Fijn om toch te lezen dat er "meer" mensen zijn. Voel me ook geen oermoeder maar ben wel stapel op mijn zoontje!
Fijn om dit te lezen en zeker wel herkenning Ik wilde geen moeder worden. Ik wilde carriere maken, reizen, vrij zijn en alles wat je niet meer zo makkelijk kunt doen als je eenmaal kinderen hebt. En toen ontmoette ik mijn man, ik was op slag verliefd. Hij had een kinderwens voor later, we waren 18 en 20 toen we verkering kregen (wat klinkt dat schattig, 'verkering' ) en waren echt niet bezig met een gezin stichten. We genoten een aantal jaar samen en toen ineens was ik overtijd Ik was echt in shock, wilde het kindje in eerste instantie niet. Maar mijn man, destijds vriend, zei dat het allemaal goed zou komen. Na een aantal maanden groeide bij mij het geluk en de liefde, tot de zwangerschap mis ging en ons meisje overleed. Ik was in alle staten, wilde nu, nu, NU een kind. 4 maanden later was ik weer - gepland - zwanger. Ik moest er weer heel erg aan wennen, vroeg me vaak af waar ik aan begonnen was en ook na zijn geboorte was de roze wolk nergens te bekennen. Pas toen hij voor het eerst naar me lachte brak de wolk open, begonnen de engeltjes te zingen en was ik helemaal compleet tot over mijn oren verliefd. Bij zoon2 was dat geluksgevoel er meteen, ik was echt geheeld na dat eerste lachje van zl1 Ik vind het moederschap wel heel pittig, vooral omdat beide kinderen zorgintensief zijn. Maar deze zo-niet-oermoeder is nu dol op baby's, kleine kinderen en mijn eigen kinderen in het bijzonder. Kinderen vanaf een jaar of 4 vind ik bij anderen trouwens erg irritant
Ik wilde nooit kinderen, zei altijd tegen mijn vriendinnen dat ik later wel de coole tante zou worden die met hun kinderen leuke dingen zou gaan doen om ze vervolgens weer lekker thuis te brengen als ze vervelend zouden worden En toen was ik ineens ongepland zwanger... Na enkele dagen aan het idee gewend te zijn vonden we het stiekem eigenlijk wel heel leuk. En toen kreeg ik een miskraam. De kinderwens was er nog steeds en een jaar later bleek ik opnieuw zwanger. Helaas werd onze dochter geboren met meervoudige handicaps en was het moederschap opeens iets heel anders dan wat ik me ervan had voorgesteld. Ik ben de verzorger van onze oudste en dat zal voor altijd zo blijven. Terwijl ik me juist heel erg verheug op de tijd wanneer een kind iets groter is en je rol als ouder meer dat van begeleider is dan dat van verzorger. Uiteindelijk hebben we vorig jaar ons jongste meisje gekregen en wat vind ik het fantastisch! Ik geniet zo erg van haar, van alles wat we met haar beleven. Ze is echt een geschenk. Inmiddels willen we zelfs na de zomer voor een derde kindje gaan. Hier is mijn gevoel dus 180 graden gedraaid in krap 5 jaar tijd.
Vroeger wilde ik wel kinderen. Even later veranderde mijn mening. Ik wilde geen kinderen, ik vond ze ontzettend irritant. Maar ik was wel dol op mijn neefjes en nichtjes. Toen ik 3 jaar geleden mijn man ontmoette wist ik het zeker 'met deze man wilde ik oud worden en een gezin stichten'. Hij wilde ook dolgraag kinderen. Na 8 maand zijn we gaan samenwonen en toen we een jaar bij elkaar waren was ik zwanger van onze dochter. Ik ben stapelgek op haar en toen ze een half jaar was, gingen we voor een 2e. Binnen nu en 3 weken mogen we haar ook eindelijk in onze armen sluiten.
