Dat zal wel per kind verschillen. Want mijn zoontje weet echt wel dat er niet op de bank gesprongen mag worden. Als hij dat wel doet, dan is dat niet omdat hij "behoefte heeft om te springen" , maar hij doet dat om een reactie bij mij uit te lokken. Natuulijk begin ik met uitleggen waar hij wél mag springen. Maar dat interesseert hem niet. Hij springt op de bank juist omdat het niet mag.
Dat met die ballon vond ik een goed idee. Dat heeft hier maar liefst 1 dag gewerkt. Want het gaat er bij mijn zoontje niet om dat hij zijn energie kwijt kan, want dat kan hij. Hij gooit met spullen om de simpele reden dat het niet mag. Gister middag bijvoorbeeld, zaten we samen lekker te spelen. Ik bereid hem voor dat het bijna tijd is om zijn zus van school te halen. 5 minuten later wil ik zijn sandalen aan doen. "Zelluf doen" was het. Prima. Hij deed ook netjes zijn sandalen aan. Ik zeg kom we gaan je zus ophalen. "Dino mee". Hij neemt zijn Dino speeltje mee. Het gaat allemaal goed, hij loopt mee naar de voordeur. Opeens draait hij zich om, loopt terug naar de woonkamer en maait alles van de salontafel af. Het plantje mist hij, dus die pakt hij nog even om en gooit het op de grond, kapot. Nou werkelijk, moet ik dan zeggen "goh ik zie dat je veel energie hebt, ga maar lekker op de grond springen terwijl je een ballon in de lucht gooit"
Ik denk dat je het te negatief ziet door je vermoeidheid en alles. Een 2 jarige kan zulke dingen nog niet in perspectief zien. Hij springt echt niet omdat hij weet dat het niet mag maar omdat de kriebels in zijn lijf hem vertellen even te springen. En dat gaat nou eenmaal het lekkerste op de bank. En oh ja... dat mag niet... helemaal vergeten!
Ik ben het zeker eens dat ik het niet allemaal in perspectief zie door de vermoeidheid. Maar hij weet wél dat het niet mag. Als ik aan het koken ben en hij roept "maaammaaaa ikke lekker op de bank springen" Het zal wel deels bij de leeftijd horen, en deels komen omdat hij merkt dat ik vermoed ben.
Omdat ik geen zin zou hebben in 3 gillende kinderen (wel van plezier maar toch) die een half uur rond gooien met ballonnen.... Daarom
En heb je ook bedacht dat andere kinderen daar misschien wel gewoon schijt aan hebben en lekker doen waar ze zin in hebben en het dus echt niet werkt om nog even aardig te vragen of ze wel of niet op de bank mogen springen...?
Precies. Mijn zoontje heeft er echt schijt aan. Mijn dochter niet. Zij is echt van de regeltjes en wil alles goed doen. Het is voor een groot deel karakter. Als je meerdere kinderen hebt zie je dat juist niet 1 aanpak bij elk kind werkt.
0 pl ll Misschien krijgen die kinderen geen wederzijds respect aangeleerd? Grenzen verkennen is normaal gedrag. Dat doen die van mij ook. Maar omdat ze binnen die grenzen genoeg bewegingsvrijheid hebben is dat v
Wow nee. Daar zou ik echt wel even boos om worden. Maar nog steeds zou ik je aanraden om te gaan kijken wat er achter dat gedrag zit. Het klinkt als een roep om aandacht. Begrijpelijk. Er komt een baby aan (spannend) Mama is kei-moe (begrijpelijk, maar heeft zoontje niks aan). Wellicht speelt er onzekerheid mee? Kan van alles zijn. Op het moment zelf kun je daar niks mee. Dan ben je terecht boos op hem, en mag hij dat ook weten. Maar zijn er andere momenten waarop je (extra) positieve aandacht kunt geven? Misschien is de truc juist om ruimte of tijd voor jezelf te creëren. Dan heb je meer rust om iets leuks met hem te doen, zodat hij niet met spullen hoeft te gooien om aandacht te krijgen.
Klopt helemaal. Ieder kind is uniek. Des te meer reden om juist heel goed naar je kind te kijken om te zien wat voor hem werkt.
Dat denk ik ook inderdaad. Ik merk ook dat ik nu sneller mijn geduld verlies, wat ook absoluut niet helpt. Het lijkt wel alsof hij mij ook niet serieus meer neemt als ik boos word.
Klinkt wel bekend hoor. Zo'n periode hebben wij ook gehad. De truc hier was juist voor onszelf wat meer rust te nemen. En nu aanahet einde van het schooljaars loopt alles weer in de soep. Maar de vakantie gaat beginnen en dan kunnen we weer tot rust komen. En vooral het ideaalplaatje van een alles op rolletjes huishouden met alleen maar lieve blije kinderen los te laten. Dat geeft meteen innerlijke rust. Sterkte
Mijn zoontje was met die leeftijd ook wel een beetje zo. Leuk hoor de tips van praten en uitleggen enz... Maar ik kon praten als brugman maar denk maar niet dat meneer er iets op deed. En op de gang zetten oid werkte ook gewoon niet hoor,die kwam na 2 seconden krijsend terug en dat x1000... Bij mij werkte meer dat ik hem gewoon ging negeren,mama vindt het niet leuk wat je doet dus ga ik wel even weg.. Nu is het wel lastiger als hij dingen kapot gooit of iets naar je tv smijt.
