" geen band" met beebje

Ik herken je gevoel erg goed. Een tweede of ook derde (in ons geval) is nu eenmaal minder bijzonder dan een eerste. Niet alleen omdat een eerste heel bijzonder en alles voor de eerste keer is. Maar ook omdat je nu een kleine frummel hebt rondlopen waardoor je alles minder intens meemaakt. Ik had dit met ons 2e kindje ook erg! Toen ik zwanger was van de derde heb ik geprobeerd hier super van t egenieten. Vaker lekker ontspannen en echt met de baby bezig zijn. Mijn buik lekker masseren met olie of in bad babyboekjes lezen en bezig zijnmet het kamertje. Toen groeide het gevoel wel meer als bij de 2e maar nog altiijd niet te meten met nr 1.

1 ding....het betekend absoluut niet dat het gevoel na de bevalling ook minder is! Bij alle 3 was mijn moedergevoel meteen hevig aanwezig!

 

Wel herkenbaar en voel me er ook schuldig over!
Wel wilde ik heel graag weten wat het geslacht werd en hoopte ook vurig op een meisje, misschien wel mede met de reden dat ik het anders helemaal lastig vond om het net zo leuk te vinden als bij onze eerste??
Ik was wel erg hyper blij toen we hoorden dat het een meisje werd! Maar verder idd veel minder tijd en aandacht doordat je er al een hebt rondlopen.
Misschien is zwangerschaspgym iets voor je? Eens per week even bewust bezig zijn met jezelf en je baby?
Ik heb het zelf nu niet gedaan ( geen tijd... erg he?) maar dat zou wel een van de redenen zijn om het te doen, die oefeningen allemaal ken ik nog wel....
Ik probeer wel bewust meer tijd aan mezelf en ons kndje te spenderen om dat gevoel weg te nemen. Buik dagelijks insmeren, voor het slapen gaan even bewust te trappeltjes voelen en veel kleertjes en spulletjes kopen. Ik merk dat ik wel wat enthousiaster wordt hoor naarmate ik langer zwanger ben. En verlang wat dat betreft ook naar m verlof, dan heb ik meer tijd om even bewust te zijn van mn zwangerschap en de voorbereiding op ons kindje. Veel lezen over geboortes en dergelijke helpt me ook!

 

Ik had bij de eerste al van alles gekocht met 10 weken en dacht er de hele dag aan. Hield een uitgebreid dagboekje bij enz.
Nu heb ik bij de 3e nog niks gekocht en ben gewoon zo druk met de eerste twee kinderen.
Dit kindje zal trouwens ook wat rompertjes en de kleertjes die ik heb bewaard, en nog mooi zijn, dragen van het kindje boven hem.
Voel me soms ook een beetje schuldig...
Maar ik ga nog zeker wat nieuwe dingen kopen, maar dat is geloof ik ook een beetje het lot van een jongste

Ik ben trouwens niet minder van het tweede kindje gaan houden dan van de oudste, daar heeft het niks mee te maken en de derde zal weer alle liefde krijgen.

 

Ja hoor, heel herkenbaar. Nu ik verlof heb begint het bij mij eigenlijk pas een beetje te komen, het echt "JOEPIE-gevoel". Ik ben nu bijvoorbeeld ook pas bezig met het kamertje inrichten (hoezo laat ) en kleertjes en beddengoed kopen enzo.

 

Vanaf deze kant ook herkenning, alhoewel het voor ons onze eerste zwangerschap is! Heb altijd gedacht dat als ik zwanger zou zijn, ik op één grote roze wolk zou leven, maar het tegendeel is juist vaak aanwezig. Ik geniet er zo erg van, absoluut, en heb ook vaak momenten dat ik zó blij ben, maar ook wel eens momenten dat ik ook even geen zin heb in kleertjes en zo kijken.. Het zal wel door de hormonen komen en misschien ook wel wat 'angst' van: hoe zal straks alles gaan, de bevalling die komt enz.
Toch weet ik zeker dat ik straks zielsveel van ons kindje zal houden! Heb meerdere vrouwen gesproken die dit zo herkenbaar vonden en na hun zwangerschap direct een overstijgende moederliefde naar hun kindje hadden! En dat komt voor ons ook, zeker weten!

 

Hier geen herkenning. Ik was en ben opnieuw helemaal op de roze wolk geklommen. Maar het kan ook mede komen omdat wj al 2 oudere kinderen hebben in de leeftijd van 7 en 9 jaar. Dus eigenlijk voet dit weer helemaal nieuw.

Maar ook bij de 2e was ik helemaal trots en had ik gelijk het wow gevoel weer.

Het komt vanzelf wel hoor. Zometeen na de 30 weken als de bevalling dichterbij komt dan ineens zal het allemaal wel voelen!

 

Ik herken het heel goed. Bij de tweede had ik totaal geen band met het kindje. Er liep heel veel mis prive en zakelijk en de schuld gaf ik aan het kindje. Maar toen ze er eenmaal was toen was ik helemaal verliefd. EN nu vind ik het echt het liefste kind van de wereld samen met mijn andere dochter.

 

Ja, wel herkenbaar hoor! Maar toch ook logisch? Natuurlijk is het anders dan bij de eerste. Toen was alles nieuw. En nu niet...

Bovendien heb je nu een kleintje rondlopen, dus elk moment dat je eerst rustig met je kindje kon 'bonden' op de bank, ben je nu bezig met de oudste. Ik tenminste wel. En omdat ik nu weet dat ik straks weer een tijdje mijn avonden kwijt ben (vanwege moeheid en voedingen enzo), ga ik ook niet hele avonden op de bank zitten met mijn hand op mijn buik.

