Mijn ergste nachtmerrie werd donderdag werkelijkheid.... Niets vermoedend stapten mijn lief en ik vrolijk de deur uit voor de 12 weken echo. We hadden bedacht dat we na het maken van deze echo het vrijdag en zaterdag tijdens de kerstdiners aan iedereen zouden vertellen dat we een lief klein wondertje verwachten. We keken er zo naar uit! Het was zo gemeen... Bij het maken van de echo wist ik meteen dat het niet goed zat. De verloskundige kon niets vinden en besloot inwendig te gaan onderzoeken. Al snel was daar de vruchtzak met nog steeds een vruchtje erin. Maar bij de 7 weken hadden we gezien hoe vel en hard het kleine hartje klopte... Nu helemaal niets.. We konden het niet geloven! Ik besefte het gewoon niet. Dacht telkens dat ik zo wel wakker zou worden.. Maar helaas niet. We werden meteen door gestuurd naar het ziekenhuis. Daar heeft een gynicoloog ook nog een keer een echo gemaakt, maar helaas kon ook zij er niets anders van maken dan dat het vruchtje levenloos was. Meteen bloedonderzoeken gedaan en daarna werden we naar huis gestuurd met een nieuwe afspraak voor aan komende woensdag. Wanneer het dan nog steeds niet weg is, gaan ze het weg halen. Nu inmiddels dringt het door, ben er echt kapot van. Ik weet even niet meer zo goed wat ik moet. Van 12 heerlijke weken vol van dromen, floeps zo in het zwarte gat. En als of het nog niet erg genoeg is, kreeg ik gister avond zulke hevige krampen en verloor ik zo veel bloed dat ik er onwel van raakte en naar het ziekenhuis moest. Inmiddels heb ik een doos met diverse pijnstillers en slaapmiddel mee gekregen en ben ik weer thuis. De vrucht ben ik nog steeds niet verloren.. Pijn heb ik ook niet meer.. Maar gaat dat weer terug komen? Ik kijk er zo tegen op. Ik weet het allemaal even niet meer hoor, vandaar dat ik het bericht hier ook plaats...
ach meis wat vreselijk Dat gevoel van die roze wolk afdonderen ken ik ook heel goed en is niks wat ik kan zeggen dat je beter gaat voelen, je moet er doorheen ik hoop dat je veel steun heb aan je partner. Rouw erom, dat deed ik ook en hield een dagboekje bij waar ik al mijn verdriet in opschreef dit luchtte enorm op, bewaar eventuele kleertjes en testen in een speciale doos zodat het een speciaal iets is voor jou kindje, zo heb ik dat gedaan, het is bij mij nu 4 maanden geleden maar de pijn is er nog, alleen de scherpe randjes zijn eraf. Ik wens je heel veel sterkte en beterschap
och meid, je hebt precies meegemaakt wat ik vorige week heb meegemaakt. Wij wilde het ook vandaag vertellen. Zo klote en oneerlijk! Bij mij was het vruchtje met 10 weken gestopt met groeien en alles zat nog erg op zijn plek. Dinsdag een curettage gehad, helemaal leeg van binnen en emotioneel ook. Ik heb nog nooit zo'n ellendig gevoel gehad, zoveel gehuild. Nu een paar dagen later gaat het iets beter. Ik begin eraan te wennen dat het anders is dan het zo moeten zijn. Het heeft echt tijd nodig om weer tot rust te komen! Je hart luchten op dit forum is ook goed voor je. Je bent niet alleen, er zijn zoveel meiden die weten hoe het voelt! Dikke kroel en sterkte!
Dankjewel voor je reactie. Verdriet is echt heel groot ook bij mijn vriend! We brengen veel tijd samen door (huilen, slapen en knuffelen veel) Familie is ook erg lief voor ons en willen alles wel voor ons doen. Jij ook nog veel sterkte.
Julyn, ik wil je heel veel sterkte wensen de komende dagen. Hier helaas ook meegemaakt twee weken geleden en hadden ook al plannen klaar liggen om het gisteren en vandaag te vertellen. Zorg goed voor elkaar en neem er de tijd voor.
Sterkte! Ik heb ook een MA meegemaakt en herken heel erg het gevoel van het van de roze wolk afvallen. We dachten fijn naar de verloskundige te gaan voor en echo en dan bam, weg geluk! Gelukkig had ik veel steun van m'n man, familie en vrienden (een een meelevende en begripvolle leidinggevende op het werk, ook prettig). En het verwerken kostte echt even tijd.
Ach meid toch , Ik wil je vast heel veel sterkte wensen. Bij mij is het nu 5 weken geleden. Ik heb het miskraam zelf moeten opwekken omdat het vruchtje ook doodop zat. De eerste week zat ik in een zwart gat en was ik diep ongelukkig. Men tranen leken maar niet op te gaan. Daarna werd het een klein beetje beter en bedacht ik me dat als er iets mis was met het vruchtje, dat het misschien anders nog veel later had kunnen fout lopen. Ik heb een foto genomen van het vruchtje dat ik verloren ben. Dat werd me aangeraden en heeft me emotioneel toch wat geholpen. De gedachte dat ik toch een foto heb van dat 1ste wondertje dat niet heeft mogen overleven. Het doet nu nog steeds pijn, vooral bij het zien van zwangere vrouwen of baby's rollen de tranen over men wangen maar ik heb het toch een klein beetje een plaatsje kunnen geven en heb weer wat moed om er opnieuw voor te gaan, hoewel een onbezorgde zwangerschap er jammer genoeg niet meer zal inzitten. Eergisteren kon ik even terug lachen. Ook al lijkt de tunnel nu zo donker, de pijn wordt dus wel draaglijker. Laat die tranen maar goed lopen, dat helpt. En praten op dit forum met mensen die dit ook hebben meegemaakt, dat heeft mij ook enorm geholpen. Ik hoop voor je dat het weer snel raak mag zijn. Liefs en een dikke knuffel!
