De Ha is net langs geweest voor controle.. Toen hij vroeg hoe het met me ging barste ik meteen in tranen uit. We hebben een tijdje met elkaar gepraat en dat was erg fijn. Hij gaf aan dat er meer vrouwen zijn die zich zo voelen (dat blijkt nu ik hier mijn verhaal gepost had) en dat het ook niet niks is.. Ja ook dat weten de meeders onder ons. Hij vroeg het e.a over het verloop van de afgelopen twee weken, mn buien, of ik me schuldig voel (ja!) enz. We hebben afgesproken dat ik volgende week of die week erna bij hem langs ga op het spreekuur om te bespreken hoe het dan gaat. Hij gaat ondertussen bekijken wat er omtrent dit soort gevoelens, tijdbestek enz. "normaal" is. Dan kijken we weer verder.. Ben opgelucht dat het nu op tafel ligt.. En nu eerst maar eens mn mascara van mn wangen afhalen.. pfff..
Hier ook hoor. Bij mij begon het op dag 8 ongeveer, en duurde een dag of 10-12 !! Ik dacht dat het nooit meer over zou gaan. En nu gaat het hartstikke goed. Wat helpt is proberen veel rust/slaap te pakken. Laat je man lekker voor de kleine zorgen een middag, zodat jij even bij kunt tanken.
Goed dat je het alvast bespreekbaar hebt gemaakt met de huisarts. Het is goed om je gevoelens hierin niet voor je te houden. Ik heb er ook heel erg veel last van gehad. Ik voelde mij alsof ik wel 8 bakstenen in mijn maag had liggen en kon helemaal nergens van genieten, niet eten en amper drinken. Bij mij heeft het echt erg lang geduurd voor het weer over was. Maar door het juist bespreekbaar te maken heb ik wel de hulp gekregen die ik nodig had en hoe vroeger je daarbij bent, hoe beter het gaat. Uiteindelijk voel je zelf ook wel aan of je last heb van 'kraamtranen' of dat het toch wat verder gaat.
Héél herkenbaar! Wij hebben een heerlijke zwschap gehad maar een hele moeilijke start na de geboorte. Ook ik had gevoelens van : ik wilde dit zo graag maar het is helemaal niet leuk! Ik had spijt, ik was moe en dan die hormonen. Inderdaad ook het beklemmende gevoel van "dit is voor je leven lang" Gelukkig kon ik er goed over praten en kwam de verpleegkundige van het cb elke 2 weken even langs om te kijken hoe het ging. En je bent niet de enige! Pas als je er over praat dan hoor je van andere ouders niet alleen de leuke verhalen maar ook de herkenbare gevoelens. Toen het met ons zoonte beter ging, begon ik me ook beter te voelen maar die hormonsters waren echt pas na 9 maanden weg. Maar ik heb er wel "trauma's" aan over gehouden hoor. Ik kan heel slecht tegen huilende kinderen. Ik word dan al heel snel onrustig. Het is zelfs zo... dat wij vorige maand waren begonnen voor een brusje, maar aan het eind van die ronde sloeg de twijfel weer toe. Ik wilde dolgraag weer zwanger worden, maar eigenlijk ook weer niet. We hebben nu een pauze ingelast, en misschien stoppen we voorgoed. Ik ban bang weer zo in de put te raken. Ik voel me nog steeds schuldig over de gedachtes die ik toen had. Ik vind het eigenlijk wel prima zo. Ik geniet nu vollop, slaap goed en ons zoontje is heel tevreden. Geef het ruim de tijd om je eigen ik weer te worden. Zowiezo heb je vaak nog zo'n 9 maanden last van hormoonbuien. Is het cb al geweest voor kennismaking? Weten hun van je gevoel? Ze kunnen je heel goed helpen hiermee. Want niet alleen zijn ze er voor de blije baby's... maar een blije mama is net zo belangrijk. En schaam je daarvoor niet, voel je aub geen aso-moeder die "hulp" nodig heeft. (zo voelde ik me wel haha!) Succes!
Ik had dat akelige gevoel altijd aan het begin van de avond... vlak voor het eten, met als gevolg dat ik geen hap door mn keel kreeg, kokhalzen moest ik er van, zo gespannen als ik was. Ik heb jankend geroepen tegen mijn vriend dat het ziekenhuis mij maar moest komen halen om op te nemen. En elke keer als ik langs het ggz gebouw reed dacht ik "ik hoor hier in een kamertje thuis. En ohh wat was ik graag met de noorderzon vertrokken! Enge dingen over mijn zoontje heb ik gelukkig nooit gedacht zoals van de trap laten vallen o.i.d. Maar ik kan me héél goed indenken dat er echt mensen zijn die hun kindje iets aandoen
Goed gedaan meis! Het is verdorie ook niet niks! Je hele leven is voorgoed veranderd! Enja, sommige moeders zijn nu eenmaal geboren moeders en kunnen alles aan. Maar het merendeel heeft te kampen met spanningen, moeheid en onzekerheid en als je pech hebt ook nog eens een kindje wat nog niet lekker in zijn of haar vel zit. Bij mij duurde het zéker 9 weken. Tot het moment ons mannetje is geopereerd aan zijn liesbreuk. Hier had het dus een lichamelijke oorzaak wat ons hele huishouden op z'n kop zette.
