ik heb in het begin zo'n 600 euro uit moeten geven om alles in huis te halen (de rest gekregen van familie) daarna is het ongeveer 30 euro per week aan pampers, doekjes en flesvoeding, dan hou je dus nog genoeg over voor kleertjes en dergelijke.
Mag ik ook vragen? Ga maar even zitten 1) Is het mogelijk om een baby te krijgen? 2)Voor lang, dus niet dat je na een tijdje weer afscheid moet nemen? 3) hoe lang duurt het wachten op een kindje ( net als bij adoptie jaren? Want dat is bij ons het probleem nu. Ik wil niet teveel leeftijdsverschil tussen kk en een ander kindje) Uh weet het niet meer, mijn hoofd zit vol vragen geloof ik.
Hee Kaboutertje, jij ook hier? Ik kan nog niet zoveel vragen beantwoorden, wij hebben volgende week pas de infoavond. Volgens mij is een babietjes in eerste instantie vaak crisisopvang en dat wil dus over het algemeen zeggen kort(er). Dan wordt er daarna gekeken hoe het verdere verloop zal zijn. Bij langdurige pleegzorg kan een kindje lange(re) tijd bij je zijn. Echte zekerheid kunnen ze volgens mij (vrijwel) nooit geven. Volgens mij is de wachttijd over het algemeen wel korter dan bij adoptie. Maar dat kan per regio verschillen (en per eisen die je zelf hebt). Als het niet klopt meiden, dan verbeter me maar!!
ik zorg sinds een half jaar voor een babytje, ze was 2 weken toen we haar gingen halen. we doen langdurige pleegzorg, krijgen vaak te horen dat ze tot haar 18 bij ons zal blijven, maar zekerheid heb je nooit. als je echt zekerheid wil, kan je misschien toch beter voor adoptie gaan (maar dan inderdaad wel lange wachttijden) wij hebben maar een maand moeten wachten, hier is er echt een tekort aan pleegouders voor baby's, maar dat is erg regio gebonden merk ik hier wel. Ik merk nu ik er eenmaal inzit dat je in bepaalde zaken 'meegroeit' : contact met de ouders, ik voel gewoon hoeveel ze van hun dochtertje houden en vind het belangrijk dat hun dochtertje dat later zal weten. Het contact is erg beperkt, maar het is er wel. Hiervoor dacht ik dat ik het daar moeilijker mee zou hebben. Ik hoop, moesten we ooit toch afscheid nemen, dat ik daar ook in zal meegroeien. Gebeurt ook niet van de ene op de andere dag. En dan nog kan niemand mij deze mooie tijd afpakken, dit heb ik al gehad. Gewoon het kunnen moederen, zorgen voor een kindje, een thuis geven: had het nooit willen missen
Adoptie is geen optie meer voor ons. Toen wij begonnen hadden we wel een nummer bijna aangevraagd. We zouden woensdag nummer aanvragen en op dinsdag had ik weer eens een + test in handen ( na 3 mk) Daar is ons kindje uit geboren. Heel naief dacht ik na een paar mk-en wel weer een kindje te mogen krijgen. Die mk-en kwamen, daarna niets meer. Nu zitten we op onze 3e IVF, die ook mislukt is. Er zit dus wat ons betreft al teveel leeftijdsverschil tussen kk en ??? Dus een kindje van 2 is ook heel welkom. Alleen ik kan geen afscheid nemen ( denk ik) daarom is adoptie ook geen optie. Dat duurt 5 jaar, dan zit er dalijk 10 jaar leeftijsverschil tussen kk en??? Maar anders ga ik gewoon eens hier in de buurt vragen.
moeilijk hoor knuff Hier hebben ze laatst een oproep gedaan omdat ze geen plaats vonden voor baby's en daar stond bij dat kinderen die zo jong geplaatst worden in 9 van de 10 gevallen bij je blijven, maar merk al dat ze in NL niet zulke uitspraken durven maken. (woon in Belgie) Sindsdien zijn er hier 4x zoveel aanmeldingen vooral door koppels zoals wij en holebi's
Hallo meiden! Vandaag hebben we een gesprek gehad met ervaren crisispleegouders. Heel interessant en heel veel vragen weer beantwoord! Zij hadden wel 20 crisiskindjes (allemaal baby's) opgevangen. De jongste was een paar uur oud, en de oudste 11 maanden. Omdat zij echt alleen crisis wilden, moeten ze altijd afscheid nemen. Maar 18 van de 20 kindjes ging naar een langdurig pleeggezin. Uiteraard weet je dan nog steeds niet hoe lang langdurig gaat zijn. Maar vaak was er wel vanuit pleegzorg de verwachting dat het tot 18 jaar zou zijn. Maar zeker weet je het nooit. @lobi: wij hebben gekozen voor integrale pleegzorg. Dat houdt in dat je vanuit crisis begint en het kindje mag blijven totdat het weer naar huis kan. Kan dus een paar weken zijn, of tot 18 jaar. Ergens tijdens de stapcursus viel bij ons het kwartje: het gaat er niet om hoe lang het duurt, je helpt een kind op het moment dat het nodig is. Het gaat niet om een kindje willen hebben of houden, maar om verzorgen en helpen. Het kindje dat bij ons terecht komt, hoeft niet in drie of vier verschillende pleeggezinnen te wennen (van crisis naar kortdurend naar langdurend) maar komt wanneer het thuis niet meer gaat en blijft zolang het nodig is. Afscheid nemen zal heel zwaar zijn, maar dat houdt ons niet tegen. Misschien is het wel zo zwaar dat we daarna zeggen, dit doen we nooit meer, maar misschien willen we ook wel nog veel meer kindjes helpen. We zullen zien....
