Mijn angst

De titel zegt het al, mijn angst. Ik ben nu 29 weken en 2 dagen zwanger van onze 2e droppie.. Als ik kijk naar de zwangerschap van mn oudste zoon, dan was die precies het tegenover gestelde van deze zwangerschap. Alles ging goed met mn oudste zoon, geen complicaties, geen pijntjes, echt niks. Alles ging gewoon goed. Werd geboren met 41 weken en 3 dagen via keizersnede, omdat het niet goed ging met hem. Zn hartje ging te snel en door dat hij zich niet goed voelde, heeft hij in het vruchtwater gepoept. Maar eenmaal geboren en alles ging goed met hem..

Toen we erachter kwamen dat we zwanger waren (eindelijk na 1.5 jaar proberen) konden we ons geluk niet op. We waren zielsgelukkig toen we dat + zagen op de test. Omdat mijn cyclus zo onregelmatig was was het niet echt vast te stellen hoever ik nou was. De eerste echo was helemaal onduidelijk en erg stressvol. Er zat alleen een vruchtzakje. Je kon 2 kanten op, of er was niks aan de hand en ik was gewoon te vroeg, of er was wel wat aan de hand. De volgende echo was 2 weken later. 2 weken vol met stress. Doodsbenauwd om iets te tillen, benauwd om naar de wc toe te gaan om wat te zien. Zo een ontzettende angst die je niet beschrijven kan. Maar 2 weken later, werd er hartactie gemeten! Oh wat was dat een opluchting! Zo enorm blij, zo een gerust stellen. Ja we waren zwanger van een kleine droppie!!

Toen ik 11 weken en 3 dagen zwanger was dacht ik bij mezelf op een avond, ik mag me nu echt zwanger gaan voelen. Wat had ik gedaan ik had mn eerste aankoop gedaan. Ik had baby slofjes gekocht en een zwangerschaps broek gekocht. Ik was zo trots. Maar 12 uur later, dacht ik bij mezelf dat ik alles had vervloekt. Midden in de nacht om 02:30 moest ik naar de wc, en het voelde al vreemd, het leek of ik het niet op kon houden. Eenmaal op de wc en er kwam een vloedgolf van bloed mee. Ik wist niet echt waar ik het zoeken moest. Ik bleef: nee nee nee roepen. Mn man kwam aanlopen en hoorde direct al dat er wat aan de hand was. Ik had direct de verloskundige gebeld, en we mochten 08:30 langs komen voor een echo om te kijken. Dat waren de langste 6 uren van onze leven. Niet slapen, benauwd. Uitgaan van het ergste. Ik trok het heel moeilijk. Om 08:30 naar de verloskundige en direct een echo, en er was gelukkig niks aan de hand.. Oh wat heb ik zitten huilen van opluchting.. Ik wist echt niet meer waar ik het zoeken moest.

1 januari besloten we het te vertellen tegen iedereen, ik was toen 13+ weken zwanger. Ik had weken lang pijn in mn onderbuik, had ik nooit met mn zoontje maar ivm die bloeding ben ik zo onzeker gebleven, benauwd dat er wat aan de hand was. Maar dat was het niet. Het hartje was gewoon te horen, en die pijn in mn onderbuik/rug was bandenpijn. Het hoorde er allemaal bij.. Maar die onzekerheid bleef. Ik kon moeilijk genieten. Bij 16 weken hadden we een geslachtsbepaling gedaan, en het was een jongetje. Het had ons helemaal niet uitgemaakt of het nou een meisje of jongen was. Zolang het maar gezond was. Na die echo, was ik nog banger heel vreemd.. Maar omdat ik hem nu had gezien was het meer van, ik ken hem nu. Weet anders niet hoe ik het beschrijven moet. En nog banger voor het feit dat er wat fout kon gaan. De verloskundige zei er is niks aan de hand.

