Omdat jongen/meisje/man/vrouw biologie is. Er zijn nu eenmaal duidelijke verschillen tussen mannen en vrouwen, en het is belangrijk dat kinderen dat leren. Een begroeting als: goedemorgen kinderen vind ik geen enkel probleem, wel het opleggen en het hele gedoe erachter. En ik vind het wel onzin als de leerkracht tegen een leerling over een andere leerling niet meer mag zeggen: vraag maar aan haar of hem, maar moet zeggen: vraag maar aan diegene. Echt onzin om er zoveel gedoe van te maken.
Toch wel dus. Je zult je misschien verbazen over het grote aantal kinderen dat zich niet thuis voelt in zijn of haar lichaam.
Jij vind dat dus met goede bedoelingen, ik zie dat niet zo. Overigens snap ik dan niet dat je andere opties op tafel legt, dat kan dan toch net zo naar zijn? En het niet enkel dit he? Je zou dan ook niet meer mogen spreken over hij/zij.
Dat betekent toch nog niet dat je daarom daarmee moet begroeten? Natuurlijk moeten kinderen het verschil tussen jongens en meisjes kennen, dat betwist ik verder niet.
Je kan je er niet thuis in voelen, maar dat maakt nog niet dat je het ook niet bent. Dus ben je een meisje maar voel je je een jongen? Dan wordt je toch ook gewoon aangesproken in dat geval?
Op de basisschool, sorry geloof er geen moer van. En je doet echt net of de helft van de bevolking zich niet verbonden met zn geslacht voelt. Het zijn echt uitzonderingen. Over het algemeen ben je man of vrouw. Dat brengt grote verschillen met zich mee en ik vind het heel belangrijk dat dat nog steeds aangeleerd wordt.
Ik zeg niet dat je dan op die manier moet begroeten. Ik zeg dat het niet vanzelfsprekend hoeft te zijn om met dat verschil tussen kinderen te begroeten. Niet meer spreken over hij en zij lijkt me wel moeilijk.
In de 1e klas van de middelbare zijn ze er regelmatig (weet ik via mijn werk). Dat is er niet van de een op andere dag.
Met je eens dat het niet enorme aantallen kinderen zijn, maar het komt wel degelijk voor op de basisschool. Klasgenoot van mijn dochter bijvoorbeeld. Inmiddels groep 8 maar speelde al veel eerder. (Zover ik weet ook de enige op deze school, dus nee geen enorme aantallen)
Ik denk dat het uiteindelijk best meevalt. De eerste 3-4 jaar van de middelbare zijn vooral experimenteer jaren. Waarin je op zoek gaat naar je identiteit. Mijn oudste zit in de 2e en al meerdere vriendinnen hebben een fase gehad waarin ze dachten dat ze op meisjes vielen. Dat kan uiteindelijk ook zo zijn, maar bij veel blijkt dat uiteindelijk toch niet zo. En allebei is prima.
Ik verwacht dat mijn kinderen op school een gedegen taalopleiding krijgen met correct gebruik van hij/zij/het en de grammaticaregels die erbij horen. Ben je een die, zeg het hardop. Ik ben een zij, dank u. En jongens tegen meisjes bij spelletjes moet gewoon kunnen
‘Goedemorgen kinderen’ is wat mij betreft prima. Maar ik vind toch dat we hier doorslaan. De moeite die ik hiermee heb, is niet dat iemand die bv non binair is hier in wel wordt erkend, maar dat iemand die zich wel echt als vrouw/meisje of man/jongen voelt, dan dus niet meer wordt erkend. Zeker niet als het verplicht wordt. Maar dat vind ik hetzelfde als kennisen van ons die een soort van genderneutraal willen opvoeden en hun dochters niet met poppen laten spelen. Dan kijk je niet meer naar het individu, maar laat je onterecht één of andere sociale context bepalen hoe je kind moet zijn. Dat vind ik echt een schadelijke ontwikkeling…
Een kind per definitie niet met poppen laten spelen omdat dat stereotyperend is, vind ik ook niet ok. Maar hier bij de kleuters regelmatig jongens die met poppen willen spelen, maar dat niet mogen van hun vader - ze moeten in de bouwhoek! Dat is net zo goed stom. Plus, als ze in de trein ‘best reizigers’ oproepen ipv ‘dames en heren’, voel ik me prima erkent als persoon, ik hoef mijn geslacht niet te horen om me erkent te voelen, en een reiziger ben je in de trein sowieso. Ik kan me niet voorstellen dat er kinderen zijn die zich niet erkent voelen als ze niet expliciet hun geslacht benoemd horen, enkel ‘hallo iedereen!’.