Helemaal mee eens! Dat is wat ik ook voel. Voor mij hoef ik niet een kindje van mezelf, ik heb liefde genoeg over voor een kind wat liefde en aandacht nodig heeft. Tuurlijk is het zo dat je dan ook trots loopt met een kinderwagen of iets dergelijks maar is dat verkeerd, dat je dat wilt? En, ja, als je me zou vragen: wil je liever een kind van jezelf, dan zou ik daarop ja moeten zeggen maar omdat dat niet kan zien we andere mogelijkheden. Herkennen jullie dit? Ik zou op zich wel crisis willen doen en dan kijken hoe lang het duurt. Afscheid, ja, dat lijkt me moeilijk maar het is ook weer fijn om te zien dat het weer terecht kan bij andere of eigen ouders. Ik ben ook best nuchter dat ik dan weer denk: nu hebben we weer meer tijd voor andere dingen. Ik kan ook genieten van het feit dat we geen kinderen hebben. Als kinderen aan het huilen zijn of jengelen, of bij de buren druk aan het ruzie maken. Wij willen er ook van genieten nu we nog samen zijn. Nou, meiden, ik vind het fijn dat ik hier mijn ding kwijt kan. Fijn dat er ook reacties op komen!
De vergoeding is best goed. Maar ik wil nu niet zeggen dat je er rijk van wordt hoor! Voorbeeldje; onze kleine man kwam hier in maatje 68 en alle kleertjes van ouders waren voor een meisje of hoogstens maatje 62 of wel kleiner. Binnen drie maanden tijd zat hij op maatje 74/80 en toen hij wegging (een half jaar nadat hij kwam) was het 80/86. Het enige goeds wat ik voor hem kreeg was een paar schoenen en een winterjas toen het voorjaar werd. Ook in die periode heeft hij leren lopen dus van slofjes gingen we naar echte goede schoenen. Dat wil dus zeggen dat ik alles nog moest kopen; speelgoed, knuffels, flessen, spenen, kleren, schoenen etc. Ik heb hier alles in huis voor een kindje maar de komst van een tweede kindje betekende dat we alles dubbel moesten aanschaffen; autostoeltje, kinderstoel (gewoon van ikea hoor, maar toch), hydrofielluiers, beddengoed, aankleedkussen, washoezen etc. Ook was dit een ziekelijk manneke en ik kocht me gek aan neusspray, paracetamol, slaappilletjes (Kindival van VSM), vallen en stotencreme etc maar ook haarspul voor kroeshaar. Verder was het voor hem goed om geregeld te zwemmen dus iedere week 7,50, babymassage 120 en zo gaat het door. Ook druk ik vaak foto's af voor ouders en gemiddeld was ik daar per tweewekelijks bezoek 7 voor kwijt. Verder moesten we ineens een dubbele kinderwagen aanschaffen en vanwege de kou ook extra voetenzakken. Wanneer je twee kindjes hebt, volstaat een wasrek bijna niet meer en deed ik veel in de droger. Gevolg een naheffing van bijna (schrik niet) 900!!! Omdat ik de droger voorheen met een kindje niet veel gebruikte en nooit echt specifieke kinderwassen hoefde te draaien hadden we niet meer elektriciteit verbruik. Maar met twee waarvan een een viespeukje was dat wel zo. Het meisje wat we hier hebben is écht maar dan ook écht voor alles allergisch. Verdraagt alleen maar pampers, pamperdoekjes en heeft geregeld huidproblemen en dus ben ik dan gedwongen om weer Lipikar te kopen of haar in de Balneum te wassen en te smeren. Dus dat is ook een stukje duurder. Ik koop geregeld dingen op marktplaats maar ik ben wel het type dat ik wil dat de kinderen er goed verzorgd bijlopen. Geen vlekken, geen afgedragen kleding, geen verwassen kleding. Juist omdat die kindjes het zo verdienen om lekker schoon en fris te zijn. Het maakt ze nog geliefder en juist omdat ze problematiek te hebben moeten ze er naar mening juist leuk uitzien! Dat wil niet zeggen dat ik vind dat je merkkleding moet kopen! Helemaaaaaaal niet. Ik kocht de kleding van Zeeman, Hans, Hema, H&M en ik ben verzot op Name-it. Alle kindjes krijgen hier altijd een mooie jas en meestal kom ik dan op Name-it uit. Dat is mijn favorietje. Maar nu heeft de kleine meid een jas van de Zeeman én Name-it. Beiden waren te leuk om te laten hangen! Ik denk dus niet dat wij er vanover hebben gehouden. We hadden het goed met ze en ik vind ook dat pleegkinderen die er smoezelig bij moeten lopen dat dat helemaal niet nodig is!!
