Veel downs, soms neutraal. Gisteren niet zo’n goede dag gehad, ik voelde me erg somber en beetje uitzichtloos. Vandaag (tot nu toe dan) gaat het wel. Ik ben niet somber. Gisteravond veel bevallingsfilmpjes gekeken (One born every minute heet het geloof ik). Dat vind ik sowieso leuk om te zien maar ook had ik de hoop dat ik iets zou voelen, dat het misschien zou gaan kriebelen. Maar ik voelde me nog steeds erg afstandelijk. Gewoon totaal niet het gevoel van ‘oh straks weer die eerste ontmoeting’ , om eerlijk te zijn maakt het me eerder verdrietig en paniekerig. Niet zo’n succes dus. Ik vraag me af of ik gewoon meer tijd nodig heb of dat ik aan het afglijden ben naar iets.
Is het misschien een idee om hulp te zoeken bij bijvoorbeeld de POP poli? Of via je verloskundige/huisarts? Probeer het maar niet te forceren denk ik, door dat soort dingen te kijken.. het komt zoals het komt lieve meid, zoek hulp.. veel liefs en sterkte!
Ik wacht eerst de 12 weken echo af. Dan heb ik ook weer een afspraak met de vk. Misschien voel ik me dan iets beter (1e trimester hormonen zijn een bitch tenslotte) en kan zij me adviseren wat te doen. Na mijn eerste heb ik een pnd gehad, na mijn tweede een moeilijke eerste paar weken (maanden) maar geen depressie. Het eerste jaar vind ik sowieso echt heel erg zwaar. Daar ligt mijn focus nu ook vooral, dat verschrikkelijke eerste jaar... het idee dat ik weer voor een baby moet zorgen en niet kan slapen benauwd me. Het bezorgt me stress. Misschien dat daar mijn gevoel vandaan komt bedenk ik me nu…
Dat kan ik me wel voorstellen! Misschien kun je het voor jezelf wat kleiner maken, één dag tegelijkertijd.. als je met de energie/emotie van nu gaat denken aan de komende tijd komt het sowieso niet goed. Pas goed op jezelf en echt; trek op tijd aan de bel!
Mocht het nou echt niet meer gaan,wacht dan niet tot de 12 weken afspraak. Dat duurt nog 4 weken hè.. Ik hoop echt heel erg dat je je beter gaat voelen,dikke knuffel!
Ja dat probeer ik zoveel mogelijk. Dat helpt in principe ook wel: ik voel een afstand omdat ik niet verder wil kijken dan het hier en nu. Maar tegelijk voelt dat ook weer niet goed. Lastig lastig..
@KleineLai hier met 30 weken hangt ook de vlag nog niet uit. Ja bij mn dochter. Man en ik hebben zoiets van eerst zien dan geloven. Niet perse negatief maar echt super neutraal en berekenend. We lopen t programma af, babykamer is inmiddels klaar, traktatie voor de grote zus gereed, maar ik geloof t pas als die gup in mn armen ligt te snurken na een fles. Wel klein feestje bij de nipt, 12 weken, 13/14 weken echo, 16 weken (voorbij zoontje gekomen), 20, 24,28. Gewoon wat lekkers eten/drinken met dochter. Nu nog groeiecho, maar zien of die dwarsligger nog gedraaid moet gaan worden (dochter hadden ze meerdere versies voor nodig die lag eigenwijs in voetligging, niet dat ik van die versies last had vond dat allemaal prima te doen) en dan hebben we nog de bevalling...vooral die laatste is net een molensteen om mn nek (en die van mn man) geloof pas dat dat goed komt wanneer ik roep dat t genoeg is geweest en iemand gelijk de pethidine gaat pakken. Begeleiding bij bevalling dochter was zachts gezegd horror. Daarna nog maar zien wanneer ik weer redelijk kan lopen, vorige keer kostte dat 10 maanden. Blij als dat hele "zwanger zijn" afgelopen is. Resultaat is gewenst, maar de route mogen ze overslaan wat mij betreft. Vind er ook echt geen ene bal aan dat hele zwanger zijn, ik onderga t en t is een gegeven dat het erbij hoort. Helaas nog geen knopje gevonden voor fast forward tot NA de oplevering anders had ik die gelijk ingeramd toen er "zwanger" in t display stond waar we dat niet meer hadden verwacht. Allicht als je redelijk soepeltjes er doorheen loopt dat het anders is, maar ik weet niet. Dochter was ook zeer gewenst en heeft lang op zich laten wachten maar liepen we ook niet op een rose wolk ofzo. Denk dat wij genoeg hebben gezien en meegemaakt van onszelf en onze familie dat t een soort zelfbescherming is. Voel me daar ook niet schuldig over ofzo, hoop alleen dat t heeeeeel snel december is en er een naampje extra ligt tussen de cadeautjes bij de kerstboom.
