Lieve allemaal, Vanmorgen gewoon gedouched, gegeten, aangekleed... maar helaas gaat het gewoon niet. Ongetwijfeld kan ik er later om lachen, maar op dit moment kan ik als bv. mijn vriend alleen al zucht, 'm echt wel aanvliegen. Ik kan alleen maar huilen om het idee dat mensen ook maar iets aan me zouden vragen en ik ben bang voor hoe ik zal reageren. Ik heb me vandaag dus voor de 2e dag achtereen afgemeld op het werk, terwijl ik leidinggevende ben en dus eigenlijk niet weg kan blijven. er zijn mensen die op mijn rekenen en het voelt alsof ik ze heel erg teleurgestel en ook mijzelf omdat ik niet ga, dan voel ik me een zwakkeling! Ik weet gewoon echt niet wat ik met mezelf aanmoet. Ik word er knettergek van. Ik zou van frustratie wel een moord kunnen plegen. Voor mij (maar ook voor anderen ben ik bang) is het echt het beste als ik volledig uit de buurt blijf. Ik moet voor mezelf echt een manier vinden om rust te vinden, maar helaas kom ik die nog niet tegen... Ik merk dat ik mij vooral heel erg druk maak over het werk, of ik dat wel aankan en hoe het moet de komende maanden en als ik terugkom van zwangerschapsverlof. Voordat ik zwanger was, dacht ik er ook wel over na, maar ik merk dat ik er echt helemaal gestresst van ben. En dat is ook zéér vermoeiend....... Terwijl het best te doen is het werk, want ik kan ook rustig aan doen op het werk en bij mijn leidinggevende aangeven wat niet lukt (hij is hier heel flexibel en meegaand in), maar ik kan de rust daar nog niet voor vinden. Het kan zijn dat ik het allemaal wat somber inzie vanwege de hormonen, daar gooi ik het dan maar op en ik hoop dat ik er snel weer anders tegenaan kijk. Ik weet ook dat niet-werken de oplossing niet is. Ik zal toch een balans moeten vinden tussen werk - zwangerschap en privé. Ik wil namelijk wel werken, maar alleen als ik zelfstandig kan werken en ik niet gestoord wordt door anderen. En tsja, dat gaat lastig als leidinggevende. Ik kan er een heel mooi verhaal van maken, maar het komt er op neer dat ik momenteel niet weet wat ik met mezelf aan moet m.b.t. werk. Ik wil er heel graag zijn voor mijn collega's, maar toch kan ik mij er de afgelopen 2 dagen niet toe zetten en merk ik aan mezelf dat ik allesbehalve rustig en ontspannen ben. Het voelt voor mij echt een beetje als falen, en ik had ook niet kunnen verwachten dat die zwangerschap zoveel emoties etc. los zou maken. Wat dat betreft heeft het nu al een behoorlijke impact op je leven, in plaats van pas als de kleine er is... Ik vind vanzelf wel de balans, maar blijkbaar gaat dat niet van de ene op de andere dag. Ik ben verder ook zo ontzettend moe, zou weer de hele dag kunnen slapen vandaag. Ik voel me zo schuldig! Dat ik mijn collega's in de steek laat, maar ook dat ik juist heel gelukkig ben met de zwangerschap, maar me toch zo voel en gedraag... Ik ben hartstikke gelukkig maar toch voel ik me zoals hierboven... Wie kan me helpen? Is dit normaal? Is dit acceptabel? Wie heeft dit nog meer (gehad)? Zijn dit hormonen? Gaat het over? Ik zit met zoveel vragen! Bedankt dat jullie naar me hebben willen "luisteren". Liefs naannaan
hoi hoi de beginvermoeidheid hoort er echt een beetje bij en ja als je die niet neemt of niet goed naar je lichaam luisterd kun je daar inderdaad gefrustreerd van raken ik zou zeggen probeer hoe moeilijk ook toch goed naar je lichaam te luisteren en eventueel een stapje terug te doen, vertel je collega's ook hoe je je voelt alleen dan kunnen zij rekening houden met je gevoel en kan jij tot rust komen naarmate je zwangerschap vordert zul je zien dat je meer puf krijgt om dingen te doen en je beter voelen tot die tijd zullen mensen een beetje rekening met je moeten houden dus gewoon zeggen hoe je je voelt wens je heel veel succes groetjes nathalie
JIJ bent zwanger! Heeeeeeeeel duidelijk hahahaha... Hoort er allemaal bij, het zijn hormoontjes. (lastig hè? gheghe...) Ik had ook werk waarbij anderen afhankelijk waren van mijn aanwezigheid, dus ik kon ook niet zomaar weg blijven maar oooooooooooh wat was ik niet te pruimen! Maar ja, zwangere vrouwen zijn ervoor gemaakt om soms wat egoïstisch te zijn, dus je collega's zullen ermee moeten leren leven. Maak duidelijk dat je last hebt van je hormonen. Ik zei van te voren al sorry, maar vergeef me als ik lastig ben, ik kan er niks aan doen. Dan moest men al lachen en het ijs was meteen gebroken. Waar ikzelf wel heel positief op reageerde was als ik tijdens het ontbijt (als dat ging, en anders werd het de lunch) een foliumzuurtje, een vitamine D-tabletje en een ijzerpilletje nam. Dan voelde ik me een stuk rustiger en prettiger. Belangrijk is dat je voor jezelf accepteert dat je 1 grote hormoonbom bent en dat je daar ook echt niks aan kan doen. Dan weet je hoop ik al een stuk beter wat je met jezelf aan moet Ik heb me, tot aan deze laatste weken, absoluut NIET mezelf gevoeld. Normaal ben ik altijd de rust en kalmte zelve, ik werd nooit snel kwaad, maar toen ik zwanger was.... .. ik schaam me nog erover.. Gelukkig is het sinds maand 7 weer wat af aan het zakken met de buien en begin ik weer een beetje tot mezelf te komen. Maar ik voelde me de eerste 7 maanden precies zoals jij. Geestelijke opgefokt, niet mezelf en mega onrustig, lichamelijke dodelijk vermoeid. Ik wens je sterkte de komende maanden, je zult echt even moeten doorbijten. Maar daar sta je niet alleen in moet je maar denken je omgeving moet ook doorbijten. Liefs, Joeja
Lieverd, geloof me, het gaat echt weer over! Ik herken je gevoel heel erg, soms mag mijn vriend niet eens ademen omdat mij dat irriteerd! Op dat moment voel ik echt in mijn hele lichaam de hormomen dwars zitten. Om er maar een cliche bij te halen; het hoort er bij Je hebt er niet veel aan, maar het is een beetje wachten tot het over waait.
