Wat het percentage ook zegt,ik ben blij dat ik na 3 jongens een mooie dochter heb mogen krijgen,maar een jongen had ook zeker gewenst geweest! Ik had zelf t gevoel dat ik weer een jongen kreeg maar dat was verkeerd en ben dolblij met onze kers op de taart! Denk dat we dit topic kunnen sluiten overigens...
Ik kan me het gevoel wel enigzins voorstellen. Bij mijn tweede zwangerschap had ik heel sterk het gevoel dat ik zwanger van een meisje was. Toen bij de 20-weken echo het een jongen bleek te zijn moest ik echt even omschakelen. Ik baalde van dat gevoel, want ik was enorm blij en dankbaar dat ik zwanger mocht zijn van een gezond kindje. Waarom dan die teleurstelling over het geslacht? Ik ergerde me aan mezelf Ik heb die gevoelens uiteindelijk maar toegelaten. Ruim voor de bevalling had ik het 'verwerkt'. Zoals al eerder gezegd voelde het als een klein rouwprocesje. We wilde geen derde en ik moest afscheid nemen van een eventuele dochter. Nu ontzettend blij met twee jongens. Heel, heel misschien gaan we toch voor een derde. En ik kan nu oprecht zeggen dat het me geen klap uitmaakt of dat een jongen of een meisje wordt.
Ik snap je ook wel hoor TS. Ik zou nu ook heeeeel graag nog een gezond meisje krijgen! Het lijkt me ook gewoon leuk, het onbekende maarja nog een week wachten en dan weten we of een zoon of dochter ons gezin compleet komt maken 😉
Ook hier iemand die jou volkomen begrijpt. Ik ben absoluut niet voor een derde gegaan in de hoop dat het een meisje zou worden. Maar nu het toch weer een jongen is, heb ik echt afscheid moeten nemen van het feit dat ik geen dochter zal krijgen. En ik snap heel goed dat dit steekt bij mensen bij wie zwanger worden niet vanzelfsprekend is, maar ook dit gevoel mag er zijn. Bij is het vooral het gevoel dat ik krijg van anderen. Het medelijden dat er geen dochter kwam en het gevoel dat mij soms word gegeven alsof de derde er alleen maar kwam in een poging om toch nog een meisje te krijgen. Met vlagen kan ik een gemis voelen.
Telling someone they can't be sad because others have it worse is like saying someone can't be happy because others have it better. Dit vind ik een mooie uitspraak.
En nu ik er zo over nadenk; waarom steken die opmerkingen van mensen als ze beginnen over "jammer geen dochter"? Ik denk dat dat vooral in mijzelf zit. Ik had het ook heel leuk gevonden en tijdens deze derde zwangerschap heb ik me iets te veel laten gaan in de fantasie over een eventuele dochter. Het kwam dus best hard aan, de woorden dat het een zoon was. Even schakelen. En in die schakeling kwamen ook de opmerkingen van andere mensen. Deze kwamen keihard binnen, omdat ik zelf ook in dat proces zat (zit). Ik hoop dat wij allemaal, gezinnen met kinderen van hetzelfde geslacht, vrede zullen krijgen met het feit dat dat andere geslacht er niet zal zijn.
