Mijn bevalling van Luuk

Mijn bevalling van Luuk

Na een rustige nacht heb ik 's ochtends flinke krampen vanaf half 8. tot kwart over 8 flinke ongi-krampen gehad, die niet fijn aanvoelden. Daarna waren ze verdwenen.

Ik ga maar in bad, omdat dat ontspant en men zegt dat dat de weeën kan opwekken. Ik heb lichte krampen. Ik houd toch een beetje hoop. Ik ga maar weer in bad, en ook de tijd in bad heb ik 45 minuten lang om de 5 à 6 minuten harde buiken gehad, met dezelfde klachten, maar nu deed het wel een beetje pijn. Moest het in ieder geval wel een beetje wegzuchten...

Terwijl ik op de computer zit en twijfel of het begonnen is, komt er weer een kramp opzetten. Volgensmij duren ze ongeveer 20 seconden. Ik ga naar mijn vriend en geef aan dat er wel wat in de gang is, maar dat ik erg twijfel of dit het wel of niet is. Aan zijn reactie te merken heeft hij er ook niet zoveel vertrouwen in.

Vanaf ongeveer 1 uur weet ik zeker dat de bevalling begonnen is. Het doet nu echt zeer. Ik informeer mijn vriend hierover en vraag of hij het huis een beetje wil opruimen. Hij gaat meteen aan de slag. Ik probeer nog op zolder de was uit de wasmachine te halen en in de droger te doen, maar dat gaat al niet meer, ik moet me volledig concentreren op de weeën en ze wegzuchten.
Mijn vriend helpt met klokken om te timen hoe snel de weeën achter elkaar komen. We maken nog een paar foto’s van de laatste keer van mijn buik. Ik zit voornamelijk op de bal of op de punt van de bank met voor mij een stoel waarop ik op de rugleuning hang. Rond een uur of half 9 houd ik het niet meer, de weeën komen al 2 uur lang om de 3,5 à 4 minuten. Ik weet zeker dat ik naar het ziekenhuis wil voor een ruggenprik, en ik weet ook dat je dan niet te laat moeten zijn, omdat ze vanaf een aantal cm’s ontsluiting geen ruggenprik meer mogen zetten. Om deze 2 redenen laat ik hem de verloskundige bellen. de VK is er ongeveer een uurtje later. Ik word onderzocht, de baarmoedermond is nu volledig verstreken en ik heb 2 cm. ontsluiting. Floor verwacht dat het een goede bevalling zal worden, maar ik geef aan dat ik een ruggenprik wil. In eerste instantie zouden we naar het Diakonesseziekenhuis gaan in Utrecht, maar de
VK geeft aan dat zij moeilijk doen over de ruggenprik. Omdat ik geen zin heb in discussie, belt de VK het ziekenhuis. Die vinden dat geen probleem. Vriend pakt alle spullen in en we gaan, zonder verloskundige (aangezien ik kies voor de ruggenprik en de zorg dan overgaan naar het ziekenhuis) in de auto met alle spullen die hij snel bij elkaar had en heeft gezocht, naar het ziekenhuis. Hij rijdt heel voorzichtig, want autorijden is in deze staat niet erg prettig.

Rond half 11 komen we aan bij het ziekenhuis. Michiel haalt een rolstoel en brengt me naar de verloskamer. We rijden langs de afdeling “sterilisatie” en ik zeg nog tegen mijn vriend: “daar gaan we heen op de terugweg”. Op de verloskamer aangekomen ga ik op bed liggen en is het een tijdje wachten voordat alles in gang wordt gezet. Ik word getoucheerd: 2 tot 3 cm ontsluiting. Ik krijg een infuus, ik krijg allerlei apparatuur: één om mij aan de weeën - opwekkers te zetten, één hartslag die op het hoofdje van de baby gaat om zijn hartslag in de gaten te houden, één om mijn hartslag in de gaten te houden, één om de weeën te meten en nog 2 banden om mijn lichaam (eerst voor uitwendige hartslag van de baby, daarna mocht deze eraf omdat inwendige de hartslag bijgehouden werd).

Verder werd er een echo gemaakt van de baby en bleek dat de vliezen nog niet gebroken konden worden, omdat er nog veel vruchtwater tussen de baby en de uitgang lag. Risico van het breken van de vliezen is dat in de ruimte onder het hoofdje de navelstreng gaat zitten en die om het nekje van de baby gaat zitten. Ik was even bang dat ze dan ook moesten wachten tot de ruggenprik, maar gelukkig was dat niet zo.

