We zitten alweer in ronde 15, en ik heb het gevoel dat het wel weer op naar ronde 16 gaat worden... Ik ben het zooo zat! Hoe moet je elke keer weer goede moed verzamelen? De gyn onderzoekt (nog) niets omdat ik wel een paar keer (kort) zwanger ben geweest, dus volgens haar is er dan niets mis. Wel is een hysteroscopie en wat bloedonderzoek gedaan om te kijken of er een reden was voor de miskramen, maar alles was goed (chromosoomtests moeten nog terugkomen). Maar inmiddels zijn er ook sinds de laatste zwangerschap alweer een heel stel rondes voorbij, en zonder enig resultaat... Deze ronde was het gewoon zo perfect, we hadden (toevallig) seks gehad echt een uur of 6 a 7 voor de eisprong, echt beter getimed kan haast niet. En nu 3 dpo, goed dat is te vroeg om iets zeker te weten, maar de twee keer dat ik zwanger was vorig jaar had ik op 3 dpo al de eerste tekenen van innesteling en nu niet. Ook de rondes daarvoor binnen 24u na seks de eisprong, waarom gebeurt er dan niks? Ik maak me gewoon zo'n zorgen dat er toch ergens iets mis is, wat nou als mijn man verminderd vruchtbaar is bijvoorbeeld? Dat is nooit bekeken, omdat het wel in totaal al 3x gelukt is, maar wat nou als het sindsdien slechter is geworden ofzo? Dat kan toch? Argh, en iedereen zegt, je moet het loslaten, MAAR DAT KAN NIET! Ja, toen we net begonnen, toen kon ik het loslaten. Maar nu echt niet meer. En omdat ik al een kindje heb wordt me echt wekelijks gevraagd of we nog niet eens bezig zullen gaan met een tweede, en dat de meeste mensen er immers maar 2 a 3 jaar tussen hebben zitten. Alsof ik dat niet ook had gewild . Ik had zo graag gewild dat mijn kinderen enigszins een gelijke leeftijd hadden... En ik ben natúúrlijk enorm dankbaar dat ik al een kindje heb, ik weet echt wel heel goed hoeveel geluk ik daarmee al heb, en hoeveel mensen dat niet eens hebben. Maar ik ben het gewoon zo zat allemaal . Je kan facebook niet openen of de zwangerschapsaankondigingen, echofoto's, en andere zwangerschapsdingen vliegen je om de oren. Ik kan het gewoon niet meer opbrengen om daar nog leuk op te reageren. Goed, ik weet ook niet wat ik met deze post wil bewerkstelligen, gewoon even van me afschrijven denk ik.
Lucht je hart lekker meid, soms is dat gewoon even nodig. Ik hoop van harte dat je gauw zwanger raakt en zult genieten van je tweede kind.
och afschrijven kan soms toch deugd doen... ik ben nog niet lang bezig dus kan nog niet over jouw gevoelens meepraten.. maar snap wel dat je na een tijd de hoop verliest kan je qua gynaecoloog niet eens afspraak maken met iemand anders voor een 2e mening?? wie weet wil die wel een onderzoek doen... en over het leeftijdsverschil van de kindjes.. tussen mij en mijn zus zat er ook bijna 7 jaar en we zijn de beste vriendinnen.. het is natuurlijk niet leuk om zolang te moeten wachten, maar van het leeftijdsverschil zou ik niet wakker liggen, voor mij was het altijd leuk om een grote zus te hebben om "over me te waken" ik wens je heel veel succes en hopelijk horen we binnenkort goed nieuws..
Dank Rodaina en Jlien. @Jlien; mijn huidige 'afspraak' met mezelf is dat ik het nog tot en met onze zomervakantie geef (dat is nog 2 cycli na deze) en als er dan nog niks is weer eens bij de gyn aan te kloppen. Goed om te horen dat je ook met veel leeftijdverschil een goede band kan hebben met je zus! Dat doet me echt goed. Ik gun mijn dochter zo een brusje, ze is zo gek op baby's, en ik denk ook dat het goed voor haar zou zijn om niet het enige kindje thuis te zijn, dan doet het soms echt pijn dat het nog niet gelukt is haar een broertje of zusje te geven .
Hier het gelijke verhaal ik kan niet eens blij zijn voor mijn beste vriendinnen, erg toch. Ik krijg van de huisarts geen verwijzing omdat mijn laatste zwangerschap minder dan een jaar geleden is, ondanks mijn leeftijd van 37 jaar. Nu weer ongesteld bleg. Mijn vriend vind het wel best zo onze zoon is nu 5 jaar en weer hebben een goed en leuk leven, maar ik zou zo graag nog een kindje willen en waarom lukt het nou niet. zo dat lucht op hopelijk zijn we de volgende ronde zwanger
Nou ik herken het hoor... Ik heb bij de laatste paar aankondigingen op facebook niet eens meer op 'like' geklikt... Dat was me al teveel moeite. Wel slecht, zij kunnen er ook niks aan doen, en hun geluk gaat niet ten koste van het mijne ofzo, maar ik kan echt geen ludieke aankondiging meer zien! Van één vriendin weet ik dat ze ook al meer dan een jaar op een kindje wacht, als zij zwanger zou raken zou ik wel blij zijn voor haar. Dat is een beetje mijn criterium op dit moment; mensen bij wie het ook moeilijk ging en die het dan wel lukt 'verdienen' het meer ofzoiets . (ja, dat slaat dus nergens op, ik weet het) Vind het wel gek dat je HA je niet wil verwijzen, op je 37e moet je toch niet te lang wachten zou je zeggen, ik dacht ook dat het protocol voor doorverwijzing was 'normaal gesproken een jaar wachten/ zelf proberen, maar vanaf 36jr een half jaar wachten'?