Allereerst is het misschien goed om een verschil wat er vaak is tussen jongens en meisjes te begrijpen. Jongens leren vaak meer door te onderzoeken en uit te proberen wat ergens mee gebeurt. Als je een groep jongens en een groep meisjes een stuk klei geeft gaan de meisjes vaak iets maken en de jongens ermee spelen, gooien, onderzoeken wat het materiaal doet. Kan me ook voorstellen dat je zoontje dus graag ergens mee gooit. Je kunt hem een alternatief aanbieden. Met mijn oppaskindje ging ik toen hij zo'n fase had blokkentorens bouwen en die omgooien. Dan leert hij wanneer hij mag gooien en wanneer niet. Verder kan het ook zijn dat hij aandacht wil, of dat er iets anders achter zijn gedrag zit en in plaats van straffen kan het dan juist werken om hem even aandacht te geven en hem vervolgens ook te leren hoe hij op een andere manier aandacht kan vragen. Ik ben altijd meer voor rustig uitleggen en contact maken dan voor straffen.
Hoe lang duurde het voordat dit werkte? Ik probeer het met mijn kind maar hij maakt er een spel van, lacht me uit en komt elke 5 seconden terug. Moet ik doorpakken of past dit niet bij mijn kind vraag ik mij af.
Ik ben er vroeg mee begonnen dus werkte het erg snel. Hoe oud is je kind? Van wat ik begrijp van de methode is dat je door moet gaan en telkens de tijd opnieuw zetten. Je moet niks zeggen. Niet laten merken dat je geïrriteerd wordt oid. Als hij oud genoeg is zou je ook kunnen zeggen dat de tijd telkens weer opnieuw wordt gezet.
Interessant topic dit! Eerst en vooral, ik hoop dat het ondertussen al wat beter gaat bij jullie @Jackie87 ! Ik kan le je frustratie en onmacht heel goed voorstellen! Jammer wel dat hier door sommige mensen conclusies getrokken worden over andere mensen hun manier van opvoeden, zoals dat je daarme kinderen zonder grenzen opvoedt. Onvoorwaardelijk opvoeden (wat @Fietwordtmama doet) is absoluut niet hetzelfde als grenzenloos opvoeden! Je stelt wel degelijk grenzen, allen verbind je geen onlogische gevolgen of consequenties aan die grenzen. Mensen die onvoorwaardelijk (proberen) opvoeden geloven niet in straffen en belonen, omdat beiden uiteindelijk de relatie tussen ouder en kind kunnen schaden (je moet maar eens Googlen naar Alfie Kohn als het je interesseert). Daarenboven geloven ze dat achter elk ongewenst gedrag een behoefte schuilt, al is die niet altijd meteen duidelijk. De eerste behoefte van een kind is namelijk graag gezien worden, en zich aanpassen aan de groep waarin hij leeft. Een kind doet dus niet iets om jou te treiteren, maar bijvoorbeeld wel om jouw aandacht te krijgen. Bij peuterpubers zie je bijvoorbeeld ook heel vaak de behoefte aan autonomie, er wordt op een dag zoveel voor hun beslist waar ze geen zeggenschap over hebben dat ze zich dan wel laten gelden in situaties waarin ze wel macht hebben. Het is zeker niet altijd makkelijk om op zoek te gaan naar die behoefte, en het is ook niet omdat je de behoefte begrijpt dat je ze meteen kan inwilligen, maar het kan wel een heel waardevolle oefening zijn. Gewoon al het erkennen naar je peuter van zijn gevoel kan jullie een stuk vooruit helpen. Het uitspreken van emoties die hij zelf nog niet kan verwoorden kan voor hem voelen als een opluchting. Wat mij ook enorm helpt in de omgang met m’n peuter, is bij elke grens nadenken of het ook echt nodig is om ze te stellen. Peuters krijgen de hele dag zoveel grenzen, er is zoveel dat niet kan en niet mag en zoveel waar ze niet over kunnn beslissen. Soms kan het waardevol zijn om te kijken of je een bepaalde grens stelt omdat er echt een goede reden is om ze te stellen (gevaar, geen tijd, onherstelbare schade aan meubilair, ...) of omdat je uit automatisme nee zegt. Zo mag mijn peuter springen op de bank, ik heb daar geen problemen mee. Als hij eens valt dan zal hij geleerd hebben dat hij voorzichtiger moet zijn. Hij mag ook op z’n eigen tafeltje klimmen, al blijf ik dan wel in de buurt. Hij mag niet op de eettafel klimmen, want die val vind ik gevaarlijk. Mijn peuter mag ook vrijelijk van tafel en terug aan tafel tijdens het eten, ik ga ervan uit dat hij vanzelf wel bij ons zal blijven zitten als hij oud genoeg wordt om de gezelligheid van een gezamenlijke maaltijd in te zien. Het een blijft wel aan tafel, de tv staat uit tijdens het eten (mijn behoefte) en wij blijven zitten aan tafel tot we klaar zijn (dus tijdens het eten helpen we hem niet met gevallen duplomannetjes oid ). Ik geef maar voorbeelden he! Ieder gezin en iedere mens heeft andere persoonlijke grenzen. Het idee van onvoorwaardelijk opvoeden is gewoon dat je als gezin organisch tot een set van afspraken komt waarbij iedereen zich goed voelt en waarbij rekening gehouden wordt met de behoeften van alle leden van het gezin. En het spreekt vanzelf dat de behoeften van bijvoorbeeld een baby voorrang hebben op die van een volwassene, en dat dit stelselmatig gelijkwaardiger wordt naarmate het kind ouder wordt. Nog even concreet, bijvoorbeeld het wandelprobleem: heb je al gedacht aan zo’n tuigje dat bijvoorbeeld vasthangt aan een rugzakje of aan de pols? Dan heeft hij zijn behoefte aan vrijheid, maar kan hij toch niet te ver weg rennen.