Och wat vervelend meid..! Ik herken het niet, maar ik kan me indenken dat het voor sommigen heel anders is. Ik denk dat dit met meerdere dingen te maken heeft: hormonen, misschien de pil, het grootste wat er in je leven gebeurt, het andere leven dat je hebt, weinig slaap, misschien nog wat lichamelijke klachten. Het is niet niets he. De beste tip die ik je kan geven is: volg je gevoel en dan doe je het helemaal goed! Wat anderen ook doen, vinden, willen en kiezen, maak de keuzes waar jij en je kindje je goed bij voelen. Je doet het echt wel goed!
Schaam je niet voor je gevoel hoor, hier zit ik nu in dezelfde fase. En ik heb echt mazzel met haar eigenlijk, want 's nachts slaapt ze goed, maar wel nog bij me. In bedje krijg ik haar nog niet. Dit komt ook omdat ze van de 10 weekjes al 8 weken erg verkouden is. In de ochtend is ze ook rustig, mits ze maar op me ligt, meegedragen wordt of in de draagzak zit. Ik heb ook nog een dochter van 3,5 die inmiddels naar de PSZ gaat. Die haal ik in de middag op (mijn man werkt 6 middagen/avonden in de week). En dan begint het feest, het huiluurtje (nou ja... paar uurtjes). Ik moet dan eten maken en alletwee bezig houden en de oudste naar bed brengen. De jongste is pas weer tegen tienen stil. Met de oudste heb ik dat ook gehad en wilde toen ook geen tweede meer, maar je vergeet het zo, als het na de derde/vierde maand beter gaat. Komt echt goed.
roze wolk is hier ook nooit in huis geweest hoor! tis gewoon flink pittig opeens zo'n kleintje. je wereld staat op zijn kop! Je lichaam staat nog op zijn kop, kortom gun jezelf wat tijd!! Het is een zoektocht in het begin, je moet je kindje echt leren kennen. Onder vriendinnen grappen wij altijd dat de gebruiksaanwijzing helaas weer niet is meegekomen!! Veel sterkte met je kleintje!!
Hier ook geen roze wolk. Mijn dochter is 5 weken te vroeg geboren door PE en is gehaald dmv een ks. De eerste 3 weken is ze in het ziekenhuis gebleven en toen ze naar huis mocht dacht ik dat ik eindelijk mocht gaan genieten. Maar dat viel best een beetje tegen. Ik ben er wel achter dat ik baby´s leuker vind als ze wat ouder zijn. Hoe meer interactie er was hoe meer ik het idee kreeg toch nog een beetje van de roze wolk te krijgen. Nu is ze een jaar en het wordt gelukkig nog elke dag leuker en gezelliger. Die eerste paar maanden zijn zwaar met de gebroken nachten maar zodra die voorbij zijn en je een beetje een ritme hebt gevonden komt het genieten ook. Als je kindje straks zo ver is dat ze lekker komt knuffelen dan weet je niet meer dat je je zo gevoeld hebt. Dat vind ik het mooiste dat er is.
