Wat fijn dat jij als huisarts ook even reageerd. Is het dan zo dat de bedrijfsarts alleen met toestemming van de patient mag opvragen?
ik zat er diep in... ik was wel echt bang dat ik mijn kindje wat aan zou doen - toen ze op de grond lag op een kleed, zag ik hoe hulpeloos ze was en hoe gemakkelijk iemand op haar zou kunnen gaan staan bijvoorbeeld. Hoe breekbaar en fragiel ze nog was. Ik vertrouwde mezelf niet, met mijn allerliefste baby... Toen we dus uiteindelijk aan de noodbel trokken- ging ik er zelf al in met het idee van 'ik moet opgenomen worden ofzo- zorg voor mijn baby - dan maar zonder mij als dat het beste is!' - maar de acute zorg waarbij ik terecht kwam (psycholoog? Psychiater?) die gaven aan dat dat niet perse hoefde. Voor mijn beiden kinderen was het écht beter als ik in de buurt was, tenzij ik het echt niet wilde. Maar als alternatief boden ze aan om het PIT team langs te sturen. Of eigenlijk: Iedere dag kwam er een psychiatrisch verpleegkundige langs om te praten, om te begeleiden. Om acute hulp te bieden. Dit tijdens de opstart van het verdere traject; rustgevende medicatie en vlak daarna ook anti depressiva. Máár: Eigenlijk kampte ik al jaren met een angststoornis, die steeds erger werd. Durfde amper meer alleen naar buiten. Ik durfde niet te fietsen met mijn oudste voorop. Verder dan het speeltuintje in de straat ging ik niet alleen met haar. Maar oke: De pit verpleegkundige (psychiatrisch interventie team) - heeft me zó geholpen! 3 weken kwam ze dagelijk, en naderhand is het heel rustig afgebouwd - op MIJN tempo. Dus wat mij het meest heeft geholpen voor de paniek en om weer zelfvertrouwen te krijgen, waren echt de gespreken en ondersteunend hierin wel echt de antidepressiva- maar dat kwam omdat ik dus eigenlijk al jaren een sluimerende angststoornis had. Het is bizar hoe je steeds meer normaal gaat vinden daarin.... 4 a 5 maanden na het begin van dit alles - was ik met mijn oudste álléén naar het centrum gefietst op een center parcs. Had daar álléén rondgewandeld... en dat voelde als zo'n wonder en maakte me zó gelukkig... toen besefte ik pas hoeveel ik gemist had met mijn oudste... Hoeveel ik mezelf ontzegd had, door niet eerder aan de bel te trekken. Deze situatie is dus niet te vergelijken nu met jou - omdat ik dus al langer een angststoornis aan het opbouwen was zeg maar - maar wel een voorbeeld om aan te geven dat je dingen niet te lang moet laten sluimeren. Waarom wachten tot het héél erg is - als het al veel eerder opgelost kan worden? Over loslaten; dat moet je echt in kleine stapjes gaan doen. Gewoon dóén. En in tussentijd afleiding zoeken. En vraag foto's tussendoor- als bevestiging dát het goed gaat. Maak daar een duidelijke afspraak over. Of dat je even belt. Al begin je maar met even boodschappen. Naar de glasbak. En probeer dan ook de positieve punten te zien van die momenten alleen. Of zonder kind. Vind jezelf weer. Bedenk dingen die je altijd héél leuk vind/vond - maar nu niet zo praktisch zijn met je kleintje. En geef je zelf de tijd om daar weer van te genieten. Het went écht.
