Och meis toch wat maak je dit heftig mee!! Ik hoop dat je VK je kan helpen met al deze gevoelens, en ik hoop dat die roze wolk toch gaat komen hoor! Ik heb bij Megan vanaf 26wkn alleen maar overgegeven, ik hield niks binnen en het scheelde niet veel dat ik opgenomen moest worden. Daar ga ik nu ook weer heel hard op af. Ik kan niet zeggen dat ik overmatig gespuugt heb ( de artsen denken hier heel anders over...hihi) Ik ben van nature iemand die alles van de zonnige kant bekijkt, maar weet ook dat niet iedereen dit kan. Meis als het niet gaat aan de bel trekken je hebt er niks aan als je in een dipressie komt of weer heel erg gaat hyperventileren! En voor het prikken kunnen ze je toch van die kinder gel geven??? Of is dat uit den boze hier in nerderland!! Zo stom dan zou bloed prikken voor de meesten veel aangenamer zijn. Dikke knufffff voor jou!
Wat een herkenning! Ook ik ben vrij snel zwanger geraakt - wel na een wachttijd van 5 jaar overigens - en toen kwam het besef ineens: er groeit een mensje in mij! Dat was toch even een grote verandering die je te verwerken krijgt... Ook astma en misselijkheid (en evt. angst om te braken) is geen goede combinatie, maar je huisarts kan je hier iets voor voorschrijven. Bel hem/haar dan ook op om hier om te vragen, want zo is zwanger zijn echt niet leuk... De eerste weken van mijn zwangerschap, heb ik mijn puberteit herbeleefd: veel dikke pukkels overal, dof en vet haar, ik voelde me vet dik en lelijk (groeide veel te snel!), en noem maar op. Kan me dus heel goed voorstellen hoe jij je nu voelt. Na een korte periode van misselijkheid (2 weken godzijdank) kwam de vermoeidheid die 20 weken aan heeft gehouden. In die periode dacht ik ook telkens, roze wolk? wat nou roze wolk?? Donderwolk! Gitzwart!! Toen kwam het getrappel rond 18 weken, en iedereen vond dat ik het maar leuk moest vinden, want: "je gaat het straks nog zoooooo missen!" maar het was pijnlijk, ik moest bij elke trap naar de wc omdat uk tegen mijn blaas trapte, en vond er eerlijk gezegd helemaal niks aan omdat ik zo ontzettend moe was en eigenlijk alleen maar wilde slapen... Maar toch... Niet meteen van het ergste uit gaan en denken aan een prenatale depressie! (hoewel dat bij mij ook door mijn gedachten is gegaan, maar maak het bespreekbaar met je vk want zij kan hier beter over oordelen dan wij!). Natuurlijk hebben we allemaal wel onze twijfels over het aanstaande moederschap, en dat is niet meer dan normaal, maar wat wil je nou als je je zo voelt? Je zit absoluut niet lekker in je vel zoals ik lees, en misschien is het wel verstandig om hier wat hulp bij te zoeken. Wellicht helpt het al heel wat wanneer de misselijkheid weg is, vandaar ook mijn tip om hier wat voor te vragen bij de huisarts. Als je uitlegt dat je door je astma heel erge problemen krijgt bij braken, dan zal hij daar echt niet negatief tegenover staan. Als de kwaaltjes voorbij gaan, zal je zien dat je je een stuk beter gaat voelen. Bij mij duurde het tot een week of 30 (sorry...) maar ook ik heb nog steeds mijn twijfels bij die roze wolk die er gewoon nog niet is en ook niet zal komen bij mij. Ik ben het met de dame eens die schreef dat het een fabeltje is! Heel veel sterkte, en ik wens je een voorspoedige zwangerschap!!
Hoop dat je snel wat oplossingen kan vinden voor je problemen. Zo rot dat je die roze wolk nog niet ervaren hebt, maar ik weet zeker dat hij voor jou ook komt! Ik ben ook enorm bang voor overgeven, toch heb ik mijn vorige zwangerschap overleeft en ben ik opnieuw zwanger. Het is me de vorige keer dus toch meegevallen. Je hebt er nu niet zo heel veel aan, maar verwen je zelf zo veel mogelijk. Huil, ben bang en probeer niet de hele tijd blij te zijn. Het is niet erg om af en toe even te balen van de manier waarop je zwanger bent. Het is niet altijd makkelijk. En misschien dat het helpt om te praten met iemand die je met je angsten kan helpen. Succes meid!
