ben sinds gisteren terug vanuit ziekenhuis na spoed curretage maandag. Ik ben nog een beetje te slapjes maar het gaat gelukkig eindelijk de goede kant op. Ik zal in kort mijn verhaal doen, niet om jullie angst aan te jagen maar allert te zijn wat er toch kan gebeuren, want artsen moet je alles vragen anders vertellen ze bijna niks. Maar ik hoop van harte dat dit niemand overkomt. Ik had sinds vorige week donderdag weeen, maar zondagavond om 19.00 kreeg ik ze constant en hielden niet meer op en veel bloedverlies, was zo erg dat ik Huisartsenpost heb laten bellen en naar ziekenhuis ben gegaan. Na echo bleek vruchtje en weefsel er nog steeds te zitten terwijl ik zat te vloeken en huilen van de pijn. Omdat ik niet nuchter was kon men nog geen curretage doen, heb alleen een pijnstiller gekregen, dat na 15 min zou werken maar bij mij na 3 kwartier, was eindelijk verlost van enorme pijn en kon in het ziekenhuis bed kruipen om te "ontnuchteren" want had om 18.00u nog warm eten gehad, dus konden nog geen curretage doen! De hele nacht niet kunnen slapen maar had gelukkig geen pijn. In de ochtend weer echo nog steeds hetzelfde en werd voorbereid voor de operatie. Toen ik wakker werd kwam de volgende shock, een verbloeding (heb meer als 1 liter verloren) enorme paniek, de baarmoeder trok niet samen. Wat er aan bloedstolsel en weefsel uit kwam is een nachtmerrie. Nadat ik via het infuus een medicijn kreeg toegedient waardoor de baarmoeder wel ging samentrekken stopte ook het bloedverlies....Sindsdien gaat het redelijk goed. Maar heb nog steeds angst dat ik opnieuw ga (ver)bloeden. ben wel heel erg opgelucht dat ik thuis ben bij mijn kindje en dat het "voorbij" is, alleen nog alles verwerken en rust gunnen.... moest het weer ff kwijt mama van Nino en * 10 juli 2006
O jee, Diana, wat een vreselijk verhaal. Zoiets hoop je nooit mee te maken. ik kan me voorstellen dat je behoorlijk bent geschrokken en dat je het hier echt even heel moeilijk mee hebt. Doe rustig aan want dat heb je zowel mentaal als lichamelijk na al deze ellende wel verdiend! Heel veel sterkte meid, Mummy
heel veel sterkte met het verwerken en hoop voor dat het nu achter de rug is en je geen bloedingen meer krijgt.
Wat een toestand Diana, Ik hoop dat je lichamelijk snel weer op de been bent. En ik hoop dat het over een tijdje ook geestelijk weer wat beter gaat, want voor mijn gevoel is dat het moeilijkste deel. Vell liefs Hope
Lieve Diana, Wat is het allemaal toch moeilijk. Ik hoop dat het snel lichamelijk en geestelijk weer een beetje beter met je gaat. Heel veel sterkte! Liefs Mirre
Hoi diana, wat een verhaal zeg. Ik wil je veel sterkte wensen, en doe het maar eens even heel erg rustig aan. liefs patje.
Hoi Diana, Tjee wat een horrorverhaal van jou zeg, gatver. Het is al een rotsituatie maar dat die voor jou ook nog op deze manier moet eindigen vind ik wel heel erg voor je. En dan toch nog van die lieve berichtjes op mijn topic zetten dat vind ik dan weer zo lief van je. Ik hoop dat alles snel weer beter gaat met je en dat je hier snel van kunt herstellen en je dan kunt beginnen met verwerken. Doe het rustig aan en denk goed om jezelf. Heel veel lieve groetjes Patricia
Jeetje meid... Ben ff sprakeloos. Begint t eindelijk en dan krijg je dit Ik weet hoe slapjes je moet voelen. Ben ook teveel bloed (1,5 liter) kwijt geraakt maar dan tijdens een bevalling. En heb n zeldzame bloedgroep die ze liever niet geven dus bij mij hebben ze nog ff n dag gewacht of ik t zelf wer aanvulde ook. Daarna n bloedtransfusie omdat dat toch niet gebeurde. Wat voelde ik me belabbert zeg. Doe rustig aan en eet veel groenten en noten (dat adviseerden ze mij toen). Dat helpt je ijzer weer aan te vullen (en voel je je minder slapjes). De grootste nachtmerrie lijkt me dat zeg. Zo ineens zoveel verliezen dat je naar t ziekenhuis moet. Heb je nu niet t gevoel een enorme drempel over te zijn? Dat had ik iig wel toen t min of meer achter de rug was. Heel veel sterkte met de schrik en t verdere verwerken meis.
