Goedemiddag, Ik heb onafhankelijk advies nodig en ik hoop dat ik het zo goed mogelijk kan uitleggen. Ik ben net 5 maanden bevallen van mijn eerste kindje, de zwangerschap verliep in de eerste instantie goed, maar tegen het einde van mijn zwangerschap werd mijn moeder heel ziek en overleed 2 weken voor de bevalling. Dat is allemaal heel vreselijk geweest omdat ze het dolgraag had willen meemaken (dit zou haar eerste kleinkind zijn geweest, en we hebben hemel en aarde geprobeerd te bewegen voor haar om het nog mee te maken) het mocht helaas niet zo zijn. Nu doet de baby het super goed. Ik ben na 4 maanden voor het eerste ongesteld geworden en daarna aan de pil gegaan, dit was kennelijk al te laat want na een paar dagen flink moe en zwak te zijn geweest bleek ik weer zwanger. Omdat ik in een soort uitgestelde rouwperiode zit, nog zoekende ben naar de balans en eigenlijk nog te erg van de kaart ben (en nog wat andere redenen), heb ik besloten om de zwangerschap te verbreken. Mijn vriend had daar kritiek op en zei; het is pittig maar dan hebben we het gehad, terwijl ik denk; ik kan dit mentaal en fysiek nog helemaal niet, mijn baby is tenslotte nog steeds een baby wanneer ik dan zou bevallen. Vandaag was het zover, alleen nu kom ik er achter dat ik zwanger ben van een tweeling. In de eerste instantie is dit niet mega vreemd, ik ben er zelf ook een. Het maakt de keuze voor mij daarom moeilijker. Ik heb het daarom ook nog niet gedaan, dit is nieuwe informatie die ik even moet verwerken alvorens ik een keuze maak. Enerzijds weet ik hoe leuk het is om tweeling te zijn, maar ook hoe achtergesteld een jong kindje dat juist in haar eerste jaar veel aandacht nodig heeft - zich kan voelen. En even pittig voelt voor mij op dit moment als onhaalbaar pittig. Wat had ik graag wat moederlijk advies willen krijgen, daarom mijn vraag: wat zouden jullie doen? Desperate groet
Ik zou ten alle tijden voor het leven kiezen Ja het zal pittig zijn, maar ik denk dat je er nog even goed over na moet denken. En bij twijfel geldt: niet doen!
Ik weet niet goed wat te zeggen maar je verdriet spat door het scherm. Veel sterkte met je verlies en ik hoop dat je kindje(s) veel liefde mogen geven en ontvangen.
ik denk dat een moeder ook zou zeggen; dit is een beslissing die jij met je partner moet maken. Genoeg redenen om de zwangerschap door te zetten, genoeg om 'm af te breken. Maar het gaat er nu om wat voor jullie de zwaarstwegende zijn én wat je ook besluit, dat je om kunt gaan met de emotionele gevolgen die het heeft. Die zijn nu waarschijnlijk totaal niet te overzien - daarom zou ik denk ik sowieso hulp gaan zoeken op psychisch vlak. Ondersteuning in het rouwproces. Ondersteuning in het nog nieuwe moederschap. Sterkte.
Ik snap heel goed dat je dit graag met je moeder had willen delen. Je zit nog volop in de rouw, had zo graag die ene wens willen vervullen dat je moeder jullie kleintje had ontmoet. Het zal een ongelofelijk achtbaan aan emoties zijn. Bijna niet te doen, maar je ‘moet’. Probeer misschien ook een mooie te zien, dat misschien je moeder hier een klein beetje voor gezorgd kan hebben… Wens je vooral heel veel sterkte met alle emoties en hoop dat het lukt ook te genieten van je baby. En blijf ook praten met je man, bespreek je gevoelens en geef elkaar ruimte.