Meid, ik vind het heel moedig van je dat je er hulp voor gaat zoeken en dat je er hier over spreekt je komt er vast wel uit
ik heb in mijn vorige zwangerschap een prenatale depressie gehad. Dit veroorzaakte ook angst voor de bevalling en andere pijntjes (infuus enzo). Verder had ik ook een rotzwangerschap dus dat kwam er nog wel boven op. Geef het aan bij je vk, zij zal je doorverwijzen naar een pop poli. Dat is een samenwerkingsverband tussen een psychiater, kinderarts en gynaecoloog en die zijn bekend met dit soort klachten. Ze kijken wat het beste voor je is, medicijnen of niet. Overigens zie ik dat je pas 6 weken zwanger bent. In het begin zijn de hormonen wel erger. Deze zwangerschap ben ik tot 10 weken down geweest, daarna helemaal niet meer.
Oeff, wat een heftige gevoelens. Het lijkt me vreselijk als je je zo voelt! Ik denk dat het op dit moment je hormonen zijn en dat je bang bent voor wat komen gaat! Toch lijkt het me goed voor jou om hier met iemand over te praten, een vertrtouwenspersoon! En ik vind het zoiezo al heel goed dat je het hier op het forum plaatst! Je zal zeker weten niet de enige vrouw zijn die hier last van heeft (gehad). En denk zo, de kwaaltjes zijn over een paar weekjes echt voorbij!!! Probeer zoveel mogelijk (als het kan) te genieten van de zwangerschap! De kwaaltjes horen er inderdaad (helaas) bij.. Sterkte!
Ik heb met de huisarts gebeld en de assistente zei me dat de mate van misselijkheid die ik heb dus niet normaal is. Ik kan vanmiddag terecht voor medicatie en heb alvast wat tips voor voeding gekregen. Morgen heb ik de intake bij de verloskundige.
Assje heel veel succes en goed dat je jezelf laat helpen, want dat is vaak de moeilijkste stap. die mensen loodsen je er nu wel doorheen. Ik hoop dat je er snel een beetje van kunt gaan genieten. xxx Joyce
Dat je tijdens je zwangerschap op een roze wolk moet wanen, is wat mij betreft echt een fabel. Ik vind zwanger zijn echt stom (wat er nou zo stom is, heb je aardig samengevat zo, komt alleen je dik en lelijk voelen nog bij ) en beschouw het als een middel om te bereiken wat ik wil: kinderen. Die zijn namelijk wel leuk, vooral die van mij (en die van jou, straks, echt!). Het is goed dat je met iemand gaat praten, want je zit er nu echt ff doorheen, maar stap van het idee af dat je dit echt leuk moet vinden. Laat het hele zwangerschap-gebeuren over je heen komen en neem vooral pijnstilling tijdens de bevalling (zelfs een ruggenprik is beter dan weeën). Probeer een beetje nuchter te blijven en laat je niet gek maken! Klaar met de moederlijke adviezen, succes! Het komt goed, heus
Redelijk, lief dat je er naar vraagt! Ik heb medicijnen gehad van de huisarts voor de misselijkheid en die helpen redelijk. Ik heb afgelopen week nog wel veel moeite gehad met eten, maar sinds twee dagen probeer ik wel weer warm te eten. Het komt er in ieder geval niet meer uit maar prettig voelt het nog niet. Nu maar hopen dat het in het tweede trimester verdwijnt zoals meestal het geval is! Geestelijk gaat het ook iets beter, hoewel ik nog wel paniekmomenten heb. Ik heb bij de verloskundige aangegeven dat ik gevoelig ben voor depressie en dat houden ze in de gaten. Ik twijfel of ik verder hulp wil zoeken, want tot nu toe komt het erop neer dat hulp je vertelt dat alles wel goed zal komen. Dat weet ik zelf ook wel, natuurlijk gaat het leven gewoon door en zal ik niet regelrecht in het hellevuur vallen als de baby er is En dat is meteen het probleem dat ik altijd tegen kom in de psychische hulpverlening: ik weet zelf prima wat er aan de hand is en ik weet ook dat mijn gevoelens eigenlijk onzin zijn. Mijn probleem is echter dat ze er wel ZIJN en hoe goed je ook weet dat het nergens op slaat, het vreet aan je, je voelt het toch. De enige remedie die de psychische hulpverlening daartegen kent zijn eigenlijk pillen, maar die mag (en wil! als het al mocht) ik niet slikken in een zwangerschap. Ik heb besloten om het daarom eerst even aan te kijken en heb een paar mensen ingelicht over mijn zwangerschap, zodat ik af en toe mijn hart kan luchten. Dat helpt al aanzienlijk, het voelt niet meer alsof ik met een donker geheim rondloop. Mijn ouders heb ik ook ingelicht over mijn angsten zodat ze me in de gaten kunnen houden. Ik probeer me ook zoveel mogelijk te richten op leuke kanten, mijn man heeft me al meegenomen naar een babyzaak om samen lelijke speeltjes af te kraken en te kijken welke buggy's de beste terreinbanden hebben Dat soort humor haalt de druk van de ketel voor mij, maakt het onderwerp wat minder serieus en zorgt dat er lucht komt om er ook serieus naar te kijken. Ik hoop op deze manier uiteindelijk gewoon in de zwangerschap te 'groeien'. Mocht het bergafwaarts gaan dan trek ik aan de bel bij de verloskundige.