Het eerste stuk van jullie 'verhaal' had het onze kunnen zijn Vlinder! Ik wilde nooit kinderen, wilde studeren en carrière maken, mijn vriend had ook geen kinderwens op dat moment, maar op mijn 18e zwanger door de pil heen (hij 23 en student) en hij zei dat het wel goed zou komen. Net twee jaar verkering toen onze dochter geboren werd (en 1,5 samenwonende). Gelukkig verliep bij ons alles wel zoals 'het hoort', maar wat vond ik het een omschakeling!
Herkenbaar. Ik heb tot mijn 35e geroepen dat ik waarschijnlijk geen kinderen wilde (altijd erbij gezegd, zeg nooit nooit!) Mijn vriend is jonger en wilde heel graag, ik leerde hem kennen toen ik 32 was. Ik heb altijd een paard gehad en was daar vooral druk mee. Mijn paard overleed na een paar jaar en ik kreeg de tijd om na te denken, inmiddels was ik 'al' 35 en als ik nog kinderen zou willen dan moesten wij daar ook niet meer te lang wachten. Ik ging overstag. Ben bevallen op mijn 36e en mijn meisje is mijn grootste liefde ooit. Mijn hartje, mijn levensdoel. Maar toen ze er nog niet was was ik ook heel gelukkig. Mijn leven zat vol met werk en leuke dingen, spontane uitjes etc. Dat was ook leuk! Ik heb bewust kinderloze vriendinnen, natuurlijk vertel ik ze hoe gelukkig ik nu ben en hoe intens de liefde is die ik voel voor haar en dat ik het leuk zou vinden als ze dat ook zouden mogen ervaren, maar ik realiseer me ook heel erg goed dat zij net zo gelukkig zijn met hun levensinvulling en ook dat respecteer ik, net zoals ze het mijne respecteren. Toen wij eenmaal besloten ervoor te gaan ging ik er ook vol voor. Ik liet alles staan wat slecht was, at gezond en bewoog genoeg, nam de juiste vitamines. Ik was gelukkig al met 6 weken zwanger. Ook ik ben een soort oermoeder geworden Wie had dat ooit gedacht, mijn ouders vinden het nog elke dag een wonder, en dat is ze ook!
Als mensen vroeger, als kind en jong meisje aan mij vroegen " wil je kinderen" zei ik steevast:" alleen als het zoons zijn". Ik heb er altijd van gedroomd, een tafel vol met knullen van mij ( en destijds potentiële partner). Toen ik ouder was dacht ik " ik wil een aantal kinderen, hoeveel wist ik nog niet, maar maximaal 1 meisje". Ik had/heb dus wel een kinderwens, maar wel een voorkeur voor geslacht, kom daar ook altijd eerlijk voor uit. zegt mijn inziens niets over hetwel of niet blij zijn met het andere geslacht.
Ik zelf herken het niet. Ik riep al vanaf dat ik kon praten dat ik mama wilden worden en later heb ik altijd gezegd ik wil voor mijn 24ste moeder worden en dat is gelukt Maar ik herken het wel van mijn beste vriendin. Die is een stukje ouder als ik ben. Ze is op haar 35ste moeder geworden. Ze heeft altijd gezegd ik wil geen kinderen. Had al jong haar eigen zaak. Nooit echt een partner gehad waar ze mee dacht ja met jou wil ik kinderen. Tot ik zwanger raakte , ze 33 jaar was. Ze begon te twijfelen als ik het wil moet ik nu er wel over na gaan denken. Straks lukt het niet ( hier lukte het namelijk niet zo goed en duurde erg lang dus daar was ze bang voor) ze had (en heeft) een vriend waar ze wel zoiets had van ja als ik het wil dan met jou. Half jaar later die stap gezet , pil de deur uit. Ze durfden alleen niet meer te vrijen haha. Uiteindelijk was ze ook binnen 2 maanden zwanger en nu al weer 10 maanden mama van een dochter. Ze heeft het zelfs over een tweede!! Haar hele familie had de 'hoop' al opgegeven. Zwanger zijn vond ze verschrikkelijk maar haar dochter is haar alles en ze vind moeder zijn geweldig.
