Hallo, Geen idee of het hier goed staat maar vooruit. Ik ben inmiddels bijna 12 weken moeder en het gaat nu goed. Moeilijke start gehad doordat het allemaal erg wennen was en de onregelmatigheid waar ik slecht tegen kon. Ik gaf borstvoeding en sinds ik daarmee gestopt ben gaat het veel beter. Maar nu sinds een paar dagen heb ik dus last van een naar, leeg gevoel. Ik had zo'n beetje sinds de geboorte een fijn, soort voorspellend gevoel over wat er ging gebeuren enzo, erg wennen maar ook wel handig. Soms verdween dat, dan wist ik even niet wat te doen, maar het gevoel voor de kleine bleef. Nu echter heb ik dus soms een heel naar gevoel. Dan lijk ik mezelf ook niet te kennen, en voel niks bij de kleine, als ze huilt niet en als ze lacht niet. Ik ben op dat moment ook erg automatisch bezig, doe de dingen zoals ik ze altijd zou doen en ga voor de kleine echt het rijtje af van heeft ze honger, heeft ze een vieze luier, is ze moe enz enz. Ook weet ik niet zo goed wat ik zeg, kom een beetje verward over en mijn man zegt dat mn ogen raar staan. Op dit moment heb ik het dus ook, ik weet wel wat ik typ maar niet precies wat ik ermee wil. De kleine ligt in haar wiegje na een voeding, boer, schone luier en een speelmoment en ze slaapt. Maar ik heb geen idee hoe ik het gedaan heb. Het gaat ook weer over hoor, dan is het daarna weer fijn en geniet ik erg van de kleine, en ben ik dit vervelende lege gevoel snel vergeten. Ik loop ook bij een psycholoog omdat ik best emotioneel was onder alles, dus die wil ik snel weer spreken, moet nu pas volgende maand terug omdat het zo goed ging. Maar nu dus dit gevoel, of eigenlijk geen gevoel. Wie herkent dit en wat kan je eraan doen? Alvast bedankt. En als dit verhaal warrig overkomt: sorry, ik heb dus even geen flauw benul van wat ik doe of zeg dus vandaar.
Wat vervelend meis. Ik ben het eens met degene boven me. Ik denk dat je er echt goed aan doet om dat gevoel serieus te nemen (ik begrijp uit je verhaal dat je er door gealarmeerd bent) en de psycholoog te bellen. Vraag of je zo snel mogelijk een afspraak kunt krijgen omdat je je zorgen maakt. Ik weet vanuit m'n werk dat je daar echt goed aan doet. Dit is niet helemaal zoals je zou verwachten. Sterkte. Hoop dat je gauw weer jezelf bent
Kort en bondig: klinkt als een beginnende postnatale depressie. Dus zsm hulp zoeken. Je komt er in je eentje niet uit! Sterkte!
Daar dacht ik ook aan, al kan en mag ik die diagnose natuurlijk nooit stellen. Maar zo snel mogelijk je psycholoog bellen , en zorgen dat je eerder bij haar terecht komt. Want als je daadwerkelijk in een beginnende postnatale depressie zit zijn medicatie vaak noodzaak.
Jeetje, dat klint niet goed, lijkt wel op een (beginnende) pnd. Ik zou zo snel mogenlijk contact opnemen met je huisarts om je door te laten sturen naar een psycholoog. De eerste stap heb je al gezet en je hebt zelf in de gaten dat deze gevoelens niet helemaal goed zijn. Heel veel sterkte
Ik ben weer mezelf. Sinds vanmiddag voel ik me weer beter maar weet dat het ook terug kan komen. Heb geprobeerd de psycholoog te bellen maar kreeg ze niet te pakken dus morgen nog eens proberen. Ik weet ook heel goed dat het echt niet goed is en heb zelf ook al gezocht naar symptomen van pnd. Zeker omdat het in de eerste weken ook niet goed ging. Veel huilen en meer dingetjes. Nu ben ik rustig en voel ik me goed, de kleine ligt heerlijk te slapen en straks wakker maken voor haar laatste fles en dan de nacht in. Ze doet het prima allemaal, dus dat is het niet. Het is echt iets bij mij. Ik ben wel blij dat ik zelf merk dat er iets niet klopt en dat ik er niet mee blijf lopen. Volgens mij klinkt dit bericht van mij ook een stuk minder wazig dan het eerste wat ik erover neerzette. Bedankt alvast voor jullie reacties, hoop morgen wel de psycholoog te kunnen spreken.