Dit dus. Ik heb twee zoontjes gekregen waar ik ook ontzettend dankbaar voor ben. Bij mij was zwanger worden niet vanzelfsprekend. Maar ook ik zal nooit weten wat het is om een dochtertje te hebben. Ook ik heb dat gevoel van dat nooit mee te zullen maken, moeten accepteren. Soort rouwproces, afscheid van iets wat je nooit zult krijgen, maar wel graag wilde. Ik weet dat ik mijn handjes mag dichtknijpen dat ik 2 zoontjes heb mogen krijgen, maar dat neemt dit gevoel niet weg. Waarom zou ik dat moeten verzwijgen? Het gaat over hoor. Bij mij is het bijna weggeebt. Heb er vrede mee. Ben dol op mijn jochies en wellicht mag ik ooit een kleindochter meemaken
Ik moet zeggen ik herken het niet helemaal maar kan me er wel iets bij voorstellen. Bij mij ging zwanger worden ook niet makkelijk, ik heb een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad voor de (succesvolle) zwangerschap van mijn dochtertje (dat doet erg veel met je en dan denk je voornamelijk aan de gezondheid van je kindje en is geslacht inderdaad een bijzaak). Ik had zelf tijdens mijn zwangerschap telkens het voorgevoel dat ik zwanger was van een jongen. Ik had nooit een droom noch een voorkeur. Wel ben ik met een broer opgegroeid en speelde altijd erg graag met jongens en met jongens speelgoed. Ik kon mezelf daarom niet zo goed indenken als 'meisjesmoeder'. Ook had ik tijdens m'n zwangerschap enkel jongensnamen in m'n gedachte. Een meisjesnaam kwam simpelweg niet bij me op. Het was geen teleurstelling toen ik hoorde tijdens de echo dat het een meisje zou worden maar eerder een verbazing. Het heeft enkele weken geduurd om om te schakelen naar het idee dat het helemaal geen jongetje zou worden. Toen ze geboren was, was ik voor het eerst echt verliefd op een meisje! Stiekem zou ik nog voor een tweede willen gaan (vriendlief wil dit niet dus gaat waarschijnlijk niet meer gebeuren) en zou ik het leuk vinden als dat een jongetje zou worden maar dat is niet de reden om voor een 2e te gaan. Ik zou het gewoon leuk vinden om 2 kindjes te hebben. Hoewel 1 dochtertje ook heel leuk is.
Dank je Maris! Ona, wat heftig zeg! Wat lijkt me dat moeilijk, om gedwongen te zijn geen tweede kindje te kunnen krijgen. Maar over het wel of niet kunnen voorstellen; jij schrijft dat je er niet echt iets bij voor kunt stellen, maar je sluit je post af dat je zelf ook best graag een zoon zou willen. Dus daarmee geef je toch aan een voorkeur te hebben. Dat is overigens zeer normaal. Volgens mij heeft iedereen wel een voorkeur. Daarnaast denk ik dat "het niet kunnen verkroppen" vooral start wanneer je meer kinderen hebt. Bij 1 kindje weet je dat je het andere geslacht nooit zal kennen, bij twee wordt die kans al groter, etc. Als ik naar mezelf kijk dan voelt het soms als falen: heb je drie keer de kans gehad op twee geslachten, is het nog niet gelukt. Dit betekent natuurlijk niet dat mijn kinderen mislukt zijn, hè! Maar de buitenwereld geeft mij soms dit gevoel (of in ieder geval: ik laat het toe me zo te voelen of de buitenwereld het nu wel of niet zo bedoeld). Ik denk dus dat het in de meeste gevallen gewoon heel normaal is dat je je zo voelt. Er zullen zeker mensen zijn die hier absoluut niet mee bezig zijn en absoluut geen voorkeur hebben en absoluut vrede hebben met een gezin met alleen 1 geslacht. Ik kan heel jaloers worden op deze mensen, zo wil ik me ook wel voelen.
Ja ik heb het over het hypothetische geval dat ik een tweede zou hebben dan had ik graag een jongen en een meisje gehad. Dus ik zou het niet echt voorkeur willen noemen maar een voorkeur voor beide geslachten. Hoe dan ook ik herken het niet want toen ik hoorde dat het een meisje was was ik aangenaam verrast. Wel had ik zoiets van hoe ga ik dat doen, ik ken geen meisjesspeelgoed, ik zag mezelf met treinen spelen en voetballen met een zoon meer omdat ik dat alleen ken. Ik vond het krijgen van een meisje daarom een uitdaging maar niet minder leuk. Lastig uit te leggen. Ik ben niet zo'n meisje-meisje. Nou dat is mijn dochter tot nu toe ook niet. Ze speelt met auto's en treinen en stoeit met jongetjes. Misschien hoef je het verschil in de praktijk dus niet eens zo te merken. Ik heb het hoofdstuk tweede kind nog niet volledig afgesloten. maar het is vrijwel zeker dat die er niet komt.