Ik herken dit heel erg. ook ik moet mij afmelden op mijn werk. Dit vooral door de lichamelijke klachten, maar toch... ik voel me ook schuldig... Verder sluit ik me bij de rest aan: luister naar jezelf en geef er aan toe. nog wel een praktische tip: sinds ik Floradix gebruik, ben ik een stuk opgeknapt. ik gebruik het sinds donderdag, en ik kon zondag en gister echt genieten van het weer, de hele dag! Ik werd weer een beetje mezelf... Floradix is een kruidenmixje van allerlei vitamines, groentes en fruit, puur natuurlijk en je kan het halen bij de apotheek. Dit is vooral bedoeld voor mensen die extra weerstand hebben, waarmee ze ook zwangere vrouwen bedoelen!
Duidelijk zwanger idd! Je hoort het al van meerdere hier, maar hoe ongelovelijk het ook klinkt nu... het gaat echt over! Heb zelf ook de eerste 4 maanden flink met mezelf in de knoop gezeten door die hormonen, niets was goed, gefrustreerd, huilbuien... en dat vaak meerendeels om helemaal niets! Was totaal mezelf niet meer.... leek wel alsof ik bezeten was van een ander persoon ofzo.. haha. Nu ben ik iets verder en ik moet zeggen, dat het stukken beter gaat. Voel me fitter en vrolijker.... (en mn vriend kan dat wel beamen! haha ) Tuurlijk blijf je wel eens je downs hebben, want ik zeg niet dat die hormonen-oorlog compleet verdwijnt.. maar geloof me het wordt beter! En ik denk ook dat je er aan moet geloven om naar je lichaam te luisteren... je hoeft je nergens schuldig over te voelen, hoe moeilijk dat ook soms is, omdat je denkt en voelt dat je mensen teleurstelt en laat vallen... maar dat is niet zo. Veel sterkte! xx
Ik vind het wel heel herkenbaar. Het liefste zou ik ergens stil in een hoekje voor mezelf werken, zonder dat iemand iets tegen me zegt en al helemaal niemand wat aan me vraagt. Ik ga met een knoop in mijn maag naar mijn werk toe, alleen al van het idee dat er weer zoveel op je af komt (vooral in sociaal opzicht). Ik sta voor de klas (voortgezet onderwijs), dus helaas ook geen denken aan dat ik ook maar iemand zal kunnen ontlopen. Het liefst zou ik de komende vier maanden met mijn hoofd onder de lakens blijven liggen, maar dat is mijn eer te na. Ik werk nu eenmaal niet om thuis te zitten en wil graag werken voor mijn geld. Maar af en toe zie ik het echt niet meer zitten... En iedereen maar zeggen hoe leuk het is om zwanger te zijn... (Is het natuurlijk ook Maar ik zal blij zijn als dit voorbij is). Ik heb geen tip dus... Eigenlijk een nutteloze reactie dus
Herkenbaar alles dames Ik zit op kantoor en doe alles alleen. Dus 1 dag niet geweest is drama... Normaal zit me baas bij me op kantoor en die heeft nu een ander plekje in genomen hahahaha. Elke morgen is een kriem om uit bed te gaan en naar me werk te gaan. Maar als ik er ben dan denk ik zo ik zit weer. Als ik een bui heb ( komt wel eens voor) dan doet me baas me een kop soep in hahahaha. En loopt dan snel weer me kantoor af... Dus gelukkig houden ze rekening met mij. Maar luister naar je lichaam... heb ik ook niet gedaan en maar door gaan... en voor ik het wist lag ik op straat.. bloed druk niet goed. Ik weet het nu wel mij krijgen ze niet meer gek... heb 5 werke dagen en werk nu al 2 uur minder per dag. Vind het wel prima.. gezondheid gaat me voor alles nu.
Ja die horrormoontjes kunnen er wat van. Ik heb ook tot de 20 weken er veel last van gehad en de vermoeidheid verdween bij mij pas na 26 weken. Daarna voelde ik me kiplekker, op af en toe slecht slapen na. Maar de laaste dagen lijken mijn hormonen weer meer op te spelen. Ik huil weer sneller en voel me onrustig. Zal ook wel de nesteldrang zijn nu. Maar niet meer zo erg als in het begin haha. Ik moet zeggen dat een huilbui vaak ook lekker oplucht Daarna kan ik wel weer lachen