Wat doen jullie met familie en vrienden die nooit geen interesse in jullie tonen? ben benieuwd want ik heb hier en daar van zo'n vrienden en familieleden helaas
wij hadden dat ook nou dat was voor mij zo klaar zie ze niet meer en spreek ze niet meer lekker rustig!
hey ik ben dus niet de enige ik heb 2 van die familie's aan beide kanten vooral aan mijn vriend zijn kant kan er zo boos om worden grrrrrr maar heb ook gezegd ze hoeven niet opeens te komen als ze straks een kleinkind hebben want dan zijn te laat
Nou ik weet niet goed hoe ik daarmee om moet gaan! Het betreft mijn broer en schoonzus! Ze kijken nl. op me neer sinds ik gescheiden ben en hun veel geld verdienen en een bmw X3 en een porche hebben. Ook hebben ze een boot! Zijn wij daarom minder? Dacht het niet toch! Liefs Marjo
Ik heb dit met vriendinnen en familie. Het contact moet altijd maar van mijn kant af komen. Heb tegen me zelf gezegd, niet meer bellen of wat dan ook, laat het maar eens van hun kant uit komen. Maar helaas... Probeer me er ook maar niet meer druk om maken, hoe jammer ik het ook vind.
Deze vraag is op dit moment héél erg op mij van toepassing. Ik zal het even uitleggen: Op 14 september hebben wij de sleutel gekregen van ons nieuwe huis. Een goede vriendin van mij had al een paar weken daarvoor toegezegd om op zaterdag 22 september te komen poetsen. Een paar dagen daarvoor belde ze af omdat die zaterdag haar schoonbroer jarig was en ze daar 's middags naar toe moest. Ze beloofde me in die week daarna een middag en avond mee te helpen. Toen ik daarover iets wilde afspreken, kon het toch ineens niet. Haar hond moest namelijk ook eten en dan kon ze niet een middag én avond weg. Ik kon haar overtuigen om toch mee te helpen. Wij hadden tenslotte maar 1,5 week de tijd voordat we gingen overhuizen en alle hulp was meer dan welkom. Uiteindelijk kon het ook die middag/avond weer niet omdat ze ineens moest werken. Ze beloofde de dag na het overhuizen misschien te komen helpen met inruimen enzo. Ook die dag heb ik niets gehoord van haar. Inmiddels zijn we afgelopen donderdag over gegaan en ik heb helemaal niets meer van haar gehoord. Ik vind het heel moeilijk wat ik hiermee moet doen. Ze heeft in de afgelopen twee weken een aantal keren aangegeven dat ze het idee heeft dat haar burn-out (die ze een paar jaar geleden gehad heeft) weer terug aan het komen is. Daar heb ik op zich tot op zekere hoogte wel begrip voor, maar vorige week zondag toen ik haar belde zat ze gewoon in een restaurant. Nou, ik heb ook ooit een burn-out gehad en dan heb je weinig zin in leuke dingen. Ik vind haar verhaal niet echt aannemelijk. Daarnaast vind ik, dat wanneer je de puf niet hebt om te poetsen of om op een andere manier te helpen, je op zijn minst eens even kunt komen kijken of een kaartje kunt sturen. Wat is jullie mening hierover? En wat zouden jullie ermee doen? Groetjes, Renée
hoi hoi ik heb zoiets als ze nu geen interesse tonen. hoeft dat straks ook niet. ook wij zijn altijd diegene die moeten bellen anders hoor je helemaal niks meer van die lui. nou ik ben er mee gestopt. ze kunnen zelf wel contact opnemen als ze willen. we wonen nog steeds op de zelfde adres en telefoon nummer is ook gelijk gebleven. groetjes sandra
reneewittens: heel duidelijk! geen zin! met rust laten! en komt ze oke..komt ze niet lekker laten gaan! Huppettee! ben er erg makkelijk over!
klinkt herkenbaar, maar dan meer met vrienden. zo kon mijn vriend altijd voor de bob spelen ed. stond altijd voor iedereen klaar. totdat hij een halfjaar naar bosnie moest met het leger. welgeteld heeft hij van de 'vriendengroep' toen 1 kaartje gehad en die was toen notabene nog van zijn ex waarvan het contact niet super was. toen werden er toch wel wat dingen duidelijk want dat is toch wel dieptriest, uiteindelijk heeft hijzelf ook het contact met hun verbroken. soms komen we ze nog tegen bij andere familie en dan is het wel gezellig, maar het zal nooit meer worden zoals het vroeger was. moet zeggen dat als het contact altijd van een kant moet komen ik er op een gegeven moment ook wel klaar mee ben. dan maar een vriendin minder. ik heb liever maar een paar vrienden waarvan ik weet dat ze altijd voor me klaarstaan dan heel veel waarbij als het er op aan komt ze er niet voor je zijn! liefs joyce
ik heb nu besloten om mijn schoonfamilie niet meer te bellen en er ook niet meer op bezoek te gaan totdat hun eens hier komen. en met vrienden tja laten hun niks horen en moet het steeds vanuit mij komen dan noem ik het geen vrienden meer.
