Ik voel me zo down en moet het echt even kwijt: Al een maand moeten wij bij mijn zoontje zitten voor het slapen gaan, daarvoor viel hij altijd goed in slaap binnen 10 min. Dit naast zijn bedje zitten duurt gemiddeld een uur. Hij gaat hij soms ook jengelen als we naast zijn bed zitten maar meestal lekker keten een uur lang, het lijkt erop dat hij het 's avonds wel nodig heeft maar overdag eigenlijk niet echt, hij vindt het gewoon gezellig dat we erbij zitten en daardoor duurt het dus veel langer voordat hij slaapt. Nu heb ik voor het eerst vandaag de 10 min methode toegepast en ik had me voorgenomen het dan ook echt door te zetten tot hij slaapt. Helaas duurde dit anderhalf uur!! Anderhalf uur huilde hij echt overstuur, ging ik om de 10 min naar hem toe, was hij meteen stil zodra ik aan zijn bedje stond, aaien over zijn hoofd wat lieve dingen gezegd, nu moet je slapen en mama komt zo weer even kijken en dan ging ik weer weg. Nu hij uiteindelijk huilend met een zielig kreuntje in slaap viel voel ik me zo zo zo rot, heb ik hier nu wel goed aangedaan?!?! Het is zo moeilijk als moeder om te weten wat jouw aanpak is, welke opvoeding goed bij je voelt. De een heeft een hardere aanpak, de ander is softer, mara wat is nu de goede manier. Ik wil mijn kind goed opvoeden, dat het een net lief kind is, maar ik wil hem ook graag verwennen... Herkenbaar?
hoe oud is je zoontje? 2 a 2,5? Voel je aub geen slechte moeder.. het zijn allemaal fases. J. had precies dezelfde fase, dat ik af en toe ging twijfelen aan mezelf of ik iets over het hoofd had gezien bij hem waarom hij zo moest huilen. Die fase is gelukkig voorbij gegaan. knuf
Hoe oud is je kindje? In principe is de 10 minuten methode vooral geschikt voor 's avonds en veel minder voor overdag. De hoeveelheid slaap die een kind nodig heeft verschilt enorm en je kind de kans geven om te slapen, is het belangrijkste wat je kunt doen. Wel moet je je samen fijn voelen bij het avondritueel. Vinden jij en je partner het niet fijn om bij je kindje te moeten blijven tot hij in slaap valt dan moet je dat inderdaad niet doen en proberen te bedenken waarom je zoontje dat wel graag wil. Is hij bang? Is hij nog niet moe etc. Als je alles uitgesloten hebt, dan is de 10 minuten methode en dan moet je ook wel doorzetten. Soms helpt het om in de kamer te blijven maar niet aan het bed. Een harde eis is wel dat het kind in bed ligt en niet keet. Doet hij dat wel, dan zou ik weg gaan. Liggen, proberen te slapen. En dan steeds meer afstand nemen van het bed. veel sterkte... Een goede moeder ben je naar mijn mening wanneer je je kinderen de kans geeft zich te ontwikkelen, veilig te voelen en zelfstandigheid bijbrengt... en ook wanneer je je niet laat ringeloren...
Waarom vooral voor 's avonds cygnet? Hoe dan overdag aanpakken als je een peuter hebt die maar niet wil slapen?
Ik verplicht mijn kinderen niet om te slapen, wel om op hun kamer te blijven (de jongste ook in bed. Zij is 2,5 jaar). Ik laat een(klein) lichtje aan, boekjes in bed, een paar knuffels, speeltjes en laat ze dan met rust. Mijn dochter slaapt in bijna alle gevallen nog wel. Zij gaat dan zingen en praten en na een tijdje is het stil. Zoon stopte rond 2,5 jaar helemaal met slapen (vanaf 2 jaar werd het minder) maar hij moet van mij wel rusten (nog steeds.. hij is bijna 4,5 jaar). Op je kamer, gordijnen (half) dicht, klein lichtje aan en geen herrie maken. Werkt hier prima. Maar moeten slapen.. nee, daar geloof ik niet in.. Wel in een kind de kans geven om te slapen. En waarom vooral 's avonds? Omdat overdag het erg dubieus is of een kind daadwerkelijk moe genoeg is om te slapen, de slaap nodig heeft etc. 's avonds is dat een gegeven al moet je je natuurlijk afvragen of hij moet slapen op het moment dat zijn hoofd het kussen raakt.. zie boven.
