Hier ben ik het helemaal mee eens. Het gaat echter niet gebeuren in het huidige politieke klimaat. (Ieder voor zich, God voor ons allen.) Afgezien daarvan, de politiek is er ook helemaal (nog) niet mee bezig. Edit: Er is wel een politieke oppositiepartij (ik zeg niet welke want ik wil geen heftige politieke discussie ontketenen hier) die al jaren pleit voor bureaus die ouders helpen/begeleiden bij de opvoeding van hun kinderen.
Dat zegt ook niemand, maar ik vind wel dat kinderen daar niet de dupe van mogen zijn. Buiten dat, als mensen WEIGEREN hulp te zoeken of aan te nemen, dan sta je wat mij betreft voor aan in de rij. Ik kan erorm veel respect hebben voor ouders die beseffen dat ze een probleem hebben en daar hulp voor zoeken en hun best doen hun problemen aan te pakken. Maar als je pertinent weigert omdat je voor de buitenwereld niet wil toegeven, dan heb je je prioriteiten echt verkeerd zitten, je kind komt op de eerste plaats en daar doe je alles voor denk ik. Ik geloof ook niet dat zoiets zal gebeuren bij het eerste kind, en ik denk ook dat dergelijke maatregelen alleen met uitspraak van een rechter mogen plaatsvinden (eigenlijk hetzelfde als onder curatele stellen), maar ik vind wel dat de mogelijkheid er moet zijn voor de extreme gevallen.
Kijk, en daar draait het allemaal om. De veiligheid en gezondheid van de kinderen moet altijd voorop staan. En niet de ouders voor wie het zielig en sneu is dat de kinderen uit huis worden geplaatst. Ik heb het van heel dichtbij meegemaakt ( onze buren ). Die hadden ( hebben ) 4 kinderen. De 1e was gepland, de rest ' ongelukjes' . 3 x ja. Altijd vieze kleding, ongewassen, stinken, ongepoetste tanden. De 1 na jongste is net zou oud als onze oudste, en toen die van ons liep, praatte en lekker aan het spelen was kon het buurkindje alleen maar brabbelbrabblegagagagaa zeggen en kroop ( 2 jaar!! ) In de winter werden ze wel eens buiten gezet in de zomer kleren. Het was er echt een gigantische teringbende. De lucht kwam je tegemoet als de deur openging. Kinderen gingen naar een speciale school ivm achterstand. Papa zat om de haverklap vast voor boetes en/of koperdiefstal. Ze zijn allebei werkloos en zitten de hele dag thuis, maar je kinderen goed verzorgen, ho maar. ELKE dag kwam er de jeugdzorg over de vloer om te helpen en te controleren. En ze liepen alleen maar te zeiken omdat iedereen zich met hun bemoeiden. Ik wil er niet aan denken hoe die kinderen er bij hadden gelopen zonder jeugdzorg. Maar goed, die kinderen zijn 1.5 jaar geleden uit huis geplaatst. Ondanks alle hulp, konden ( wilden ) de ouders niks aan hun leefomstandigheden veranderen. Daarnaast hebben 2 van de kinderen gezegd dat papa zijn smerige handjes niet thuis kon houden. Zulke mensen mogen ze van mij direct castreren en een prikpil geven. Ik ben echt blij voor die kinderen dat ze uit huis geplaatst zijn. Alleen voor de oudste is het ontzettend moeilijk, die heeft al bij verschillende gezinnen gezeten omdat hij simpelweg onhandelbaar is ( goh, snap je dat nou? ) Dit hebben ze trouwens allemaal zelf tegen ons gezegd. Dus niet van de overbuurvrouwhaartantedieeenvriendinkentdieindejeugdzorgwerkt.
