hier passen behalve dat ze bij 2 eigenlijk liever een gezin met kinderen willen... helaas hebben wij dat niet. Maar zij staan beide al lang op de wachtlijst dus wie weet maken we kans! spannend! binnen nu en 3 weken zouden we iets hierover moeten horen!
Wat goed ja! Nou wie weet wordt het wat! Hoe is het Nicoletta? Beetje de rust terug in huis nu het mannetje weg is? Of is het nu wel erg stil Hier gaat alles rustig zn gangetje op 2 ontstoken ogen na.. arm kind. Maar ja ze heeft geen last van gelukkig.
6 april gaan wij naar de informatie bijeenkomst van yorneo in papenvoort ik heb toch nog eens goed met m'n vriend overlegd wat we nu willen kwa opvang ik dacht eerlijk gezegd dat hij crisis opvang maar niks vond en daar ben ik dan ook vanuit gegaan maar nu blijkt dat hij het niet erg vind willen we waarschijnlijk (hij dacht juist dat ik het erg vond) voor crisis opvang gaan en voor weekend en vakantie opvang en de STAP ik zie dat die niet in alle gevallen hoeft wie van jullie heeft hem wel gedaan en waar gaan die 6 avonden over en hoeveel weken duurt het ? groetjes anouk
De STAP is geloof ik altijd verplicht omdat dit een natuurlijke selectie is. Tijdens de STAP kom je er eigenlijk pas achter welk soort pleegzorg er bij je past en of het wle bij je past. Bij onze STAP waren een aantal echtparen die echt zeker waren van hun keuze die uitiendelijk voor een totaal iets anders gingen of juist helemaal stopte. De STAP avonden gaan over alle situaties in pleegzorg die je tegen kokmt, dit gaat doormiddel van oefeningen die je samen doet en verhalen die vertelt worden. Ook komen er ervaringsdeskundigen, pleegouders, pleegkinderen, kinderen van pleegouders ect. Ook maak je een levensboek, dit gaat helemaal over je eigen opvoeding, hoe je tegen dingen aan kijkt en hoe je dingen mee hebt gemaakt. Dit gaat heel diep en kan vrij confronterend zijn. Hier krijg je ook gesprekken over. En je moet elke keer dus huiswerk maken ik vond het best heftig die STAP, de oefeningen die gedaan werden enz. Je wordt met veel dingen geconfronteerd waar je eigenlijk een mening over moet krijgen/vormen. Veel succes! Ik vond het echt super om de STAP te doen! En veel succes met jullie keuzes!
We hebben de STAP net afgerond (eigenlijk nog niet helemaal, we krijgen nog een eindgesprek). We vonden het erg interessant en we zijn hierdoor wel anders naar pleegzorg gaan kijken. Geen roze wolk meer, wel hebben we erg veel zin om er ook echt aan te beginnen. Dus, ook al is 'ie bij jullie niet verplicht (was in onze regio overigens wel zo) dan zou ik je nog steeds aanraden om het te doen!
Durf ik eigenlijk niet te zeggen! Bij ons doen ze dit wel af en toe maar er zit geen echte regelmaat in!
Hallo daar! Ik ben Belle, huisvrouw, moeder en bijna aspirant-pleegmoeder. Heel, heel lang geleden, toen mijn zoon nog niet geboren was, was ik actief op het MMM-gedeelte van dit forum. Mijn man en ik hebben namelijk vruchtbaarheidsproblemen, ons zoontje hebben we van een spermadonor gekregen. Ik heb ook een tijdje columns geschreven hier, toen ik zwanger was en toen ons jongetje pas geboren was. Maar ik had (heb) het druk, dus ben ik hier vertrokken. Morgen gaan we ons aanmelden als aspirant-pleegouders en ik denk dat ik het wel fijn vind om daarover te schrijven met vrouwen die hetzelfde traject gaan of zijn gegaan. Dus uhm... I'm back. Ik heb nog niet dit hele topic gelezen, maar wel een behoorlijk gedeelte en ik ben er flink van onder de indruk. Ik ken pleegzorgsituaties uit de tijd dat ik als psychiatrisch verpleegkundige werkte en ik denk dat ik een vrij goed beeld heb van wat pleegzorg (in ieder geval op papier) inhoudt. Maar het lezen van jullie ervaringen maakt indruk. Het is juist die kant van pleegzorg, de kant van het pleeggezin, waar ik nog niet zo heel veel vanaf weet. En dat is wel de kant die wij op willen gaan. Omdat een tweede kindje van onze donor er niet in zit, omdat adoptie voor ons om meerdere redenen niet tot de mogelijkheden behoort en omdat we onze zoon graag willen laten opgroeien met een broertje of zusje. Omdat er helaas kinderen geboren worden die niet bij hun eigen ouders kunnen opgroeien. Omdat wij ruimte, liefde en verantwoordelijkheidsgevoel genoeg in huis hebben voor een extra kind en zijn of haar familie. We zijn niet bang. Maar ik vind het wel reuze spannend. En ik ben heel benieuwd waar de voorbereidende cursussen ons zullen brengen. Ik ben benieuwd wat voor pleeggezin wij uiteindelijk worden en natuurlijk ben ik vooral heel benieuwd naar ons eventuele pleegkind. Of pleegkinderen. Ooit. Ladies, wish me luck.