... en ik schijn de enige te zijn die daar mee zit. Kort; Zoontje zijn vader twee weken na ontdekking van zwangerschap de deur gewezen ivm drugsgebruik, achteraf kwam ik erachter dat hij vreemdging en nog veel meer ellende. Ik ben getreitert, lastig gevallen, wakker gehouden door constant aanbellen (en niet ding-dong, nee; triiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiing voor makkelijk vijf minuten..) uitgelachen op straat en uitgescholden. Niet door hem, door zijn vrienden. Ik heb me er doorheen gevochten, ontzettend alleen gevoeld maar bovenal voelde ik me aan de kant gezet. Zo van; gelukkig zette ze mij de deur uit want dan ben ik niet de slechterik. Uiteindelijk de gehele zwangerschap alleen gedaan. De bevalling waren mijn ouders bij. Drie weken was mijn zoontje toen hij voor het eerst zijn vader zag die na de geboorte uiteindelijk dus 180 graden draaide en eigenlijk toch wel zijn zoon wilde zien. Ik heb er niets over gezegd tegen vrienden of familie want NIEMAND had na vier jaar gezeik ook nog maar een goed woord voor hem over. Ik besloot het toe te staan en heb daar geen spijt van. Nog steeds niet. Hij heeft de kleine niet erkend, heeft geen rechten en betaald geen alimentatie. Bewust heb ik daarvoor gekozen en mocht hij ooit nog willen erkennen krijgt hij mijn handtekening niet ivm met drugs gebruik en vermoedelijk ook dealen. Het ging vijf weken goed. Mijn zoontje was 8 weken toen zijn vader hem voor het laatst zag. Hij is nu tien maanden. Inmiddels heb ik een nieuwe vriend, een echte lieverd waar ik ontzettend gek op ben. Hij wist niet waar hij instapte op relatie-gebied maar omarmde mijn zoontje en is nu dikke vriendjes. Hij past graag op, heeft daar totaal geen moeite mee en is zo ontzettend leuk met hem samen. MAAR... Nu mijn zoontje zijn vader een nieuwe vriendin heeft die ontzettend loopt te (sorry) k*tten en hij de makkelijkste weg koos zien die elkaar niet meer. En ik lijk de enige te zijn die daar echt wel af en toe wat moeite mee heeft. Ik voel me plaatsvervangend aan de kant geschopt, alsof mijn zoontje het niet waard is om moeite voor te doen. Na al die vier jaar aan dingen die zich opgekropt hebben heb ik ook niet veel goeds meer over hem te zeggen maar het is er wel. Hij is niet de duivel zelve. Ik kan mijn 'verdriet' niet echt met iemand delen, niemand die me begrijpt. Ze snappen niet dat ik ook het goede in hem gezien heb en soms nog weleens zie, ze snappen niet dat ik er toch wel mee zit. Ze zíen het niet, ze zien alleen het slechte en als ik het er probeer over te hebben dan krijg ik al snel 'maar.. denk nou terug! Het is alleen maar goed dat je het hebt afgekapt, het is alleen maar goed dat hij niets met je kind te maken heeft!!! kijk naar je vriend, zó hoort het, dat had zijn vader nooit gedaan of gekund!'. Dan hou ik maar weer mijn mond.. Want in principe hebben ze gelijk, dat weet ik dondersgoed. Maar het gaat me om het feit dat IK het soms nog moeilijk vind. En daar gaan mensen constant aan voorbij. Hoe blij ik ook ben met mijn nieuwe vriend, hoe fijn we het ook hebben samen en met zijn drietjes, hoe hard hij ook rekening houdt met mij, hoe hard hij ook meedenkt en hoe lief hij ook is... Altijd denk ik nog 'waarom kan iemand anders dat wel en zijn bloedeigen vader niet? hoe kan het dat zijn eigen vader niet voor hem vecht?'. Misschien is het wel een grote teleurstelling die ik in die jongen heb. Misschien is het wel kwaadheid, maar uit ik dat niet op die manier. Heb het al een keer aan mijn vriend verteld. Na een avondje uit (mijn eerste keer in anderhalf jaar écht even mijn eigen ding doen, optreden van de band van een van mijn vrienden) met een glaasje op. Hij zag dat ik ergens mee zat en vroeg me wat er was. Ik heb het er midden in de kroeg uitgeflapt en heb me echt even laten gaan. Sta je eerst te huilen omdat je het gewoon écht niet snapt, sta je thuis te huilen omdat je zo lief een arm om je heen kreeg en voor het eerst hoorde 'ik kan me niet voorstellen hoe het voelt, maar begrijp dat jij dat heel erg naar vind. Zijn vader kan ik niet zijn, maar zijn papa op zijn minst wel. Zolang ik met die kleine te maken heb zal ik mijn best doen een goed voorbeeld te zijn maar dat gevoel kan ik niet voor je wegnemen. Je tranen wel, die veeg ik wel voor je op'. Dat is fijn, heel erg fijn. Maar het gevoel blijft echt de kop opsteken, soms tot huilen aan toe. En ik schijn zo'n beetje de enige te zijn die het er moeilijk mee heeft. Met dit topic heb ik niet echt een doel, ik weet ook niet wat ik graag in de antwoorden zou lezen. Maar gezien er hier meer mensen alleenstaand zijn denk ik dat ik hier met mijn gevoel iets meer aansluiting vind dan in mijn directe omgeving. Ben ook 'nog maar' 21, vrienden hebben geen idee hoe het is om een ouder te zijn. Laat staan alleenstaand en mét een dubbel gevoel. Tsja, ik weet gewoon niet wat ik ermee moet, dat gekke gevoel.
