geen leuke reactie vader\opa

Poeh, jeetje meid, wat ontzettend verdrietig.
Mijn (beide) ouders waren ook niet blij (maar relatie was ook al tijd niet goed, van alles gebeurd) en was ook een rottige reactie (wij waren net getrouwd, hadden een huis, beide een vaste baan , dus tja, dan zijn kindjes toch een normaal verschijnsel?). Ze waren geschokt dat ik nu 'voor altijd' vast zat aan mijn man (die ze niet goed genoeg vonden voor mij), en ik was nog zo jong (27 jr ), had mijn hele leven nog voor me. Je zou bijna gaan denken dat ik had verteld dat ik een ongeneeslijke ziekte had ...

Maar ja, ze hebben wel de schijn wel een beetje opgehouden, als boer met kiespijn en we zagen elkaar wel. Ik heb zelf afstand gehouden en me proberen te focussen op al die andere mensen die het wel heel leuk vonden.
(maar het blijven wel je ouders en het doet echt pijn)

Uiteindelijk is het de laatste jaren geleidelijk beter geworden en nu zijn ze zeker dol op hun kleinkinderen.

Heel veel sterkte, ik hoop dat je vader een beetje bijdraait als het nieuws wat bezonken is.

 

Wat verschrikkelijk meis, geen leuke reactie op zulk fantastisch nieuws!
Hier werd er door mijn ouders ook niet echt enthousiast gereageerd op mijn zwangerschappen.. De eerste keer dat ik zwanger was hebben we mijn ouders op de koffie gevraagd met een tompouce met een geboortechocolaatje erop (je kent ze wel) en het verteld en ze zeiden gefeliciteerd en wat leuk maar dat was het dan ook wel weer.... Mijn vader heeft Tycho dit jaar nog niet eens gezien en vorig jaar heeft hij hem denk ik een keer of 5 gezien maar dat kan ook minder zijn. Zelfs op zijn eerste verjaardag heeft hij hem niet gezien.
Nu bij de tweede zwangerschap had ik zoiets van ik bel wel gewoon. Dus ik belde op, mn vader was niet thuis, en zei het tegen mn moeder en die zei als eerste "jeetje das snel". En toen gefeliciteerd maar verder vroeg ze niet wanneer ik was uitgerekend of hoe ik me voelde enz enz. Mijn moeder zei dan moet je je vader ook maar ff bellen. Maarja daar had ik niet echt veel zin in omdat hij ook geen interesse heeft in zn andere kleinzoon. Dus ik zei tegen mn moede rzeg jij het maar als hij thuiskomt, heb jij eens wat te vertellen. De enige reactie die ik van mijn vader toit nu toe heb gehad is een felicitatie via facebook....

Het is dus niet zo extreem als jouw vaders reactie maar ook wel een reactie en een manier van omgaan die een tijdlang ervoor heeft gezorgd dat ik me erg verdrietig voelde en het gaf me een schulddgevoel "doe ik iets verkeerds" Nu 2 jaar verder kan ik er aardig mee omgaan omdat ik weet dat het niet anders is en ik vind het nu prima zo. Een keer in de zoveel tijd bel ik met mijn moeder (vader spreek ik dus amper) maar ook die toont weinig interesse. Nou ja prima dan, ik doe mijn best en dat is het. Ik twijfel zelfs of ik ze moet vragen om de hele dag op Tycho zn 2e verjaardag te willen komen of dat ik ze net als vrienden en kennissen pas om 15uur laat komen....

Sterkte met de situatie ik hoop dat je vader nog bijdraait (vast wel) !! xxx

 

Meid wat vreselijk rot voor je!! Knuff!
Misschien heeft je vader veel tijd nodig..
Mijn ouders zijn ook niet ontzettend enthousiast over de keuze van m'n vriend en mij om voor een kindje te gaan.. Krijg veel wisselende opmerkingen, maarja. Uiteindelijk gaat het hierin echt om jezelf, wat jij wilt en waar jij je goed bij voelt!
Denk niet aan anderen, maar hou het even bij waar jij en je vriend blij van worden. Als je dat uitstraalt kan niemand je iets maken..