wij houden ook niks over, we zorgen dat ze alles voor de verzorging en eten heeft en de rest (en waarschijnlijk meer) gaat op aan kleren, maar daar kies ik zelf voor. heb nooit op die afdeling kunnen kopen en nu ben ik compleet losgeslagen vind het heerlijk om de kleine meid in iets nieuw te steken
Maar krijg je ech zoveel geld toe? Dat is toch gek? Ik bedoel jij/ik wil een kindje. Of dat nu eigen, adoptie of pleeg is.
Waarom is dat gek? Je moet een pleegkindje niet vergelijken met een adoptie/biokindje hoor! Een pleegkindje heb je in huis om te verzorgen en zo goed mogelijk groot te brengen. Dat ze op een goed moment als 'eigen' voelen, dat kan maar dat is niet zo. Vergeet ook niet wat een kindje gekost zou hebben als het in een tehuis moet grootgroeien!
Haha, bedankt voor je reactie Nicoletta! Ik zag eerst alleen zwangere buiken, nog niet eens de moeders erbij Maar nu zie ik ook kinderwagens enzo, moeders met oudere jongens aan het fietsen, ik voel dan gewoon veel liefde, dat wil ik weggeven! Maar afgelopen week was ik op kraambezoek, een kindje wat ouder al was me daar toch verwend zeg. Ik hoefde prompt geen kinderen meer!!! Haha, later dacht ik daarover na, dat kind kreeg slaaptekort en werd meteen opgepakt als het begon te jengelen... Ja lekker moet je zeker doen! Dat lossen we op school wel weer op he?! Frustratie van mij... En geld, ik vind het goed dat je er iets voor krijgt. Anders zouden er misschien hele lieve pleegouders het niet kunnen doen. Je hoeft er niet aan over te houden, dat zeg ik niet maar wat jij zegt Nicoletta, anders moest de staat ze in een tehuis stoppen, dat kost honderden euros per dag. Hoe gaat het Nicoletta met je koters? Vervelend dat dat jongetje zo vaak ziek was. Wat doe je dan met opvang? Ik zou het best zien zitten om een jonger kind op te vangen. Misschien dat we over een jaar of anderhalf verder te zijn zo en zo wel minder kunnen werken. Ik zou het fijn vinden om eerst de kamers een beetje op te knappen. Ben nu ons sponsorkindje aan het schrijven. Erg leuk!
Klopt maar je kiest er toch zelf voor om aan het avontuur te beginnen? Net als een bio of adoptiekindje. Zo vind ik de kinderbijslag ook altijd zoiets kroms. ( sla hem niet af , maar logisch is het niet)
Ja Kaboutertje, die redenatie klopt enigzins als je langdurig doet. Maar als je zoals wij crisis met de mogelijkheid naar langdurig doet, heb je echt die ondersteuning wel nodig anders kan ik er echt een krantenwijk bij nemen hoor! Geen idee of je weet wat een goede complete wintergarderobe kost, maar dat is echt fors hoor. Wanneer ik dan dus twee keer een crisis heb in een winter, dan betaal je dat dus twee keer. Ik denk dat je het meer los moet laten dat het geen eigen kind is. Je vergelijkt het nu ook met kinderbijslag en dat is niet een goede vergelijking. Ik vind kinderbijslag ook iets raars omdat je er inderdaad zelf voor kiest. Natuurlijk kies je voor pleegzorg ook, maar je kiest er niet voor dat een kindje weer weg kan gaan! Dus je kiest dan ook niet voor die eventuele dubbele kosten!
