Ja, zo is het, hoe moeilijk dat ook is. Ik zou Lutein altijd beschermen en er voor haar zijn, ik begrijp echt niet dat je je kind(eren) zo in de steek kunt laten..
Erg hé dat je dan gewoon aan jezelf gaat twijfelen? Ik vraag me vaak af of het dan echt allemaal aan mij heeft gelegen. Of ik echt zo'n enorme trut ben. Of ik vroeger geen lief kind was geweest... Tijdens de laatste keer dat ik mijn vader heb gezien en gesproken, schreeuwde hij dat ik zijn hele leven had verpest. Nou, dat is moeilijk te verkroppen hoor!
OEF.. Ik weet precies hoe je je gevoeld moet hebben. :x Mislukte ouders zijn het.. Wees maar trots op jezelf dat je zo'n geweldige meid bent. Even een knuffel.. Ben ook verbaasd dat er zoveel meiden zijn die geen contact hebben met (een van de) ouders. Je ouders verliezen aan de dood lijkt me vreselijk, maar soms... denk ik dat ik dat beter had kunnen verwerken.. erg eigenlijk.
ik kan me er echt niks bij voorstellen dat ik geen contact zou hebben met me ouders nee die van mijn zijn een stel om trots op te zijn. ik heb niks te klagen over me opvoeding ofzo en zou het zelf precies zo doen. jullie zullen wel je redene hebben, mijn vriend heeft tot zijn 25 zijn vader misschien 10 x gezien en heeft op den duur besloten geen contact te willen met zijn vader tot ineens ongeveer 6 maanden geleden hij zijn zoon ineens belde en hij graag weer contact zou willen opbouwen. hij had gehoort dat zijn zoon vader werd en hij vertelde dat hij misschien geen goede vader is geweest maar wel graag een goede opa wil zijn als dit mogelijk is. mijn vriend wilde het wel proberen en hij is hier nu ook 1 keer geweest. ik denk maar zo stel je dat die ouder morgen overlijdt zou je je dan schuldig voelen dat je geen contact meer hebt gehad!
Ik kan me jou reactie goed voorstellen lovewinnie. Maar het is wel heel zwart/wit bekeken. Mijn liefde naar mijn ouders toe is altijd onvoorwaardelijk geweest. Nog steeds! Mijn vader heeft mij mijn hele leven lang vaak pijn gedaan. Altijd heb ik hem weer vergeven... totdat het op een gegeven moment genoeg is! Tja, misschien komt hij morgen wel te overlijden. Begrijp me niet verkeerd, dat zou me heel veel pijn doen. Maar hij is degene die zichzelf te kort heeft gedaan en doet, door mij zo in de steek te laten. Uiteindelijk denk ik dat hij nu kampt met een schuldgevoel...
Ik ben het wel met Minyaweth eens. Zoals eerder al gezegd heb ik (nog?) niet met mijn moeder gebroken, maar het zijn in dit geval echt onze ouders die ons (én zeker ook zichzelf) tekort doen, niet andersom. Sterker nog: één van de redenen dat ik nog altijd het contact met mijn moeder niet gebroken heb komt (deels) voort uit een soort schuldgevoel! Mijn ouders zijn 5 jaar geleden gescheiden en dat is voor m'n moeder echt als een klap aangekomen (al was ook dat voor een deel een bewijs dat ze gewoon oogkleppen ophad; iedereen in de omgeving zag al jaren aankomen dat de relatie tussen mijn ouders welhaast op een scheiding uit móest draaien. Het is voor de meeste mensen ook echt haast een wonder dat m'n vader het nog zo lang met m'n moeder heeft weten uit te houden!). Daar hebben wij als kinderen echt wel (veel!) begrip voor op gebracht en proberen we nog altijd wel te doen. Maar ergens moet je een grens trekken. Vijf jaar later is ze nog steeds niet de 'fase' waarin ze zichzelf verschrikkelijk zielig vindt. Het enige wat ze ook doet is werken, internetten en tv kijken. Ze heeft gewoon echt géén sociaal leven op haar kinderen en haar broer & schoonzus na en doet ook totaal geen moeite om weer een beetje een sociaal leven op te bouwen ("ik vind het maar niks om alleen op stap te gaan!"). Het gevolg is dus wel, dat ze enorm op ons leunt en echt belachelijke dingen van ons verwacht. Dat wij het destijds net zo goed moeilijk hebben gehad met de scheiding, is bijv. al iets waar ze totaaaal geen rekening mee houdt, nee want zij is hier immers het slachtoffer... Maar ondanks alles blijft het contact wel bestaan. Ik weet niet hoe vaak ik al tegen m'n partner gezegd heb "als het een vriend/vriendin was geweest die me dit allemaal zou flikken, dan had ik die allang en breed uit m'n leven gebannen, maar het is niet een vriend/vriendin, maar m'n moeder...." Ik denk dat de meeste meiden die hier al met (één van) de ouders gebroken hebben dit ook heel lang hebben geroepen. Wat bij mij dan ook nog eens meespeelt, is het feit dat ze dus gewoon geen sociaal leven heeft. Ik ben gewoon enorm bang dat als ik de stap zou zetten om het contact te verbreken, dat ze dan helemaal in een sociaal isolement terecht zou komen (zeker omdat het me niet zou verbazen als mijn broertje en zusje die stap om het contact te verbreken dan ook wel eens zouden kunnen gaan zetten). En echt stabiel is ze niet, dus wie weet wat ze dán zichzelf aan zou doen?! Daar ben ik echt serieus bang voor en ik zou het mezelf denk ik nooit kunnen vergeven als haar iets overkomt (of beter gezegd: ze zichzelf iets ergs aandoet) omdat ik het contact verbroken heb... Daarom probeer ik haar toch steeds weer het voordeel van de twijfel te geven. Maar het contact met je ouders verbreken is dus écht niet iets wat je zo even doet, omdat het even wat minder gaat in de relatie. (Ik heb overigens gelukkig wel heel goed contact met m'n schoonouders en met m'n vader & stiefmoeder. Dus gelukkig heeft onze uk straks 4 super-lieve opa's & oma's .. ongeacht hoe mijn moeder zich zal gaan gedragen)
