Geen roze wolk gevoel

Hoi TS,
Heel herkenbaar hoor geen roze wolk.
Ik heb m niet gehad, genieten???

Dochter met reflux, na dr geboorte 2 weken op de neo gelegen, opname met 8 weken, en pas weer een opname gehad.

Heeft je kleine geen kma / reflux / nekje wat vast zit?

Onze dochter heeft uren gekrijst op een dag, niet huilen maar krijsen.
Liep paars aan en stopte niet met het gekrijs.
Uren liep ik met dr, het put je zo uit!

Hier heeft het strakke inbakeren met een pacco, goede medicatie en een strak schema heel goed geholpen.

Je bent echt geen slechte mama hoor omdat jij die wolk niet hebt, op een dag gaat het zonnetje ook voor jullie schijnen.
Zelf geloof ik daar in

Liefs

 

Fijn dat het huilen al de helft minder is, al blijft het inderdaad wel veel zeg. Trek gewoon weer aan de bel bij de ka als je denkt dat het toch echt niet goed gaat hoor. Je moederinstinct heeft echt vaak gelijk, en sowieso kun je beter een zeur zijn dan een keer te weinig gaan, toch?

Sterkte meid, ik hoop zo dat het snel beter gaat voor jullie!!

 

lijkt wel of je mijn verhaal getiept hebt! op de lelijke verpleging en nare zwangerschap na heb ik het ook zo ervaren. ik heb juist een perfecte zwangerschap gehad, totaal geen nare kwaaltjes, behalve op het eind wat pijntjes die erbij horen. maar ik had het grootste deel niet eens het gevoel dat ik zwanger was.

de bevalling liep niet vlekkenloos en weet nu al dat ik het de volgende keer anders wil. (absoluut geen beenspuit met roesje meer)

toen we een dag na de bevalling thuis waren stortte ik in van de emoties en onzekerheid. later zette dit zich om in een frustratie want ik baalde zo dat die bevalling niet goed ging en oow wat mistte ik mijn oude leventje waar ik zo kon gaan en staan.

Het is allemaal goedgekomen hoor; We hebben een pittig actief mannetje waar we veel mee te stellen hebben (qua ondeugendheid) maar wat is ie toch zo'n dotje!

 

Hier ook geen roze wolk hoor. Maar daar ben ik sowieso ook geen type voor hihi...
Ik ben ontzettend blij met ons zoontje, maar die roze wolk waar mensen wel eens over vertellen? Nog geen roze wolkje gezien hier hoor.

Zelfde met logeren, sommigen doen dat niet omdat ze hun kindje dan zo missen.
Ik heb dit nooit. Ik ben blij als ik hem weer zie na een logeerpartij, maar missen ? Nee, dat doe ik niet. Vraag me soms ook wel eens af of dit normaal is
Maargoed, ik hou ontzettend veel van mn zoontje en wil hem niet uit mijn leven.
Dus het zit wel goed

 

Hier ook geen roze wolk. Bij beide kinderen niet. Misschien komt dit ook doordat ze allebei huilbaby's zijn. Bij de eerste begon het huilen na een week of drie, ze ging steeds meer huilen en was ontroostbaar. Bij de tweede begon het huilen gelijk de eerste dag en dit nu al 7 weken lang.

Ook al weet ik dat het uiteindelijk overgaat of tenminste een andere vorm aanneemt. Vind ik het weer heel moeilijk om met een huilbaby om te gaan. De onzekerheid steekt weer de kop op. En het genieten is hier nog niet echt begonnen. Nu ben ik sowieso niet een echte baby-iemand en al helemaal niet al ze de hele dag huilen. Begrijp mij niet verkeerd, ik hou van mijn kindjes, maar ik begon bij mijn eerste ook meer te genieten toen ze wat meer zelf kon, daardoor werd ze ook weer wat rustiger.

 

@Belize: Ik wil er alleen maar mee zeggen dat verhalen over roze wolken nu eenmaal meer zichtbaar zijn (vooral ook in de media) dan verhalen over grijze wolken. Omdat 'roze' verhalen nu eenmaal leuker zijn dan 'grijs'. En ja, er draaien hele bedrijfstakken op die roze wolken, neem de Blije Doos. Als je die roze wolk niet meteen voelt, lijkt het alsof er iets mis met je is, terwijl -vele- vrouwen het anders ervaren. Het krijgen van een kind is fantastisch én fantastisch zwaar.