Jouw verhaal had door mij geschreven kunnen worden. Baby 1 kwam onverwachts maar was zeer gewenst. We gebruikte wel een condoom maar niet regelmatig. Tijdens de zwangerschap raakte ik (achteraf gezien) al depressief, kreeg veel last van mijn bekken. En het samenwonen viel me soms wel zwaar. Baby 2 was onderweg toen het net wat beter ging. Ik slikte sertraline ivm de depressie, en daar mocht ik niet mee stoppen. De zwangerschap verliep goed op een paar lichamelijke klachten na. Maar de medicatie deed zijn werk goed en mijn gevoel was vlak en toch blij. Na de bevalling waren de eerste weken ook erg lastig. Vorig jaar heb ik een zwangerschap met 6 weken afgebroken. Een 3de kindje zagen we niet zitten en er was teveel gebeurd. Een paar weken geleden (een jaar na het afbreken van de zwangerschap) kwam ik er achter 6 weken zwanger te zijn. Ongeloof en verdriet want we waren heel trouw aan goed gebruik van het condoom na vorig jaar. Iedere dag heb ik er nog heel veel moeite mee. Afbreken van de zwangerschap wilde ik niet nog een keer doormaken. Maar eigenlijk zwanger zijn en nog een kindje vind ik ook geen goede optie. Ben momenteel werkloos, volg een opleiding via het Uwv en begin langzaam weer depressie gedachtes en gevoelens te krijgen. Het is zeker niet makkelijk en blij ben ik ook echt nog niet. Maar ondertussen kruipt het schuld gevoel waar het kruipen kan, want ik ben zo bang dat dit kindje nu al voelt dat het nog niet zo geliefd is. Hopelijk komt het gevoel nog, over 2/3 weken gaan we het bekend maken en hopelijk gaat het daardoor beter voelen.
@Luipaard88 , wat een heftig verhaal! Die spagaat herken ik wel. ik zou het nooit over mijn hart kunnen verkrijgen de zwangerschap af te breken, maar ik zit ook totaal niet op nog 7 maanden zwanger en dan baby te wachten. Ik ben al 4 jaar zo moe, zeker mijn oudste (zorgenkindje) kost zoveel energie. Hoe in hemelsnaam ga ik dit doen? Ik weet het echt niet. Deze week waren mijn emoties wat stabieler, maar blijdschap is ver te zoeken. Alleen mijn ouders weten van de zwangerschap. Ik kijk er tegenop om het mensen te vertellen. Ik heb geen energie voor hun reacties en evt. oordelen. Ik heb er gewoon geen zin in. Ik wil slapen, mijn leven terug, een baby voelt voor mij als stilstaan en ik wil door! Ik haat de babytijd. Oké, haten is een te groot woord maar ik vind het zó zwaar.. deprimerend zwaar. Na mijn eerste een pnd gehad, na mijn tweede zware weken/maanden. En ik begon toen in de + qua energie en goede moed zeg maar, nu sta ik al in de - , dus ik weet echt niet hoe ik het moet gaan doen. Ik voorzie donkergrijze wolken. Ik begin de zwangerschap nu ook aan de buitenkant te zien. Ik begin een klein buikje te krijgen, mijn borsten beginnen groter te worden, de 1e kilo zit eraan en mijn broeken passen niet meer lekker. Ik weet niet wat ik ervan vind, ik ga er maar in mee, je kan tenslotte weinig anders, mja.. het is een ding. Sterkte jij! Als je wil dan mag je hier blijven kletsen hoor! Ik denk dat dat goed is om te doen, om niet alleen met je gedachten te zijn. Althans, ik vind dat wel fijn, soms. Soms wil ik gewoon niets, niet praten, niet denken. Maar soms dan is het wel fijn om het er even uit te gooien. Kun je er goed over praten met je man? Heb je mensen om je heen die je kunnen steunen? Een dikke knuffel.
Je verhaal is zo herkenbaar echt waar! Wat je ook zegt al 4 jaar moe zijn. En nu met de zwangerschap is het niet alleen maar moe maar ook nog eens futloos. Ik heb het afgelopen donderdag pas mijn moeder verteld. Zij was enorm blij maar ze snapte mijn gevoel ook heel goed. Zij heeft haar zwangerschap van mij tot 7 maanden verborgen gehouden. Bang voor de reacties van de rest, zelf heeft ze ook niet kunnen genieten van het zwanger zijn. En nu hebben we een hele goede band. Dus hopelijk geldt dat voor ons beide. De band die we nu nog helemaal niet voelen kan nog later komen.
oef, ja ik voel me zo futloos, fysiek doodop en heel erg misselijk. Dat eerste trimester.. Mooi verhaal met je moeder! Uiteindelijk zal het denk ik wel goed komen. Zo voelt het absoluut niet, en ik zie het ook absoluut nog niet, maar zal vast wel gebeuren. Mijn ouders zijn ook erg blij. Mijn moeder vertelde me dat mijn jongste zusje ook een verrassing was. Mijn moeder was net begonnen met meer uren in haar politieke carrière te stoppen (ze stond net op de lijst). Ze heeft toen ook zeker 3 maanden moeten wennen aan het idee. Haar ervaringsverhaal helpt mij wel een beetje, ook fijn dat ze begrijpt hoe ik me voel. Het zorgt ervoor dat ik me minder schuldig voel.