Wat goed dat je contact hebt opgenomen met de huisarts. Natuurlijk, het moederschap is spannend, nieuw en je bent op je kwetsbaarst, maar het mag niet zo zijn dat je zo ongelukkig bent en zo bang bent dat er iets gebeurd. Ik herken bepaalde zaken wel, al komt het bij mij door mijn geschiedenis. Hoe vaak ik wel niet in het wiegje heb gekeken of de lakentjes nog goed liggen zijn niet op 2 handen te tellen... dus die bezorgdheid is herkenbaar, alleen zou deze angst niet over de rest van je leven moeten beheersen. Dat hoort er niet bij. Een aantal tips, naast de stap dat je naar de huisarts bent gegaan, wat zoals gezegd super goed is. Zorg dat je iets voor jezelf kan doen. Nu nog niet sporten, maar bijv. Wandelen of met vriendinnen afspreken en bouwlangzaam de tijd die je vriend alleen met haar is uit. Hij is haar papa en wil echt niet dat er iets met haar gebeurd. Hij doet misschien dingen anders, maar dat is niet meteen fout. Je hoeft echt niet bang te zijn dat de huisarts het onzin vindt. Het zijn jouw gevoelens en jouw eigen waarheden. Zaak is dat je inzicht krijgt dat het niet persee de waarheid hoeft te zijn. Ik heb mijn verlof ook met 2 maanden verlengt dmv vakantiedagen, maar ik voel mij op zich prima. In jouw geval zou ik eerst het gesprek met de huisarts afwachten en aan hem/ haar benoemen dat je niet goed weet hoe hiermee om te gaan. Ik vind het zonde van je dagen als je ze zo moet doorbrengen. tenslotte wil ik je nog meegeven, wees niet te streng voor jezelf en op je lichaam... je hebt een topprestatie geleverd. Ik ben ook totaal niet blij met mijn figuur (zoontje is 4 maanden), maar hier is weer tijd voor nodig. Veel sterkte toegewenst!
Wauw wat een onwijs lief en fijn bericht. Ik ga je advies en visie even op mij in laten werken. Ik kan er zeker wat mee! Bedankt.
@RobinBird Ik wil je even bemoedigen om te zeggen dat waar je nu in zit echt beter gaat worden ook al voelt het nu nog niet zo! Zelf in maart moeder geworden en een postnatale depressie opgelopen. Die stomme paniek, opgejaagde gevoel enz. Pfff wat heb ik me ellendig gevoeld. Mijn moeder heeft me meegenomen naar de huisarts en toen heb ik even medicatie genomen om te kunnen slapen (ik was enorm in een waakstand waardoor ik mega oververmoeid was ook) en om mn paniek/angst/opgejaagde gevoel te dempen. Nog geen week gebruik gemaakt, maar het hielp me om even op te laden. En verder ondersteuning bij GGZ ontvangen. Ik was ook behoorlijk labiel. Toen ik hier middenin zat kon ik niet geloven dat het beter zou gaan. Maar het wordt echt beter alleen is het moeilijk te zeggen wanneer. Pak zoveel.mogelijk je rust en maak gebruik van je netwerk! Onze dochter was ruim 6 maanden een huilbaby dot maakte alles extra heftig. Het uitlogeren was voor mij echt heel fijn bijvoorbeeld. Wat mij hielp was juist om heel open te zijn over mijn situatie ook op mijn werk en tegen mijn leidinggevende. Ik werd ziekgemeld en kon hierdoor ook lang reïntegreren in mijn werk. Ik weet niet hoe jou relatie is met je leidinggevende, maar ik zou het echt bespreken en je wel ziekmelden. Als je namelijk direct na je verlof ziekmeld, is het UWV diegene die betaald. Dit wordt namelijk gezien als ziekte als gevolg van bevalling. En je verlofdagen zijn echt niet voor ziek zijn bestemd! Heel lief van je, maar die dagen van je verlof kan je echt wel heel goed nog gebruiken! Dit wilde ik je wel even meegeven. Veel mensen weten dit niet. Ik ben sinds half november weer volledig beter op mijn werk. Ik ben dus 6 maanden aansluitend aan mijn verlof ziek geweest. In de laatste drie maanden ben ik wel langzaam maar zeker mijn werk gaan opbouwen. Geef je herstel ook echt tijd! Bij mij was het echt hormonaal en ik moet zeggen na 9 maanden na de bevalling voel ik me echt weer mezelf. Maar ik moet wel nog steeds.erop letten dat ik mijn grenzen bewaak. En op mijn werk ga ik een coachingstraject in om ook daar weer mezelf te vinden. Ik had nooit verwacht dat ik me nu weer zo goed zou voelen. Geef het tijd, met vallen en opstaan komt het goed