Oh ik ben daar ook zo makkelijk in. Als ik meerdere pogingen heb ondernomen tot contact en het moet altijd vanuit mij komen, is het voor mij heel snel over. Als ze dan weer terug komen, prima, ik zal niet lullig doen alleen zal er vanuit mij nooit meer wat ondernomen worden. Is wel lekker rustig soms hoor Van mij mag mn schoonmoeder ons soms wel met rust laten
Wij hebben het hier helaas ook met de familie van mijn man. En ik weet eigenlijk niet wat ik er mee aan moet. Ieder jaar wordt er bij die familie een uitje georganiseerd, zo ook dit jaar op 28 oktober. Lianna is geboren op 29 juli en dat is een drukke periode voor die familie ivm bloemencorso (2 september). Inmiddels is dat dus al lang en breed voorbij en hebben we nog niemand gezien voor de kraamvisite. Nu komt die familiedag er dus aan. En ik heb geen zin om daar naartoe te gaan en dat te laten gebruiken om Lianna te kunnen laten zien. Ik vind dat ze eerst maar naar ons moeten komen. Mijn man vindt dat dus belachelijk en zegt nu dat we hun een redelijke kans moeten geven om op kraamvisite te komen. Hij wil nu dus zijn moeder bellen, zodat zij tegen de familie kan zeggen dat ze voor 28 oktober moeten komen en dat we anders niet naar de familiedag komen. Nou vind ik dat op mijn beurt belachelijk, want als ze niet willen komen wil ik ze niet dwingen. Maar nogmaals als ze niet komen, ga ik niet naar die familiedag. Hoe zouden jullie dat aanpakken?
In mindere tijden leer je helaas je vrienden/familie wel kennen, natuurlijk vervelend, maar je weet dan wel waar je aan toe bent. Mensen denken vaak dat anderen precies zijn zoals ze zelf zijn, en als dat niet zo is voelen ze zich in de steek gelaten... Eerlijk is eerlijk de band die je naar iemand toe voelt hoeft niet wederzijds te zijn en sommige mensen zijn nu eenmaal anders dan dat jezelf bent.. Zelf ben ik heel meelevend, ondersteunend en sta altijd klaar voor anderen, lang heb ik gedacht dat iedereen zo was.. toen dat tijdens een moeilijke periode niet zo bleek te zijn was ik daar kapot van! Ik dacht dat ik een stuk of 15 vrienden had, niet dus. Nu kan ik me er bij neerleggen en kies ik de mensen met wie ik om ga gewoon zorgvuldiger uit. Liever 3 hartsvriendinnen en een paar leuke contacten, dan 100 mensen waar je uiteindelijk niks aan hebt.
Ik zou ze absoluut niet onder druk zetten, ze moeten zelf maar weten of ze wel of niet komen toch? Als ze niet komen zou ik daar wel conclusies uit trekken en voortaan ook een eigen koers zonder met hun rekening te houden gaan volgen. Als ik het leuk vond zou ik naar die dag toe gaan, heb ik geen zin, zou ik dat ook niet voor hen overhebben. Verder zou ik het los laten en me op andere dingen richten. Succes!
euhm jah moeilijke kwestie, heb wel familie en vrienden die nouwelijks wat van zich laten horen, dan bellen wij ze af en toe en houden de eer aan onszelf.
Hier ook een aantal mensen (familieleden) die nix geen interesse tonen en nooit eens langskomen of bellen. Hoe ik daarmee omga? Ik doe hetzelfde! Als ik niet goed genoeg ben voor ze, dan bekijken ze het maar!
mijn vriend heeft zijn ooms en tantes in belgie wonen zover is dat niet wij zijn daar ook regelmatig geweest. wij wonen nu bijna 5 jaar samen en nog steeds moeten ze een x komen kijken ook moeten ze nog steeds op kraamvisite komen doen ze ook niet. ik vind het gezegent en ga er niet meer heen! ook mijn vriend is er klaar mee hij wil ze niet eens uitnodigen op onze bruiloft.
Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat er zoveel mensen zouden zeggen: dan bekijken ze het maar! ik ben het er mee eens maar wat als het je schoonmoeder betreft dus mijn vriends moeder...ik vind dat wel moeilijk hoor. wij laten nou ook sinds kort niks meer van ons horen en nou vroegen ze je mag wel eens langskomen? ik zei: ja jullie ook haha! Ik ga er niet meer heen tot ze hier zijn geweest...wij hebben het contact steeds onderhouden ze zien hun klienkind nooit eerst deden ze t zelfde maar nu ze een kleinkind hebben beginnen ze erom te malen...
tuurlijk ken ik dat soort mensen, maar dat betekent niet dat ik hun ook ontwijk of negeer. soms houd ik ook weleens afstand van iets omdat ik niet goed weet hoe ik ermee om moet gaan. en ik ga misschien van het beste in mensen uit, maar ik denk niet dat je er iets mee opschiet hen ook te negeren. daar word het niet beter van...toch?