Dag dames, Afgelopen donderdag zijn wij trotse ouders geworden van een mooi meisje. Mijn zoontje van bijna 3 hebben wij gedurende zwangerschap voorbereid op de komst van zijn zusje. Uiteraard wisten wij dat hij zich niet goed kan beseffen dat er eea zal veranderen in zijn leven, dat hij voortaan niet meer de enige in het huis is die aandacht krijgt. Ik was dan ook zeer benieuwd hoe hij zou reageren. Zoals verwacht moet hij wennen aan deze grote verandering. Dat uit zich in onvoorspelbaar gedrag, zoals het ene moment heel lief zijn voor zijn zusje, het andere moment haar totaal negeren, niet willen betrokken zijn bij haar verzorging, net iets te veel van zich laten horen, dwars zijn en dat soort zaken. Allemaal hele normale dingen, volgens mij. Ik moet zeggen dat het nog wel meevalt en is hij nog wel vaak gewoon zichzelf,vooral als zij niet de buurt is. Alleen vind ik het zelf best zielig voor hem, je ziet dat hij soms een beetje van slag is. Wij betrekken hem bij de verzorging van onze dochter, maar hij is ook al een paar keer alleen met papa op stap geweest. Wij doen er eigenlijk alles aan om hem niet het gevoel te geven dat hij aan de zijlijn staat. Ik vroeg mij eigenlijk af hoe lang deze wenperiode kan duren. Wat is jullie ervaring ermee met een peuter van rond de 3 jaar? Nog tips om hem snel te laten wennen? Ons meisje is nog geen week oud, dus het is allemaal wel heel pril. Ik ben alleen wel benieuwd wat ik kan verwachten de komende periode.
ervaring met een peuter van 3 heb ik niet, maar ik denk dat je er goed aan doet hem zoveel mogelijk overal bij betrekken, probeer te laten zijn dat zijn zusje hem ook nodig heeft, dan voelt hij zich belangrijk, vraag hem : K,?? zou je mama willen helpen met I een schone luier aan doen ? dan pak jij de luier, mama doet de vieze luier af, Jij haalt ( bij een plasluier) een doekje over de billetje en dan doet mama de schone luier om, als hij niet wil.... dan niet... je moet hem ook niet dwingen, probeer gewoon bij te betrekken, hij MAG helpen, maar hoeft niet. verder kun je denk ik weinig doen, * edit * wat hier geholpen heeft is ook te laten zien dat zijn zusje niet meteen alle tijd wegrooft, ze kan makkelijk in de wandelwagen slapen terwijl wij naar de speeltuin gaan, of gewoon wakker liggen in de wandelwagen en kijken naar het speeltje boven haar, zo weet zoonlief : mama doet nog steeds dingen met mij, terwijl zusje er ook is.... dat is goeie boel ! in het begin kun je nog veel dingen doen met een baby erbij, ze slapen overal nog doorheen,
Hoi Kiwi Onze zoon was net 2 toen onze jongste werd geboren. Hij wist dat er een broertje aan kwam, maar natuurlijk niet wat dat zou betekenen. De eerste week was het zwaarst, vooral als hij naar bed moest maakte hij het me heel erg moeilijk. Krijsen, schreeuwen, zijn bed slopen...alles om aandacht te krijgen. Wat wij hebben gedaan is vooral niks te veranderen aan zijn eigen ritme. Hij ging tijdens mijn zwangerschap bijvoorbeeld vaak met papa boodschappen doen, dat is zo gebleven. Als de baby huilde terwijl ik met hem bezig was, liet ik de baby even huilen. Zo wist hij dat ook hij recht heeft op mijn aandacht. Verder heb ik hem alleen bij de verzorging betrokken als hij aangaf dat te willen. Hij is dol op zijn broertje en heeft hem volledig geaccepteerd.
Mijn zoontje en dochter schelen ook bijna 3 jaar. De komst van zijn zusje heeft veel indruk op hem gemaakt. Dit merkte vooral aan het feit dat hij na de dag uitgeput was. Eigenlijk had hij in die periode weer een middagslaapje nodig. 's avonds wilde hij niet meer onder de douche en was het huilen. Hij huilde in die periode meer dan dat we gewend waren. Hij huilde daarvoor nl bijna niet. Ook was hij altijd al een mama's kind, maar dat werd versterkt. Papa mocht niet zijn boterham smeren, geen drinken pakken etc. Ik probeerde hem ook te betrekken bij de verzorging. Ging ook tijdens het slapen van zijn zusje samen met hem buiten spelen. Al wilde hij meestal dat zijn zusje ook mee ging. Ik legde hem in bed. En wanneer hij 'savonds zo dwars was en een huilbui had vertelde ik hem dat ik hem begreep, dat het allemaal wennen was en dat hij een hele lieve grote broer is. Soms huilde ik mee... Hormonen! Ik nam hem lekker bij me en liet hem even lekker uithuilen. Na een week of 6 werd hij langzaam weer het mannetje die ik gewend was en nu gaat het super. Gister stapte hij wel even "zachtjes' op zijn zusje haar hand. Deed je dat expres of per ongeluk?? Expres zei hij dus. Hij reageerde zich de eerste weken regelmatig af op onze hond trouwens. Wat ik nog steeds lastig vind is het feit niet steeds te hoeven zeggen; zachtjes bij je zus, voorzichtig, niet te hard. Ze kunnen zo wild zijn. Dat wil ik dan niet teveel zeggen, anders lijt het alof hij niks goed doet. Alternatief aanbieden helpt dan. Misschien heb je er wat aan of herken je er wat in. Het is even wennen, maar gaat echt over. Succes.