Ik wilde hier ook nog wat over zeggen. Het is natuurlijk niet de schuld van de hulpverlening dat ouders hun kinderen niet kunnen verzorgen. Ze zijn er om hulp te bieden. Primair is zorg de verantwoordelijkheid van de ouder. En aangezien het systeem al zo overvol zit met dergelijke kinderen, hulpverleners ook maar mensen zijn, en je maar zoveel kan doen (wat doorgaans een druppel op een gloeiende plaat is), denk ik dat het een goed iets zou zijn als de extreme gevallen gewoon geen kinderen meer kunnen krijgen. Want anders blijft het dweilen met de kraan open en zijn niet alleen de kinderen van de betreffende ouders de dupe, maar alle andere kinderen ook, die ook dringend hulp nodig hebben maar waar geen tijd voor is.
Dat is helemaal waar. Maar het gaat niet om de schuldvraag, het gaat primair om de kinderen en dat moet niet uit het oog verloren worden. (Die ouders zouden me persoonlijk een rotzorg zijn. Ik word er ook heel boos om.)
Wie gaat dat dan beslissen??? Wie is een extreem geval en wie niet.. Niemand kan dat beslissen voor die ouders.. Wij zijn geen god of wat dan ook.. Als wij in nederland kunnen beslissen dat iemand wel of geen kind kan krijgen, gaan we dat dan ook beslissen voor andere landen.. nergens ter wereld word hier over gesproken, alleen in dit rare land.. het is toch krom en van de zotten om voor iemand te beslissen of hij/zij wel of geen kinderen mag hebben/krijgen...
Ik vind dat je teveel naar de ouders kijkt, en niet naar de kinderen die het slachtoffer zijn ( en niet de ouders ). Ouders die herhaaldelijk de fout in gaan ( mishandeling, verkrachting, misbruik ) moeten naar mijn mening gewoon geen kinderen meer kunnen krijgen. Kinderen moeten beschermd worden tegen zulke mensen, ten koste van alles. Ook de ongeboren kinderen. En dan hebben we het niet over een eenmalig incident waar jeugdzorg voor komt, maar echt over herhaaldelijk gedrag waar de kinderen al uit huis zijn geplaatst en waar de ouders hulp krijgen maar er niks mee doen ( of de hulp niet willen ).
Heb een aantal maanden geleden een tvprogramma gezien over ouders met een verstandelijke handicap, volgens mij was het Rondom 10. De ene keer gaat dat (redelijk) goed, met veel hulp en begeleiding. De andere keer gaat het (heel erg) niet goed, ook met hulp en begeleiding. Ik denk dat het bij de gevallen waar het over gaat in het berichtje waar TS naar verwijst, vooral om deze groep ouders gaat. Dat zijn dus geen mensen die geen hulp willen, of die met een ouderschapscursus geholpen kunnen worden, maar mensen die door hun eigen beperkingen niet in staat zijn de verantwoordelijkheden van het ouderschap op zich te nemen. Ik vond vooral de bijdragen van twee kinderen heel schrijnend. Jongen en een meisje, uit verschillende gezinnen, van een jaar of 20, die flink hebben geleden onder hun jeugd. Omdat mama écht alleen maar met zichzelf bezig kon zijn, en niet in staat was voor haar kinderen te zorgen. Niet uit onwil, of voor haar plezier, maar uit puur onvermogen. En dit waren nog milde gevallen; kinderen zijn gewoon thuis opgevoed. Maar dan nog waren zij er ongelukkig van. Natuurlijk kun je niet zo maar beslissen dat iemand geen kinderen meer mag krijgen; maar in extreme gevallen (en ik vind dat je van een extreem geval kunt spreken als er al meerdere kinderen in hun eerste levensjaren uit huis zijn geplaatst omdat de ouders er niet voor kunnen zorgen) vind ik dat je als maatschappij de plicht hebt op te komen voor de rechten van de kinderen. Ik zeg niet dat iemand met een verstandelijke handicap nooit kinderen zou moeten krijgen. Maar in sommige gevallen zou een rechter de mogelijkheid moeten hebben om anticonceptie te verplichten. Daaraan vooraf gaat natuurlijk een heel traject, waarin bijvoorbeeld wordt getracht deze stellen te overtuigen van de noodzaak, zodat ze er hopelijk vrijwillig voor kiezen. Want ook deze ouders staan natuurlijk niet graag hun kinderen af.... En toch maken ze er keer op keer wéér eentje, weer een waar ze niet voor kunnen zorgen en die óók het pleegcircuit in moet. ik kan me dan vreselijk boos maken over mensen die zich hier onverschillig voor opstellen, en die geen grens durven te trekken.