Jvtje, ik had het zelf geschreven kunnen hebben, grotendeels heel herkenbaar.. vooral dat zielig zijn en slachtoffer spelen. Man, wat slurpt dat een energie. Ben het ook met je eens dat een vriendin allang geen vriendin meer zou zijn geweest...
Het klinkt misschien raar, maar vaak probeer ik het ook positief te bekijken, hoe het vroeger was, dat kan ik niet meer veranderen. Maar ik heb zelf nu twee dochters.. Aan hen kan ik wel geven wat ik zelf nooit gehad heb, een type moeder zijn die ik zelf nooit heb gehad. Het is niet mijn schuld, maar het voelt wel alsof ik een stukje dat ik zelf gemist heb goed kan maken.
Hey Dames, Wat herkenbaar allemaal. Ik heb zo goed als geen contact met mijn vader, wanneer het hem uitkomt dan belt hij. Hij weet ook niet dat ik een dochter heb geregen en dat hou ik ook graag zo. Mijn moeder is 14 jaar geleden hertrouwd en dat is nu de opa van mijn dochter! een schat van een man. Mijn vader is verhuist naar Engeland en daar kan hij goed zitten, dan kan ik hem ook niet tegen komen. Met zijn FAm. heb ik ook geen contact omdat zij ook in Engeland wonen. Eigelijk wel fijn om teweten dat je niet de enigste bent. Iedereen veel geluk gewenst!
Heb alle reacties gelezen.......... En jee.................was lees ik herkenning in vele verhalen! Heb een soortgelijk bericht al per PB verzonden aan 1 van jullie maar wil toch wel graag hier reageren. Ik sta op hetzelfde moment in mijn leven rondom mijn moeder. Mijn vader ook wel, maar voornamelijk mijn moeder. Heb er ontzettend veel verdriet van en weet soms niet meer waar ik het zoeken moet. En idd, zij is zielig en zij heeft het er maar moeilijk mee..... En daar blijft het bij. Geen inleving in mijn leven en gevoelens en ik ben overal schuldig aan. Doet veel pijn en ben erg aan het overwegen om het contact te gaan verbeken....... Het geeft wat opluchting om dit zo van jullie te lezen, en inderdaad, zoals sommige al benoemen; dat schuldgevoel. Zo vaak al voorgevallen en weet dat ik niet aan mezelf moet twijfelen maar toch.............dat schuldgevoel duikt dan toch op! Esser Groetjes Esser
Wederom ik begrijp je reactie voor de volle 100% , maar ik zal even mijn uitleg geven waarom ik me niet schuldig zal voelen. Mijn vader zette de hele familie op zijn kop 2 weken voor mijn trouwen, hij pleegde n dag later een (nep) zelfmoord poging, probeerde mijn moeder te wurgen en verweet ons alles van wat er die nacht was gebeurt. Ik kreeg een erge colitus aanval en heb 2 weken prednison moeten slikken en viel in 6 dagen 8 kilo af. Ik trouwde 2 weken later zonder mijn vader erbij, ik wilde hem er niet bij hebben maar liet de keuze vooral bij hem en hij wilde niet komen. Je kan je misschien een beetje voorstellen hoe ik me die dag voelde, geen vader die je naar je bruidegom brengt, geen vader dochter dans een hele dag tranen weg slikken en een huwelijksnacht waarin we alleen maar hebben gehuild. De dag zelf heb ik me redelijk staande weten te houden, vraag me niet waar ik de kracht en energie vandaan haalde.... ben er zelf nog niet uit. De dag na ons trouwen kreeg ik n telefoontje van mijn vader die boos was omdat ik teleurgesteld in hem was. Tuurlijk was ik boos en teleurgesteld wat een van de mooiste dagen van mijn leven moest worden werd in een klap een totale ramp. Je kon hem door de telefoon letterlijk 15 meter verderop horen schreeuwen tegen mij. Ik heb opgehangen. Een maandje of 2 later belden we hem op om te vertellen dat hij opa zou worden, geen felicitatie niets, alleen zelf beklag en klagen over hoe slecht iedereen (en vooral wij) wel niet waren. Heel de zwangerschap niets gehoord van hem. Na de bevalling heb ik hem een geboorte kaartje gestuurd, en tot op heden nog niets gehoord, geen kaartje, telefoontje niets niks nada noppes! Nee ik heb alles er aan gedaan en me netjes gehouden en hij wil gewoon niet en denkt alleen aan zich zelf, en ik cijfer me niet meer weg voor zijn geluk en zijn drang om gelijk te hebben. Ik zal me niet schuldig voelen, alleen teleurgesteld in het feit dat ik als dochter niet de moeite waard was voor hem.