Tot slot wil ik respectvol opmerken dat je de verkeerde conclusies trekt uit mijn verhaal en mij ook ten onrechte woorden in de mond legt. Ik ben dolgelukkig met en gek op mijn kind. Ik wens jou datzelfde geluk toe.

 

Roze wolk??? Nou die was hier ook enorm ver te zoeken we hebben er 8 dagen op gezeten en toen zijn we er keihard af..... Luuk was een enorme huilbaby huilde soms wel 17 uur op een dag en het heeft niks te maken of je niet gelukkig bent met je kindje of dat je er van houdt het is enorm zwaar als je kindje huilt.
Dus meid laat je niet gek maken of dingen aanpraten, ik kan je vertellen het komt goed. Nu mijn kindje een jaar is zit ik wel op de roze wolk

 

hoi,hoi!!
Nou, ook hier een mama die de roze wolk niet heeft zien langskomen... hihi.. We hebben een ontzettend prachtig meisje en wat ben ikg elukkig met haar, maar om nou te zeggen roze wolk?? In de kraamperiode was ik zo labiel dat ik bijna de gehele dag aan het huilen was, veel pijn door een knip en bijna borstontsteking.
Verder speelt nu bij ons dat onze dochter overdag ontzettend veel huilt, veel pijn lijkt te hebben. Zijn nu aan het onderzoeken of het kma is. Verder heeft ze al medicatie voor reflux... dus laat ik het zo zeggen: het is niet het droombeeld wat je van het mama-worden hebt. Maar dat neemt niet weg dat ik ontzettend veel van haar houdt. Ik ken je gevoel dat je bijna bang bent om hierover te praten, durf het ook niet goed met mensen te bespreken.. het is toch een taboe. Je MOET het allemaal als een fantastische periode beleven. Nou, dat is bij mij echt niet altijd zo...

 

Heel herkenbaar en vooral bij een eerste kindje. Alles is nog nieuw voor je. Je hele leven is verandert en misschien is het nog niet zoals je had verwacht en je bent nog herstellende. Alles bij elkaar opgeteld kun je daar heel onzeker van worden. En na 9 maanden zwangerschap hoop je op een beetje rust, maar je krijgt juist het omgekeerde. Voel je niet schuldig over dit gevoel. Geef jezelf de tijd om te wennen aan het moeder zijn.

 

Bij mij heeft het wel een maand of 6 geduurd voordat die roze wolk eindelijk eens langs kwam drijven en ik besefte dat ik enorm gek was op mijn mannetje (tot tranen aan toe)
ik had een makkelijke zwangerschap (zat met 41 weken en 6 dagen nog op de fiets naar de verloskundige) maar mijn bevalling liep niet zoals gehoopt (2 uur persen en toen toch maar een knip en een vacuumpomp en vervolgens een dikke 3 liter bloedverlies) na 4 dagen in het ziekenhuis begon mijn zoontje 's nachts te gillen en hield niet meer op, hij had koorts en moest naar neonatologie . daar zijn we nog 2 dagen gebleven (gelukkig erg kort) en toen mochten we met zijn drieen naar huis. Waar het gebrul weer begon. Mijn lichaam was zo op dat ik niet eens meer kon slapen, daarna hebben we aan de bel getrokken psycholoog en alles was erbij, we zitten zelfs in het stevig ouderschap programma terwijl daar van te voren absoluut geen aanleiding toe was.

Kortom er gebeurd in die eerste weken zoveel en je moet aan zoveel nieuwe dingen wennen (en in ons geval willen we het zo goed doen dat we ons geen fouten willen veroorloven) en dan heb ik nog het geluk gehad dat T een heel lief en rustig jongetje is dat de eerste weken alleen heel graag bij zijn moeder wilde zijn.

Achteraf denk niet dat je dingen heel erg fout kunt doen, doe je best maar reserveer ook wat tijd voor jezelf, je bent ook nog een persoon naast je zoontje.
verder kun je alleen maar doorgaan en zoveel mogelijk van je kindje proberen te houden en als jij dan lekkerder in je vel zit dan denk ik dat het wel goed gaat komen of die roze wolk nu wel of niet of veel te laat komt.

 

Hier ook echt geen roze (blauwe) wolk gehad!
Ik begin nu pas te genieten van mn zoontje (14 weken..)

