Jeetje meiden wat een story's! ik zie sinds een jaar mijn moeder niet meer, ik heb daar zelf voor gekozen. wil het alleen liever niet hier op internet zetten... Het goede nieuws is wel dat ik sinds 2 jaar weer contact met mijn vader heb en dat word steeds leuker Liefs Roshi
mijn vriend en ik ook niet met zijn ouders. zij is ook ziek (kanker) en toch kunnen mensen dan heel gemeen zijn en andere kwetsen wat bij ons dus ook is gebeurt. soms denk ik wat doe je jezelf toch aan! vooral als je ziek bent wil je toch zo lang mogenlijk van je kinderen genieten lijkt mij... maarja doe je nix aan. ik ben er in iedergeval blij om dat het nu eingelijk rustig is. (op een 1 ding na..) maar dat is ook snel afgelopen hoop ik! pas dan kunnen we lekker op onze eigen manier genieten van het leven!
Hallo, Ik heb ook sinds mijn zoontje is doodgeboren geen contact met mijn moeder, nu een jaar geleden. Om een lang verhaal kort te maken er zijn nl. zoveel dingen gebeurd; z.a. mijn moeder eiste van mij dat ik moest kiezen tussen haar of mijn vriend. Ik heb het nog goed willen maken dmv een brief, ik kreeg hierop een hele boze brief terug, waarbij ik voor alles en nog wat werd uitgemaakt. Ook ik heb er moeilijk mee, ik probreer het ook een plekje te geven wat tot nu toe niet goed wil lukken. Ze weet niet eens dat ik in verwachting ben. Ik kan er soms toch wel wakker van liggen, vooral nu de bevalling er zit aan te komen. Ik weet ook nog niet of ik een geboortekaart zal opsturen... Pffff volgensmij heb je ook niet veel aan mijn verhaal. Maar zo zie je dat je niet de enige ben...als je meer wilt weten mag je mij ook een pb sturen.
Ik heb sinds een ruim half jaar geen contact meer met mijn moeder en haar kant van de famillie, er is zoveel gebeurt in het verleden en sinds ik zelf moeder ben vind ik het slecht te verteren dat je zo met je kinderen kan omgaan. Met mijn vader (en zijn kant van de famillie) heb ik sporadisch contact. Het is wel moeilijk want we hebben niemand, de ouders van mijn man zijn overleden.
Lies en Amalia ik herken heel veel uit jullie verhaal toen ik zwanger was miste ik me moeder enorm vooral toen ik bevallen was er stond alleen maar Familie van mijn vriend aan mijn bed na de tijd maar niemand van mijn kant ondanks dat ik ze 7 jaar niet meer gezien heb doet het soms echt nog wel pijn. Vooral omdat mijn moeder een hele zeldzame kanker heeft en niet meer te genezen is het is afwachten waneer het weer toeslaat ik zal niks horen over haar toestand en ik word niet gebeld als het ze op sterven zou liggen en dat echt veel pijn want ja het is wel mijn moeder ondanks alles wat er gebeurt is wil ik er wel zijn voor haar dan en afscheid kunnen nemen zonder ruzie enz. Elke dag vraag ik me af hoe het met haar gaat en heel stom of ze nog wel leeft. En iemand die ziek is kan je echt nog heel veel pijn en verdriet doen. Ze heeft 6 jaar geleden in het ziekenhuis gelegen heel kritiek ben toen bij haar geweest en ze wou heel graag mijn ketting hebben en heb die toen gegeven toen ze weer aan de betere hand was was ik niet meer welkom en verteld ze iedereen dat ik haar dochter niet meer was alleen om het feit dat ik voor me zelf en voor me gezien koos en had een bloed hekel aan mark en ze wou dat ik koos tussen hun en mark ja sorry pa en ma het is mijn leven en mijn toekomst ik kies voor hem en sinds dien is er geen contact meer. Met niemand van de familie meer trouwens heb alles proberen af te sluiten en ben verder gegaan met mijn leven ik heb wel contact met de broer van mijn vader maar dat is ook de enigste van de familie. Dit is natuurlijk niet het enigste wat er gebeurt is er is nog zo veel meer maar om dat allemaal hier neer te zetten doe ik niet. Dus als je meer wilt weten pb me dan maar
Ik heb nu al ong 10 jaar geen contact meer met mn vader. Heb er verder geen moeite meer mee hoor... je went eraan en heb niet meer het gevoel dat ik iets mis. We wonen in hetzelfde dorp maar als we elkaar tegenkomen negeren we elkaar gewoon. Mn kids missen hem verder ook niet, ze kennen hem niet eens. Mn man heeft hem ook maar 2 x gezien in de 7 jaar dat we samen zijn... Tijd heelt niet alle wonden maar het wordt er wel een stuk makkelijker op vind ik.