Ik zou de zwangerschap zeker niet afbreken. Ik denk dat je moeder heel erg blij met dit nieuws zou zijn. Ik weet niet waar je woont, maar in het Erasmus MC heb je groepstherapie speciaal voor zwangere vrouwen. Ook ná de bevalling is er groepstherapie beschikbaar waarbij je je baby gewoon mag meenemen! Misschien is dit een idee voor je? Mijn situatie is niet hetzelfde, maar ik was 7 maanden na het overlijden van mijn moeder zwanger op 23 jarige leeftijd. Zat ook midden in het rouwprocess en was zwaar depressief. Ik wil je ook heel veel sterkte wensen en je een dikke knuffel geven! Je mag me ook altijd pb-en. Ik luister graag naar je!
En dit idd! Klinkt misschien zweverig maar wie weet heeft je moeder deze kindjes in de hemel leren kennen om nu naar jou toe te sturen. Zo probeerde ik het te zien toen ik zwanger werd op mijn diepte punt.
Ik zou het ook zeker niet afbreken. Je hebt er zelf ook voor gekozen om geen anticonceptie te gebruiken terwijl je wel gemeenschap hebt. Dan weet je ook dat dit kan gebeuren. Maar mogelijk leef je nog in een soort van roes. Sterkte met de verwerking van het verlies van je moeder en het maken van een beslissing.
Ik sluit me hier helemaal bij aan. Realiseer je dat veel vrouwen die reageren op ZP abortus niet zo'n goede optie vinden, dat kan ook inwerken op jouw gevoel. Eerlijk gezegd zou ik dit topic links laten liggen, niet zo veel doen met wat WIJ zouden doen en in gesprek gaan bij bijvoorbeeld het FIOM (Homepagina | Fiom).
Tuurlijk kan je zwanger worden als AC niet lukt of je het vergeet, maar dat betekent niet dat er twee kinderen op de wereld moeten komen bij een moeder die er mogelijk niet klaar voor is, terwijl er nog een baby is. Een baby mag mijn inziens nooit een straf zijn voor het mislukken van anticonceptie. Want zoals je kunt lezen, heeft TS wel de pil gebruikt.
Niemand behalve jij kan hier een advies in geven, maar wat een verdriet tijdens deze mooie periode in je leven. Wat zou je moeder geadviseerd hebben? Je geeft aan bang te zijn dat je oudste zich achtergesteld zal voelen. Ik denk dat je daar niet bang voor hoeft te zijn. Een gezin vormt zich en de positie in het gezin (oudste/ jongste) volgt automatisch. Mijn oudste is bijna 5 jaar alleen geweest, zijn broertje is erbij gekomen en iedereen pakt weer zijn/ haar plekje binnen het gezin. En het is ook wel weer heel erg leuk om broertjes/ zusjes te hebben die bijna dezelfde leeftijd hebben. Hebben jullie goede achtervang? Het lijkt mij als tweeling zijnde heel bijzonder om een tweeling te krijgen. Je partner wil ervoor gaan, jij hebt grote twijfels, maar zit in een heftige periode. Dat heeft ook weer impact op je beslissing. Heel lastig allemaal, heel veel sterkte en wijsheid toegewenst.
Jemig wat een zware tijd! Wat een prachtige roze wolk moet zijn kleurde die heel anders. Super dat het goed gaat met de kleine. Ik snap dat een tweede zwangerschap en dan ook nog van een tweeling je rauw op je dak valt. Zelf zou ik je aanraden om te bellen met de huisarts om een gesprek aan te gaan met iemand die echt naar je kan luisteren en je ziet. Kom even niet op het woord, die zit bij ons in ieder geval bij de huisarts in. Woorden getypt zijn anders dan uitgesproken woorden. Die persoon kan je zien en echt luisteren en advies geven voor dat je een keuze maakt. Wil je veel sterkte wensen bij je beslissing.
