Geen roze wolk!

Ik vroeg me eigenlijk af waarom sommige mensen het nu zo zwaar vinden en andere helemaal niet. Is het dan bijvoorbeeld je instelling? Want ik heb dus helemaal geen moeilijk kind, ik werk, mijn vriend is betrokken, maar ik vind het toch zwaar.... Dus vlootje (en andere roze wolk-mama's), ik vraag me dus af hoe jij het dan ervaart, hoe kijk jij er tegen aan en wat zijn jou tips en trucs?

 

@vlinderbloem: ook ik herken je helemaal en dan ben ik moeder van nog 'maar' 1 kindje en werk ik ook 3 dagen in de week. Om heel eerlijk te zijn ben ik soms echt blij dat ik aan het werk kan. Helemaal nu ik weer zwanger ben vind ik het soms zo vermoeiend om een hele dag voor mijn zoontje te zorgen. Hij is ook zeker geen makkelijk jongetje en de eerste 4 maanden van zijn leventje huilde hij alleen maar. Hoe vaak ik zelf niet in tranen mijn man opbelde en schreeuwde of hij niet alsjeblieft naar huis wilde komen? (terwijl ik ook wel wist dat dat niet ging)
Vaak ga ik op de dagen dat ik vrij ben langs mijn ouders. Alleen al aanspraak hebben en niet helemaal alleen voor hem zorgen maakt de hele dag al anders.

Straks komt de 2e en gelukkig heb ik daar heel veel zin in.Ik denk wel dat het erg zwaar gaat worden en hoop heel erg dat dit kindje iets makkelijker is dan zijn grote broer. Mijn man neemt een extra middag vrij, met zijn tweeen vind ik het namelijk wel helemaal super. Vind het gewoon erg zwaar om het alleen te doen overdag.

Is het voor jou geen optie om gewoon bij je ouders langs te gaan of bij een vriendin? Zij hoeven dan niet op te passen, maar je bent er even uit en je kindjes ook. Hier helpt dat altijd erg goed.

Ik vind kindjes nog steeds het mooiste wat er is, maar had het vantevoren niet zo zwaar ingeschat. Ik ben iemand die erg graag alleen mag zijn en dat kun je nu eenmaal wel vergeten met kleine kindjes om je heen. Ik geniet ook ontzettend van ze,maar vind het ook vermoeiend.

 

@vlinderbloem: ook ik herken je helemaal en dan ben ik moeder van nog 'maar' 1 kindje en werk ik ook 3 dagen in de week. Om heel eerlijk te zijn ben ik soms echt blij dat ik aan het werk kan. Helemaal nu ik weer zwanger ben vind ik het soms zo vermoeiend om een hele dag voor mijn zoontje te zorgen. Hij is ook zeker geen makkelijk jongetje en de eerste 4 maanden van zijn leventje huilde hij alleen maar. Hoe vaak ik zelf niet in tranen mijn man opbelde en schreeuwde of hij niet alsjeblieft naar huis wilde komen? (terwijl ik ook wel wist dat dat niet ging)
Vaak ga ik op de dagen dat ik vrij ben langs mijn ouders. Alleen al aanspraak hebben en niet helemaal alleen voor hem zorgen maakt de hele dag al anders.

Straks komt de 2e en gelukkig heb ik daar heel veel zin in.Ik denk wel dat het erg zwaar gaat worden en hoop heel erg dat dit kindje iets makkelijker is dan zijn grote broer. Mijn man neemt een extra middag vrij, met zijn tweeen vind ik het namelijk wel helemaal super. Vind het gewoon erg zwaar om het alleen te doen overdag.

Is het voor jou geen optie om gewoon bij je ouders langs te gaan of bij een vriendin? Zij hoeven dan niet op te passen, maar je bent er even uit en je kindjes ook. Hier helpt dat altijd erg goed.

Ik vind kindjes nog steeds het mooiste wat er is, maar had het vantevoren niet zo zwaar ingeschat. Ik ben iemand die erg graag alleen mag zijn en dat kun je nu eenmaal wel vergeten met kleine kindjes om je heen. Ik geniet ook ontzettend van ze,maar vind het ook vermoeiend.