Heb altijd een heel goed contact met me ouders gehad! En nog steeds met me moeder van 81. (me vader is helaas 6 jaar geleden overleden) Kan daarom best wel begrijpen dat het pijn doet om geen contact te hebben met je ouders/ouder. Moet er niet aan denken! Liefs Marjo
ik heb al 5 jaar geen contact meer met mijn moeder en vader. Met de familie van mijn vader heb ik oook geen contact meer. En met mijn oma, de moeder van mijn moeder, heb ik wel contact, en met mijn ooms, dat zijn de broers van mijn moeder. Mijn ouders bestaan voor mij niet meer, voor mij zijn ze gestorven. Ik wil nooit meer iets met ze te maken hebben. En ik heb het er vaak moeilijk mee. Door wat ik allemaal heb meegemaakt, ben ik veranderd in een negatieve meid, die geen zelfvertrouwen heeft, die heel veel dingen zwart ziet, die in het verleden zelfmoord heeft gepleegd. Ben al jaren bij een psychiater geweest, nu even niet meer. gelukkig steunt mijn vriend mij en begrijpt hij mij. ALs jullie het hele verhaal willen weten dan stuur mij maar een pb.
Ik heb nog wel contact met m'n moeder, maar met het tempo waarin ze bezig is, vraag ik me af hoe lang nog... Het is haar zelfs te veel gevraagd om eens in de zoveel tijd een paar uurtjes buiten te roken als wij daar op bezoek zouden komen "want het is háár huis en daar doet ze gewoon wat ze zelf wil!" Nou, prima .. maar dan kom ik dus niet meer, want ik trek dat gewoon niet, dat rookhol En daarnaast wil ik het vooral ook voor m'n kindje niet! Nou ja, als ze daar al geen begrip meer voor op kan brengen. En zoals bij de meesten, is dat natuurlijk lang het enige niet wat er speelt, dit is slechts het meest recente. En ja, het doet verschrikkelijk veel pijn. M'n moeder blijft er over bezig hoe moeilijk ze het met mijn houding in deze kwestie heeft (echt, van alles wat er werkelijk speelt, is dit één van de weinige keren dat ik er m'n mond over open heb gedaan. Meestal hou ik m'n mond maar, gewoon om nog enigzins de 'lieve vrede' te bewaren!) en hoe veel pijn het haar doet enzo, maar uit haar woorden blijkt niet voor het kleinste beetje dat ze ook maar enigzins stil staat bij het verdriet dat het míj doet! Alsof ik 1 of andere gevoelloze koude kikker ben ofzo....
Nee, contact met vader al jaaaaaaaren niet en contact met moeder.. tja.. wat zal ik daarvan zeggen.. er is contact maar ik sta erg dicht bij contactverbreking..
Hier ook al een aantal jaren geen contact met mijn vader... Vind het wel prima zo, leef een stuk rustiger. Om hier heel het verhaal neer te zetten vind ik niet echt passend... wie wil kan pb-en of toevoegen aan msn...