Dat eerste was natuurlijk maar een voorbeeld. Ik vind dat ieder kind daarmee moet spelen wat hij/zij leuk vindt. En wat betreft de poppenhoek: ik heb 10 jaar voor de klas gestaan en heb gelukkig nog nooit meegemaakt dat jongens niet in de poppenhoek mochten. Maar sowieso is ‘ de poppenhoek’ tegenwoordig (op de meeste scholen) al zoveel meer dan het ouderwetse vader en moedertje spelen. Meestal aangepast op thema’s, zoals een ziekenhuishoek, een bakkerij, een reisbureau, circus, etc. Wat het tweede betreft: ik zei ook niet dat het ‘goedemorgen kinderen’ an sich een probleem is. Dat vind ik verder prima. Ik groette de kinderen sowieso individueel bij binnenkomst, dus ik herken het hele ritueel als start van de dag niet. Het zit hem voor mij ook niet in het aanspreken, maar in de tendens van steeds verder gaande maatregelen, daar heb ik moeite mee. En ja, dan voel ik me alsof ik me minder vrouw mag voelen, want dat is niet meer van deze tijd ofzo. En de gedachte even doorgetrokken: als een jongen zich een meisje voelt (of vice versa), dan vindt hij/zij het toch juist fijn als dit erkend wordt en dus wel als zodanig benoemd wordt. De jongen die graag een meisje wil zijn, wil zich dan ook graag als meisje benoemd horen worden, kan ik me zo voorstellen. Ik kan me inieder geval niet voorstellen dat zij dan een ‘die’ wil zijn.
Ik vond dat als kind al best gek; je een meisje voelen. Ik voel me mezelf. Maar ik heb geen idee hoe een andere vrouw, zich vrouw voelt. Net zo min als dat ik weet hoe een man zich man voelt, en dan ook weer elke man voor zich zelf. Mijn man kan bijvoorbeeld niks met voetbal, auto’s, stoere mannen praat. Maar hij voelt zich wel man. Dus tja, wat is dat dan eigenlijk?
Maar een jongen die zich meisje voelt, spreek je toch nooit aan met ‘die’? ‘Die’ is non-binair, dan voel je je dus geen jongen en geen meisje. Ik herken dat gevoel wel, ik was echt een ‘tomboy’ vroeger, wij zeiden altijd ‘meisje-meisje’ voor bv meisjes die echt met Barbies speelden etc. Ik voelde me absoluut geen ‘meisje-meisje’. Maar een jongen voelde ik me ook niet, ik voelde me gewoon mezelf. Het punt is niet dat je je geen jongen of meisje mag voelen, dat mag je wel en je mag ook zo genoemd worden - het punt is dat dat alleen niet de totale lading dekt. En persoonlijk begroeten met naam vind ik zelf ook veel mooier, dat doen ze hier op school ook.
Ik snap het punt echt niet hoor. Als er geroepen wordt "goedemorgen jongens en meisjes" dan kan iedereen toch nog voor zichzelf bepalen of je bij de jongens of de meisjes wilt horen? Beide keren wordt er goedemorgen tegen je gezegd....
Dat staat dus wel in dat artikel: ‘Het LAKS stelt bijvoorbeeld voor aan docenten om ‘goedemorgen leerlingen’ of 'goedemorgen allemaal’ te zeggen, en niet ‘goedemorgen jongens en meisjes’. Daarnaast praten zij liever over ‘die/diegene’, in plaats van ‘hij/zij’. ’ Dus nogmaals, het zit hem niet alleen in het ‘goedemorgen …’, maar in de hele tendens om ons complete taalgebruik aan te passen. Daarmee gaat men dan voorbij aan het feit dat er wel degelijk jongens/meisjes zijn (of dat nou biologie is of een gevoel). Dat sluit alleen aan bij mensen die non binair zijn, en tegelijkertijd sluit het de rest buiten. Lijkt mij niet de bedoeling.