Nou ik vind dit absoluut niet normaal hoor. Lijkt mij verstandig om even langs je huisarts te gaan. Sterkte ❤
Wat naar dat je je zo voelt! Ik herken veel van wat je schrijft (enge scenario's in je hoofd, teleurgesteld in je partner, op zien tegen het einde van je verlof) in enige mate bij mezelf, vriendinnen en veel vrouwen die ik begeleid (Ik ben verloskundige.) In dat opzicht vind ik het "normaal", waarmee ik bedoel dat heel veel vrouwen dit ervaren, de een heftiger dan de ander. Ik denk wel dat jij op een punt bent dat je ermee naar de huisarts moet. Ten eerste omdat het slim is om je schildklierwaarden te checken, die kunnen verstoord zijn na een zwangerschap en dat geeft dezelfde symptomen als een postnatale depressie terwijl dit met medicatie heel simpel op te lossen is. Ten tweede omdat ik jouw klachten wel zou benoemen als een postnatale depressie (die heb je in alle soorten en maten, van relatief licht tot megazwaar) en het echt zonde is als je hier mee door blijft lopen. Uit onderzoek blijkt dat heel veel vrouwen hiermee geen hulp (durven) zoeken, soms uit schaamte of omdat ze vinden dat het bij hen wel meevalt. Daardoor duren deze klachten bij hen ruim 2x zo lang als bij vrouwen die wel hulp zoeken. Hulp bestaat meestal uit gesprekken, soms ondersteund door medicatie. Vrijwel alle vrouwen gaven aan dat ze spijt hadden dat ze niet eerder hulp hadden gezocht, omdat ze baalden dat de babytijd overschaduwd werd door hun gevoelens. Kortom: ga alsjeblieft naar je huisarts en bespreek dit. Het zou zo zonde zijn als je hiermee blijft doormodderen terwijl er echt relatief makkelijk iets aan te doen is. Sterkte!
Alvast even een reactie. Wat ontzettend fijn om al jullie reacties te lezen. Ook een aantal verschillende reacties. Van erkenning tot relativeren. Vanmiddag was ik gestopt met lezen nadat ik na een reactie van iemand het gevoel kreeg dat ik me wellicht aanstelde. (Dat werd overigens niet zo gezegd hoor, dat is mijn eigen gevoel bij de desbetreffende reactie). Dat is natuurlijk ook een mogelijkheid dat dat het geval is, maar ik ben toch blij te lezen dat daarna een aantal reacties daar weer een wat ander licht op schijnen. Maar toch neem ik ook de inhoud wel mee dat het wellicht normaal is en meer nieuwbakken moeders dit hebben. De erkennende reacties zijn voor mij heel steunend. Bedankt voor alle reacties alvast. Ik ga e.e.a laten bezinken. Dat ik naar de huisarts moet is wel duidelijk. Moet alleen wel een flinke drempel over. Voorafgaand aan naar de huisarts gaan, vind ik namelijk dat ik dit wel aan mn vriend moet vertellen en ik ben toch een beetje 'bang' dat ik me dan weer een aansteller zal gaan voelen nadat ik het met hem heb besproken. Of ik het al met mn leidinggevende moet delen twijfel ik wel nog over. In een van de reacties werd gezegd dat ik dat nog niet hoef te doen. Daar kan ik me gevoelsmatig wel in vinden. Anderszijds is mn zwangerschapsverlof nu voorbij en zit ik in mn vakantieuren. Mn vriendin zei hierover dat dit niet helemaal klopt, aangezien ik niet helemaal in staat zou zijn om nu te werken en daarmee logischerwijs me beter ziek kan melden. Zijn daar wellicht nog ideeën over bij jullie? Ik meld me niet graag ziek en heb gelukkig wel voldoende vakantieuren doordat ik afgelopen jaar niks heb opgenomen en heb doorgewerkt tot 36 weken. Dat scheelt. Aan de andere kant heb ik wel een goede klik met mn leidinggevende dus wellicht zou het ook geen kwaad kunnen... Twijfel.