Heel herkenbaar!! Ik ben pas na 2 maanden gaan genieten. Onze dochter was ook een huilbaby. Vreselijke tijd was het... Wij zijn uiteindelijk naar een manueel therapeut geweest en na 1 behandeling is ze veranderd in een rustiger meisje en kregen we zelf ook wat meer rust. Echt waar: de tijd dat je heel erg gaat genieten komt! Liefs Annelin
zooo herkenbaar.... Hier de eerste weken ook overdonderd van alles. Na een moeilijke bevalling (inleiding na 41+3 wkn, 15 uur weeen, 4 cm ontsluiting --> keizersnede) had ik zoiets toen ze Lucas over het doek lieten zien: oh oke, dat is mijn kindje! Ik mocht hem even aanraken en daarna moest hij met de KA mee (en met mijn man). De eerste vier dagen in het ziekenhuis waren ook druk. Ik lag samen met iemand op een kamer die heel veel bezoek kreeg, Lucas huilde veel omdat de BV niet op gang kwam...Daarna naar huis. Oei dat was spannend, zou ik het wel kunnen? Daar zat ik dan op de bank, wachtend op de kraamhulp. Gelukkig was dat zo'n lieve meid, zelf twee kleine kindjes, ik heb echt een super fijne week gehad. Daarna ging het bergafwaarts...overigens heb ik nooit geweten zo onzeker te kunnen zijn als moeder.... Lucas begon met een week of 3 enorm veel te huilen. Uren, uren, uren aan een stuk en kreeg overal uitslag. Het hoort erbij zei iedereen. Ondertussen werd ik onzekerder en bij iedere gil die hij gaf, raakte ik super gespannen. Ik zat op een gegeven moment alleen nog maar naar de babyfoon te kijken! Op een gegeven moment ging het echt niet meer. Dus naar de huisarts, die wilde ons met zetpillen naar huis sturen. Maar omdat Lucas bloed in zijn luier had, toch naar het zkh. Daar na onderzoek geconstateerd dat het waarschijnlijk KMA was. Dus moest ik met mijn BV op streng dieet. En weer naar huis.... Een week later werd hij helemaal gek, en ik ook. Hij heeft die dag 10 uur achter elkaar gehuild, ik dacht hij dood zou gaan! De HA gebeld, kon ik niet terecht, de volgende dag pas....ik moest het CB maar bellen. Dus CB gebeld, ook die hadden geen tijd, moest morgen naar het inloopspreekuur komen. Toen ben ik enorm boos geworden en is er toch iemand gekomen. Uiteindelijk zaten we om 23 uur 's avonds weer in het ziekenhuis. Daar is hij 4 dagen opgenomen geweest. Per direct op flesvoeding, ik moest gaan kolven. Maar omdat ik Reynauds heb (vaatvernauwing aan mijn tepels waardoor voeden altijd pijn deed!) ging het kolven voor geen meter en had ik bijna 2x een Borstontsteking. Overgegaan op de Pepti en dit ging goed. Na 4 dagen mocht Lucas weer mee naar huis. Doodeng vond ik het. de eerste avond dat we de fles moesten geven vonden we heel spannend, zou hij gaan slapen? We konden hem nl eerder bij BV meteen slapend in bed leggen maar dat ging nu niet meer, omdat hij 15 min rechtop moest zitten ivm verborgen reflux... Nu eindelijk.....het gaat beter! Wel hebben we nog een liesbreuk ontdekt en daaraan moet hij nog geopereerd worden in het Radboud in Nijmegen....maar hopelijk is dat het laatste. We zijn de afgelopen 11 weken denk ik een keer of 10 in het ziekenhuis geweest met Lucas.... Roze wolk???? Ik heb hem niet voorbij zien komen!!! Ik hou zielsveel van Lucas en ik zou hem voor geen goud meer kunnen missen maar die eerste 8 weken zijn me echt tegen gevallen! Valt me overigens op dat er een aantal meiden zijn hier die ongeveer hetzelfde als ik hebben meegemaakt, we komen elkaar steeds tegen bij verschillende onderwerpen! Dat vind ik eigenlijk wel fijn! Niet dat jullie ook zoveel meegemaakt hebben, maar dan begrijp je elkaar wel wat beter!
ow en nu heb ik vanmiddag trouwens ook nog een telefoontje gekregen van het UWV. Ik zit tijdelijk in de ziektewet vanwege dit alles.... Maar de beste man aan de telefoon gaf me wel heel bot aan dat hij het hiermee niet eens is. Hij zegt dat alles wat er nu aan de hand is, te maken heeft met Lucas... Ik ben zo bang dat ze me nu weer gaan verplichten om te gaan werken, terwijl mijn baas en de arbo arts gewoon achter mij staan...