2 jaar is idd de leeftijd van de fase dat ze alles ineens eng vinden en niet alleen willen zijn.. Hier is het uiteindelijk na veel heen en weer geloop naar boven over gegaan.. ook idd hem tot rust gemaakt en af en toe een speelgoedje wat hij dan wilde hebben in zn bed gelegd als beloning als hij daarna ging slapen. Vaak was hij daarna rustig gelukkig of hij viel uitgeput in slaap van de 'niet slaap' worsteling. het is vermoeiend.. zowel voor je kleintje als voor jou maar geloof me.. die fase gaat echt over!
Maar stel dat met boekjes hij nog steeds zal gaan huilen, wat zou jij dan doen? Gewoon maar eruit halen dan? Ik kan dit echt niet nog een keer doen vanavond hoor, wat vreselijk, dan ga ik er liever gewoon een uur bij zitten
Nee, ik zou de deur open zetten en hem vertellen dat het de bedoeling is dat hij gaat rusten. Licht aan laten. 's avonds zou ik hem verplichten dat hij in zijn bed blijft en dat je dan best bij hem wil zitten. Doet hij dat goed, dan blijf je.. anders loop je even weg en kom je terug als hij weer rustig is en lief wil liggen. De volgende dag ga je aan het voetenend zitten, de dag daarna een 1/2 metertje van het bed af. Je praat niet met hem, niet keten, stelt hem alleen gerust dat je er nog bent. Belangrijk is dat je partner precies hetzelfde doet. Zo werk je langzaam naar de deur toe. Je kunt ook kijken hoe het ontwikkeld en hopen dat het geen vast patroon wordt... ik persoonlijk zou zo'n gok niet nemen want je bent verder van huis... zeker met een tweede op komst.
Ik vind het moeilijk hoor, mijn gevoel zegt gewoon erbij blijven zitten, maar mijn verstand zegt nee even doorzetten nu zodat we weer in het oude patroon zitten. Het is ook niet zo dat we geen ritueel hebben, ik lees ook 'smiddags nu een verhaaltje voor. S avonds gaat hij in bad, krijgt een warme fles melk, tandjes poetsen en een verhaaltje. Overdag na de lunch breng ik hem naar bed, lees een verhaaltje terwijl hij in bed ligt en nou ja de laatste tijd doe ik dan vervolgens het lichtje uit, blijf doodstil als een spook naast hem zitten en geef hem verder geen aadacht, meestal gaat dit goed. Ik heb wel gemerkt dat als ik bezoek heb of als mijn man thuis is dat het dus allemaal moeilijker gaat, dan wil hij beneden zijn. Nu riep hij ook telkens zijn vader tijdens het huilen (omdat hij vanuit huis werkt vandaag..)
alleen het minpunt vind ik als ik naast hem zit dat hij dus zo gaat keten, uiteindelijk na een uur valt hij wel in slaap, maar het schema is wel helemaal ontregeld want soms wordt hij dan pas weer om 17u wakker...
Nee maar daarom doe ik dus juist ook niet gezellig...zodat hij niet denkt dat we allemaal leuke dingen gaan doen. Het is wel grappig want als ik bijvoorbeeld mijn neus eventjes ophaal roept hij lachend; mama, zo van; wat een leuk grapje, en dan gaat hij het nadoen. hij zoek datn echt contact om te keten maar ik blijf stil voor me uitstaren. Kijk als het maar 10 min zou duren ongeveer dan zou ik het echt niet erg vinden, maar aangezien het dus minimaal zo'n 45 min duurt voordat hij dan gestopt is met keten en gaat slapen...tja zo gaat hij nu elke avond uiteindelijk pas rond 21u slapen, en soms zelfs later...
