Ik moet even mijn hart luchten en hoop dat jullie tips hebben zodat ik me weer een beetje beter voel.... Ik ben even helemaal klaar met het zwanger zijn.... Ik heb absoluut niet de bedoeling om mensen te kwetsen of tegen de schenen te schoppen en laat ik voorop stellen dat ik erg blij ben met het kindje in mijn buik, en mijn partner ook! Maar volgens mij ben ik er gewoon niet zo voor gemaakt om zwanger te zijn. Om het 'taboe' maar eens op tafel te gooien; ik vind er gewoon niet zo veel aan.... Ik zit niet 24/7 op een roze wolk, voel me eigenlijk 80% van de tijd neerslachtig en erg moe. Heb verschrikkelijke huilbuien, slaap amper 's nachts, heb nergens zin in en wil alleen maar onder de dekens liggen. En dat is zo niets voor mij, zo ben ik helemaal niet! De afgelopen nachten, sinds een week of 2 ongeveer, slaap ik amper. Ik ben een rugslaper, maar het lijkt nu alsof er een grindtegel uit de achtertuin op mijn buik ligt. Draai ik naar mijn zij, dan beginnen de banden pijn te doen. Met een kussentje onder mijn buik kan ik weer niet slapen... ik ben doodop! Ik heb constant het idee alsof ik niet mezelf ben, ik herken mezelf niet in de manier waarop ik op dingen reageer, mis enthousiasme, ben somber, heb geen zin in andere mensen, zou bijna denken dat ik depressieve neigingen heb. Kortom, ik ben er helemaal klaar mee! Dat ik over de 20 weken ben, is een opluchting voor me, ik kan nu gaan aftellen.... Wie herkent dit? En wie heeft tips? Want ik wil er eigenlijk heel graag van genieten, maar het lukt gewoon maar niet....
voel me gelukkig nog niet zo maar begrijp wel wat je bedoeld. hoor wel eens zeggen dat zwanger zijn zo mooi en geweldig is... nou ik voel het soms wel zo maar voel me ook wel erg down en vaag.. kan eigenlijk ook niet uitleggen waarom.. je bent jezelf niet meer. en dat is bij mij denk het ergst. ik wil mn lichaam en gevoel en energie terug... ik was altijd redelijk stoer en nu ben ik een watje eerste klas... van mij mocht het gewoon een maand of 6 duren ipv 9... maar kan nu ook niet wachten om mn kleine meid te ontmoeten.. dus heb het er graag voor over!! zonder twijfel. succes met zwangeren!!!
Ik herken het heel erg. Zelf heb ik niet erg last van depri buien maar het zwanger zijn vind ik gewoon niet boeiend. Slaap ook slecht, moest steeds plassen, en die roze wolk heb ik ook nog niet gezien. Ik weet dat er een baby in mijn buik zit maar ik heb er gewoon nog niks mee. Puur omdat ik hem niet kan zien, niet ermee kan praten en hem niet kan vasthouden. Ik kijk vreselijk uit naar het moment dat ik mijn kindje echt vast kan houden. Maar het zwanger zijn? Dat is iets waar ik doorheen moet om uiteindelijk zon wondertje in mijn armen te houden . Vind het ook echt niet zo geweldig als veel mensen beweren . Omdat ik zo nuchter ben over een zwangerschap probeer ik het wel voor mezelf wat leuker te maken. Zo ga ik bijvoorbeeld op bed liggen om gewoon naar mijn buik te staren. En dan ga ik denken: daar zit gewoon mijn baby in. Die beweegt, die met zijn ogen knippert en die handjes en voetjes heeft. En op die momenten kan ik toch denken: wat bijzonder eigenlijk.... Er is niks mis mee met aftellen, het gaat toch ook uiteindelijk om je kindje en niet om het zwanger zijn. En om het dragelijker te maken moet je jezelf voorhouden: niet iedereen zit op die wolk en dat is oke. Niet iedereen is hetzelfde. Het zegt namelijk niks over hoe je als moeder zal zijn, of dat je het niet leuk vind dat je een baby krijgt of weet ik veel wat. Dus volhouden, aftellen en straks heerlijk genieten van je baby!!!
ik herken mezelf ook in een aantal dingen die je opnoemt het slapen niet weten hoe je moet liggen de welbekende huilbuien.. moet zeggen dat het wel oplucht even flink janken maar als ik hem dan ook even voel dan kan ik ook wel huilen maar dan van blijdschap.. dan denk ik dat is ons kleine mannetje en gvd wat hou ik nu al van hem... nog even volhouden het komt allemaal goed
Hi, Ik herken het ook hoor, ik ben extreem misselijk geweest tijdens mijn zwangerschap en heb vaak gedacht ik wil niet zwanger zijn, ik kan dit niet. Wilde wel graag het kind, maar het zwanger zijn kon me gestolen worden. Nu nog, ik ga echt niet voor een tweede, wil me niet nog een keer zo voelen. Alhoewel ik me jouw gevoel dus goed kan indenken en ik je echt niets aan wil praten, wil ik je wel wijzen op een prepartum depressie. Kan goed zijn dat het dat niet is hoor, maar ik zou deze gevoelens wel bespreken met je vk of even op prepartum depressie zoeken om te kijken of die klachten overeen komen. Maar goed, er zijn dus veel meer mensen die niets hebben met zwanger zijn!