Dank je Het heeft voor mij ook wel even geduurd voor ik dit zo kon bedenken, maar ik heb nog steeds het gevoel dat het - voor ons iig - erg waar is. Zo jammer dat het CB (bij ons dan) en de zwangerschapsbladen zich vooral concentreren op de happy mama's. Ze wisten volgens mij echt niet wat ze met mij aanmoesten. Dat maakte me zo onzeker! Terwijl, blijkt ook wel uit de reacties hier, de roze wolk echt geen zekerheid is of als "normaal" bestempeld kan worden.
gelukkig herken ik de meeste verhalen niet. Na 4 jaar eindelijk zwanger en wat was het geweldig. Ik vondt de zwangerschap super...eerste 3 maanden wel misselijk en overgegeven maar dat maakte mij niet uit. Oke de bevalling was geen pretje, vies vruchtwater, weeen werden opgewekt, weeenstorm, sterrekijker, vacuumpomp, spoedkeizersnede. Maar toen ze er eenmaal was vondt ik het wel heel moeilijk dat ik haar maar even mocht zien en aanraken maar toen ze op de uitslaapkamer was en bij mij werd neergelegd was ik helemaal happy....z´n schattig klein meisje.....ons meisje eindelijk was ze daar. Ze heeft de hele nacht bij me gelegen en.....wel vervelend dat de andere kindjes op de zaal steeds huilde want daar werd ze wakker van. Na 2 dagen gingen we naar huis, kan ook wel thuis herstellen en dat verliep heel spoedig de kraamzorg geloofde eerst niet dat ik een keizersnede had gehad omdat ze ook bij een vrouwtje kwam die alleen maar in bed lag. Wij hebben echt genoten van alles, ze dronk goed, sliep goed, s´avonds om 24 uur een laatste flesje en om 7 uur weer wakker. ze sliep heerlijk in haar wiegje naast ons. met 4 maanden naar haar eigen kamertje gegaan en sliep ook super. Pas met 6 maanden kwam ze s´nachts 1 keer maar dat was na 2 maanden ook weer over. Ik ken het niet de slapeloze nachten, veel gehuil, etc etc. Ik vindt het jammer om te lezen dat sommige geen roze wolk kennen het is zo mooi!
Waarom zeggen andere vrouwen dat niet gewoon eerlijk. Mijn vriendinnen en mijn moeder etc zeggen allemaal dat het zo genieten is met zo'n kleintje. Niemand die van tevoren eerlijk zegt dat het ook loodzwaar kan zijn. Ik ben echt blij met jullie reacties, lucht iets op. Dat ik niet alleen ben. Mijn zoon is vandaag ontslagen uit het ziekenhuis, hij huilde dus heel veel. In het ziekenhuis werd hij na wat aanpassingen een super vrolijk ventje, dus nu ontslagen. Ik ben ontzettend onzeker en bang dat het weer fout zal gaan. Hij is nu 2 uur thuis en van de 2 uur heeft hij er minstens 1,5 gehuild. PFf dat zakt je de moed in de schoenen. Ik kijk er stiekem al naar uit dat hij over 4 weken naar het KDV gaat voor 2 dagen. Dat zal mij rust geven, over 7 weken ga ik werken ook hier kijk ik naar uit. Ik kan het niet helpen. Ik hoop echt dat hij zo vrolijk blijft als in het ziekenhuis, dan geniet ik echt ieder moment. Als het huilen nu alleen is omdat hij weer even moet wennen vind ik het ook niet erg, maar als het morgen ook weer de hele dag is, schiet ik weer in de stress hoor.... Kon hij me maar gewoon vertellen waarom hij huilt haha dan kon ik het meteen verhelpen
Heftig hoor! Ik hoop niet dat ik je voor je hoofd stoot maar zou je zoontje jou stress/angst voelen en daarom gaan huilen? Probeer te ontspannen en hou je zoon gewoon lekker bij je (misschien een draagdoek een idee?)
je stoot met niet voor het hoofd hoor. het zou kunnen, alhoewel ik probeer steeds heel rustig naar binnen te gaan. maar eerlijk is eerlijk de moed zakt me weer in de schoenen of hij dat merkt weet ik niet. ik kan geen moed houden als hij bij mij huilt en bij mijn man niet
Die roze wolk is bedacht door tijdschriftredacties en TV-stylisten. Ofwel: roze wolken verkopen nu eenmaal beter dan de startpaniek die de meeste jonge moeders zullen herkennen. Als je er met anderen over praat zul je merken dat je echt niet de enige bent. En onderschat de hormonen niet! Het gaat ECHT over.