Hij heeft verborgen reflux dus heeft heeel veel gehuild....
nu krijgt hij medicijnen en gaat het een stuk beter en lacht hij veel en heb ik echt contact met hem

Ik heb een k-snede gehad en kon ook totaal niet van mijn kraambezoek genieten... was echt blij dat dat achter de rug was!

Wij zaten al in het IVF traject (hoefde net niet door spontane zwangerschap) dus keken al heel lang uit na n baby... toen ie er was viel t best tegen als ik eerlijk ben... Ookal ben ik me er heel erg van bewust dat ik in mn handen mag knijpen dat we uberhaubt een kindje hebben mogen krijgen...

 

TS: maak je alsjeblieft geen zorgen over hechtingsproblemen zo vroeg in het traject! Ondanks wat - volgens mij - vooral de mama's die wél een roze wolk hebben zeggen, is het echt klinkklare onzin dat de hechting staat of valt bij die eerste paar weken/maanden. Jemig zeg, wat heb ik me daar destijds druk over gemaakt, want ons meisje huilde zo hard dat ze me niet eens opmerkte en ik vond haar helemaal niet leuk.(achteraf ben ik zó boos op het CB en HA en hun inadequate reactie.... er was iets aan de hand, dat weet ik nu ik Fay ken zeker!).

Ik heb vanuit mijn opleiding (klinische psychologie) wel wat kennis over hechting en raakte helemaal in paniek. Hoe ging dit nog goed komen? Nou... geloof me, ik heb een heerlijke Elizabeth Taylor diva van 16 maanden rondlopen die vol vertrouwen de hele buurt laat weten wat ze wil. Ze speelt keigoed met andere kindjes en kruipt bij papa of mama als ze dat nodig heeft. Toen ik het jaarrapport van het kdv las stond het letterlijk zwart op wit... Fay is goed gehecht! De tranen liepen over mijn wangen!

Ze kunnen je vanalles wijs maken, maar de eerste weken heeft het kindje vooral consequente aandacht nodig. Schoon bedje, aanraken, op tijd eten, op tijd slapen, luier verschonen, etc. Iets anders kan hij/zij nog nauwelijks bevatten. Je krijgt genoeg tijd om eraan te wennen, geloof me. (Ik denk dat het niet voor niks is dat we pas dingen onthouden vanaf ongeveer 1,5 - 2 jaar )

Ik heb zoveel onzin gehoord, zoveel kl*te mythes die pasbakken mama's de grond in praten. Geloof me, het spookt niet in je huis, je hebt geen aardstralen waardoor je kindje huilt, je legt niet teveel druk/verwachtingen op je kindje en ik vraag me oprecht af welke shaolin-training je moet volgen om niet gek te worden van een krijsbaby. Ik denk dat zelfs de Dalai Lama daar een moeilijke aan zou hebben. En ziekenhuizen/verpleegafdelingen die fijntjes melden dat het bij hen wél goed gaat, ik geloof er geen drol van!

Geef je je kindje te eten? Warm bedje? Knuffels? Schone luiers? Heb je je huilbaby niet weggegeven (ook al dacht je daar stiekem wel aan)? Dan doe je het prima. De rest komt echt vanzelf.

Voor de rozewolkmama's.... ik vind het heerlijk voor jullie en hoop het zelf ook nog eens mee te maken... maar die onmiddelijke moederdrang is echt niet vanzelfsprekend of gangbaar. Je hebt veel geluk dat jullie het zo voelen, maar de grijze wolk is net zo normaal. Dat is niet meteen postnatale depressie oid.

 

weetje, ik geloof nooit dat als een mama zegt 'alles gaat zo goed en ik vind het zo leuk!' dat dit echt zo is....
het is echt niet altijd leuk! tuurlijk zijn er mooie momenten maar joh, je hele wereld staat op z'n kop! en vooral als het je eerste is maar ook zeker weer bij een tweede.
ik heb bij mijn eerste een depressie gekregen na de bevalling, ze huilde ook heel erg veel. en nu bij de tweede denk je dat het niet weer gaat gebeuren maar na 6 dagen wist ik genoeg! ik zakte weer in die depressie en nu een hele zwaren, ondanks dat Maud het zo geweldig doet en helemaal niet veel huilt. dat heeft er dus niet altijd mee te maken, het speelt wel mee. maar die verandering, je hormonen, je onzekerheden als verse mama...
gelukkig ben ik dit keer snel aan de medicatie gegaan en heb hulp gezocht. gelukkig staat mijn moeder 24/7 voor me klaar en heeft dat toen ook erg veel gedaan. laat die hulp ook toe. soms kun je het ff niet alleen. mag het?