Alsof ik mijn eigen verhaal lees Het is ech theel heftig allemaal. Je bedenkt je van tevoren allemaal hoe het zal zijn, je droomt vooruit, maar een echt inschatting kan je niet maken. Nu is het dan zo en spelen hormonene ook een grote rol. Je zit nog midden in je baby-blues tijd. Ik maakte me toen ook erge zorgen en voelde me heel schuldig naar onze zoon. Hij heef timmers niet om een jankende moeder gevraagd. Ik had gelukkig heel veel hulp van mijn eigen moeder, zodat ik me alleen maar op hem en de voeding hoefde te richten. Langzaamaan kwam ik het te boven en begon ik steeds meer te genieten, maar geloof me die roze wolk is inderdaad echt niet bij iedereen. VOel je niet schuldig, forceer ook niet het gevoel te rkijgen. Dat werkt ook niet. Het is allemaal ene natuurlijk proces en bij de ene duurt eht langer dan bij de ander. Het is voor je eigen gevoel alleen zo'n tegenvaller... Bij mij persoonlijk kwam het na een week of 4 da thet met ups en downs wat beter ging en da tis langzaamaan steeds beter gegaan. Houd het in de gaten voor jezelf en bekijk wat voor jezelf acceptabel is. Zet hulp in binnen je systeem, dat heef tbij mij echt geholpen. Idd professionele hulp hierbij in je achterhoofd houden is echt niet zo gek. Wat die hormonen wel niet met je kunnen doen is echt onbegrijpelijk en niet t esturen. Sterkte, hoor!
ik lees nu dat je de huisarts hebt ingeschakeld, goed van je!!!! Ik heb daar te lang mee gewacht Sterkte, het komt goed, heb vertrouwen!
Het is ook zo goed van je dat je dit verhaal hier hebt geplaatst, nu kun je lezen dat het dus veel vaker voorkomt... (ik persoonlijk dacht destijds dat ik gek geworden was)
Ik had een hele moeilijke zwangerschap, een vreselijke bevalling en een vreselijke nasleep gehad. Ik kreeg dan ook een PND waar ik nog steeds voor onder behandeling ben. Wat ik wel heb geleerd is, gewoon eerlijk zijn, open zijn. Er zijn zoveel meer vrouwen die het moeilijk hebben gehad, dan vrouwen waarbij alles zonder problemen verliep/verloopt. Ik dacht dat ik een hele slechte moeder was, dat niemand zich zo voelde, dat ik faalde en dat ik een vreselijke fout had gemaakt. Niets is minder waar. Ik heb hier mijn verhaal gepost, eerlijk en lelijk, en ik heb zoveel lieve reacties gehad. Zowel op de post zelf als prive. Niet iedereen krijgt een pnd, soms zijn het inderdaad kraamtranen. Maar hou het in de gaten en wees eerlijk, vooral tegen jezelf. In de 7 maanden dat ik nu moeder ben, ben ik nog steeds geen andere vrouw tegen gekomen die het makkelijk had in het begin. En zodra ik eerlijk en open ben, komen de verhalen. Ik help nu een landelijke organisatie hier, die over het hele land steunpunten maakt voor vrouwen met een pnd, de schaamte moet weg, het taboe moet weg. Die roze wolk komt echt wel, gun jezelf de tijd om te wennen aan de nieuwe situatie, en hou goed in de gaten of het niet 'doorslaat' naar een pnd. Maar dan nog, dan nog is er steun, er is medicatie (is misschien niet iedereen een voorstander van, maar voor mij werkte en werkt het echt subliem). En het komt goed. Echt waar! Je mag me altijd pb'en trouwens
tsjong wat "mooi" dat er dus veel erkenning is!!!!! ben blij voor je dat de ha is langs geweest!!!! en stopcontact=> dus jullie kleine ook een liesbreuk onze oudste is geboren en moest erg spugen bij 4 en halve week bleek pylorusstenose ook had hij een liesbreuk (1) hij is afgelopen april geopereerd onze jongste was erg benauwd had rs virus is hiervoor opgenomen geweest afgelopen januari is hij geopereerd hij heeft buisjes gekregen en neusamandel eruit en in april is hij geopereerd aan een dubbele liesbreuk en een zakbreuk (we meenden dat hij zo groot geschapen was maar dat was de zakbreuk hihi) gelukkig is alles goed gekomen
Ook ik herken je verhaal helemaal hoor! Pfoe, wat vond ik het heftig allemaal die eerste tijd. Na de bevalling ben je moeder, boem, 24 uur per dag. Wow! Ik had me ook zo verheugd op de geboorte. Ik ging er helemaal vanuit dat het 1 groot feest der liefde zou zijn. Maar na de geboorte was ik helemaal niet verliefd op mijn meisje. Ik kende haar net. Dat moest bij mij echt groeien (en dat doet het ook, geloof me!). Ook het gevoel van een baksteen in je buik hebben (of tien), herken ik maar al te goed. Wat een *** gevoel was dat. Hele dagen gespannen zijn, opzien tegen de dag... Iedereen heeft het altijd maar over de roze wolk, maar niet dat je hier ook heel hard van af kan vallen. Ik kan niets anders zeggen dan dat ik helemaal met je mee voel. En ik kan je ook verzekeren dat je gevoel gaat veranderen, in positieve zin. Probeer je gevoelens vooral te accepteren. Maar volgens mij doe je dat al door er over te praten en je hierin kwetsbaar op te stellen, super knap van je, want dat is alles behalve makkelijk!