Ooh meid, herkenbaar hoor! ik heb de eerste tijd ook geen roze wolk gezien. Ik had een uitputtende bevalling, vervolgens een kind met een omgedraaid dag- en nachtritme, was doodmoe, vol met hormonen, onzeker, voelde me opgesloten en het vloog me af en toe aan. Zijn heel wat tranen gevloeid,voelde me ook schuldig dat ik niet zo blij was. Stukje bij beetje werd het steeds beter, vooral na ongeveer 6 weken. Daarna kwam het moedergevoel en ik vond het steeds leuker, vooral na 4,5 maand ofzo. En ik heb van mezelf inmiddels ook geaccpeteerd dat ik gewoon geen ''babymoeder'' ben. Waar andere vrouwen vol emotie kleine kleertjes etc. opbergen, stond ik al direct te springen van blijdschap! Je gevoel is erg herkenbaar en heel normaal! En dan heb jij zelfs nog een huilbaby, wat het nog zwaarder maakt. Gaat echt voorbij en mocht je hierover twijfelen of steeds erger worden, dan kan je eens contact met de VK of HA opnemen.
Héél herkenbaar! Ook hier heel lang geen roze wolk gezien. De eerste 9 weken heeft hij bijna alleen maar gehuild. Ziekenhuisopname enz... en daar zeiden ze dat hij én doorsliep én amper huilde... alleen als hij honger had. En dat maakte me als nieuwe moeder nóg onzekerder. Waardoor ik onrustig werd en zoontje dus ook. Ik kreeg op een gegeven moment geen hap meer door mn keel. Ik voelde me vreselijk en nog vreselijker door alle gedachtes die ik toen had. Achteraf hoorde ik veel negatieve verhalen over de kinderafdeling en weet ik dat ze het allemaal mooier hebben verteld dan dat het in werkelijkheid was. En welke achterlijke heeft verzonnen om ouders wijs te maken dat een baby van 2200 gram makkelijk zonder nachtvoeding kan doorslapen? Want zo ging het daar helaas... Na 9 weken en een liesbreukoperatie kregen we ineens een heel ander kind! Langzaam groeide mijn vertrouwen in mijn kunnen en pas een paar maanden later kon/kan ik écht genieten van ons zoontje. Zo veel dat we zelfs proberen om weer zwanger te raken. Al kan ik het nog steeds moeilijk hebben als we in een huilbui belanden. Ik denk dat dat altijd wel zal blijven. Mijn vriend en ik zijn het er over eens dat die beruchte roze wolk helemaal niet bestaat. En dat wij gewoon geen babyouders zijn. Tja, ze worden echt geboren als baby en helaas niet als een dreumes Hecht dus niet teveel waarde aan al die verhalen dat het allemaal zo geweldig is, dat het zo genieten is en dat het zo gemakkelijk is. Ik geloof niet dat alle ouders juichend uit bed springen als kindlief voor de zoveelste keer snachts huilt. Dat maakt het voor jezelf alleen maar moeilijker en geeft je het gevoel het niet goed te doen.
echt onzin wat je nu hier verteld hebt. voor de meeste moeders is het een overweldigend gelukkig gevoel en meteen ook, hij is van mij gevoel. als je dat niet voelt is dat echt iets om het te melden bij cb omdat er dan sprake kan zijn van postnatale depressie. alle moeders vinden het zwaar in de eerste weken.maar niet dat het teleurstellend is of niet gelukkig. gewoon vermoeidheid en slapeloosheid. als ik jou was zou ik hulp zoeken. als je dat gevoel van moederschap niet voelt heeft dat effect op het kind. zeker! hecting tussen baby en moeder moet nu plaats vinden zodat jullie elkaar aan kunnen voelen. is erg belangrijk om je kindje te kunnen troosten. en voor de ontwikkeling van het kindje.zoek hulp!