ik vind het zo erg dat je maar op een roze wolk moet zitten! en ze je stom aankijken als je zegt het niet leuk te vinden!!! bah daar wordt ik zo moe van. 'je moet genieten' nou... zo leuk vond/vind ik het niet altijd.
bij mij eerste zat ik na een jaar eindelijk op die roze wolk. en toen voelde ik me ook pas weer mezelf. dus hou daar maar rekening mee dan valt het altijd mee meid.
en zoek hulp als je denkt het niet meer aan te kunnen, je bent absoluut niet de enigste! alleen niet iedereen durft er voor uit te komen.

 

wat wordt ik HIER boos om!!!!!!! ik heb een geweldige band met mijn twee dochtertjes!!!!!! en dan ook met mijn eerste, waarbij ik pas na 3 maanden hulp zocht, dus dan zou de hechting met haar niet goed zijn?!?! BULLSHIT. en ja ik heb een postnataledepressie en ja dit weet ook het cb en daar vind ik heel veel hulp van. ik vind dat je hier niet over moet oordelen als je dit nog nooit hebt meegemaakt.
Zo das eruit.....

 

Ondanks dat ik mijn dochters fantastisch vind, hier ook geen echte roze wolk... Hoewel het dit keer iets meer is dan de eerste keer.

Het is van zoveel dingen afhankelijk hoe je je bij dingen voelt...niet alleen van hoe dingen lopen, maar ook van hoe jij ze beleeft (en daarop zijn zeker na een zwangerschap/bevalling hormonen heel erg van invloed, dus het kan zijn dat je dingen heel anders ziet dan normaal). Zolang er momenten zijn waarop je kunt genieten en zolang je voelt dat je van je kind houdt en je voor hem/haar kunt zorgen (en tuurlijk is dat soms heel zwaar en tuurlijk gaat er wel eens iets niet zoals je graag zou willen), dan komt het volgens mij wel goed. Maar als je zelf twijfelt of je echt ongelukkig voelt, dan zou ik hulp zoeken. Niet omdat je kind zich anders niet goed zou hechten, maar wel omdat het voor jezelf op die manier gewoon niet leuk is.

 

Tja, bij mij was dat wel echt zo hoor. Ik genoot van iedere seconde en voelde me geweldig. Ik was/ben natuurlijk ook wel eens doodmoe, en huildagjes zijn geen pretje, maar ik had toch echt wel een soort van roze wolk-gevoel.

Maar ik besef wel heeeeel goed hoeveel geluk ik daarmee heb gehad, en dat dit zeker niet altijd het geval is. Ik heb in mijn omgeving zat vrouwen die het wel heel zwaar hebben gehad, dus daar had ik zelf eigenlijk erg rekening mee gehouden (maar viel dus mee, misschien juist omdat ik van 'het ergste' uit ging..?). et is dus heel normaal om het als pittig te ervaren, want dat is het ook zeker! Tel daarbij op de grootste verandering die je ooit hebt meegemaakt, vermoeidheid, slaapgebrek, al dan niet traumatische bevalling, hormonen, enzv enzv, en het is niet zo vreemd dat veel mensen opstartproblemen hebben. Komt gelukkig in de meeste gevallen weer helemaal goed na een tijdje!

 

Hier ook niet echt een roze wolk ervaren in het begin. Op zich een prima bevalling gehad - wel in stuitligging, maar binnen 4 uur was ze eruit - maar omdat het zo snel ging, wel heel heftig. Ik had door wat ik gelezen had en door yogacursus meer het idee in mijn hoofd van weeen die elke 3/4 minuten zouden komen, en dat je tussendoor kon ontspannen met buikademhaling. Nou niets van dat alles, de weeen volgden meteen op elkaar, heel pijnlijk met rugweeen erbij. Ik vond het in de kraamweek heel moeilijk als visite dan zei "nou wat heerlijk, zo snel, dat had ik ook wel gewild"; sorry, maar dat wil je echt niet...Ik heb echt even tijd nodig gehad om het te verwerken.