Hier weer even een update.. Of misschien is het ook meer van me afschrijven.. Vandaag is weer helemaal prut... Ik merk dat mn emoties weer alle kanten op schieten. Jeetje wat is dit vermoeiend zeg.. Ik had me dit toch zo anders voorgesteld. Zoals 1 van jullie schreef dacht ik ook idd dat het 1 groot feest der liefde zou zijn maar dat dit in de praktijk niet zo blijkt te zijn is me na vandaag maar weer al te duidleijk geworden. Daarnet zag ik een vrouw van mijn leeftijd lopen, zo te zien hoogzwanger.. Oh wat benijd ik haar op dat moment.. Ben stik jaloers terwijl ik mn buik de laatste weken zo zat was! Morgen ga ik even langs bij de vk om een bedankje te brengen.. Ik zie er als een berg tegenop gewoon omdat ik weet dat ik daarna nog maar 1x daar zal komen voor de nacontrole. Wat vind ik mezelf stom omdat ik daar zo een ding van maak! Ik herken trouwens ook de stukjes over niet eten en drinken omdat je het gevoel hebt dat er een baksteen in/op je maag ligt.. Ik ben al mn zwangerschapskilos al kwijt. Mensen die me zien zeggen jeetje meid wat zie je er alweer goed uit net of er niks gebeurd is.. Tja jullie moesten eens weten dat ik me zo rot voel en daraom geen hap door mn keel krijg. Vandaag ook storing gehad met vriendlief.. Kan er ook nog wel bij. Sorry hoor ik merk dat het nu 1 klaagzang wordt maar wil het gewoon even van me afschrijven.. Ik ga maandag zoals met de ha afgesproken bij hem langs in de praktijk.. Wil mezelf nog even een week de tijd geven om te kijken hoe het gaat. Gisteren had ik op zich wel een aardige dag dus gelukkig zijn niet alle dagen zo rot als deze.. Ik kan niet wachten totdat ik mn eigen ik weer ben! Tijd heelt alle wonden toch...?!
Hoi koesje! Ik herken je verhaal heel erg! Ineens is de baby daar en dan...? Ik heb er te lang mee doorgelopen en heb daardoor een slechte binding met mijn zoon gehad... We zijn zelfs samen in therapie geweest, het gaat nu goed, maar geloof me, ik had zoveel eerder aan de bel moeten trekken! Ik voel me zo schuldig tegenover hem. Ik weet gewoon bijna niets meer van zijn babytijd, echt heel erg, terwijl het maar een jaar geleden is. Mijn zoon sliep ook gewoon niet, omdat hij voelde dat ik me niet goed voelde. Alles stond op zijn kop! Echt meid, ik raad je aan om aan de bel te trekken om echt te gaan genieten van je kleine... Voorkom erger en praat met je vriend. Misschien is dit bij jou helemaal nog niet aan de orde hoor, maar let op jezelf en super goed dat je naar de HA gaat. liefs, lodi
Had ik ook.. Ik was op een gegeven moment zelfs bang om "de gelukkige huisvrouw" achterna te gaan.. Het zijn die rottige hormonen die je gek maken..! En het gaat echt over, hier heeft het ook een week of 3 geduurd. Een bevalling en alles erna is heel heftig. En ik ben altijd zo nuchter en had niet verwacht dat "mij dit zou gebeuren"
Heel erg herkenbaar hoor! Ik vond de eerste 6 weken sowieso vreselijk, althans, ik heb me regelmatig afgevraagd waar ik aan begonnen was. Langzamerhand werd dat minder en ging ik steeds meer genieten, vooral een beetje vanaf 4,5 maand, dan leren ze ineens iedere dag wel wat. Maar ik vind het ook pittig hoor! Jij zit nu nog bomvol met hormonen en nog zo'n jong kindje, je leven staat op de kop, geen zorgen maken. en mocht je echt het idee hebben dat het steeds erger wordt, dan kan je altijd even met de Ha overleggen. Sterkte!