Volgende was de 20 weken echo, wat gaan we daar te zien krijgen? Omdat er in beide families hartafwijkingen voorkomen, waren we daar ook al bang voor. Eenmaal de 20 weken echo gedaan met 18 weken en 4 dagen. Alles wat ze zagen was goed, maar ze konden het hartje niet goed zien omdat die nog wat te klein was.. 1.5 week later weer terug gekomen en alles was nog steeds goed. Hartje deed het goed, en er was geen hartafwijking te vinden. Gelukkig!!!!! Wat een opluchting. Jullie zullen nu wel denken, hoe kan je dan nog ongerust zijn? We gingen de 24 weken grens voorbij en dan probeer je meer te genieten. Meer te denken van ja nu kan ik genieten. Maar ik bleef overal pijn hebben. Mn rug,mn buik,mn liezen, kon moeilijk lopen. Bleek ik bekkeninstabiliteit te hebben.

Ik begon de kleine steeds meer te voelen. Op 1e paasdag op mn verjaardag, voelde ik de kleine wel maar niet veel. Op 2e paasdag voelde ik hem die dag helemaal niet. Ik wist niet waar ik het zoeken moest dus had de verloskundige gebeld. Eenmaal daar aangekomen werd er tegen me gezegd: Het is ons opgevallen dat je altijd wel wat heb. Ik kon wel door de grond zakken. Mn man zei al dat er altijd was gezegd dat we konden bellen als er wat aan de hand is, ook om mijn onzekerheid weg te halen. En dan krijg je dit te horen. We waren door gestuurd naar het ziekenhuis voor een ctg en daar was te zien dat hij op een positie lag waardoor ik hem inderdaad heel moeilijk kon voelen. Dus het lag niet aan mij.. Ik durfde de verloskundige niet eens te bellen om het door te geven. Want dan zouden ze denken als ze opnamen; nee he heb je haar ook weer. Misschien denken ze dat niet, maar jij zelf denkt dat dus wel. Zeker als je dat had gehoord. En zovaak belde ik ze niet, misschien 1x in de 2 weken meer ook niet. Dat zei mn man namelijk ook al. Maar goed.. Ik dacht al bij mezelf, ik ben blij dat ik ze niet hoef te bellen als mn vliezen zouden breken want dat zou ik niet eens durven. Ik zou namelijk worden overgenomen door de gynacoloog met 36 weken ivm keizersnede 1e zwangerschap.

Met 27 weken hadden we de suikertest. En wat kwam daar uit? Zwangerschapsdiabetes, diezelfde dag al naar de diabetes kliniek om daar materiaal te halen en om de intake gesprek te hebben. Dus ik moest gaan prikken om te kijken waar het vandaan kwam. Maar het was niet vast te stellen. De ene keer heel hoog, en dan heel laag. Ik at gezond, en dan kwam het alsnog heel hoog uit. tussendoortjes neem ik niet eens, want ben daar niet gek op. Ik neem hoog uit een appel als tussendoortje, en in de avond een kop thee met een appel. Maar goed. Binnen een week weer met spoed er naar toe want ze wouden me direct aan de insuline zetten.

Vroeger een trauma gehad aan naalden, dus zie ik er liever niet een. Maak niet uit of de naald zo dun is, zo klein is. Het is en blijft een naald en die dingen wil ik niet in mn buurt hebben. Mezelf prikken om mn bloed te meten dat vind ik niet zo erg, want er zit geen naald in me. Ik moest mezelf prikken van de verpleegkundige want ik moest het zelf gaan doen, maar dat ging gewoon niet. Ik kon het niet, ik trok het niet. Ik verkrampte en kon het gewoon niet. Mn man heeft toen besloten dat hij het dan voor me wou gaan doen. Dus iedere dag 2x voor het ontbijt en voor het avond eten, insuline spuiten en dat doet mn man dan voor me. Ik vind het dan nog steeds drie keer niks, maar ik hoef het niet zelf te doen.

Terug naar de verloskundige voor controle, daar de vraag gekregen van wat doe je hier als je insuline moet spuiten? We moesten dus blijkbaar naar de gynacoloog toe. We hebben daar niks over gehoord namelijk. De diabetes verpleegkundige die zei gewoon dat ze het allemaal zou door faxen naar de verloskundige toe. En dit was vorige week donderdag. Toen gehoord dat we maandag (gister dus) naar het ziekenhuis moesten voor de gynacoloog. Die nam ons dus per direct over. We hoefden in ieder geval niet meer naar de verloskundigen toe, en dat scheelde al een hoop stress voor ons. Te horen gekregen dat ze onze kleine tussen de 37 a 38 weken willen gaan halen omdat met zw. diabetes de placenta sneller verouderd. En dat daarom dus willen gaan doen. Ook een echo gehad om te kijken hoe het met hem gaat, het ging goed. Hij zag beweging, en het hartje was goed. We gingen daar weg met een heel fijn gevoel. Moet nu om de 2 weken komen voor controlle. Dus nu volgende week donderdag. Er werd wel gezegd dat als ik de kleine minder voel bewegen of niet, of ik twijfel direct te bellen. Want kleintjes vinden het soms niet echt leuk als de moeder zw. diabetes heeft en dan voel je ze soms niet bewegen.