Och arme.... wat een verhaal.... Laat ik je een andere vertellen.... lang niet zo heftig als die van jou maar misschien ga je het dan iets meer in perspectief zien... Mijn mama was heel jong mijn mama... ze was getrouwd met mijn papa... alleen was er een generatiekloof tussen mijn mama en mijn papa... en dat ging niet goed. Mijn mama ging weg en klein als ik het was begreep er weinig van... ik ging wel in de weekenden naar hem toe maar ik merkte al snel dat er dingen goed mis zaten... ik werd niet op tijd naar school gebracht als ik daar was geweest.. en kreeg altijd op mijn donder... de hond was ineens weg.. katten liepen mank... en ineens was hij weg. Verdwenen... niet even.. maar jaren... mijn mama had ook al snel een nieuwe vriend na de scheiding en ik was ook al snel zijn kindje. Jaren later komt mijn vader op school langs... met nieuwe vriendin.... het enige wat ik me nog van haar kan herinneren was de enorme voorgevel en de bos met blond haar... Ik had juist mijn leven op de rit en was redelijk in de war.. hij bleef langskomen en ik kan niet zeggen dat ik het fijn vond.... Op het moment dat hij mijn moeder ging opwachten en uitschelden heb ik in mijn hart met hem gebroken.. hij was al niet meer mijn papa toen hij vertrok... hij was niet meer mijn vader op het moment dat hij mijn moeder uitschold. Ik weet, zonder hem was ik er niet geweest... maar de nieuwe vriend van mijn moeder was er.... altijd.. als ik verdriet had, als ik hulp nodig had, als ik gelukkig was.. hij is mijn papa, mijn vader.. die namen zijn naar mijn mening geen geboorterecht maar een titel die je moet verdienen. Wij beide groeien van trots als er wordt gezegd dat ze zien dat ik zijn dochter ben. Mijn moeder had het er even weer moeilijk mee gedurende mijn zwangerschap... die man zou dan opa worden... maar als je geen vader bent geweest... kan je geen opa worden. Ik moet wel nog zeggen dat ik hem twee keer de kans heb gegeven om het contact te herstellen. Beide pogingen zijn jammerlijk mislukt, volgens hem is het allemaal de schuld van mijn moeder... terwijl mijn moeder bij beide de schuld legt... en ik weet ondertussen ook van buren wat er met de dieren was gebeurd.... Ik hoop dat je er een beetje wat aan hebt.. sommige mensen zijn gewoon geen ouder... als je moeite blijft houden.. zoek dan hulp van buitenaf.. zo te horen verdien je het gewoon van je huidige situatie te kunnen genieten... en kan dat nu niet maximaal....
Ik herken het eigenlijk helemáál niet. Ik zit, of zat, in een soortgelijke situatie, maar mijn ex heeft m'n zoon nooit gezien. Ik kan ook niet zeggen dat ik dat heel erg vind. Als jouw ex zo'n ontzettende klootzak is, vind je het dan echt jammer voor je zoon dat je ex hem niet wil zien? Is het niet meer dat het je pijn doet dat iemand die er voor hem hóórt te zijn, totaal geen interesse toont? Ik kan het best naar vinden dat degene die de vader van m'n zoon zou moeten zijn, z'n vader niet is, maar ik ben alleen maar gruwelijk blij dat zowel ik als m'n zoon niets met hem te maken hoeven hebben, en dat laatste is bij mij véél sterker aanwezig dan het eerste.. Kan er dus eigenlijk ook niet (meer) mee zitten.