Hee... Ook even mijn ervaring delen. Ik ben ingeleid vanwege niet vorderene ontsluiting. Na de v bevalling Had Ik totaal geen gelukkig gevoel, het wad oke, maar niet oooohhh wauw wat fantastisch. Ik heb ook geen kraantranen gehad, deed alle dingen wel, maar totaal zonder gevoel. Ik ging om twijfelen aan mezelf. Via via kwam ik bij een homeopaat terecht en ik bleek een verstoring in het hormoon oxytocine te hebben Door de inleiding. Hij heeft me ontstoord en sindsdien voel ik zoveel liefde voor mijn kleintje! Ben helemaal verliefd!
Thanks voor je berichtje, ik ben zelf ook ingeleid omdat het maar duurde en duurde. Totaal geen ontsluiting zelf gekregen en dat met bijna 42 weken. Wel ingeleid met een ballon, maar ook weeen opwekkers gehad uiteindelijk. Van de dames van de yoga hoorde ik later van 1tje dat die ook bij een homeopatisch iemand was geweest en die had dus ook iets wat verstoord was. Dus heb al een nummer van diegene, wie weet is dat het gewoon. Vandaag gaat overigens al heel de dag goed, ik ben een beetje bang dat het ergens weer mis gaat, maar ik hoop van niet natuurlijk. Psycholoog gebeld maar weer niet gelukt, nu voicemail ingesproken, maar ja, het is nu natuurlijk weekend en maandag zullen ze ook wel vrij zijn. Dus dinsdag pas bericht misschien. Maar goed, we proberen dit vol te houden zo en ik weet dat het ook weg gaat mocht ik dat lege gevoel weer krijgen. Hopelijk duurt het dan niet te lang.
Hoe zit het met je nachtrust? Kom je toe aan een redelijk aantal uur slaap? In tegenstelling tot de andere dames vind ik je berichtje niet per se alarmerend. Hoewel dissociatie ook bij depressie kan horen, hoeft het voorkomen echt niet op een depressie te duiden. Slaapgebrek of hetfig reageren op hormonale veranderingen kunnen ook heel goed de oorzaak zijn. Ik zou me niet direct zorgen maken, maar een extra gesprek met je psych kan natuurlijk nooit kwaad. Als je ooit het idee hebt dat je je kindje iets aan zou willen doen, moet je natuurlijk wel DIrEct aan de bel trekken, maar "even" weinig emoties ervaren kan helaas nou eenmaal bij het hele jonge moeder circus horen. Veel sterkte en succes!
Nachtrust gaat goed, ze slaapt meestal wel door van 12 tot 7. Dus dat is het niet denk ik. Ook overdag doe ik nog wel eens een powernappie als zij ook slaapt. Ik kom ook veel buiten en slik extra vitamine b. Ik heb gelukkig niet het idee dat ik haar iets zou willen aandoen, als ik het heb vind ik het eigenlijk alleen maar zielih voor haar en zeg ik sorry tegen haar zodat ze toch weet dat ik het niet zo bedoel dat ik me zo voel. Klinkt misschien gek maar ze lijkt het wel te snappen. Vorige keer lag ze op mn bed en ik ernaast en zij was zo vrolijk en ik alleen maar aan het huilen omdat ik niks voelde. Maar ze bleef wel lief naar me lachen alsof ze me wilde troosten.
Je komt op mij echt niet over alsof je een psychisch probleem hebt hoor. Ik ken vrij veel mensen (bijna allemaal ingeleid) met eenzelfde gevoel. Ik ben een heel gelukkig en positief mens, altijd al geweest, maar voelde zoals eerder beschreven ook geen liefde voor mijn kind. Of dat een probleem is? Ja dat denk Ik wel. Maar ik denk ook dat het moet groeien. Het ontstoren heeft mij enorm geholpen om verliefd op mijn kind te worden. ...
Het krijgen van een kind is emotioneel heel heftig, je bent ineens verantwoordelijk voor zo'n kleintje en tel daar slaaptekort, onvoorspelbaarheid en onzekerheden bij op... Je bent gewoon heel kwetsbaar de eerste weken, en maanden, ook omdat je fysiek nog moet herstellen en ontzwangeren. Het is heel normaal dat je hierdoor wat in de war kan zijn, of heel emotioneel, of dat het soms gewoon echt niet leuk is. Dat is niet meteen een postnatale depressie, maar het kán wel. Hoe dan ook, het is goed om die gevoelens er te laten zijn en er met iemand over te praten. Ik had het na de geboorte van mijn oudste ook, ik kreeg soms een enorme klap in m'n gezicht doordat ik de verantwoordelijkheid zooo zwaar vond, ik gewoon heel moe was etc etc. Ik heb met vriendinnen gepraat, met mijn zus veel goede gesprekken gehad - zij had een pnd na de geboorte van haar oudste - veel met mijn man kunnen praten. En wat heel belangrijk voor mij was, was toch ook iets voor mezelf weer oppakken. Dus bijvoorbeeld een boek lezen, een film kijken, vrij simpele dingen die me konden helpen m'n beide benen op de grond te houden.