Bedankt voor jullie tips, dames. Ik heb er zeker wat aan. Alleen al om te lezen dat het er ook gewoon bij hoort en dat het echt wel goed komt binnenkort. Chantal: zo herkenbaar wat jij schrijft. Mijn mannetje dat altijd zo rustig en onverstoorbaar had vandaag ineens een flinke driftbui toen hij uit de tuin moest naar binnen om te eten. Zo niet zichzelf. Dan heb ik ook echt zin om met hem mee te huilen, moet ik me ook echt bedwingen (inderdaad hormonen!). En idd wat je zegt: steeds te moeten zeggen dat hij zachtjes moet doen, vind ik ook niet leuk. Inderdaad alsof hij ineens niets goed kan doen. Nou ja, ik wist dat dit aankwam en het komt wel weer goed. Bedankt voor jullie reacties tot zover.
Hier ook 3 jaar tussen beide mannetjes. Onze oudste is helemaal geen moeilijk kind en zolang we hem overal bij betrekken en uitleggen gaat het altijd goed. Toch was de komst van zijn broertje een grote verandering. Hij was onwijs boos naar ons toe! Vond dat zo moeilijk. De eerste 2 weken ben ik ook bijna niet uit bed geweest omdat ik dat niet kon. De eerste keer dat ik er uit kwam na een week zei hij ook mama ga eens weg! jij moet naar bed. papa moet bij mij! Hij was zo boos het brak echt mijn hart. Wel is hij heel lief naar zijn broertje vanaf het begin. Ja tuurlijk soms te hard een handje pakken als hij een kusje wil geven. Of soms te onverwachts een knuffel geven. Of te hard een aai over z'n hoofdje maar ja. Hij snapt ook niet dat het veel zachter moet natuurlijk en het blijft moeilijk. De boosheid ging na een week of 3 over. Toen ik weer wat op krachten kwam en mijn aandacht ook weer kon geven. We hebben hem een grote stoere broer kamer gegeven ook toen en hij voelde zich helemaal groot. Zo lief om te zien. Probeer het niet te veel goed te willen doen. Het komt echt vanzelf allemaal goed. Het is een hele grote stap een 2e kleintje vind ik. Nog meer als het eerste kindje.
Mijn kindjes schelen 2 jaar, dus iets minder dan die van TS. Het echte wennen heeft zeker een aantal maanden geduurd. Daarna pas kreeg ik het idee dat het voor m'n oudste vanzelfsprekend is dat zusje hier ook is. Natuurlijk zit er af en toe wat jaloezie tussen hen (ze willen allebei doen wat de ander doet, op schoot bij mama als de ander op schoot zit, dat soort dingen) maar hij heeft haar echt wel geaccepteerd. Er zaten wel wat moeilijke periodes bij. Toen zusje ging kruipen, staan en lopen werd ze enerzijds leuker voor broer, maar anderzijds veel lastiger omdat ze nu ook bij zijn speelgoed kon. Geef hem de ruimte om z'n gevoel te tonen, ook als dat boosheid of iets dergelijks is. Het is niet alleen maar leuk, zo'n baby erbij. Toon er begrip voor. En maak idd af en toe tijd om iets alleen met hem te doen, niet alleen papa, maar jij ook. Is moeilijk, je moet nog herstellen en je hebt een pasgeborene. Je zult je vast ook nog wel eens schuldig voelen naar haar toe, omdat je haar minder volledige aandacht kunt geven dan je bij haar broer deed toen hij zo klein was. Dat is het lot van het niet-oudste kind... Die heeft van kleins af aan de aandacht altijd moeten delen, niks aan te doen. Geniet er van, ze zullen nog vaak genoeg ongelooflijk lieve dingen met elkaar gaan doen.
Hier zit er 2,5 jaar tussen de dames en ik vond de eerste 3 weken verschrikkelijk zwaar!!! Heb ontzettend zitten janken bij de wijkverpleegkundige, omdat mijn altijd lieve peuterdochter was verandert in een dwars, pieperig kind wat ik niet herkende als de "mijne". Klinkt heel zwaar, maar zo voelde ik het echt, heb tranen met tuiten gehuild! Uiteindelijk was het na 3 weken voorbij!!! Ze hoefde haar zusje niet meer steeds vast te houden en ging gewoon lief spelen terwijl ik even boven was bij haar zusje. Ze mag elke dag haar zusje even op schoot hebben (duurt maximaal 10 minuten, dan wil ze weer spelen), ze mag altijd helpen bij pamper verschonen (wil ze niet eens meer) en als ze thuis/beneden is, mag ze altijd helpen met in bad doen (en daarna haar eigen pop). Ze is nu vooral heel trots en als iemand haar zusje even vast heeft, of in de kinderwagen kijkt, zegt ze: Emma is MIJN zusje!!! Dus ik vond het heel zwaar, maar uiteindelijk....komt het allemaal goed
Ha Kiwi, Ik denk dat je dat het perfect doet hoor: K. overal bij betrekken wanneer hij dat wil. Onze L. is ook een heel gemakkelijk jongetje - en al ietsje ouder dan jullie K - en toch had hij ook vanmorgen zomaar een huilbui. Zo zielig, want het is ook nogal wat voor die kleintjes. Het is volgens mij een kwestie van tijd nemen om met zijn allen eraan te wennen.