Wat ben jij een eerlijke meid! En omdat je zo eerlijk bent, denk ik dat het vast en zeker goed komt. Als je zo goed je gevoelens kunt uiten, kunnen ze er ook goed op inspelen. Rose wolk is volgens mij zwaar overdreven en een groot wonder, want er is haast altijd wel wat. Ik heb het na mijn bevalling gehad, ik heb ook gillend door het huis gerend dat ik gek werd, ik zag overal de dood. De flim de gelukkige huisvrouw heb ik mijn ogen uit mijn kop gejankt, want ik herkende zoveel. Ik heb geen hulp gezocht, maar eerlijk en open kaart gespeeld tegenover iedereen. Het is met mij ook goed gekomen ik kan de film nog steeds niet zien zonder te huilen maar dat komt wel weer. Het ging niet over mij, maar over jou, sorry! Zolang jij eerlijk bent tegenover je zelf en je familie heb ik er vertrouwen in dat het goed komt.
Ik denk dat je de psychische hulpverlening onderschat. Het is al een heel goed begin als je zelf weet wát het probleem is, maar er is soms wel meer voor nodig om van het probleem af te komen dan alleen te weten wat het probleem is en dat het onzinnig is of wat dan ook. Een goede therapeut zorgt dmv een plan van aanpak ervoor dat je op een andere manier tegen het probleem aan gaat kijken of er op een andere manier op gaat reageren zodat je zéker wel van het probleem af kunt komen. Nu zijn er idd een boel kwakzalvers die niet veel meer doen dan anti depressiva voorschrijven of met dooddoeners aankomen, maar eigenlijk hoort dit een kleine minderheid te zijn. Niettemin super om te lezen dat het al wat beter gaat, hopelijk zal het vanaf nu een stijgende lijn zijn en blijven.
Assje: fijn dat het iets beter lijkt te gaan! En inderdaad, open kaart spelen is heel belangrijk. Niet iedereen hoeft het te weten, maar de mensen die dicht bij je staan kun je het natuurlijk altijd vertellen. Disney, oh zo herkenbaar wat jij zegt. Dat je overal de dood ziet. Ook ik heb (en heb nog steeds) het gehad. Bang dat mij iets zou overkomen, hoe zou het dan verder gaan met mijn kindje. Hoewel ik en hubbie samen zijn, was ik zo enorm bang voor de dood. Bij mij is het pas echt naar boven gekomen bij deze nieuwe zwangerschap, en ben er nog niet bovenop. Het is de afgelopen 2 maanden heel erg goed gegaan, maar sinds van het weekend ben ik weer terug gevallen. Zeker niet zo diep als dat het in het begin was, maar het is een terugval. Ook ik heb vanmorgen contact gehad met de vk en die belt me vandaag terug met wat we eraan gaan doen. Wij komen er wel hoor meiden!
@belliebel Heb jij een nare bevallig gehad? Ik wel zie onderschrift. Ik schaam mezelf wel een beetje, maarja deed het niet expres. Ik schik wel van jou dat het bij de 2e weer terug komt.....ik was blij dat ik er vanaf was en normaal kan slapen en in spiegels ect kijken. Gisteren zag ik op tv een vrouw die bij haar veelste vroeg geboren baby stond, ze zei huilend in de camera ik hou zo van die mannetje hoop dat hij snel naar huis mag. Ik moest toch weer zo huilen, dat verdriet van die moeder vreselijk.
Goed van je dat je je gevoelens aan de vk en je ouders verteld hebt. Waarschijnlijk groei je er echt wel in. Je moet niet vergeten dat je ontzettend veel van de baby gaat houden, het troosten als de baby huilt gaat vanzelf. (tuurlijk word je er af en toe ook wel eens gestoord van, ik heb mijn dochter ook wel eens even in de box gelegd en dan weggelopen, zelf even rustig worden. Van een mama die paniek gevoelens krijgt wordt een baby niet stil ) Tis gewoon even wennen allemaal, en je leven wordt gewoon heel anders! Ik vind het zwanger zijn zelf ook gewoon niks aan. Ik wil gewoon die baby haha Misselijkheid, zeer bekken, zere rug, maagzuur, gekneusde ribben, 400 x plassen 'snachts, steeds denken, "blijven zitten he baby".. Blehhhh! Nee hoor, ik zit niet op een roze wolk als ik zwanger ben. Kan niet wachten tot het oktober is en ik de baby gewoon vast kan houden Het komt wel goed meid, gewoon over blijven praten, tis ook niks raars dat je zo denkt, het is ook allemaal niet niks.