Maar ik kan er juist ook erg van genieten dat ik nu niet zo gestresst ben als bij de eerste. Toen kon ik pas na een week of 20 genieten, en stond ik het me de daarvoor niet toe. Bovendien voelde ik de baby pas veeeel later, omdat ik het niet herkende. Nu herkende ik het met 14 weken al: heel bijzonder. Ik vind het op de een of andere manier ook veel echter, omdat je weet wat er gaat komen. Bij de eerste wist ik eigenlijk niet wat ik kon verwachten, en nu wel. En ook na de bevalling was ik wel heel erg onzeker. Ik kijk er nu ontzettend naar uit dat dat straks heel anders zal zijn.

Wat bij mij wel helpt is dat ik voor de baby veel spulletjes maak (of ga maken) en dan ben ik echt bewust met de baby bezig. Als ik dat niet zou hebben, zou ik denk ik wel een cursus gaan doen ofzo. Misschien is dat inderdaad een idee?

 

Hier juist andersom. Bij de 1ste was ik uiteraard blij en was alles spannend maar heb wel wat tegenslagen gehad in de zwangerschap, de bevalling was vreselijk en de eerst 4 maanden heeft hij niks anders gedaan dan gehuild. Het moedergevoel was ook ver te zoeken toen.
Nu ga ik voor hem door het vuur hoor, niks is me zo lief als hij maar nu ik zwanger ben van de 2e beleef ik het heel anders. Ik wil dit gewoon bewuster mee maken, de bevalling hoop ik ook heel anders te kunnen doen en de eerste tijd hoop ik een fijne tijd te hebben met m'n jongens. Bij mijn 1ste wilde ik niks liever dan zwanger blijven.. als het aan mij lag liep ik nu nog rond hihi Nu ben ik heel graag zwanger maar ben ik ook véééééél nieuwschieriger naar het kindje in mijn buik. Heel raar...je zou het juist andersom verwachten he

Maar wat iemand zei over de kleertjes van het vorige kindje.. hier ook hoor. Niet alles, ik heb ook nieuwe spulletjes gekocht maar waarom zou ik weer alles nieuw moet kopen als dat andere ook nog goed is toch? Daar voel ik me totaal niet schuldig over hoor. Dit kindje krijgt zijn nieuwe spullen ook wel maar zal inderdaad ook spullen van zijn broer krijgen

 

Dat heb ik ook, maar dat vind ik juist heel logisch. Bij de eerste wist je niet wat het nu echt inhield, een kind. Een zwangerschap wel. En nu weet je het wel. Ik heb ook veel meer een voorstelling van de baby dan ik bij de eerste van tevoren had. Het was toen allemaal zo abstract ofzo.
Een vriendin van mij zei toen op het eind "nou duurt het niet lang meer, straks is ie er!". Ik WIST wel dat ie er bijna was, maar HOE dat dan was: geen idee. Nu wel. En ik vind het wel fijn dat er nu niet zo'n zwart gat voor me ligt, maar iets bekends.

 

Lindangel: Dat ben ik inderdaad met je eens! Nu besef ik ook veel meer wat er eigenlijk allemaal kan gebeuren. De 20 weken echo was dit keer echt een opluchting toen we hoorden dat het goed was. Nu bereid ik me ook heel anders voor op wat er komen gaat.

Nou, fijn te horen dat het dus idd niet zo gek is

 

Ik herken het ook, maar dit is mijn eerste kindje. De zwangerschap ervaar ik als een soort ziekte Ik heb namelijk alleen maar last van kwalen en pijntjes, al maanden min of meer onverklaarbaar bruinverlies (elke dag), voel me gewoon alsof ik al sinds begin dit jaar ziek ben. Ik hoopte op een roze wolk, maar heb er in werkelijkheid nog geen moment van genoten.

Sinds een tijdje voel ik de baby, nu elke dag. Toch voel ik geen enkel contact, hij is er gewoon. Als ik verhalen hoor van vrouwen die contact maken, dat hun baby naar hun hand toe gaat als ze die op hun buik leggen, dan maakt me dat wel eens verdrietig. De mijne is namelijk direct stil als ik mijn hand op mijn buik leg. Als mijn man voelt, dan beweegt hij wel. Ik ben soms ook best wel bang dat ik na de geboorte geen binding zal hebben, dat hij alleen mijn man leuk zal vinden

 

Ik lees dat sommigen van jullie dit ook herkennen bij de eerste, daar ben ik eigenlijk ook heel blij mee, want ik heb ook wel eens getwijfeld van: 'is het wel goed hoe ik me soms voel?'
Het is inderdaad zo wat Lindangel typt; je WEET verstandelijk wel dat hij/zij komt, maar HOE dat zal zijn, dat weet ik echt niet qua bevallen enz.
Maar het zal vast allemaal goedkomen, heb inderdaad ook al eens gehoord dat als je met verlof gaat en de 30 weken gepasseerd zijn je echt gaat genieten en je het bewust(er) gaat worden!
Ben zelf morgen 25 weken, dus nog even en dan kan ook lekker gaan genieten van m'n zwangerschapsverlof!

Assje: je zult zeker een binding met je kindje voelen straks hoor, en andersom ook!
Ik hoorde laatst ook van mijn collega dat bij een dochter van haar hetzelfde was als jou; zo gauw zij de hand op haar buik legde stopte het schoppen van het kindje, terwijl zij één en al roze wolk was! Komt echt helemaal goed hoor!