Wat ik me afvraag, hoe open kun je zijn over je eigen zwangerschapswens? Wij zijn er nog niet aan toe deze ad kant te zetten. Kun je daardoor afgewezen worden? En ik heb gelezen dat ze minimaal 2 jaar verschil hanteren bij een biologisch kindje. Hoe strikt zijn ze daarmee? En heeft iemand enig idee hoe lang de wachttijden zijn voordat er een match is? Ik weet dat dat per situatie, regio en bijv eigen eisen kan verschillen, maar is een een gemiddelde om aan te houden? En ik heb gelezen datje 4 welen recht hebt op verlof. Is dat wettelijk of gebonden aan cao (die heb ik nl niet)
hoi, de 4 weken verlof is wettelijk geregeld. maar dan moet het wel om een indicatie voor langdurige tijd gaan. Bij crisis geldt het niet. En hoelangt het duurt.. ligt aan je aanbod en is echt niet te zeggenvolgens mij. Bij ons duurde het de eerste keer 2 maanden, de 2e keer 3 weken. Ze zij nniet heel strikt qua biologisch kindje en pleegje, maar het moet wel te doen zijn. Je moet niet een eigen baby hebben en er dan nog een baby bij krijgen. Of dat je een peuter hebt van 3 en er dan zo 1 bij krijgt. een pleegkindje heeft extra aandacht nodig dus dan is het niet handig. Je kan wel afgezwezen worden als je nog bezig bent, oa om de reden ook hierboven. Alle zorg die een kindje nodig heeft is lastigals je bijvoorbeeld 3 maanden kotsend op de bank ligt Veel succes! xx
Mmm dat is lastig. Ik kan er ook niet over gaan liegen. Maar wat ons betreft hoeft t een t ander niet uit te sluiten. Hoop niet dat we hierom afgewezen worden...
W.b. vertellen van kinderwens. Bij aanvang van ons STAP-programma was pleegzorg hiervan op de hooget (zaten midden in de IUI's), was voor hen geen probleem. Mits we alles wel een goed plekje hadden gegeven. Maar ik heb ondertussen wel begrepen dat de verschillende pleegzorginstellingen hier wisselend mee om gaan, voor sommige mag je niet meer in het proces zitten. Wij hebben nu ook een pleegkindje voor crisis (of zolang als dat het gaat/kan/duurt). We hebben wel gezegd dat mocht ik weer zwanger worden dat we dan gaan toewerken naar een einde plaatsing. Dit omdat mijn vorige zwangerschap veeeeeeeeeeeeel energie heeft gekost (hartafwijking) en ik het anders niet trek. Alle begrip hiervoor vanuit onze pleegzorgmedewerker.
Ow ja en dat verlof: wanneer een kindje is ingeschreven in de GBA, dan heb jij daar recht op hoor. Crisis of niet... Maar meestal wordt een kindje met crisisplaatsing niet zo snel bijgeschreven... Maar mocht je daar haast achter zetten dan is dat dus wel mogelijk. Wettelijk gezien heb je er recht op, al weten veel werkgevers dit niet en vinden ze dat ook niet altijd even leuk... In mijn geval regel ik het onderling met mijn werkgever dat ik een aant. uur minder werk. Als ik mijn werk maar naar behoren doe en als dat lukt binnen minder tijd, dan is dat goed. Maar nou heb ik dan ook wel een baan dat ik mijn uren vrij kan inplannen...
Vanmorgen hebben we het intakegesprek gehad bij Spirit. Het was leuk, gezellig, maar we hebben (uiteraard) ook stof tot nadenken gekregen. Het zit zo: Er zijn eigenlijk nauwelijks baby's die gelijk voor langere tijd in een pleeggezin geplaatst worden. De pasgeborenen vallen altijd onder een crisisplaatsing. Als na de crisisperiode blijkt dat ze niet terug kunnen naar hun biologische ouders dan begint de kortdurende pleegzorg. Dit is een periode van maximaal een jaar waarin alle betrokken hulpverleners op zoek gaan naar mogelijkheden om de baby alsnog bij de biologische ouders of hun familie onder te brengen. Soms zien zij perspectieven, en in dat geval word je als pleegouders geacht mee te werken aan de terugkeer naar het gezin of de familie van herkomst. Mocht na deze uitzoekperiode blijken dat het kind echt niet terug kan naar de eigen familie, dan wordt er gezocht naar een pleeggezin voor een langdurige plaatsing. Je bent als pleegouders vrij om te zeggen dat je een baby na de crisisperiode en de kortdurende pleegzorg wilt blijven verzorgen. Het is dus in theorie mogelijk om een kind vanaf dag 1 tot aan zijn 18e verjaardag te mogen opvoeden. Maar als je ervoor kiest om pleegzorg te bieden voor zeer jonge kinderen (0-2 jaar) dan heb je nooit de garantie dat het kind kan blijven. Dit wordt pas na verloop van tijd duidelijk. Wil je wel de zekerheid dat een pleegkind langer in je gezin blijft, dan kun je kiezen voor de leeftijdscategorie 2-4 jaar. Voor deze kinderen is (soms) al uitgezocht dat ze perspectief biedende zorg nodig hebben, en in dat geval is de kans dat ze bij jouw gezin kunnen blijven groter. Dus wat kiezen we nu? Een heel klein kindje van wie we misschien na een jaar weer afscheid moeten nemen? Of wachten we een paar jaar en vangen we dan een wat ouder kindje op dat waarschijnlijk wel kan blijven? Wat zou voor onze zoon het beste zijn? Kunnen we een baby van wie we ruim een jaar gehouden hebben weer loslaten? Durven we het aan een ouder kind in ons gezin te verwelkomen, met zijn hele geschiedenis van hechten, onthechten en en weet ik veel wat voor trauma's erbij? Moeilijke vragen waar we maar eens even een paar nachtjes over moeten slapen. We hopen dat we tijdens de STAP-training een goed beeld krijgen van wat we aankunnen en wat goed zou zijn voor ons eigen gezin. Alle mogelijkheden staan nog wagenwijd open. En dat is goed.