En toen kwam er eindelijk na een uur – anderhalf uur de anesthesist om de ruggenprik te zetten. Helaas duurt het een uur en 5 pogingen om de ruggenprik eindelijk erin te zetten. Mijn rug is namelijk ietwat scheef, waardoor ze de ruggenprik lastig tussen mijn wervels kregen. 2 artsen zijn er voor aan de pas gekomen. Ik moest op de rand van het bed zitten, mijn schouders werden helemaal naar beneden gedrukt, Michiel voor mij, ik zijn hand vastknijpen, en dan mocht ik tijdens een wee niet bewegen (hoe heb ik dat gedaan?). En dat een uur lang en maar horen: het lukt niet, het lukt niet. Dus ik was heel erg blij toen de ruggenprik er eindelijk in zat. Tegelijkertijd moesten ze mijn blaas laten leeglopen, want dat kan je niet meer zelf met een ruggenprik. Dan brengen ze een slangetje in en dat deed zo’n ontzettend zeer, bah! Maar toen kon ik flink ademhalen, want het deed zijn werking en 2 uur lang heb ik helemaal niets gevoeld. Ik heb heerlijk op mijn zij gelegen en Michiel kon zien op de monitor dat de weeën elke keer heel heftig waren en ik voelde niets. Heel bijzonder. En ongelooflijk fijn, want ik was al meer dan 12 uur bezig geweest om pijnlijke weeën op te vangen en weg te puffen. Dus dit was enorm genieten. Een ruggenprik kan ervoor zorgen dat je tot de volledige ontsluiting van 10 cm geen pijn hebt, echter helaas werkte dat bij mij niet zo. Ongeveer na 2 uur merkte ik dat ik de weeën weer begon te voelen. Ze zijn weer komen toucheren toen ik de weeën weer aardig terug had en toen bleek ik 2 uur later 4 à 5 cm ontsluiting te hebben, dus 1 cm per uur. Ik vond het een teleurstelling dat het echt maar 1 cm per uur was, ondanks dat dit normaal zou zijn voor een eerste. Dan gaan de artsen weer overleggen, de anesthesist wordt gebeld, en wij maar wachten wachten wachten, want dan was ‘ie weer in de OK bijvoorbeeld, terwijl die weeën in alle hevigheid terug waren.

Ik vond de inwendige onderzoeken om te kijken hoeveel ontsluiting je hebt, echt vreselijk. Dat is het moment dat de weeën het allerheftigst waren en het lukte mij niet om liggend weeën op te vangen. Dus die combinatie: elke keer weer vond ik het vreselijk als ze gingen toucheren en dan ook nog zo weinig ontsluiting erbij… Ik kreeg weer via het infuus de verdoving toegediend (een bolus noemen ze dat, als ik het goed schrijf), en dan zakte de weeën weer grotendeels weg, maar ik voelde ze vanaf toen nog wel. Weer werd met dat buisje mijn blaas geleegd, maar dat deed weer heel erg zeer. Toen besloten ze, omdat het ook niet goed werkte, om een permanente katheter erin te zetten. Dat heeft ook zo veel zeer gedaan. Je lichaam accepteert het niet en probeert het eruit te werken, en in combinatie met die weeën en dat ze ook nog zeiden: jeetje, die buis gaat er ver in, die blaas zit helemaal ergens verder weg… vreemd… vreemd…. Brrrrrrrrrrrr ! Ik dacht toen echt even: “gaat er dan helemaal niets goed? “. Dus kortom: ook nog een katheter erbij.

Dan werkte ‘ie ongeveer een uur en dan kwamen de weeën helemaal in kracht weer terug. En begon het riedeltje weer van voren af aan: even ontspannen, de pijn komt na een uur weer volledig terug, wachten wachten, ontsluiting elke keer per uur een cm gevorderd, eindelijk na kwartier – half uur weer een bolus, totdat ik volledige ontsluiting had. Bij nog een echo bleek dat de baby met zijn oogjes een bepaalde kant op keek (dus de stand van het hoofdje), wat niet de meest gunstige liggen was (fijn…). Eén keer hebben ze de weeën opwekkers zo hoog gezet, dat ik een weeënstorm had en dat was echt niet meer te houden. Je hebt geen seconde om op adem te komen. Toen zeiden ze ook dat ze de weeën opwekkers misschien iets te hoog hadden gezet en dat dat niet helemaal de bedoeling was… Ergens tussenin worden de vliezen nog gebroken. Vanaf ongeveer de 9e cm had ik al persdrang. Blijkbaar mocht ik af en toe een klein beetje meepersen, dat gaf best een goed gevoel.