Hi meiden, bedankt voor al jullie lieve reacties, zijn een enorme steun voor mij, nu in deze moeilijke tijd. Ik moet zeggen dat ik inderdaad heel erg opgelucht ben dat het lichamelijke gebeuren grotendeels achter de rug is, ik had echt helemaal gehad. Ook * (heel gek, ben overtuigd dat het een jongetje is) krijgt steeds meer een eigen plekje in mijn/ons hart. Ook heeft hij een mooi plekje in onze tuin, kleine kersenboom, waaronder ik de zwangerschapstest heb begraven, en alleen de mooie herinneringen . Heb ik toch iets tastbaars nog.....en niet alleen verdrietige herinneringen. Nino begint ook steeds meer te begrijpen dat er geen baby komt, heb hem verteld dat het nu niet meer bij mama in de buik is, maar als een mooi * aan de hemel staat, naast de maan. Als het donker is probeert hij nu te kijken of hij hem kan vinden, lukt nog niet om dat het zo laat donker is. Zeg dan dat * bij hem komt als hij slaapt. Lief he... mama van Nino en * 10 juli 2006
Hoi meid ik wou je even heel veel kracht en sterkte toewensen. Een miskraam is al niet makkelijk om mee te maken en als je dan ook nog een curretage hebt moeten meemaken dan is dat daar nog een schepje bovenop. Ik heb hetzelfde meegemaakt en ik was er een hele tijd van onderste boven. Heel veel succes en beterschap
Hi meiden, bedankt voor alle lieve reacties. Mijn lichaam heeft zich snel hersteld vind ik en voel me stukken beter (bijna geen bloedverlies meer) Nu mijn lichaam het niet zo druk meer heeft treden de gevoelens toch weer op de voorgrond, de bekende huilbuien zijn er weer Ik kom weer tussen de mensen en in de winkels zie je overal de dikke buikjes en de snoezige pasgeborenen. Doet toch veel meer pijn in mijn hart dan ik verwacht had. Daar komt het weer WAAROM IK : en geen antwoorden niks nada bah, moest het weer ff kwijt mama van Nino en * 10 juli 2006
Hoi Diana, Kan me helemaal voorstellen dat nu het emotionele stukje weer om de hoek komt kijken. Heel lief trouwens van Nino dat ie steeds zoekt naar een * 's avonds! Mijn dochter snapte al niet echt dat er een baby in de buik zat, maar heeft dus ook geen benul dat het nu over is. Enerzijds wel fijn, maar anderzijds kan ze soms ineens uit het niks over de baby beginnen... Ja, en het Waarom ik?? is zo herkenbaar. Ik heb al alles in mijn hoofd nagelopen wat ik misschien verkeerd heb gedaan. Heb mezelf al 100x verweten dat ik niet zo had mogen balen van die vermoeidheid en die kwaaltjes, de twijfels die ik af en toe voelde of ik het allemaal wel zou kunnen met 2 kinderen. Soms denk ik: ,,ik heb het over mezelf afgeroepen". Onzin natuurlijk, want ik was super blij met de zwangerschap, maar toch. Er moet toch ergens een verklaring zijn waarom het mis is gegaan? Nou ja, antwoord op die vraag zullen we wel nooit krijgen.
He Diana, Wat erg wat je hebt meegemaakt. Gelukkig dat het lichamelijk al weer wat beter met je gaat. Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen. Hopelijk kun je de kracht vinden om het een plekje te geven. Heel veel liefs Jenny
Hey Diana, 't is maar ongelijk verdeeld in de wereld he, Ik wens je veel sterkte de komende tijd!! het heeft echt tijd nodig om het echt een plaats te geven. Liefs Banjer
Hi Meiden, was er weer ff noodgedwongen tussenuit.... Afgelopen maandagmorgen best hevig aan het vloeien... was echt helemaal , terwijl van tevoren er bijna niets was geweest Ben bij spoed gyn geweest en bij de echo bleek dat er nog restjes waren ( geen *, maar dat hadden ze al gecontroleerd na de verbloeding) die eruit moeten maar mocht niet erger worden dan dit, tevens was mijn ijzergehalte weer net op het randje om (gelukkig) geen transfusie te krijgen Te snel gedacht dat ik "er vanaf" was Dus was weer de hele week (in die hitte ook nog) wc / maandverband op/ af, weer durfde ik nergens naar toe, stel dat .... Maar sinds vanmorgen eindelijk alleen wat bruinig IS HET EINDE IN ZICHT : : Morgen de geplande nacontrole afspraak mama van Nino en * 10 juli 2006 Die verbloedingsangst zit toch wel diep heb ik gemerkt......
Fijn dat het einde in zicht is. Hopelijk herstel je verder ook voorspoedig en kun je weer verder met.... Liefs Hope
ff een update, ben afgelopen vrijdag op na controle geweest bij gyn. Kwamen eindelijk een beetje opgeluchter de spreekkamer uit deze keer. De baarmoeder was bijna leeg met bloedweefsel, gaat de goede kant op!!! Ben hoogst waarschijnlijk heel heftig ongi geweest alle voortekens waren er ook maar te laat herkent (moest gelijk aan Hope denken, blijf voor je duimen meid!) maar na de verbloeding ben ik een beetje panisch wat betreft bloed.....pffff De uitslag van het weefselonderzoek was goed zat alles wat er behoorde te zitten behalve *. Had ik toch goed gevoeld dat ik * eerder verloren was en vandaar dat ik ook geen last meer had van zwangerschapsverschijnselen! Alle puzzelstukjes beginnen op de plaats te vallen. Zo blijkt dat je toch helemaal op je eigen gevoel moet afgaan. Maar is dat niet heel lastig als je zoiets verdrietigs overkomt : : Ik wist eigenlijk niet meer wat voor of achter was, nu begint het pas langzaam, wat hebben die weken lang geduurt.... liefs