Ik snap welke nuance je aanbrengt, maar ik denk dat topic schrijfster dit ook bedoelt. Als ik voor mezelf spreek zeker. Had ik twee meiden gehad, dan zou ik ook de wens voor een jongen hebben. Ik heb dus ook de wens voor beide geslachten. In mijn geval uit dit zich in een wens voor een meisje, omdat ik (toendertijd) al twee jongens had. Overigens is deze derde er niet gekomen omdat ik perse een meisje wilde. Ik heb altijd gedroomd van een groot gezin en ook bij een jongen en meisje was ik voor een derde gegaan. Ik hoop voor jou dat er ooit nog een zwangerschap in zit.
Ik denk dus dat de titel impliceert dat het puur de dochter is die wordt gemist, maar volgens mij gaat het meer om het andere geslacht dat wordt gemist. Wel ben ik er van overtuigd dat het wat vrouwen betreft vaker de dochter is, die wordt gemist.
Ik herken het verhaal ook wel. Ik heb een dochter, waar ik 'stiekem' erg blij mee ben. Maar een jongen lijkt me ook zo leuk! En ergens ook wel makkelijker, omdat je een jongen en een meisje misschien wat minder makkelijk met elkaar vergelijkt en omdat ze in gedraag meer van elkaar verschillen (denk ik). Eigenlijk hoop ik bij een tweede (mocht het ons gegund zijn) dan ook op een jongen, want het lijkt me zo leuk om dat ook mee te maken. Natuurlijk zou ik super blij zijn met nog een meisje, maar ik denk dat ik dan ook echt afscheid zou moeten nemen van de wens naar een jongetje. Ik denk dat dit niet zo gek is, hoor.
Ik kan me bij het hele gevoel van moeten verwerken echt niks voorstellen. Hier drie meiden en ja natuurlijk was een jongen ook leuk geweest. Maar jammer, en een "rouwproces" moeten doorgaan, ergens afscheid van moeten nemen. Het niet kunnen verkroppen. Nee sorry, ik vind het niet normaal als je zo denkt of in het leven staat. Ik zie juist de positieve dingen van het hebben van een gezin waar alle kindjes hetzelfde geslacht hebben. Jongens of meisjes. Bijzonder toch. Alles roze, barbies, tutten, later ruzie maken om de badkamer etc, of alles blauw, auto's, stoere dingen doen, klimmen, klauteren, je beschermd voelen met straks 2 of 3 grote stoere kerels etc (even heel zwart/wit hoor, gaat om het idee) En als ik hier wel twee verschillende geslachten had gehad, zou ik juist de positieve dingen daarvan inzien. Maar goed misschien is dat mijn karakter wel, en kan ik me makkelijk schikken naar een situatie.
Ik vind dat je dit niet kunt zeggen. Hoezo is het niet normaal om zo te denken? Waarom is hoe jij denkt wel normaal? Er zijn mensen die heel erg lang rouwen om een huisdier en er zijn mensen die zich heel makkelijk schikken naar de situatie; is één van deze groep mensen ook niet normaal? Waarom zou iemand niet teleurgesteld mogen zijn (of mogen rouwen of verdrietig zijn) als iets niet helemaal loopt zoals gehoopt?
Het niet normaal vinden is mijn mening. Geen feit. Het hele topic heb ik het idee dat jullie een excuus proberen te zoeken voor je gevoel. Het vergelijken met de dood van een huisdier gaat in mijn ogen ook niet op, daar heb je een band mee opgebouwd. Dat is een deel van je gezinsleven. Logisch dat mensen daarom rouwen. En ja de een uitgebreider dan de andere maar dat is heel persoonlijk. Teleurgesteld mag je best zijn, maar de manier waarop jullie je verwoorden en het "normaal" vinden kan ik gewoon niet begrijpen. Ik reageerde om te laten zien dat je het ook om kan draaien. Dus van een teleurstelling iets positiefs maken ipv alleen maar te roepen dat het zo normaal is en dat je maar moet rouwen etc. E
Ik gaf dat voorbeeld ook niet als vergelijking met de situatie, ik gaf dat alleen als voorbeeld waarin mensen op een verschillende manier kunnen reageren op een situatie en waarbij beide manieren als normaal wordt beschouwd. Eigenlijk om aan te geven dat wat jij niet normaal vindt, andere misschien wel normaal vinden.