He-le-maal mee eens. Met deze maatregel laat Nederland weer een sterk staaltje 'als het kalf verdronken is...' mentaliteit zien. Hup, verplicht die spuit erin nadat er weer een kind levenslang getraumatiseerd is. Waarom richten ze zich niet op het VOORKOMEN van dit soort situaties? Waarom gaat er niet meer geld naar de jeugdzorg, zodat deze organisatie op orde gebracht kan worden? Waarom wordt er niet meer preventief ingegrepen op dit gebied? Dit is echt zo typisch een rechtse maatregel... niet nadenken over de oorzaken, maar meteen met keiharde repressie maatregelen komen. Dan lost het probleem vanzelf wel op. Sure. Ik ben hier dus tegen. Als je met één groep gaat beginnen, bevind je je als samenleving al op een hellend vlak. Nu zijn het nog de incapabele ouders. Over 10 jaar mogen bijv. Marokkanen geen kinderen meer krijgen, want dat worden toch maar onhandelbare figuren. Misschien een wat extreem voorbeeld, maar het lijkt me duidelijk wat ik bedoel.
Ik weet dat het hier om de ouders gaat, en niet om de kinderen.. die vragen er ook niet om.. die vragen er niet om, dat de ouders niet in staat zijn om voor de kinderen te zorgen.. Kinderen vragen er niet om, dat ze worden geboren in een 3e wereld land. De mensen willen niet geholpen worden door de overheid.. maar de mensen willen wel geholpen worden door de maatschapij.. Ik wil ook geen kinderbescherming aan me deur hebben. maar als de buurvrouw vraagt of ze mij kan helpene neem ik dat heel graag aan.. Ik ben heel erg tegen het systeem dat er nu is in nederland, de overheid kan niet aan de hulpvraag voldoen en helpt dan maar niet.. Ik heb zelf een stoornis, ik heb heel vaak aangeklopt voor hulp.. maar nooit gekregen.. Ja de kinderbescherming, dat ze mijn zoon weg wilde komen halen.. Als dat dus gebeurt was had ik volgens jullie ook geen kinderen meer mogen krijgen.. Ik ben er met hulp van de mensen om me heen weer boven op gekomen.. aan de overheid heb ik helemaal niks gehad.. Natuurlijk zijn er ook extreme gevallen, maar dan nog met hulp van de naaste mens.. de maatschapij kunnen ook die er boven op komen..
Volgens mij is het JUIST bedoeld om ellende te voorkomen. Wat voor vorm van preventief ingrijpen bedoel je bij een stel ouders die beide een verstandelijke handicap hebben? (en dan bedoel ik een handicap waardoor ze niet in staat zijn langere termijn gevolgen van hun handelen te overzien en beoordelen.) Natuurlijk wil niemand een overheid die bepaalt wie zich wel en niet mag voortplanten, maar in sommige EXTREME gevallen voelen hulpverleners, rechters en anderen die dit dagelijks voorbij zien komen zich nu echt machteloos. Het is dan ook geen kwestie van repressie, of een straf voor mensen die problemen veroorzaken, maar een preventieve maatregel om heel veel leed voor kinderen én de ouders te voorkomen. We moeten de ethische vragen wel stellen, is het ethisch om mensen hun recht op voortplanting te onthouden, is het ethisch om kinderen geboren te laten worden in een gezin waar geen adequate zorg of opvoedmogelijkheden zijn? Voor die glijdende schaal moet je beducht zijn, maar om nou om die reden te zeggen dat je daarom nooit of te nimmer mag ingrijpen, vind ik persoonlijk te gemakkelijk.