Bij mij ook geen roze wolk hoor! Toen ik na 3 weken nog steeds diep in de put zat, niet meer kon lachen en geen idee had hoe ik de dagen door moest komen, heb ik aan de bel getrokken bij de vk en die verwees me door naar de huisarts. De huisarts kwam langs en zei dat het een heel normale reactie is op zo'n grote hormoonschommeling en een heftige bevalling (weet niet hoe de jouwe geweest is, maar bij mij speelde dat zeker mee) en de vermoeidheid die daarbij komt kijken (zeker als je kindje veel huilt) Gelukkig heb ik ook vriendinnen die het herkenden en met wie ik kon smsen en whatsappen enzo. (hoewel ik me de eerste weken volledig afsloot voor de buitenwereld. Die kon ik er echt niet bij hebben.) Maar goed, wat ik maar wil zeggen, is dat het helemaal niet gek is wat je voelt. Bij mij is het na die 3 weken snel bergopwaarts gegaan. Dat gesprek met de huisarts (die vooral benadrukte dat zo'n zwangerschap+bevalling een geweldige prestatie van je lichaam, maar ook van je geest is) heeft verder geen gevolg gekregen, omdat ik me de volgende dag al beter voelde. Telkens als Steven huilde, kwam het nare gevoel een beetje terug, maar het werd steeds minder. Inmiddels is hij 9,5 maand en nu kan ik oprecht zeggen dat ik het leuk vind! Werk gewoon steeds naar mijlpaaltjes toe: het eerste glimlachje is tof, de eerste schaterlach nog toffer, het moment dat je écht contact hebt met je kindje, dat het geluidjes gaat maken, etc. Het wordt echt steeds leuker! Ik heb geaccepteerd dat ik een moeder ben die het gewoon pas na een half jaar echt leuk ging vinden. Een vriendin van me vindt juist de eerste 6 weken zo leuk, omdat ze echt een super zorgzame moeder is, daarin verschillen we dus. Iedereen is verschillend (sorry voor het warrige verhaal, haha)
Zoals je aan alle verhalen kan zien heeft iedereen (inclusief TS) hier wel degelijk hulp gezocht. Dat je een lastige start hebt (bij de meesten dus door omstandigheden: uren huilen op een dag vreet aan je, dus het is wel wat meer dan een beetje slaapgebrek) betekent helemaal niet meteen dat je een postnatale depressie hebt (al zijn er natuurlijk best mensen bij wie dat wel zo is, maar iedereen heeft dus hulp gezocht, en bij niemand hier werd dat gezegd). Wat mensen hier nu juist proberen te zeggen is dat dus niet iedereen dat overweldigende oermoedergevoel heeft wat jij en volgens jou dus bijna iedereeen wel heeft (dus alsof het 'normaal' is en je maar een gek mens bent als je het niet hebt) en dat dat ook niet erg is. Een lastige start betekent helemaal niet dat er meteen een risico op hechtingsproblemen is: zo lang je gewoon wel op je kindje's behoeftes reageert (en dat gaat dan om voeden, schone luier, troosten e.d. als het er om vraagt), voelt je kindje zich echt wel veilig, zelfs als je dat allemaal doet zonder onmiddelijk ontstane oermoederliefde. Mijn zoontje is nu een hele gelukkige dreumes, die zich uitermate goed gehecht heeft (volgens kinderarts en cb) en zich heel goed ontwikkelt, dus wat jij nu zegt (dat als je de liefde er niet bij voelt de hechting en de ontwikkeling misgaan) is net zo goed onzin, want ik was echt geen heppiedepeppie van liefde overlopende moeder hoor, in die eerste zeer zware weken en maanden, waar ik vooral veel in de paniek zat. Iedereen reageert nu eenmaal anders op een bevalling en een kindje krijgen, en bij sommigen (zoals je aan alle antwoorden kunt zien) duurt het nu eenmaal iets langer voordat het genieten en het instinct komt.