Ik denk dat je vriend alleen maar heel opgelucht zal zijn als jij eerlijk tegen hem bent. Hij voelt heus wel aan dat er iets niet lekker gaat en weet waarschijnlijk niet wat hij met jou en de situatie aan moet. En misschien begrijpt of herkent hij je gevoelens niet (helemaal) maar hij wil ongetwijfeld het beste voor jou en jullie dochter. Dus wees eerlijk en geef hem de kans om er voor je te zijn. Wat je werkgever betreft ben ik het met je vriendin eens dat het niet oké is dat je je vakantiedagen hiervoor opoffert. Vakantiedagen zijn om bij te komen met jullie gezinnetje en leuke dingen te doen. Zoals je zelf al zegt ben je nu niet in staat om te werken en dus moet je je ziek melden. Ik zou zelf wel eerst naar de huisarts gaan en kort daarna naar je werkgever. Dan laat je zien dat je er zelf iets mee gaat doen en dat zal je werkgever zeker waarderen. In ieder geval goed dat je (als ik het zo lees) al wat stappen verder bent in voor jezelf durven toegeven dat er iets moet gebeuren. En geloof me: het komt goed! Deze periode is kut maar gaat ook weer voorbij. Sterkte!
ik denk dat de volgorde moet zijn: Partner - Huisarts - werkgever . Als je ziek thuis blijft- is dat dan ook ondersteund zeg maar door je huisarts en doordat er dan een plan komt om het op te lossen.
@RobinBird: zo had ik het nog niet bekeken, je zit natuurlijk al (bijna) in de periode dat je officieel 'op vakantie' bent i.p.v. op moederschapsverlof... Ik was eerder aan het denken dat ik niet graag m'n leidinggevende op de hoogte zou brengen van een probleem dat mogelijk opgelost is tegen het moment dat ik terug aan de slag zou moeten gaan... Mezelf kennende is de kans dus groot dat ik wel gewoon m'n vakantiedagen zou laten staan, maar of dat ook effectief het beste is om te doen, dat weet ik niet... (ik weet dat ik op professioneel gebied soms te ver ga in het belang van het werk & het belang van mezelf hierbij wat uit het oog verlies). Om in ziekteverlof te gaan, moet je sowieso toch eerst langs de huisarts. Dit zal dan waarschijnlijk vanzelf ter sprake komen. Dus misschien niet slecht om het ook even aan de arts voor te leggen & je twijfels te bespreken? Wanneer je via de arts een 'diagnose' hebt (of alleszins weet wat de arts denkt over de klachten die je beschrijft & hoelang je hier mogelijk hinder van kan ondervinden), wordt het misschien ook gemakkelijker om te weten wat je het beste doet/wilt doen... Als de arts je als 'ziek'/'niet in staat te werken' beschouwt, wordt het officieel gezien inderdaad ziekteverlof i.p.v. vakantie... Het feit dat je een goede relatie hebt met je werkgever helpt zeker! Dan kan je het alleszins gemakkelijker bespreekbaar maken
En een tipje: als je er wel voor kiest om je werk in te lichten/je ziek te melden, vraag dan of je met de bedrijfsarts kunt praten en vertel niet je klachten aan je leidinggevende. Vertel je leidinggevende alleen dat je momenteel arbeidsongeschikt bent. Je bent niet verplicht je klachten te vertellen aan je werkgever en de bedrijfsarts kan een advies uitbrengen over of je wel of niet aan het werk kunt en dat is leidend voor je werkgever. Succes!
Dit vind ik eigenlijk niet echt normaal meer klinken. Tuurlijk; bij heel veel mensen is het een grijze tot donkere wolk ipv een roze, maar dit gaat echt een stapje verder. Je man MOCHT niet alleen met haar zijn en 1,5 jaar later MOCHT hij alleen maar met haar naar de bakker? Ik heb een aantal vragen: heb je de noodzakelijke professionele hulp hiervoor ingeschakeld? Wat vond je man hiervan? Hoe heeft dit zich opgelost? Wanneer had jij dan wel vertrouwen in je man? Los van het feit dat ik het gek vind dat mannen iets niet mogen van hun vrouw (of andersom natuurlijk) schrik ik hier best van. Dit gaat way verder dan de ‘normale grijze wolk’ die ikzelf ook heus bij tijd en wijlen heb gehad. Net een baby krijgen is inderdaad niet rozengeur en maneschijn maar van jouw verhaal... Als dit in mijn omgeving was gebeurd dan had ik hulpverlening ingeschakeld. OT: TS, heel veel sterkte en het komt goed. Echt waar. Soms heb je hulp nodig want dit riekt naar een pnd. Niets om je voor te schamen; alleen is hulp wel nodig denk ik. Ik ben geen hulpverlener op dit gebied maar er zijn echt hele goede bij die je kunnen helpen en niets gek of vreemd vinden. Ik vind het superknap dat je dit al bij jezelf signaleert en hier om hulp vraagt! ❤️❤️❤️
Ik herken veel uit je verhaal maar wilde alleen reageren op je diastase, omdat je daar ook geen reacties op hebt gehad volgens mij. Na mijn tweede zwangerschap heb ik ook een flinke diastase gekregen (en navel- en bovenbuiwandbreuk). Hij was 14x5 cm en ik ben klein van stuk! Ik kwam er al snel achter dat professionals verschillende verhalen over dit onderwerp hadden en daarmee ook verschillende adviezen geven. Na veel research kwam ik bij een bekken fysio terecht die heel andere adviezen gaf, adviezen die veel beter voelden. Natuurlijk ben ik geen fysio, heb ik jouw buik zelfs nooit gezien, maar niet sporten lijkt mij juist met een diastase niet de bedoeling. Van sporten ga je jezelf beter voelen en het is nu eenmaal goed voor je herstel, ook met diastase. Het niet tillen is ook achterhaald, belangrijk is juist dat je goed leert tillen! Op dit moment sta ik op de wachtlijst voor een operatie en heb een chirurg gevonden die is gepromoveerd op dit onderwerp. Mocht je vragen over je diastase hebben kan je altijd een pb sturen! Ik heb daar destijds zelf veel aan gehad.