@xxjeanyxx: ik bedoel helemaal niet dat iedereen bij wie ooit een kind uit huis is geplaatst, geen kinderen meer zou mogen krijgen. Het hangt er ook nogal van af wat de oorzaak is dat iemand niet of minder goed in staat is om voor de kinderen te zorgen, en of het ernaar uitziet dat daar verbetering in komt of niet. Het lijkt me heel frustrerend voor je dat je het idee hebt hulp nodig te hebben, en dat je die niet krijgt.
Zelfs als een gezin alle zorg krijgt die ze maar kunnen krijgen zijn er ook daar gevallen waar het gewoon niets meer helpt; alle manieren zijn geprobeerd. En in dat soort gevallen vind ik dat je MAG, misschien zelf MOET ingrijpen. En dat moet onder strenge regels en wetgeving plaatsvinden, bv. zoals het is geregeld met iemand onder curatele te stellen. Want dat kan alleen via de rechter en alleen in hele extreme omstandigheden. Ik begrijp niet waarom je uit alle macht maar wilt blijven helpen, als helpen gewoon geen baat meer heeft. Hoelang kan en mag je dan nog doorgaan? Totdat er weer kind uit huis geplaatst wordt? Of erger? Moeten we dan maar weer met de ouders om tafel gaan zitten met met z'n alleen op z'n poldermodels gaan beslissen "Nou luitjes, wat zijn de geleerde lessen en hoe kunnen we dat bij het volgende kind voorkomen"... Je hebt het hier over kinderen, niet over een pak suiker, die er niet voor kiezen in een omgeving terecht te komen, waarvan IEDEREEN weet dat het kind er de dupe van gaat zijn. En dan moet je ingrijpen. Preventief, om te voorkomen dat het latere weer fout gaat. Omwille van het "recht" van een individu om kinderen te krijgen, een kind in een hel te laten belanden? Kom op, dat zie je zelf ook ook wel dat dat geen optie is?
Nee helemaal niet. Je leest en interpreteert het verkeerd denk ik. In jouw geval, waarbij je hulp uiteindelijk hebt gekregen (misschien niet via de weg die jij voor ogen had), en aanvaard, gaat deze regel toch niet op? Ik zeg alleen dat het in die extreme gevallen waarbij hulp wordt geweigerd, of er wordt niets mee gedaan, kinderen stelselmatig verwaarloosd of mishandeld worden, en meerdere kinderen uit huis geplaatst worden voor iedere keer dezelfde reden .. JA, dan vind ik dat ze dat mogen doen. En volgens die criteria val jij daar dan niet onder, lijkt mij ...
Nou nee, eigenlijk niet. Ik vind je bericht doordrenkt van vooroordelen jegens de "rechtse" politiek (ons kabinet is niet volledig rechts. Bovendien: heb je het nieuwsbericht gelezen? Het zijn hoogleraren en een rechter die hiervoor pleiten). Het slaat naar mijn mening kant noch wal.
Trouwens, denken jullie nou echt dat iemand van wie er al 5 kinderen uit huis zijn geplaatst zijn of haar leven dusdanig kan verbeteren dat het vervolgens wel op de juiste manier voor een 6e kind kan zorgen? Ik heb echt geen zin om daar ons belastinggeld aan uit te geven. Ik heb liever dat dit op een betere manier wordt besteed. Zo'n persoon heeft naar mijn mening zijn of haar rechten op een kind verspeeld (en nogmaals, dan heb ik het dus over extreme gevallen) en mag wat mij betreft niet nog een kind op de wereld zetten.