Uiteindelijk is de borstvoeding wel gelukt maar dat heeft me wel moeite gekost met hele nachten dat mijn meisje aan mijn borsten hing, en ik zat te huilen omdat ik zo moe was en wilde slapen, en omdat mijn borsten zo'n pijn deden. Dagenlang heb ik alleen maar in bed gelegen zodat ik haar zo vaak mogelijk kon aanleggen, nee, dat vond ik echt niet leuk. En al helemaal niet als mensen dan tegen me zeiden dat ik maar beter kon stoppen, ik had waarschijnlijk gewoon geen melk genoeg of van onvoldoende kwaliteit. Dat deed zo'n pijn om dat te horen, ik voelde me al zo onzeker.

En toen ze een week of 5/6 was voelde ik me als een leeuw in een kooi. Ik durfde niet in het openbaar te voeden dus zat de hele dag alleen maar binnen, met weinig bezoek omdat iedereen gewoon aan het werk was. Toen heb ik besloten om langzaam maar zeker de borstvoeding af te bouwen. Deels jammer omdat het inmiddels super gaat met bv maar wat fijn dat we samen op stap kunnen!

Inmiddels is ze bijna 9 weken en ervaar ik nu wel iets wat op een roze wolk lijkt. Ik voel me relaxed, de bevalling is verwerkt, en mijn meisje en ik hebben het eigenlijk gewoon heel gezellig. En daarnaast gaan we regelmatig op stap zodat ik niet alleen maar thuis hoef te zitten; en laatst voor het eerst met mijn man weer in de kroeg geweest terwijl mijn moeder oppaste, heerlijk!! En wat een genot om daarna mijn meisje weer te kunnen knuffelen!!!

Nee, geen roze wolk dus, maar nu inmiddels wel heel gelukkig met mijn gezinnetje, het komt dus wel goed!!

 

hier ook geen roze wolk hoor, na een zware zwangerschap en lange ziekenhuisopnames van onze zoon na de bevalling viel het mij allemaal zwaar tegen.
ik verviel in een postnatale depressie en heb dringend op hulp gevraagd.
nu is hij bijna een jaar en langzaam komt het genieten steeds meer. als hij erg huilt wordt het wel anders en verval ik weer in de stress en paniek.
dat het hechten moet gebeuren in de eerste weken lijkt mij ook onzin. de eerste maanden heeft hij veel in het ziekenhuis gelegen en vond ik het allemaal wel best.
als iemand anders voor hem zou zorgen vond ik het ook best, vast houden en knuffelen deed ik in het begin ook weinig.
en soms nog vind ik het moeilijk.
van hem houden deed ik diep van binnen wel maar liet het niet zien, het zeggen tegen hem kon ik niet en soms met vlagen nog niet.
maar hij heeft daar absoluut niet onder geleden hoor! hij is vrolijk en ondanks alles is hij gek met zijn mama en als hij zich zeer doet is het vaker mama dan papa.

soms duurt het lang voordat je een gevoel van genieten hebt maar het komt wel. het begint soms met kleine momenten dat je geniet van een lachje of van iets anders wat je kindje ineens doet/kan.
probeer je gevoel te volgen en gaat het niet schaam je dan niet om dat ze zeggen. probeer elke dag een ontspannings moment in te lassen, wat je dan doet geeft niet maar doe iets waar je even lekker van bij komt.
en kijk of je er af en toe even uit kan en iemand anders even de zorg overneemt. ookal lig je die hele dag in bed dat geeft niet je hebt even lekker tijd voor jezelf.

 

Postnatale depressie is een groot stempel om te krijgen, mijn moeder heeft het gehad nadat ze mij had gekregen en met ons hechting is niks aan de hand geweest, wij zijn nog altijd super close. Ook ik ben keihard van mijn roze wolk gedonderd door een superslechte ervaring in het ziekenhuis en veel bv problemen en ook al was ik zo gelukkig met mijn zoontje, ook ik heb 2 weken in tranen doorgebracht. Was ik depressief? Totaal niet. Is die roze wolk overschat? Helemaal. Mijn kraamhulp zag het ook aan me en vroeg meteen of die roze wolk aan me voorbij was gegaan en ze beaamde dat het met zoveel vrouwen gebeurde.