Ik denk dat het zeker verstandig is voor TS om naar de huisarts te gaan, maar dan om hulp te krijgen en niet vanwege de ziekmelding. Ik ben zelf huisarts en in Nederland hoef je niet naar de huisarts om je ziek te kunnen melden (gelukkig). Je meldt je ziek bij je werkgever, en kan evt zelf gesprek bij bedrijfsarts aanvragen, Dit kan ook vanuit de werkgever geïnitieerd worden. De bedrijfsarts beslist dan of en hoeveel er gewerkt kan worden (evt na opvragen info huisarts, psycholoog oid). Onze beroepsvereniging heeft zelfs de richtlijn om GEEN uitspraken te doen over iemands geschiktheid om te werken.
Ah, serieus? Ook voor langere periodes van ziekte? Heel ander systeem dus dan bij ons. Interessant! Op mijn werk (in België inderdaad) hebben we geen doktersattest nodig als het gaat om één dag ziekte. Als we langer dan een dag afwezig zijn, hebben we wel een een doktersattest nodig (meestal gaat dit dan ook om een doktersbriefje van de huisarts, bij een ziekenhuisopname zal de behandelende arts daar een briefje voorzien). De bedrijfsarts (in ons bedrijf) heeft veelal een andere functie: welzijn van de werknemers beschermen en op toezien (bv. wanneer er in risicovolle omgevingen gewerkt wordt), ik denk ook dat hij/zij nieuwe werknemers medisch gezien geschikt moet verklaren om de job uit te oefenen,... Grotendeels gericht op preventie dus. Werkgevers kunnen ook controleartsen aanvragen, dit wanneer ze bv. misbruik van ziektemeldingen vermoeden. Ps: Dat TS hulp krijgt via de huisarts is, ook in mijn ogen, het belangrijkste doel (ongeacht of ze in België of Nederland woont & dus wel of geen attest nodig heeft). Dat was, net zoals bij jou, ook in mijn eerste post het advies.
Ik heb net de huisarts gebeld en telefonisch al wat verteld. Ze heeft me uitgenodigd om op afspraak langs te komen. Pfff ik heb hier een heel onrustig gevoel bij. Kreeg net aan de telefoon al het gevoel dat ik me aanstelde. En tegelijkertijd ben ik bang dat ze me straks labiel vindt ofzo en niet in staat zou zijn om voor mn dochter te zorgen. Onzin wellicht. Maar dit is dus weer een angst ofzo.
Sorry ik had eigenlijk nog meer op jullie berichten willen reageren maar ben zo 'druk' geweest in mn hoofd met dit allemaal te plaatsen dat ik daar geen tijd voor heb genomen. Dat wil ik later alsnog doen want waardeer het heel erg dat er zoveel behulpzame berichten zijn geschreven!
Dat valt echt mee - maar ik herken de angst heel goed hoor... maar dit komt echt vaak voor en het gaat ook écht weer over.. het feit dat je nu zélf aan de bel trekt is alleen maar in je voordeel. Echt goed dat je de stap genomen hebt, ook al zag je er zo tegenop! *knuffel*
Ja, overspannenheid klinkt ook als een logische optie inderdaad. Bedankt voor je tip mbt eerst eens met collega's lunchen. Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat. Ben je al begonnen met werken? Hoe waren je eerste werkdagen?
Bedankt voor je bericht en voor het delen van jouw verhaal. Voor mij zit denk ik ook het verschil er in dat ik straks wel weer moet gaan werken en dus nu 'al' bezig moet zijn met loslaten. Ik ben benieuwd of jij ooit hulp hebt gevraagd bij jouw paniek en moeite met loslaten bij je man? Wil je dat vertellen?
Wat heftig! Ik heb ook een flinke diastase. Heel spannend lijkt het me om deze te laten opereren! Ik heb zeker wel vragen aan je dus zal tzt even een pb sturen. Bedankt!