Nare bevalling valt opzich wel mee. Een dag voordat hij geboren werd kwamen we erachter dat hij in stuit lag. Die nacht braken spontaan me vliezen en toen ging de hele draaipoging dus niet door(stond gepland voor de volgende dag). Uiteindelijk is het een keizersnede geworden. Maar die tijd daarna was verschrikkelijk heftig. Met 9 dagen wilde meneer opeens niet meer drinken, en heb een nachtje aangerommeld. De volgende ochtend meteen de telefoon gepakt en de dokter gebeld. Hij was grauwig en kreunerig. Eenmaal bij de dokter ging het eigenlijk alleen maar slechter. Hij heeft het ziekenhuis gebeld en we zijn er direct heen gereden. We mochten meteen doorlopen. Ze dachten of een hartafwijking of een infectie. Voor een eventuele infectie kreeg hij meteen antibiotica of hij het nu had of niet, kon geen kwaad. Maar na de echo blijkt dat hij geen infectie had, maar een zeer vernauwde aorta. Hij is per direct over gebracht naar het LUMC. En daar zit je dan, moederziel alleen, net bevallen en zonder kind. Het is nu allemaal een jaar geleden (morgen is hij jarig), en het komt ook gewoon allemaal weel boven. Die terugslag zal bij mij ook vast wel daar mee te maken hebben. Als ik niet optijd aan die bel getrokken had, brr wil er niet aan denken wat er dan gebeurd was. Artsen hebben het vaak genoeg tegen me gezegd: Jullie ouders hebben gewoon doorgehad (met name ik) dat er iets niet klopte. En weet je wat het gekke is, ik heb dit tijdens mijn zwangerschap al gevoeld. Ik wist dat het een jongetje zou worden (puur op gevoel), dat ik rond de 37 weken ging bevallen (ook puur op gevoel) en dat er iets was met hem waar ik mijn vinger niet op kon leggen. Nu lijkt het misschien alsof ik een of andere gave heb, maare, het zal wel puur toeval geweest zijn hoor. Nu heb ik echter het gevoel dat alles prima zit down under en dat het een meid word, wanneer ik zal gaan bevallen, hmmm altijd leuk om een gok te wagen, maar durf het niet te zeggen!
Nou bij Dinand heb ik overigens echt wel enorm van zijn zwangerschap genoten, denk dat het hier puur een combi is van wat we het afgelopen jaar hebben meegemaakt met die kleine man. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, later ook nog het werken erbij, vond het best heavy allemaal, zeker omdat ik niet het verlof gehad heb waar ik de eerste weken lekker in kon uit rusten van alles. Ik was dus echt al bekaf toen ik weer met werken begon. Maargoed, ook ik kijk zeker wel uit dat straks die kleine er is. Weer zo'n klein wurmpie om voor te zorgen.
@belliebel, jeetje meid! wat is dat spannend geweest. Ik geloof misschien niet in een gave, maar wel op moeder instinct! Mama's kunnen heel heel heel veel. Ik riep met 32 weken zwangerschap al, er klopt iets niet, ik voel mij niet goed, voelde onze dochter te weinig. Alles werd weggewimpeld. Het ging slechter en slechter, en ineens ben je dood ziek, stuipen van de bloeddruk. Nog een moment later, werd onze dochter uit mij getrokken, zooo hou er maar van! Ik vertel het nu beetje bekrompen, maar het was gewoon allemaal heel snel, en ik heb gevoeld dat ik aan het doodgaan was, en mijn dochter ook. Ik heb keer op keer geroepen dat er iets niet goed was, maar nee ik zou een gezonde 7 ponder krijgen! mijn neus 3 pond daar hield het bij op. Ik heb mij waardeloos gevoeld, moeder van niets! ik kon niet eens baren! en ook niet echt van mijn kind houden. Ik wilde dood, dan was iedereen weer gelukkig. Ik heb er overwonnen, en mijn dochter kom je nu niet meer aan geloof me Ik vind zwanger zijn GEWELDIG heerlijk! ook al was het zwaar, maar dat leven in je buik is zo mooi, gun het iedereen! Tuurlijk ben ik bang, doodsbang, word dit echt mijn dood?! Ik steek mijn kop gewoon in het zand, want niemand kan mij vertellen hoe het gaat verlopen. Ik kan wel 100 onderzoeken laten doen, maar wat heb ik eraan? Ik ga gewoon mijn moeder instinct achterna!