@KleineLai ja het schuldgevoel daar is nog zo weinig aan te doen. Krijg jij extra hulp vanuit de verloskundige? Ik ga donderdag naar de psycholoog ivm verhoogde kans op prenatale depressie. Misschien kan dit jou ook wat extra steun geven. Of eventueel de pop poli in het ziekenhuis als ze die hebben.
nee de vk weet van niets. Ik zie haar pas begin november weer. Als ik me dan nog zo voel zal ik het wel aankaarten. Maar ik ben niet zo’n prater hierover gek genoeg. Ook voor mij pnd toen geen hulp ingeschakeld. Ik vond het allemaal al zwaar genoeg, ik had geen energie om erover te praten. ik kijk het nog een paar weken aan. Goed dat jij wel gaat! Alvast succes!
Ik ben vooral een praten bij onbekende. Met mijn vriend vind ik het veel lastiger dan een psycholoog of een ondersteuner. Ik vind het fijn om met iemand te kunnen praten zonder dat de andere een mening geeft. Soms geven ze een beetje advies, maar vaak (in mijn ervaring) laten ze je zelf nadenken.
Ik heb het juist andersom. Ik ben een ‘in mijn eentje’-denker en denk heel veel (te veel) en altijd. Ik kan bij een vreemde mijn gedachten niet goed laten gaan. Bang voor hokjes, dat ze op het verkeerde gaan focussen, bang voor veroordeling, bang dat ze dingen overschatten of onderschatten, of bagataliseren. Ik heb tijd nodig als ik praat, ik denk veel tijdens het praten, ik kom vaak tot conclusies en realisaties. Maar bij een persoon die ik niet ken en waarbij ik - zeg maar - 40 minuten de tijd heb lukt het niet. Die druk en geforceerde praattijd helpt mij niet. Bij onbekenden (maar ook wel eens bij bekenden) G ik dan dingen zeggen waarvan ik denk dat ze willen horen. Niet te moeilijk zijn zodat zij niet te hard hoeven werken of twijfelen aan hun eigen kunnen of zo. Ik heb zelf ernstige faalangst en het laatste wat ik wil is mensen het idee geven dat zij ook falen. Dus ik ga me dan als ideale cliënt opstellen zeg maar. … ik ben wat gecompliceerd ik heb tijdens mijn pnd geen hulp gezocht omdat omdat ik er dus geen energie voor had, maar vooral ook omdat ik niet geforceerd kan/wil praten. Ik wou niet een evt goede dag laten verpesten omdat ik geforceerd zou moeten praten over mijn depressieve gedachten en dan verdrietig het kamertje te moeten verlaten want de tijd is om. Ik wil praten wanneer ik het nodig heb en zolang als dat ik nodig heb. Of dat nou 30 minuten spuien is of 2 uur hersenkraken. Heb je je eerste afspraak al gehad? Hoe was het? Hoe voel je je over het algemeen?
Ik herken wel wat je zegt.. en ik denk dat een goede professional daar doorheen prikt. Je zou dit bv ook al kunnen aangeven, dat jouw hoofd zo werkt, of opschrijven. Dat wordt sowieso vaak gevraagd, dingen opschrijven. Vreselijk vind ik dat altijd. Ik heb in ieder geval wel de ervaring dat er zoveel verschil zit in hulpverlening. Het moet maar net aansluiten bij je, en het ook de tijd geven om aan elkaar te wennen. En dat terwijl je al geen energie hebt. Als ik me slecht voel wil ik ook helemaal niemand toelaten. Ik los het zelf wel op denk ik dan. Zodra ik me weer wat beter voel ga ik wel praten. Terwijl het juist werkt om op die slechte momenten te praten en iemand toe te laten. Maar allemachtig, dat is moeilijk. Fijn dat je hier je gedachte in ieder geval kwijt kunt, zonder oordeel of zonder de perfecte cliënt te moeten zijn. Wees maar lief voor jezelf. Dat het oké is om je zo te voelen en je hoeft niks te forceren.
lief dat je reageert Een goede.. ja.. maar wat als ik die niet meteen krijgt, of zelfs nooit krijg? En wat als ik dan tijd verspil of me alleen maar slechter ga voelen? Nog meer schuld bij mezelf zoeken (had ik maar zus of zo gezegd of gedaan dan had ze me wel kunnen helpen). Dat is de faalangst in mij en dat weerhoudt me om het te proberen. Tenzij het echt niet meer gaat, maar ik weet niet wanneer dat is. Ik ga heeeeel erg ver in het ontwijken van mogelijk kans op falen. Herkenbaar wat je zegt van het niet willen praten als je down ben. Ik heb dat ook. Ik voel me dat niet mijzelf, dus wat ik zeg is dan een ‘valse’ afspiegeling van mijzelf. Dat zou iemand een verkeerd beeld kunnen geven over mij. Sombere gedachten zijn tijdelijk, het is niet wie ik ben dus ik wil dan niet praten. Ik praat wanneer ik me positief voel want dat is wie ik ben. Dan vind ik het ook geen probleem om te praten over hoe ik me toen voelde, toen ik depressief/somber/verdrietig was. Ik vind het fijn om hier mijn gedachtenspinsels te kunnen opschrijven