wie zegt jou dat zwanger worden hierna wel weer zou lukken, mocht je het wel afbreken. Ik zou het mezelf nooit kunnen vergeten. Maar goed ik zou nooit een kind weg laten halen omdat ik er zelf 7 jaar over gedaan heb om 1 kind te krijgen en daarna lukte het niet meer. Dus ik ben niet objectief. Sterkte met je rouwproces in ieder geval
Zoek alsjeblieft hulp bij iemand zonder mening, een instelling zoals FIOM bijvoorbeeld. Beide keuzes zijn namelijk goed, en helemaal aan jou. Je zal zelf moeten beslissen wat je gaat doen, en iemand die je niet kent, kan dan misschien helpen om je gedachtes en beweegredenen een beetje te ontrafelen. Heel veel sterkte, heftige en emotionele tijd voor jullie.
Dat is natuurlijk anders als wanneer je een dreumes hebt van 15 maanden die eigenlijk zelf nog alle aandacht nodig heeft en er opeens 2 baby's bij komen die dan alle aandacht opeisen. En daarbij heeft ts op dit moment het zwaar voor haar kiezen en zit vol in een rouwproces. Stel nou he, dat er hierdoor ook nog een postnatale depressie bijkomt. Dan heeft ts eigenlijk haar handen vol aan haarzelf om weer beter te worden maar moet ook voor 2 pasgeboren baby's zorgen én een dreumes die nog niks zelf kan. Om nog maar niet te spreken over dat een tweelingzwangerschap veel zwaarder is dan gewoon 1 kindje. Ik heb er zelf jaren over gedaan (5) om een kindje te krijgen maar ik denk dat ik in dit geval zou kiezen voor mijn kindje die me nodig heeft en er al is. En daarbij zou ik (denk ik he, want ik sta er niet voor op dit moment en wie weet zou ik iets anders doen als ik zwanger was) denk ik toch voor abortus gaan.
Dit dus. Kleine toevoeging, bij de huisartsenpraktijk waar wij bij zitten komt b.v 1 keer per week een maatschappelijk werker en 1 x per week een psycholoog, dit hebben zij zo opgezet zodat de patiënten sneller "gezien" kunnen worden wanneer er dringende hulp nodig is. Ik wist dit niet tot we dit jaar dringend hulp nodig hadden en binnen 2 weken dus al gesprekken hadden die ons weer verder hielpen. Ook de drempel is daardoor lager vond ik.
Ik doelde meer op de positie van het kind, ik dacht dat topicstarter dat bedoelde. Dat als ze wel voor de zwangerschap gaan weet de baby later niet anders als dat hij 2 broertjes/ zusjes (of b/z) heeft. Het scenario wat je schetst kan, maar zo zijn er nog talrijke scenario’s te schetsen voor beide keuzes. Ik sluit mij aan op de eerder gegeven adviezen, neem contact op met de huisarts en vraag of je op korte termijn met een professional kunt spreken.
Bedankt aan iedereen voor de moeite om op dit topic te reageren. In bovenstaande reactie kan ik mij op dit moment het beste vinden. Mijn moeder had namelijk na het hebben van een tweeling ook een zware postnatale depressie. Dat maakt voor mij de angst wat groter. Uiteindelijk is ze alsnog de allerbeste moeder geweest die ik mij kon wensen en voor al haar kinderen. Ik lees ook "kies ten alle tijden voor het leven" maar de vraag is voor welk? En het idee van een tweeling maakt het voor mij zo moeilijk maar het gaat in dit geval misschien minder om het sentiment en het idee, maar meer om de uitvoering. Ik ga zometeen de huisarts maar bellen... Dank iedereen voor het reageren (L)
Probeer jouw keuze niet af te laten hangen van meningen van anderen of een gevoel van paniek. In een situatie waarin minder last is kan een onverwachte zwangerschap al even voor paniek zorgen. Laat staan met wat jij nu te verwerken hebt. Regel de gesprekken met iemand die jou helpt te kijken wat goed is in jouw situatie. Jij bent degene die verder zal moeten met welke keuze je ook maakt.