Verwerken kost zeker tijd.. Het gaat erg heen en weer met mn stemming en gevoelens. Sommige momenten kan ik alleen maar huilen. Even later kan ik heel realistisch zijn. Het is zeker fijn om mn familie om mee heen te hebben. Anderszijds merk ik ook dat ik me schuldig voel, namelijk dat ik alleen maar kan denken aan hoe nu verder... Het voelt zo oneerlijk tegenover het ontzettende gewenste kindje waarvan we nu in verwachting waren. Maar ik voel zo sterk dat ik moeder wil worden. Ik kan alleen maar denken aan een nieuwe zwangerschap.... Hebben of hadden jullie dat ook?
Heey meid je gevoelens zijn heel normaal! Ik heb 3 miskramen gehad en mijn zoontje is overleden in mijn buik met 20 weken. Desondanks wilde wij steeds toch weer snel zwanger worden en dat gevoel word alleen intenser. Voor de buitenwereld moeilijk voor te stellen voor medelotgenoten heel herkenbaar en normaal. het verdriet om je miskraam en de wens om moeder te worden zijn twee losse dingen! Je mag verdrietig zij maar tegelijkertijd ook heel normaal dat je weer zo snel mogelijk zwanger wil zijn. Ik hoop dat het jullie snel gegund is. Na mijn eerste miskraam was ik snel zwanger van mijn dochter en hoe gek het ook klinkt het heeft gewerkt bij de verwerking. Sterkte en succes!
Hoi Julyn, Ik voel me precies hetzelfde! Ben nu ook al 24/7 bezig in mijn hoofd hoe ik weer zsm zwanger kan worden. Ik denk dat dit ook een "vlucht/uitweg" is. Morgen ga ik een halve dag werken, even kijken hoe het gaat en wat afleiding.. ookal heb ik heen zin! We moeten toch door, hoe hard het ook is. De ups en downs horen erbij. Sterkte meid!
mamavanle en Indy89 Het doet me goed om te lezen dat jullie dezelfde gevoelens hebben/ hadden. Ik was indd heel erg bang dat het een uitvlucht zou zijn en mijn gevoel fout is/ niet juist.. Ik weet het niet zo goed. Vervelend zeg dat onzeker zijn over alles nu.. Bah We zullen het allemaal zien. Fijn dat er zo snel gereageerd wordt telkens Succes morgen op je werk Indy. Ik ben nog een paar dagen vrij dus kan nog even bijkomen van deze enorme rollercoaster !
Ik had/heb dat zeker ook. Die wens wordt alleen maar groter met de dag. Voor men zwangerschap was die wens er wel maar toen maakte het niet zoveel uit of het een maand langer duurde of niet. Nu na men miskraam kan ik alleen maar denken aan zo snel mogelijk weer zwanger te zijn, omdat ik denk dat het emotioneel beter zal gaan en omdat er dan een nieuw wondertje in me buik zit dat mij nodig heeft. Ik voelde me ook schuldig maar het is zoals je zelf zegt: het was gewenst, dat is het hem juist, het is een ontwikkelingsfout, het is niet dat je zelf besloten hebt van het weg te doen. Die gedachte heeft dat schuldgevoel (om naar een nieuw kindje te verlangen) bij mij wel weggenomen. Het kindje zal altijd in men hart blijven zitten. Ik duim echt dat het snel weer goed zit. Liefs en nog eens sterkte meid! x
Wat ontzettend verdrietig! Je wordt inderdaad keihard met de neus in de blub gedrukt, dag blije hoop.. Wel heel goed dat jullie je verdriet samen zo goed kunnen delen. En ja.. je zult je beter gaan voelen hoor, maar daar gaat nog heel wat verdriet en boosheid aan vooraf. Het enige wat mij echt hielp was een baby in mijn armen, dat deed al mijn verdriet verbleken en ik kan het zelfs zien als onontkoombare route naar het immense geluk wat ik uiteindelijk heb mogen ontvangen. Heel veel sterkte!
Zoals je ziet 25 december miskraam gehad en ik wil ook zo snel mogelijk weer zwanger zijn. Miskraam en moeder willen worden staat inderdaad los van elkaar. Dit is de eerste dag dat ik me iets beter voel maar emotioneel zou het nog wel even duren
Had het er vandaag indd ook met mijn eigen moeder over. Ze zij eigenlijk precies het zelfde.. Dat ze pas gerust kon zijn als ze ons met een mooi klein mensje van ons samen zou zien! Dat ze zo goed begreep dat ik dat zou voelen. En dat deed me zo goed.. Was echt bang dat het raar is om zulke gevoelens te hebben. Ik ben gewoon zo me zelf even niet. Maar ik zie nu wel in dat juist hierdoor onze kinderwens nog veel groter is geworden! En dat dit ook alleen maar heel erg terecht is.