 

De reactie is heel rot. Maar het is waarschijnlijk wel even zijn eerste reactie geweest die door zijn hoofd floepte en eruit... geef hem een kans om bij te draaien. Verplaats je daarnaast ook even in zijn schoenen. Zijn kleine meisje van 20 (en ja, dat is echt jong) begint aan kinderen. Een kind is echt niet goedkoop, daarnaast intensief en je hebt ook nog een niet afgeronde studie. Geen idee hoelang je nog moet qua studie. Vanuit mijn eigen kijk: zou ook wel een beetje panisch worden als mijn dochter straks op haar 20e vertelt dat ze zwanger is. (persoonlijk hoop ik dat dat niet gaat gebeuren en als het wel gebeurt dat ik mijn gemak kan houden).

 

tja vaders hebben nu eenmaal moeite met dat hun kleine meisjes groot worden. En ze hebben vaak andere verwachtingen.

houd je zelf voor wat belangrijk is. Water is zacht een steen is hard en je vader is gewoon je vader.

 

Die reacties zijn idd niet wat je hoopt ! Hopelijk draait hij nog bij.. En anders zou je toch op een rijtje moeten zetten wat je wilt met de relatie van je vader. Het is gewoon zo ontzettend jammer. En ben blij dat jullie hebben gekozen om voor dit kindje te gaan zorgen. Je ziet ook vaak anders als het ongepland is.

@ mejosje, leeftijd vind ik maar een getal. Ze heeft de keuze gemaakt om de verantwoording te nemen voor dit kindje en dat zegt al een hoop.
Hier zijn we begonnen met een ICSI behandeling toen ik 22 was.. Nu is mijn man wel 31. Het hangt vaak af van de situatie en hoe iemand er bij zit. En niet perse een kwestie van leeftijd !

 

Ik weet dat leeftijd een getal is... ik zei ervoor uit het standpunt van haar vader bezien. Daarnaast vind ik 20 persoonlijk erg jong, maar om dat een reden is om niet aan kinderen te beginnen... dat is een tweede, dat wil ik ook niet suggereren. Dat is voor ieders eigen invulling.

 

@nathalie: Ik was ook 20 toen ik zwanger raakte van de eerste. Mijn vader vond het helemaal niks, terwijl ik er voor 100% achter stond. Hij vond dat ik m,n jeugd vergooide en er nog niet klaar voor was.

Het heeft wel een week of 15 geduurd voor hij uberhaubt over z,n kleinkind sprak! maar nadat hij gezien heeft hoe het allemaal op z,n poostjes terecht is gekomen is hij alleen maar super trots. Hij heeft inmiddels 2 kleinzoons en zit nu aan m,n hoofd te smeken voor een kleindochter.

Het kan dus inderdaad goedkomen, maar ja bent toch z,n "kleine" meid die ineens een hele verantwoording krijgt, en daar moeten de meeste vaders nog even aan wennen.

Hoop dat het bij jullie ook allemal goedkomt, en nog gefeliciteerd met je zwangerschap

 

Ik heb bijna hetzelfde gehad, alleen hij zei dan niet dat ik het weg moest laten halen. Hij zei dat hij er heeeeelemaal niet blij mee was. Ik heb het laten gaan. En nu verteld hij trots aan iedereen dat hij opa wordt. Mijn vader had dus denk ik tijd nodig om het te verwerken. Hopen dat het bij jou hetzelfde is.. Sterkte!

 

is inderdaad wel een erg harde reactie maar het belangrijkste nu is niet hoe hij erover denkt. jullie worden papa en mama van een klein wonder en zijn hier gelukkig mee, dat is het belangrijkste. straks als de beeb er is draait hij misschien wel bij en anders is het heel moeilijk maar zou ik die stress persoonlijk niet erbij willen. genieten van elkaar is het belangrijkste, je hebt nu een gezin meid! geniet er van