Wat een herkenning in dit stukje tekst! Weet je, vroeger deed ik er alles aan om het goed te laten zijn thuis. Mijn vader en ik hebben altijd met elkaar in de clinche gelegen. Ik wilde altijd de lieve vrede bewaren, en gewoon normaal met elkaar doorgaan en omgaan... hij is immers toch mijn vader? Ruzies werden nooit uitgepraat, en na een tijdje elkaar te hebben genegeerd was ik altijd degene die weer naar hem toeliep om hem een knuffel te geven. Ik cijferde mezelf weg, wou gewoon dat alles koek en ei was tussen ons. Naarmate je ouder wordt leer je voor jezelf op te komen. Ja, zelfs tegen je ouder(s)! De laatste keer ben ik zo voor mezelf opgekomen dat ik de verwarring en schrik in zijn ogen zag. Hij was dit niet gewend van mij. Al die jaren van mij stil houden, mezelf wegcijferen en eigenlijk de woede die ik in al die jaren heb opgekropt, kwam er die bewuste avond uit... Ik was niet langer meer dat kleine meisje die niet tegen haar vader in durfde te gaan, ik was niet langer bang meer! Ondanks dat ik me ook nooit een leven had voorgesteld zonder één van mijn ouders, is het er toch van gekomen. Ik denk dat iedereen die een stoeve en/of moeizame relatie heeft met 1 van zijn/haar ouders vanzelf tot zo'n punt komt. Ook al had je dit liever niet gehad...
Ik heb ook totaal geen last van een schuldgevoel ook omdat het niet mijn keuze is geweest om geen contact te hebben in eerste intstantie wel maar ze heeft genoeg kansen gehad om bij me te komen en het goed te maken. Ik ben juist opgelucht dat ik verlost van dat energie slurpend wezen ik zie haar ook niet als een oma voor mijn toekomstige beeb. En daar wil ik haar ook absoluut niet van mee laten genieten. Ik weet nu ook hoe het wel kan en dat zie ik bij mijn schoonouders dat zijn ontzettend lieve mensen echt het tegenovergestelde van mijn moeder dus daar haal ik heel veel voldoening uit en die accepteren mij ook volledig.
Totale herkenning.. En ik heb al heel lang geen contact meer met vader.. maar met moeder.. Ik weet niet waar mijn grens ligt tot het verbreken van contact, aan de ene kant wil ik haar een schop onder haar kont geven, aan de andere kant begroot ze me ook, maar aan de andere kant slurpt ze energie en zou ik een emigratie niet erg vinden.. De situatie is momenteel k** en ik heb geen idee wat ik moet doen.
Heb ook al 3 jaar geen contact meer met me moeder,ze was al geen voorstander van nu me man,maar toen ik zwanger raakte moest ik via een broer horen dat ze mij niet met een dikke buik wou zien!Ze heeft me zoontje 2x gezien!me vader is al 13.5 jaar geleden overleden en dat was zo schat,die mis ik nog steeds!Ze heeft hartproblemen en is de jongste niet meer,hoor het wel via me broers hoe het gaat!De hele familie heeft er moeite mee hoe ze doet en dat ze haar enigste dochter verstoot om een K@T reden,een brief geschreven door een opstandige dochter(10 jaar geleden) heb tot me 25 altijd voor haar klaargestaan en nu krijg je een schop na!Heb het nu wel een plaatsje gegeven,heb hele toffe schoonouders die het gemis meer dan goed maakt!Heb het al een paar goed gemaakt,maar steeds word ze weer boos en heb nu gezegd ben geen JOJO!Het is nu klaar! Als ze morgen komt te overlijden jammer,maar het is haar keus geweest en ik ben er nu klaar mee! Ben gelukkig met me gezinnetje!