 

Zou het er niet aan liggen aan hoeveel behoefte je hebt aan eigen tijd? Of hoeveel je sowieso kan hebben? En of je zelf lekker in je vel zit?

Ik vind het over het algemeen niet zwaar, zeker nu niet meer, het gaat allemaal zo makkelijk. En ik heb ook wel eens een dipje, maar dat is eigenlijk alleen maar als ik niet lekker in 'm vel zit. Is hooguit een dag per maand. Voor mij werkt het echt om tijdens zo'n dip te denken, wat zeur ik nou, Eva is gezond en daar gaat het om. Stel dat ze nou ziek zou worden, dan kan ik mezelf wel voor m'n kop slaan dat ik heb lopen sippen terwijl ze helemaal gezond was. Dus ik geniet bewust van elke dag, ook al vind ik het heus ook wel eens een dagje minder leuk. Maar over het algemeen vind ik het alleen maar genieten.
Maar het zal hier wel even anders worden als er een 2e is, ik had bij Eva heel erg last van mijn hormonen (soort kraamtranen, maar dan wat later en wat langer) en daarbij was Eva niet de makkelijkste het eerste half jaar. Ik ga er dus eigenlijk vanuit dat het hetzelfde zal worden met een 2e kindje, en dan nog een peuter erbij. En dan hopen dat het mee gaat vallen .

Vlinderbloem, hoe gaat het nu met jou? Jij weet inderdaad hoe bijzonder en fijn het is dat je kindje gezond is.... maar toch is het niet gek dat je het vaak erg zwaar vindt. Probeer tijd voor jezelf te vinden, of wat Suus al schreef, bij mensen langsgaan, dat vind ik echt een goede al weet ik niet hou jouw baby daar op reageert, Eva was bijvoorbeeld niet zo makkelijk de eerste maanden, al ging het steeds iets beter. En bedenk dat het langzamerhand wel makkelijker wordt... en dan kan je je haast niet meer voorstellen hoe zwaar het nu is . Maar goed, daar heb je op dit moment ook niets aan... maar, zoals mijn schoonmoeder altijd zegt , komt goed .

 

Oef om deze verhalen ben ik bang dat met een tweede mijn leven er ook zo uit zal zien... Ik hoor het zo vaak namelijk! Dus het ligt inderdaad echt niet aan jou

Ik vind het nu dus niet zwaar, maar ik heb ook nog maar 1 kind. Hij is redelijk makkelijk (al zit ie nu in een lastige fase... heb hem gister nog bij het KDV moeten ophalen omdat ie ontroostbaar was) en mijn man is veel thuis (werkt 4 dagen plus nog een dag thuis en werkt 10 min fietsen hier vandaan). Als ik 2 gillende kinderen om me heen had gehad, had ik het ook zwaar gevonden! Al helemaal als ik fulltime thuis had gezeten (en er dus niet af en toe rust van had kunnen nemen).

 