Belle, hier eigenlijk precies hetzelfde verhaal. Wij zitten ook in dezelfde situatie. Wat jij schrijft is overigens nieuw voor mij, maar wel voor ons van toepassing. Is dit jullie verteld tijdens de informatieavond? En welke regio zitten jullie? Hoe staat je man er tegenover? Wat een moeilijke beslissingen he.... Hebben jullie ook al een huisbezoek gehad? En werd er bij jullie gevraagd naar een eventuele zwangerschapswens voor jullie zelf? (wat een vragen he, sorry)
Belle, dat geldt ook hier zo. Momenteel zit ik zelf in zo'n terugnaarhuistraject. Dit meisje is de tweede keer bij ons geplaatst. Het is heel heftig en zeker niet te onderschatten. Maar weet je wat bij ons de doorslag heeft gegeven? "ieder langdurig kindje is eigenlijk altijd een crisiskindje geweest". Als je dan het risico aandurft om afscheid te moeten nemen en het verdriet en angst erbij incasseert is het best te doen. Al ontken ik echt niet dat ik soms echt ontzettend verdrietig ben. Maar weet je, dan denk ik maar zo; ik heb alleen maar te dealen met dat verdriet, het kindje met haar leven............. En dan kom ik weer op mijn oude stokpaardje terug; "houden van is ook loslaten".
Heel mooi geschreven Nicoletta! Maar wel heel heftig en moeilijk lijkt me... Ik heb het idee dat dit vroeger toch anders was. Ik ken meerdere mensen die een kindje onder de 1 hebben via langdurige pleegzorg.
ik heb wat dat betreft geluk gehad, maar je weet van tevoren nooit hoe het gaat lopen. wij hadden ons ook op de lijst gezet voor een jong kindje en langdurig. uiteindelijk werd het crisis, maar werd dit na een maand al (erg) langdurig. maar omdat zij recht van de kraamafdeling kwam was het automatisch crisis
Dat is ook zo Lobi, tegenwoordig heeft iedereen een advocaat. Ook werd voorheen blind het advies van Jeugdzorg gevolgd. Nu buigt een rechter zich erover en de belangen van moeder wegen op het moment soms zwaarder dan die van het kind al mag je dat eigenlijk niet hardop zeggen *ssssttttt*.
Dat is pas echt heel erg... Vooral omdat ze bij pleegzorg het recht van het kind juist zo benadrukken. Dat zou niet mogen gebeuren
Hallo allemaal! Na een verhuizing, een mislukte iui-poging en een flinke buikgriep, ben ik weer terug van weggeweest. Mijn man en ik hebben de stap-cursus inmiddels afgerond, op 't eindgesprek na. Dit zou eigenlijk al plaats hebben gevonden, maar ik was ziek, dus we moesten het uitstellen. Volgende week vrijdag gaat het dan eindelijk door. Het uitstel heeft ons nog wat meer tijd gegeven om goed na te denken over de keuzes die we moeten maken. Toen we begonnen aan de Stap-cursus dachten we dat we wel een reeel beeld hadden van pleegzorg. Na de stapavonden en de dames op dit forum het hemd van het lijf te hebben gevraagd.....en heel wat goede gesprekken thuis op de bank, zijn we erachter gekomen dat pleegzorg anders is dan we eerst dachten. Ik kan het niet uitleggen, maar het leek wel alsof het spreekwoordelijke kwartje opeens viel! Bij ons allebei, gelukkig. Eerst waren we ervan overtuigd dat we langdurig voor een zo klein mogelijk kindje wilden zorgen, nu zijn we van plan om crisispleegzorg te gaan doen. De leeftijd is wel nog steeds tussen 0 en 2 jaar. Het afscheid van een klein ukkie zal ons zeker zwaar vallen, toch zien we ook veel voordelen in het tijdelijke aspect. Bovendien trekt het onzekere, het acute van de situatie ons enorm. Dat past bij ons, misschien ook wel doordat we geen eigen kinderen hebben om rekening mee te houden. Ik zit nu net aan het begin van onze laatste iui-poging, als deze weer niet lukt gaan we daarna helemaal voor pleegzorg (mits we "goedgekeurd" worden, natuurlijk...