Als hij niet stil en rustig is, zou ik weg gaan.. dan maar brullen... volgens mij neemt hij dan een loopje met je
Tja, het is heel persoonlijk. Mijn dochter deed dit als baby. Uuuuuren heb ik naast haar op de kamer gezeten, alles geprobeerd, want laten huilen vond ik ook vreselijk. Tenminste, een paar minuutjes, ok, maar uren is echt verschrikkelijk. Overigens sliep zij echt nooit na 10 minuten, 's avonds was ik minstens 2,5 uur bezig. En dan 's nachts vaak ook nog. Ik voedde haar altijd maar, want dat was het enige/'makkelijkste' waardoor ze ophield met huilen. Toen ze wat ouder was, ging ze ook lopen spelen als ik er naast zat (desnoods tot 0u) en uiteindelijk huilen van oververmoeidheid. Na 11 maanden was ik er gewoon helemaal klaar mee. Alles wat ik deed om dr te laten slapen, werd alleen maar van kwaad tot erger, want ze raakte er enorm aan gewend. Dus toen hebben we dr slaaptraining gegeven. 2,5 uur heeft ze gekrijst.. (met af en toe kort troosten) Dat werkte heel goed. Nog geen doornroosje, maar heel wat beter dan voorheen. Stoppen met BV, met 15mnd, was trouwens ook een goede zet. Voor iedereen ligt die grens denk ik anders. Wanneer doe je dat, wanneer kun je dat. Sommigen doen het na een week slecht slapen, anderen nooit. Ooit gaat het over. Dat is zo. Maar persoonlijk vond ik de situatie, zoals die bij ons was, voor niemand meer goed. Vanaf 1,5 jaar begon t gezeur om t middagslaapje ook al. Tja, kon me niet voorstellen dat ze dat slaapje niet meer nodig had. Soms sliep ze dan weer een periode toch 3 uur. Dus geregeld weer doorgezet, wat overigens vaak niet werkte.. Met 2 jaar was ik er klaar mee, middagslaapje afgeschaft en sindsdien slaapt ze als een roosje. Geen gehuil meer 's avonds, 's nachts en 's ochtends ging ze ook nog eens uitslapen tot 730-8u, wat voorheen 5-630u was.. Sindsdien hebben we eigenlijk nooit meer grote slaapproblemen, totaal ander kind wat slapen betreft. Ze reageert ook erg goed op beloningssystemen.
als je 1 uur moest blijven zitten bouw je dat af door je stoel steeds verder te zetten. op een gegeven moment ben je uit zijn kamer.elke keer iets je verder zitten van zijn bed.
Hier een peuter die al een jaar lang geen middagslaapje meer doet. Soms sliep ze wel, maar dan zaten wij 's avonds met een wakker kind. Dan heb ik liever overdag een wakker kind en 's avonds lekker vroeg op bed. Waarom laat je dat middagslaapje niet zitten en leg je hem 's avonds lekker vroeg op bed.
zoiets overweeg ik ook inderdaad, nu gewoon nog proberen een middagslaapje te laten doen en zodra de baby er is gewoon aanzien of het nog gaat lukken of niet...en als het dan niet lukt gewoon heel vroeg naar bed. Hoe vroeg gaan ze bij jou op de leeftijd van 2-3 jaar dan naar bed zonder middagslaapje?
Ja inderdaad dit overweeg ik ook, ik moet maar even een plan gaan maken maar dit vind ik ook serieus een goed idee, werkt het ook?
Hier ook periodes dat onze zoon moeilijk inslaapt. Middagdut is er al een paar weken vanaf. Onze zoon is bang in het donker en als zn deur dicht zit (zomaar ineens van de een op andere dag toen hij 2 en een beetje was) Hier thuis ging het redelijk,maar bij opa en oma was het een drama als hij daar naar bed moest. Schoonmoeder moest er bij blijven liggen,aleen duurde dat soms 2-3uur lang! En toen ineens begon dat ook thuis. Nou vind io het helemaal niet erg om er bij te blijven tot hij slaapt maar zo lamg ernaast gaan liggen ... En op een gegeven moment ging hij ook grapjes uithalen: speen uit bed gooien,knuffels uit bed gooien enz enz. Toen was ik er klaar mee. Toen ben ik steeds langer weg gegaan uit zn kamer: Als ik onze zoon naar bed bracht deed ik vaste ritueel. Ik was hem op de commode,poets zn tanden en kleed hem om. Leg hem in bed en zeg gedag. Dan komt het: ik zeg tegen hem "mama gaat even de wasspulletjes opruimen en komt dan weer terug". Zodra ik wegliep begon hij te huilen. Ik ging naar de badkamer en ruimde op (duurde 1minuutje) . Dan ging ik weer terug naar hem en stopte hem weer in en zei weer "mama gaat nu even het raam op mama's kamer dicht doen en de gordijnen en kom weer even kijken". Dan deed ik dat maar bleef wat langer weg. Nouja op een gegeven moment kon ik dan naar beneden lopen en daar wat dingen opriumen en dan ging ik weer naar boven. Heeft wat voeten in de aarde gehad maar echt laten krijsen tot hij opgaf (cb adviseerde dat) kan ik niet over mn hart verkrijgen! Ook nu niet. Als hij nu moeite heeft met inslapen ga ik steeds even terug om hem goed te leggen en gedag te zeggen. Maar ik ga dus wel steeds even bij hem weg. X