oh, wat een herkenbare verhalen zeg, ik lees volgens mij bij iedereen wel iets wat ik herken... zoals het ´wanhopig naar je man bellen op z´n werk, of hij alsjeblieft naar huis wil komen!´ Ook ik heb dat gedaan en ik ging zo aan mezelf twijfelen. Dacht dat niemand anders dat in z´n hoofd zou halen...
Ik vond het zwaar met 1 kind en toen dat allemaal veel makkelijker werd,kreeg ik een tweede en nu vind ik het zwaar met 2 kinderen. Iedereen roept dat je lekker moet genieten en goed voor jezelf moet zorgen, maar ik weet nu hoe ongelooflijk moeilijk dat kan zijn. ´vroeger´ vond ik het onzin als iemand zei dat ze niet eens de tijd had gehad om zelf naar de wc te gaan, nu roep ik hetzelfde!! En ja, ik kan stikjaloers zijn op mensen die roepen dat hun baby eet en de rest van de dag slaapt. Mijn zoontje heeft koemelkallergie en reflux en heeft veel pijn gehad. Ik had zoooo met hem te doen en ik was zoooo moe van de zorgen en het slaaptekort (hoezo herstellen van je bevalling?), dat ik de ´leuke succesverhalen´van anderen niet meer kon horen. Ik schaam me wel hiervoor,maar zo voelde het echt. Als mijn zusje van haar vakantieadres (op het strand in spanje) smste dat ze ´kapot´ waren van de reis, dan kon ik wel vloeken! Erg he... Maar goed, het krijgen van een kind maakt je superkwetsbaar en alles wat je er altijd zo netjes ´onder´ kunt houden komt dan keihard boven, al je kwetsbaarheden en al je ´minder mooie trekjes´. Zeer menselijk. We hebben dan steun en begrip en alsjeblieft praktische hulp nodig. Je wilt dan niet gesust worden met ´blijf positief´ (rot op,dacht ik dan, neem mn kind even over of hou je kop )
Kortom, zoooo ontzettend menselijk allemaal.En gelukkig toch van voorbijgaande aard. Mijn kinderen hebben er niet omgevraagd, ik wilde zelf snel een tweede. En nu hij mij dagelijks prachtige glimlachen geeft, gaat het zonnetje hier weer stralen. (maar de k#tdagen zijn er gewoon ook)

veel sterkte iedereen en wat heerlijk om dit even te delen!
Amber

 

Hier ook hoor,ik weet precies hoe je je voelt... En ik werk dan nog drie dagen en ik kan je vertellen dat ik soms echt tot rust kom op mijn werk Maar het is zeker niet altijd makkelijk met werk, want ook daar loop tegen problemen aan...

Maar de andere vier dagen zijn inderdaad soms erg zwaar, helemaal als manlief 's avonds moet werken. Ik probeer de focus maar te leggen op al het moois en het heel vaak te relativeren. Wat trouwens ook heel veel invloed heeft is slaap ( of zeg maar gerust geen slaap) Ik geef dan geen bv, maar beide kids worden drie tot vier keer per nacht wakker.( totaal dus soms 8 keer eruit) Vaak alleen speen, soms ook meer en dan slaap met z'n drieeen in bed..

Maar het wordt steeds beter, leuker, makkelijker, echt!

 

Meiden, wat goed dat dit topic is geopend, juist omdat het zo herkenbaar is en ik moet eerlijk zeggen dat dat best opluchting kan geven

 

Hier soms een roze wolk, maar ook vaak niet.
Vooral in het begin vond ik er niets aan. Eten, slapen, eten, slapen etc. Zodra er meer beweging in komt en het karakter zich begint te ontwikkelen vind ik het veel leuker.
Mijn zoon is echt een heel makkelijk kind, maar als hij het op een krijsen zet.....
Deze week waren wij allebei ziek, dus zoonlief niet naar KDV en ik thuis oppassen. Heb echt respect voor alleenstaande moeders en thuisblijfmoeders sinds deze week! Klinkt het erg als ik zeg dat ik 2 volledige dagen oppassen + de weekenden samen meer als zat vind? Ben echt blij soms als ik aan het werk kan of even een uurtje sporten. Even geen mama zijn.....
En toch kan ik stilletjes genieten als ik vanavond weer even bij hem ga kijken hoe hij slaapt en die armpjes omhoog strekt voor een knuffel of probeert een kus na te doen.....

 

Ohh, de roze wolk is weer ver te zoeken deze week! Thijmen zit in de laatste sprong en is zo eenkennig dat ie zelfs steeds ons allebei bij zich wil! Als 1 van ons dan weg gaat is het echt krijsen geblazen. En hij probeert de hele tijd dingen te doen die niet mogen. Dan vind ik het echt lastig om steeds hetzelfde te moeten zeggen.
Ik merk wel dat hij soms mijn stress overneemt, deze week werd mijn vader geopereerd (alles goed gegaan gelukkig) en ik moest naar de tandarts voor tich gaatjes en ik was dus heel nerveus en stressy. Dan is Thijmen ook veel moeilijker.