Hier ook iemand die geen contact heeft met vader, mede door zn 2e vrouw. Al ik denk een jaar of 8 heel weinig tot geen (voorheen weleens treffen op broersverjaardag of begravenis opa en oma) Mijn man heeft ook geen contact met zn moeder en dat vinden we ook wel lekker rustig eigenlijk... Beide krijgen wel een geboortekaart ter info, maar of ik ze op kraambezoek wil hebben, weet ik nog niet.
ohh meiden wat triest! IK ben zelf 29 jr,mijn moeder en vader leven helaas niet meer En verde heb ik ook geen broers en zussen,geen tante,geen oom. Als ik zie dat jullie dat wel hebben en toch de moeder of de vader niet spreken doet me erg pijn maar jullie zouden ook goed weten waarom het zo is daarom kan ik niets erover zeggen. IK wilde alleen maar ff mijn verhaal kwijt.Ik mis mijn moeder elke dag weer Groetjes, Beata
Ik snap je reactie best hoor Beata, maar inderdaad je weet het verhaal er achter niet. Geloof mij maar je verbreekt het contact echt niet zomaar om een scheet die overdwars zit, daar gaat heel wat aan voor af. En het klinkt misschien hard zeker omdat jij je ouders moet missen omdat ze er niet meer zijn. Maar ik had liever gehad dat mijn vader dood was dat maakte het allemaal stukken eenvoudiger, want eerlijk is eerlijk over de doden niets dan goeds.
Ik heb nu 2 jaar geen contact meer, daarvoor was het een aan/uit relatie zeg maar, dan kapte ik en dan nam zij na een jaar weer contact op. Heb 2 jaar geleden definitief gekapt. Meer omdat ik me bewust ging worden dat ik eigenlijk als kind en later ook nog als volwassen persoon werd mishandeld, met name geestelijke mishandeling en emotionele verwaarlozing. Heb er ook vorig jaar aangifte voor gedaan tegen mijn moeder, moet zeggen dat ik nog werd uitgelachen ook want de agent zei: Wie laat zich nou op jouw leeftijd nog intimideren door haar moeder? Tja......... Begin binnekort met een tharapie Ptss want dat heeft mijn moeder me aangedaan.
Ik heb al ruim 4 jaar geen contact meer met mn vader. Mijn moeder heeft een andere man, al ruim 17 jaar, en die beschouw ik als mijn vader! Vraag me wel af hoe het met hem is enzo, maar missen doe ik hem niet echt. Zou hem wel een keer willen spreken, maar zou niet weten wat voor gesprekstof ik zou moeten toepassen aangezien ik hem vrij weinig te zeggen heb!
Wat ik hier allemaal lees is werkelijk verschrikkelijk. Ik heb het meegemaakt bij mijn man met zijn moeder en ik kan me voorstellen hoe jullie je voelen. Een ouder die zijn kind zo behandelt,ik heb er geen woorden voor. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit zo met mijn eigen kind omga,het is godverdomme je eigen vlees en bloed! Onvoorwaardelijke liefde! Ik vind dat de ouders waar jullie geen contact meer mee hebben zich dood moeten schamen! Net als de moeder van mijn man,ik vind dat mens diep en diep triest. Mijn moeder en vader dragen me op handen en ik vind dat alle ouders dat bij hun kinderen moeten doen. Maar helaas zijn er nog altijd figuren die geld,ego en zichzelf veel belangrijker vinden.... Meiden,veel sterkte..
Eigenlijk ben ik het wel met je eens Maud... Ik vraag me vaak af waarom mijn vader geen enkele moeite voor mij wil doen... of voor zijn kleinkind. Hij heeft Vigo iets van 4 keer gezien, en toen hij een maandje oud was, heeft mijn vader het wel dusdanig verpest dat ik hem de deur heb gewezen. Ik vraag me echt af of wij dan zo onbelangrijk voor hem zijn (geweest)... Ach ja, je kan er lang en kort over lullen... helaas veranderd het niets aan de situatie.
Minyaweth, dat heb ik ook.. Ik heb een goede opleiding, was een lief kind, geen rare dingen, niets, doe zo mijn best... Ik denk dus ook maar dat het niet aan mij ligt, mijn liefde voor mijn ouders is onvoorwaardelijk, helaas is dat denk ik niet wederzijds..
Dat vind ik dan zo erg,dat je aan je eigen gaat twijfelen. Mijn man deed dat ook terwijl hem echt niks te verwijten viel. Slapeloze nachten gehad totdat bij hem ook het licht ging branden dat hij er niets aan kon doen. Hij heeft zijn best gedaan maar op een gegeven moment houd het op.