Grappig dat je zegt dat je nooit kinderen wilde en toen op je 18e zwanger raakte. Wist jij op je 17e zo goed wat je de rest van je leven wilde dan? Op die leeftijd wist ik echt nog helemaal niks! Ja, studeren en reizen wilde ik ook, maar of ik kinderen wilde? Daar dacht ik echt niet over na. Ik vind het niet zo gek dat je toen geen kinderwens had. Wel fijn dat alles ondanks jullie jonge leeftijd en de verrassing goed is gegaan.
Ik heb nooit een echte kinderwens gehad. Man ook niet. Toen ik 29 was besloten we te kijken waar het schip zou stranden (ivm gezondheid mocht ik maar een paar maanden zonder medicatie om te proberen zwanger te raken, dat lukte gelukkig). Terwijl wij aan het bekijken waren wie van ons zich zou laten steriliseren, raakte ik ondanks anticonceptie zwanger van dochter twee. Inmiddels gesteriliseerd om te voorkomen dat ik nog een keer zwanger raak. Kinderen krijgen kon jarenlang niet, dus ook al had ik wel een sterke kinderwens gehad, dan nog was het er niet eerder van gekomen. Medisch gezien mocht het vier jaar geleden pas, ik was stabiel genoeg, toen besloten we ervoor te gaan. Zwanger zijn is een hel met mijn lijf, veel pijn, maandenlang in een rolstoel en compleet afhankelijk voor werkelijk alles. Herstel na de bevalling duurt ook erg lang. Een tweede wilden we niet vanwege mijn gezondheid en vanwege het feit dat de eerste een enorme huilbaby was. We durfden niet meer. Nu zijn we heel erg blij dat onze jongste toch is gekomen
Ik heb altijd wel een kinderwens gehad, maar meer voor 'later'. Ik was er gewoon nog niet aan toe en veel te jong voor. Totdat ik als begin twintiger bij de dokter kwam in verband met een hele hoop medische klachten en mij daar verteld werd dat het niet zou lukken via de natuurlijke weg. Zodra ik een actieve kinderwens had, moest ik terug komen want de kans dat ik kinderen zou krijgen zonder hulp was er niet. Echt niet. Na dat gesprek was ik toch wel even ondersteboven en heeft de arts mij een dag later nog een keer gebeld, gevraagd hoe het ging en nogmaals benadrukt wat de consequenties waren van mijn 'afwijking'. Nou, daar ben ik even flink verdrietig om geweest maar ik heb het een plek weten te geven. Ik had zoiets van: oké, ook al is mijn kinderwens op dit moment niet actief - het is niet alsof het NOOIT kan - misschien over tig jaar als ik de perfecte partner heb die met mij een traject door wil, dat er dan toch wel mogelijkheden zijn. Ondertussen ging ik dus gewoon door met mijn kinderloze leven en heb ik mijn leven daar toentertijd op ingesteld. Met toekomstplannen waarbij de eerste vijf/zes jaar geen ruimte voor kinderen zou zijn. Ik was net dat leven aan het leven en vermaakte mij prima. Toen kwam er ineens een jongen op mijn pad waar ik een net wel/net niet relatie mee had en maar eens langzaamaan begon te kijken of we wel een match waren. Na een tijdje exclusief te hebben gedate beviel het ons wel en lieten we de anticonceptie een beetje voor wat het was. Ineens bleek ik tien weken zwanger. Heel mijn leven op zijn kop. Gewoon totaal geen actieve kinderwens en een moeilijk leven - naar ineens zwanger. Geen moeilijk medisch traject, nog niet zeker of het de perfecte partner is of de relatie wel stand houdt, of dit of dat, financiële mogelijkheden, huisvesting, carrière, etc. Dus ik herken het geen echte kinderwens enorm. Maar het is toch op je pad gekomen; dus zolang je er geen spijt van hebt, zit het dik goed
Ik was juist echt overtuigd van mijn absoluut niet aanwezige kinderwens en had ook heel duidelijk voor ogen wat ik wilde in mijn leven. Maar ik ben ook nogal een planner en wist vanaf een jaar of 13/14 al heel duidelijk hoe en wat.. Had het helemaal uitgestippeld haha. Maar dat zal inderdaad niet heel standaard zijn op die leeftijd