Inderdaad aan dubbele kosten had ik niet gedacht. Dan is het inderdaad wel logisch. En ik heb al een kindje dus weet wat een garderobe kost
Je kan pleegzorg echt niet met eigen kinderen vergelijken. Het uiteindelijke doel is toch dat een kindje weer terug gaat naar de ouders of familie. Ook al lijkt het er echt niet op dat dat ooit gebeurd... toch moet je het altijd in je achterhoofd houden. En los daarvan ook als een kindje altijd bij je blijft, je bent niet de echte ouder. Een ID kaart moet de voogd enof moeder voor tekenen. Je zal altijd bezoeken met familie houden, soms 1x per maand maar soms ook 1x per week. En dat dan tijdens een langdurige plaatsing is best pittig. En ook het contact met de pleegzorg, pleegzorg werker, voogd enzo. Ik vind het soms net een baan. Maar wel een geweldige baan Maar echt je kan het niet als eigen zien. want je moet er achter staan dat het kind contact heeft met eigen ouders en al het boven genoemde. Succes met alles!
Op dit moment kan ik niet anders zeggen dan dat ik dit volkomen met Tanja eens ben. Pleegzorg is een baan, een zware veeleisende baan. Op dit moment sta ik er behoorlijk emotioneel in. Wij hebben de zorg voor een kindje gekregen en deze staat op het punt teruggeplaatst te worden bij haar ouders. Met vader en moeder gaat het niet goed. Ze hebben psychische problemen, torenhoge schulden, beheersen hun woede nauwelijks en de gezinsvoogd, pleegzorgwerker en de mensen van de opvangvoorziening willen uitbreiden om te werken naar het terug naar huis moment. Dit gesprek heeft vrijdag plaatsgevonden en ik kan je zeggen dat ik er stuk van bent. Dit kindje zit in mijn hart, het hoort bij de ouders, maar niet om de vernieling in te helpen. Ik vraag me ook meer dan eens wiens belang wij nu dienen; ouders of het kindje. Alle instanties beweren dat het belang van het kind voorop staat, maar wij zijn er heilig van overtuigd dat dit niet zo werkt in de praktijk. Wij sleuren en trekken momenteel aan een dood paard. Sterker nog, op dit moment vraag ik me serieus af of we hierna nog wel pleegouder kunnen zijn. Omdat ik me echt afvraag of ik me nog wel recht in de ogen kan aankijken dat ik niet een uitweg heb gevonden uit deze slangenkuil. De uitweg ken ik niet. Maar ik moet hem vinden om dit meisje te helpen. Ze kan wellicht ooit terug naar haar ouders maar nu niet. Niemand is er klaar voor; zowel ouders als gezinsvoogd niet. Het is hartverscheurend om hieraan mee te werken. Hoe ik het moet veranderen weet ik niet. Ik weet alleen dat het me vreselijk aangrijpt. Wanneer je pleegouder wilt zijn, zul je ouders, broers/zussen/ familie en het kindje in je hart moeten sluiten. Of je nu wilt of niet. Een kindje heeft meer dan 100% acceptatie van zijn hele ik nodig. Inclsuief de acceptatie van zijn afkomst. Mocht je dit niet willen, dit niet kunnen word dan geen pleegouder. Pleegouder zijn is echt niet alleen de trotse momenten achter een kinderwagen, het showen van een kindje, het vertroetelen en de goede ontmoetingen met ouders. Het is veel meer. Je bent geen hulpverlener, zou het soms bijna moeten zijn maar je bent aangenomen om te zorgen. Niks meer dan dat. Kies je voor het geluk van een kind, kun je afgebrand worden, zaken je in de schoenen worden geschoven die daar niet horen en je kunt er NIKS aan doen. Je hebt er gewoon mee te dealen...... Echt pleegzorg is geen mooie winkel waarin je een mooie lieve baby kunt uitzoeken en nog geld toekrijgt. Het is keihard werken, jezelf tegenkomen in het diepste van je rechtvaardigheidsgevoel, intens verdriet aanvaarden, durven vechten voor een kind, scherp blijven op alle fronten en kunnen aanvaarden dat het ingeslagen pad soms te zot voor woorden is. Nu is het zover, deze trotse pleegmamma is intens verdrietig. Het pad is niet juist, dit kindje zal eraan kapot gaan, ik zie het gebeuren en ik moet eraan meewerken dat ze de vernieling indraait. Ik heb geen andere keuze.... Ik ben kapot meiden, kapot van verdriet en onmacht.
Jee, Nicoletta, Hoe verdrietig en ontzettend oneerlijk kan pleegzorg dan opeens zijn... Ik voel de onmacht en het verdriet uit je bericht spatten . Hoe kunnen verschillende "professionals" van verschillende instanties nu zo'n idiote beslissing nemen? Waar is dan plotseling het belang van het kind naartoe?? En hoe moeilijk is nu de komende periode van meewerken aan een terug naar huis traject voor jou en je man? Je kunt toch niet meewerken aan iets waarvan je weet dat het alleen maar slecht gaat zijn voor haar, terwijl je de afgelopen tijd alles voor haar hebt gedaan? En jullie kunnen hier dus helemaal niks meer aan veranderen? Het besluit staat al vast?