Bedankt voor het delen van je verhaal. Dit helpt mij erg. Helaas heb ik bij de huisarts niet het gevoel gekregen serieus genomen te worden... Daardoor weet ik niet goed hoe nu verder. Ook ben ik al twee weken buiten mijn verlof. Kan ik mij dan alsnog nu ziekmelden zodat UWV de kosten op zich neemt? En zo niet, voor wie zijn deze kosten dan? Voor mij of voor mijn werkgever? Ik hoop dat ik mij, net als jij, over een tijdje weer mezelf voel. Ik kan me er nu inderdaad niets bij voorstellen helaas. Ik ben niet suïcidaal, ik vind mn leven op dit moment gewoon echt niet meer leuk.
Wat naar dat je je niet gehoord voelt door je huisarts. Wat hebben jullie afgesproken? Je kan je nog ziekmelden hoor! Ik zou je leidinggevende even contacten en zeggen dat je je eigenlijk al sinds de bevalling niet goed voelt. En je niet in staat bent om te werken. Wel even benoemen dat dit komt door bevalling/zwangerschap. En dat je bezig bent om behandeling/hulp te starten. Kosten van ziekmelding zijn nooit voor jou! Werkgevers zijn hiervoor verzekerd Wat naar dat je je niet gehoord voelt bij je huisarts. Wat heb er afgesproken eigenlijk? Wordt je doorverwezen? Qua ziekmelden zou ik als ik jou was contact opnemen met je leidinggevende en zeggen dat je je al vanaf je bevalling niet goed voelt psychisch, dat het erg lijkt op een postnatale depressie. Aangeven dat je naar de huisarts bent geweest en het verder nog even afwachten is wat de verdere stappen kunnen zijn. Als je dit inhoudelijk niet wil delen met je leidinggevende dan zou ik zeggen dat je ziek wil melden en dat het vanaf de bevalling al niet goed gaat met je. Als er doorgevraagd wordt zeg dan dat je er (nog) niet over kan praten. Dus je ziekmelden kan nog steeds, moet wel je werk even de datum vanaf einde van je verlof als ziekmelding gebruiken en als reden als gevolg van zwangerschap/bevalling. UWV ziet dit dan en die nodigen je ook uit voor een gesprek bij de arts. Als je het gesprek hebt bij UWV laat even weten De arts van UWV beoordeeld of je ziekmelding echt door zwangerschap/bevalling is gekomen of niet. Deze uitslag bepaald namelijk voor welke regeling de procedure start en wie er moet betalen. Maar daar moet jij je echt niet druk over maken! Geef je nog borstvoeding? En wat vind je man/vriend hoe het met je gaat? Doet de kleine het wel goed? Ik heb het echt met je te doen! Probeer echt in de middag ook even te slapen. Ik vond het ook heel moeilijk dat mijn huishouden een bende was. Het lukte me allemaal niet, geleerd om dat los te.laten. Maar een volgende keer zou ik wel een schoonmaker willen om daarin voor mezelf rust te hebben. Misschien vind je het fijn om bij deze groep aan te sluiten. Hier wordt informatie met elkaar uitgewisseld. https://www.facebook.com/groups/1309727942505461/ Leef per dag en het komt goed maar het lichaam heeft echt tijd nodig om te herstellen!
@RobinBird Ik begreep er al niets van waar me 1e reactie was gebleven waar ik nog niet klaar was. Maar ik was blijkbaar.middenin je bericht gaan schrijven