klopt wat je zegt. Ik vind het ook niet jammer voor mijn zoon, zou er echt niet trots op zijn als hij ooit tegen zijn biologische vader op zou kijken of hem als voorbeeld zou zien. Nee, dan zou ik mijzelf voor mijn kop slaan! Ik kan het gevoel ook niet echt beschrijven, het is te dubbel. Aan de ene kant wil ik die gozer nóóit meer zien, andere kant weet ik dat hij ook een hele goede kant heeft. Ik vind het alleen vreselijk moeilijk om te zien dat zijn nieuwe vriendin daar overheen walst en hem niet de kans geeft iemand nog die kant te laten zien. Alles voor haar, alles voor zichzelf en de rest van de wereld mag er in stikken. Maargoed, dat is zijn eigen probleem en niet het mijne. Ik snap ook heel goed dat mijn zoontje er later niets aan zou hebben, zijn vader. Maar mensen gaan constant voorbij aan het feit dat ik gewoon niet snap dat hij zich om kon draaien en weg kon lopen. Iedereen ziet altijd het negatieve, nooit eens de positieve kant waar ik op viel. Juist dáárom gaan mensen voorbij aan míjn verdriet. Maar wat dat verdriet nou precies is ben ik zelf dus nog niet helemaal uit... Het zou fijn zijn daar eens met iemand over te kunnen praten maar het gesprek wordt telkens omgedraaid. Altijd gaat het over hoe ik het nu heb, hoe het nu voor mijn zoontje is en zal zijn/worden. Maar als ik zeg 'alleen IK voel me er nog steeds weleens rottig om!' krijg ik altijd te horen 'onzin, hij is het niet waard!'. Het word afgekapt en daar heb ik het dan maar mee te doen. Daar baal ik van, alsof ze mijn verdriet niet willen zien of erkennen vanwege hem.
Ja lastig zeg.. Ik moet eerlijk zeggen dat ik in zo'n gesprek ook heel erg de neiging zou hebben om zoiets te roepen.. Ik denk dat de mensen om je heen vooral zien hoeveel pijn hij je heeft gedaan, en dat ze vooral willen zien dat jij weer blij bent, en dat hij daar geen invloed meer op heeft.. Dat ze het onderwerp daarom een beetje wegduwen? Ik vraag me overigens ook nog regelmatig af hoe iemand in godsnaam z'n eigen kind kan negeren.. En, misschien nog wel vaker, hoe zijn nieuwe vriendin daar tegenover staat. Ik denk dat hij best heeft verteld dat er ergens in Nederland een zoon van hem rondloopt, ik snap niet hoe je als vrouwzijnde een relatie kunt hebben met een man die z'n eigen kind laat stikken. Bij mij gaat het niet verder dan daar af en toe eens over nadenken, mijn zoon is nu 3 en ik kan me er (gelukkig!) niet meer druk om maken. Kun je bij de mensen die dichtbij je staan niet aangeven wat je hier typt? Dus niet direct over je ex beginnen, maar gewoon eens zeggen dat je er graag een keer over zou willen praten, om je verhaal e.d. kwijt te kunnen, zonder dat zij allemaal meteen met verwijten een oordelen komen?
wat je zegt begrijp ik deels wel, maar bedenk je goed dat een man op een gegeven moment het proberen zat is als er telkens maar voorwaarden aan zitten? Toch want zo zijn wij vrouwen ,Ja je mag je kind komen opzoeken MAARRRR dit staat er tegen over?! Toch?! Toen ik over geld begon, was die van mij weg! Een vader laat zijn kind niet stikken, maar als er een strijd ontstaat die hij niet kan winnen dan houdt het op! En dan komt het vanzelf wel weer als het kind naar zn vader gaat vragen! De vader van mijn kind is na de bevalling 8 maanden er na nog is komen kijken... daarna nooittt meer gezien. En dat terwijl hij nog geen 5 km verder op woont met vriendin...
ditzelfde vraag ik mij elke dag ook nog af... Hoe kan je je eige kind negeren.De vader van mijnkind woont hemelsbreed nog geen 10 km hie van daan. kan hem zo tegen komen. Hij heeft geen nieuwe relatie, die krijgt hij ook niet zolang hij geen meer afstand neemt van zijn moeder (zijn moeder bemoeit haar overal mee) maar mijn ex zou zeggen dat hij geen kinderen heeft! nog triester. Kan zo'n vrouw ook niet begrijpen die met zo'n vent verder gaat! bij mij zouden de alarmbellen gaan rinkelen namelijk. Voor mijn zoon vind ik het triest dat zijn vader niet naar hem om kijkt! maar als mijn zoon op een dag zegt dat hij zijn vader zien wil, stap ik met hem in de auto en rij naar leeuwarden en bel aan! enof er dan iemand open doet die van niks weet... kan me niks schelen. ze hebben een bekende naam in leeuwarden ivm goedlopend bedrijf dus voor mij is het niet moeilijk om de familie van mijn ex op te zoeken als mijn zoon dit wil... en ik doe het ook! ik zal ze laten merken dat mijn zoon niet te ontkennen is! dat hij leeft en dat hij er is!
ook ik vraag het me elke dag af ( hoewel hij 6 weken voor t laatst is geweest ) hij belt verder nooit, vraagt niet hoe het gaat, maar af en toe duikt hij weer op. hoe kan hij zo leven zonder zich verantwoordelijk te voelen voor zijn zoon? als de kleine niet lekker is of als er juist als er iets nieuws is wat hij heeft geleerd wil ik het heel graag met hem delen, maar dan denk ik ach wat heeft het voor zin? het boeit hem toch totaal niet. ik moet zeggen dat ik me elke dag sterker voel en het ook erg fijn heb met mijn kleine man, maar het blijft door mijn hoofd spoken...