Misschien een troost, misschien ook niet. Ik vond het steeds makkelijker worden, tel geen rondes meer maar nu bijna 2,5 jaar en 2 iui's verder.. je moet ook je leven blijven leven naast je wens. Ik heb voor een jaar alles stil gezet en uitgesteld want wat als ik dan hoogzwanger ben of we een kindje hebben. Zo werd de situatie onhoudbaar. Sterkte met je verdriet want het is gewoon kak. Maar vergeet niet te genieten van het leven
Ja, ik merk ook wel dat het in zekere zin iets makkelijker wordt, ik ben niet meer elke ronde helemaal van slag als het weer niet gelukt is. En leven leven doen we ook zeker hoor! We maken gewoon vakantieplannen en ik heb eind vorig jaar nog een nieuwe baan aangenomen naast mijn andere baan, enz. Maar tegelijkertijd is het wel precies wat je zegt; je blijft toch in je hoofd houden; misschien ben ik dan en dan wel hoogzwanger, misschien ben ik dan wel net bevallen, etc. Het is heel moeilijk om die gedachte uit te schakelen. Zeker omdat ik wel met mijn dochter erbij 3x zwanger ben geweest, dus het kán wel, zou je zeggen. Alleen levert het me het afgelopen jaar niets op, helaas...
Het is erg herkenbaar allemaal. Ik begrijp dat mijn huidige onderschrift deze woorden redelijk onderuithaalt. Hier zeven vruchteloze jaren meegemaakt, en na de eerste 3 jaar even een tijdje bewust 'veilig' geklust, ik kon de hoop en daarna de teleurstelling en ook wel het verdriet van de zoveelste witte test niet meer aan en werd er dan ook geen leuker persoon door. Mijn relatie bleek er uiteindelijk ook niet erg tegen bestand, en toen ik me na heel veel tranen neer had gelegd bij kinderloos blijven (relatie was na bijna 8 jaar ook voorbij) .... tsja, zie onderschrift. (met een andere man, dat wel) Geef alsjeblieft de hoop niet op! Hoe moeilijk het ook is. Ik weet dat de droom, de wens allesoverheersend kan zijn, maar geniet ook van het gewone leven naast deze droom (doe je vast wel hoor). En zwangerschappen van anderen? Natuuuurlijk gun je het hen, maar je gunt het jezelf meer, veel meer. En dat steekt. Veel sterkte en ik hoop voor je dat het jullie op korte termijn gegund is een tweede wondertje te mogen verwelkomen.
Lekker je hart luchten meis.... en hier is dat denk ik ook nog eens de beste plek om dat te doen! Hier vind je meiden die je daadwerkelijk begrijpen, hoe je je voelt en wat je mee maakt. Een hele dikke knuffel van mij voor jou. Ookal ben ik zwanger, ik weet hoe je je moet voelen, ik heb er bijna 4,5 jaar over gedaan zwanger te raken en ook 2x een miskraam gehad. Daarom zeg ik juist... gooi het er uit, wat je voelt! Er niet mee bezig zijn, dat gaat inderdaad niet, de wens is er en je wacht toch echt op je NOD hoe je t nu went of keert. Wel kan ik de tip geven om afleiding te zoeken... al is het maar met kleine dingetjes zoals een filmpje kijken of een wandeling maken. Ik hoop dat jullie binnen afzienbare tijd een mooi 2e wondertje is gegund!
Misschien kan je hier ook meepraten daar alle vrouwen (ongeveer) in je situatie verkeren... http://www.zwangerschapspagina.nl/zwanger-worden-clubs/492743-de-1e-snel-zwanger-maar-de-2e-wil-niet-lukken.html
Dank allemaal voor jullie berichtjes. Nu weer even een dipje, gisteravond opeens goede hoop, had fiks last van mijn liezen, en dat was tot nu toe altijd hét zwangerschapssymptoom bij mij. Stond blij op vanmorgen, maar al snel overheerste toch het gevoel van, oh nee, valse hoop. Zo gemeen en wreed. Nog niet ongesteld, maar denk dat het eerste bruinverlies nu niet ver weg meer is. Het is zo gemeen, ik ging er al vanuit dat het niet raak was, dan krijg je op het laatst toch weer hoop en dan toch weer niet. Weer. Voor de zoveelste keet. Bah!!! Ik klets bewust overigens niet mee in het andere topic, want ik ben soms maanden niet op zp, probeer er niet TEveel meer bezig te zijn! (Niet dat dat zo goed lukt) Vandaag weer twee zwangerschapsankondigingen op werk, mehh
Wow, zo zie je maar, je kan écht het nooit met zekerheid weten, al heb je het zoveel rondes precies goed gegokt/ingeschat.... Vandaag 18 dpo, enorm overtijd, voel me niet zwanger, maarrrrr....:
Super! Gefeliciteerd! Wij zitten hier ook in min of meer dezelfde situatie. Ronde 13 nu. Dus ik krijg weer hoop dankzij jouw berichtje! Hopen dat alles goed blijft gaan bij jou nu. Geniet ervan!