Omdat die katheter heel erg pijn bleef doen, hebben ze geprobeerd om wat vocht uit het ballonnetje van de katheter te halen, en dat gaf wel wat verlichting uiteindelijk. Een aantal keer kwam ook nog de vraag: goh, hebben jullie gehoord of het een groot kind wordt of niet…. Nou… de boodschap was toen wel duidelijk!

Om te kunnen gaan persen, moet de verdoving van de ruggenprik eruit zijn om goede persweeën te kunnen krijgen. Die verdoving werd dus uitgezet, en dan moet je wachten tot de weeën weer in alle kracht terugkomen. Daar hebben we ongeveer een uur op moeten wachten, toen heb ik Michiel de gang opgestuurd dat ik NU ging persen, met of zonder hun. Toen ze kwamen mocht ik gaan persen. Het duurde echt even voordat ik het principe door had, hoe ik moest persen, maar ook wanneer (bij de meest hevige wee dus), maar het viel mee tegen hoeveel kracht je ervoor nodig heb, en die had ik niet meer… Ik vond het niet pijnlijk, maar wel heel erg intens en zwaar. De kin op mijn borst, uit volle kracht persen (wil je eigenlijk niet, want je bent bang dat alles openbarst), trillende benen, vriendje aan mijn ene been en maar roepen: oooooh, je doet het zo goed, je doet het zo goed! Dit is een goede wee! Dit is een goede! Ik vroeg: hoe weet je dat? Dat kon hij zien aan mijn buik… Soms waren we met z’n tweeen even alleen in de kamer en dan zei ik: Liefje,, er komt een goede perswee, en dan trok hij mijn ene en ik mijn andere been omhoog en hij duwde mijn kin op mijn borst en daar lagen we dan met z’n tweeen onze zoon eruit aan het proberen te persen. Heel heel erg bijzonder zo met z’n tweetjes. Zo van: dat doen we even! Nou, ik dacht echt dat ik de kracht niet meer had om de baby eruit te persen, ik was helemaal kapot.

Op een gegeven moment heb ik al mijn kracht bij elkaar verzameld, en na een knip en daarna nog 2 of 3 goede persweeën kwam de baby zijn hoofd eruit. Dat gevoel was wat minder prettig, het moment daarvoor dat het hoofdje er al een beetje door was vond ik nauwelijks pijnlijk. Een warm washandje wat ze erop deed was prima genoeg om het goed vol te houden. Maar toen het hoofdje er doorheen kwam; dat voelt wel heel erg raar en dat was erg pijnlijk! En toen zag ik zijn hoofd en ik dacht: waaat? Zo groot en dat uit mij? Na een flinke perswee erbij en getrek aan het hoofdje, lag opeens ons zoontje op mijn buik. Luuk is geboren! Papa! riep: wat is ‘ie groot! Wat is ‘ie groot! En ik was helemaal in de war en dacht ook: wie zei dat de pijn over was als de baby er eenmaal is? Ik had nog weeën!

Terwijl de weeenopwekkers op volle toeren ging, lag ik zo’n minuut of 15 à 20 met Luuk op mijn buik. Wat ik dacht, of deed weet ik echt niet meer. Ik weet nog dat ik pas na een minuut of 10 iets zei in de geest van: “dit is Luuk”. Na ongeveer 20 minuten kwam met een mini-perswee van mij de placenta er meteen uit. Daarna moest ik gehecht worden vanwege de knip en konden we eindelijk eindelijk iedereen gaan bellen.

Ik vond dit een helbevalling. Ik kan er helaas niet anders van maken. Maar het cliché is waar: Luuk is het dubbel en dwars waard om zo languur voor te bevallen. Ik houd ongelooflijk veel van hem. En van mijn lieve vriend, want hij heeft me er ontzettend goed doorheen gesleept. Ik ben enorm trots, gelukkig en gezegend met mijn 2 mannen.

 

Luuk was rond de 4 kilo en 50 cm bij de geboorte