Maar dan kom ik thuis en zit dan weer vol met zorgen. Zoals nu ik heb hem vandaag bijna niet gevoel. Ja af en toe een schop en een beweging, en dan ben ik opgelucht. Maar is het genoeg? en zo zit ik de hele dag door.. Is het genoeg, wat moet ik doen?

Ik ben zo verschrikkelijk moe. Fysiek maakt het met niet uit wat ik moet ondergaan, maar mentaal is dit erg vermoeiend. De stress, de zorgen. Ik doe het zelf allemaal. Dat weet ik, maar ik kan er gewoon weg niks aan doen.

Gister avond zet ik alle vitamine klaar voor iedereen op het aanrecht en ik wou zelf 2 paracetamol in nemen voor mn hoofdpijn. Daarnaast moet ik elke ochtend 100 microgram thyrax in nemen voor mn schildklier. Dat zet ik dan ook klaar samen met mn vitamine. Maar ik was helemaal niet aan het opletten, en wat deed ik? Ik nam mn vitamine en mn thyrax in gister avond.. Echt waar ik kon mezelf wel voor mn hoofd slaan. Ik direct naar de wc om het proberen uit te spugen, en heb geen flauw id of het er wel is uitgekomen. De huisartsenpost gebeld, en die zeiden dat ik voor de zekerheid vandaag maar niks in moest nemen.
Zulke dingen heb ik wel is vaker, of dan vergeet ik wat te doen. of dan sta ik boven en denk bij mezelf, wat moest ik ook al weer doen? Ik word dan wel is moe van mezelf.. Maar zoals er werd gezegd het hoort er allemaal bij..

Sorry voor dit hele lange verhaal, en voor het leeswerk. Maar ik moest dit even kwijt.. Misschien dat er meerdere meiden zien die dit onzekerheid herkennen, en hoe gingen jullie daar mee om??

 

Heel erg bedankt jullie beide voor jullie reacties.. En shandy, dat is precies wat ik ook tegen mijn kleintje zeg!! Elke keer met een schopje of een beweging denk ik bij mezelf, gelukkig daar ben je. Mn man zegt dat de kleine dan tegen mama zegt: maak je geen zorgen mama, ik ben er.

@Justxme, blaasontstekingen zijn zo verschrikkelijk naar!! Wat vervelend dat het nu nog steeds niet over is!! kunnen ze je niet een sterkere antbiotica geven?? Het is moeilijk om alle zorgen opzij te zetten als je continu de bewegingen in de gaten moet gaan houden. Ik hoop voor je dat alles goed gaat komen en dat je met 7 maandjes je kleine mag gaan vast houden. Niet denken, dat gaat zo lang duren, want het duurt niet lang, voordat je het weet zijn die 7 maanden voorbij.

 

Klinkt niet hard. Maar dank je wel voor je reactie. En inderdaad ik geloof ook dat ze het niet op die manier bedoelde, hoe het er uit kwam. Maar zo kwam het wel bij mij over. Ik belde niet elke week, het was minimaal 1x in de 2 weken.. Ik had duidelijk gemaakt aan het begin dat ik onzeker was en toen werd er tegen mij gezegd, je mag ons altijd bellen in het telefonische spreekuur 7 dagen per week tussen 13:00 - 13:30 en 19:00 - 19:30. Daar heb ik me ook altijd netjes aan gehouden. Ik ga niet de spoedlijn bellen voor een vraag, dat doe ik niet. Zo erg ben ik nog net niet, haha

Maar het is moeilijk te genieten als je zo bezig bent met de gezondheid van je kleine.