Zo je zie maar Murphy!!! Echt ik ben trots op jullie zeg!!! WOW Crisis is zo ontzettend leuk en zo ontzettend gaaf om te doen. Zo'n kleintje te zien opbloeien is echt een enorme boost. Het biedt inderdaad enorm veel voordelen en ik denk als je de eerste keer afscheid hebt moeten nemen je even de haren uit je hoofd trekt waarom je crisis deed, maar na een tijdje zal genieten van de enorme berg tijd die je ineens weer hebt. Het enige wat je denk ik niet moet onderschatten is het 'lege nest syndroom'. Je staat jankend (huilen kon ik het bij mezelf niet noemen de eerste keer ) een box weer uit elkaar te schroeven, de kleertjes op te vouwen, de laatste wassen (boxkleed, speelkleed etc) te draaien en je komt beneden en het stemmetje is weg. Weg knuffeltjes van het kindje, weg lekkere natte kussen, weg knusse momentjes samen, weg nachtelijke huilpartijen (ja zelfs die heb ik gemist ), weg poepluiers. STILTE, OORVERDOVENDE STILTE...... Maar dan, kijk je onverwachts een foto, en moet je denken aan die ene keer daar en daar en toen.... Er glijdt een glimlach over je gezicht, de wereld breekt weer open en je zit alleen op de fiets en je kan weer genieten van je vrijheid.... Dan is er weer tijd voor jullie samen. Je laadt je weer op, je hebt samen leuke dingen gedaan en dan ineens beginnen de kriebels weer..... laat de nieuwe crisis maar komen!! Je begint weer flessen te verzamelen, belt weer eens met de matcher of ze al iets op het oog hebben, je belt nog eens omdat het nu wel HEEL LANG duurt en dan ineens.... je telefoon gaat...... Met *** van pleegzorg, we zoeken een plekje voor een kindje van ** maanden past dat bij jullie????? Ja het past en je tweede plaatsing is een feit.......
Mooi, Nicoletta, zit met kippenvel je verhaal te lezen! Denk idd dat (vooral het eerste) afscheid afschuwelijk is. Je bent natuurlijk ook heel intensief met het kindje bezig geweest. Dan is het afgelopen.......als je dan het idee hebt dat het kindje op de juiste plek is, kun je er toch iets positiefs uithalen, als je het idee hebt dat het helemaal niet goed gaat, lijkt me nog 100 keer zwaarder. Maar na een tijdje hoop ik dat we dan ook weer even van elkaar en onze vrijheid en zeeën van tijd die overblijft kunnen genieten....kan eigenlijk niet wachten om te beginnen...
Nicoletta wat heb je dit prachtig omschreven... Ik twijfel wel of ik t aan zou kunnen. Mss speelt bij mij ook mee dat we al eens afscheid hebben moeten nemen van ons eigen kindje. Heeft iemand van jullie eigenlijk al eens gehoord/meegemaakt dat er iemand werd afgewezen?
in het begin van dit topic is er wel iemand die schreef dat ze was afgewezen, maar dat was omdat ze zelf een pleegkind is geweest en blijkbaar vonden ze dat een moeilijke kwestie. hihi een half jaar geleden stelde ik dezelfde vragen, was zo onzeker en bang dat we afgewezen zouden worden! zenuwslopend he?
Wij hadden in onze groep van het STAP programma ook een stel dat werd afgewezen. Of eigenlijk kozen ze daar zelf voor. De vrouw was ook alle dagen gastouder en dat kon niet samen vond pleegzorg met crisisopvang (wat ik me ook wel kan voorstellen). De vrouw wilde het gastouderschap niet opgeven, dus werden ze geen pleeggezin. Het afscheid nemen van een pleegkind zie ik zelf wat nuchterder (ligt aan mij zelf hoor!). Natuurlijk ga ik ook van onze pleegkinderen houden en aan ze hechten en moet ik huilen als ze weer weg gaan. Maar ik houd ALTIJD in mijn achterhoofd dat ze TIJDELIJK bij mij zijn en dat ik TIJDELIJK voor ze mag zorgen. Voor mij helpt dat heel erg bij het afscheid nemen. Ik vind het meer vervelend voor het pleegkind dat hij/zij weg gaat (weer naar een ander gezin bijvoorbeeld...) dan dat ik het naar voor mijzelf vindt. Wij hebben ons deel gedaan: een veilige plaats geboden voor die periode en dat was goed.