Maak me wel ook zorgen of we het nu wel goed met hem doen. Ik merk dat ik vaak te veel toegeef omdat dat op dat moment makkelijker is en ik geen zin in drama heb. Dus staat de tv te vaak aan, mag ie te vaak dingen die eigenlijk niet mogen (met dingen gooien, zijn boekjes uit de kast trekken, de tv aan en uit doen) en ben ik ook met eten nog niet overgestapt van de potjes op echt eten. Hoop echt heel erg dat ik hem niet verpest!

Zijn jullie kindjes ook zo ondernemend? En hoe ga je daar mee om?

Ben idd heel blij met dit topic, heb je toch het gevoel dat je niet helemaal alleen staat op je grijze wolk (met een roze randje )

 

Fijn dat meer mensen dat hebben, je krijgt zo'n gevoel dat altijd alles maar happy happy joy joy moet zijn..
Nou ik herken het heel erg en ik heb ook nog maar 1 kindje.
Ik werk nu 3 dagen (2 banen), maar ga terug naar 2 (1 baan) omdat ik het niet zo goed kan combineren
Ik sta echt stijf van de stress op het moment (lees: eigenlijk het hele afgelopen jaar), ben chronisch vermoeid (dat al 10 jaar) en als mijn zoontje dan zn dag/week niet heeft, dan kun je me opvegen. En ik mag echt niet klagen, want mijn zoontje slaapt al vanaf 8 weken de nachten door.
Ik weet dat het echt aan mij ligt. Maar dat maakt het niet minder zwaar. Zelfs op het kdv zei een leidster: gaat het wel goed met je, je ziet er zo moe uit.
Het scheelt misschien ook dat de zwangerschap een verrassing was en ik het gevoel had 'achter de feiten aan te lopen.' Ik was immers al zwanger voordat ik me had voorgesteld hoe het zou (kunnen) zijn.
En de onzekerheid en verantwoordelijkheid die ik als moeder ervaar (doe ik het allemaal wel goed) valt me ook zwaar.
Toch zou ik m voor geen goud meer willen missen en heb ik echt de mooiste momenten van mijn leven beleefd met hem.
Maar DE grote roze wolk waarin alles helemaal perfect is/lijkt, nee tot nu toe niet gezien.

 

Hoi lieve mensen,

herken het zeker, ik had dit net bij andere kopje gezet, maar ik las dit ik en dacht hier past dit meer bij, denk ik,
tja gisteren had ik ook een regelrechte ramp dag, en maar huilen en maar huilen zowat de hele dag (ochtend en avond)

Er zat iets dwars, maar wat?
Ik had haar even in bed bij mij genomen even kroelen enz enz ik haalde alles uit de kast , maar bleef maar krijsen tja aandacht ,maar toen pappa thuis kwam, ik zei tegen pappa dat ze de hele dag heeft liggen spoken, toen zei pappa, je bent niet lief geweest tegen mama, en wat denk je doodstil , ze ging in badje stil, aankleden stil , nou het is me wat en dan nog een lachje erbij.

Ik moet zeggen ik was mooi in de maling genomen, en dat voelde echt niet fijn
echt niet dus.
Voel me er nog niet happy bij, ik weet wel dat ik de volgende keer even een ommetje maak, of me buuf erbij roep dat vondt ze niet erg, at is dan wel weer fijn, dat je niet alleen bent als je ,man er niet is.
dat ik dan even weg ga,want anders wordt geekkkk van dat gekrijs!!ik wordt er gewoon misselijk in mijn builk van, of dan wil je even slapen en blijft maar krijsen dan kan ik niet slapen als ik dat dan wil, en dus kan ik dan het beste even naar buiten gaan.
En uiteindelijk voel je je zo hulpeloos en het soms net of je ruzie met haar hebt, en dat voelt niet fijn echt niet,
begrijpen jullie een beetje wat ik bedoel, tja hier heb ik ook weer wat van geleerd.


moest even mijn verhaal kwijt,
gr jacque moeder van annika nu bijna 8 weken oud , en begint al een beetje te brabbelen, dat is dan wel weer leuk, maar dat schreeuwen nee liever niet , maar ga dan wel de volgende keer even een ommetje maken.