Lief jullie reacties, dank jullie wel! Fijn ook dat er meerderen zijn die hiermee rondlopen, niet fijn dat jullie er mee rondlopen, maar fijn dat ik niet de enige ben. Het idee dat ik 'moet genieten', heb ik al laten varen, elke zwangerschap is immers anders en ik ben blijkbaar niet het type dat helemaal in jubelstemming is.... Daar kan ik ook wel mee leven, ook al komt me dat afentoe op commentaar van anderen te staan. Wat ik het meest vervelend vind is dat ik mezelf niet meer ben. Ik kan wel eens somber zijn, maar nu ben ik dat driekwart van de tijd. Ik kan wel eens moe of lusteloos zijn, maar nu ben ik dat driekwart van de tijd. Ik ben geen type met honderden kennissen en vrienden, maar het liefst sluit ik me nu op.... Ik heb overigens gelukkig nog niet eens last gehad van extreme klachten, dus daar kan mijn weerstand niet van komen. Heb ook wel via de vk ijzertabletten gekregen tegen de vermoeidheid, mijn hb was veel te laag. ik slik ze nu een maand, maar in mijn gevoel zit nog weinig verandering....
iK vond het zwanger zijn ook niks aan. Ik voelde me dik, lelijk, en had voor mijn idee teveel last van zwangerschapskwaaltjes. Máár, die roze wolk is goedgekomen. De bevalling was de mooiste dag van mijn leven(en het was echt geen makkelijke bevalling ofzo) en ik word elke dag gelukkig van mijn kleine man. Zo gelukkig dat ik een 2e zwangerschap prima zie zitten Dus om je een hart onder de riem te steken; je doet het ergens voor! Dat weet je natuurlijk wel, maar je gevoel zegt weleens anders. Echt, het is genieten
nou ik vind er ook niets aan, de vorige keer ook niet. Ik weet van mijn meisje hoe bijzonder het is als je je kindje eindelijk in je armen hebt maar dat zwanger zijn... nou heb ik ook nog wel makkelijke zwangerschappen op de last van mijn bekken na daardoor word ik steeds wakker s nacht van de pijn. maar ook die aandacht, belangstelling is lief maar heb geen ziekte ofzo en wil graag gewoon behandeld worden. ja tips, zorgen dat je een beetje bezig blijft en toch probeert een beetje de deur uit te blijven gaan anders zit je alleen maar zwanger te wezen en af te tellen. Door mijn dochter heb ik het nu drukker en daardoor gaat t voor mijn gevoel sneller
poppedopje: het kan zijn dat jou lichaam de ijzer tabletten, die zo lichaamsvreemd zijn als een hand spijkers.. niet goed opneemt. Vraag eens bij een drogist of ze 2 of 3 proefflesjes floradix hebben voor je en kijk of dat meer verschil maakt. als je zo somber ben zou ik het zeker even overleggen met de vk.
Hoi, zoals ook door anderen gezegd: zorg er inderdaad voor dat je ijzer en andere belangrijke voedingsstoffen op peil zijn. Zwanger zijn is ook nooit mijn hobby geweest. Maar ik vind het altijd wel helpen als je ervoor zorgt dat je er goed uit blijft zien en ook dingen doet die niets met je zw te maken hebben. Bijvoorbeeld stralen in je werk. Beide geven je het gevoel dat je meer bent dan je zwangerschap en zo zal de omgeving ook reageren. Dat pept op. Sterkte!
Ik heb die ijzertabletten in combinatie met Floradix tabletten, dus ik slik ze allebei. Ik heb donderdag een afspraak met de vk. Heb alleen een verschrikkelijke huilbui momenteel en weet niet of ik misschien toch nu al moet bellen.... Voel me zo rot en eenzaam, mannetje is op het werk, verder iedereen aan het werk, ikzelf was vanochtend echt niet in staat om te gaan...
Dank je, goede tip! Zal wel door mijn emotionele bui komen, maar m'n gezicht ziet er ook niet uit en op het werk is het eigenlijk veel te druk. Maar aangezien ik ook nog bezig ben met een promotie, 'kan' ik niet anders dan meegaan in die werkdruk en werk ik me drie slagen in de rondte om bij te blijven. Met het gevolg dat ik doodop thuis kom en alleen nog maar op de bank wil en kan hangen. Sorry hoor, weet dat je het goed bedoelt!
Kan het me wel voorstellen, je moet een hoop offers opbrengen en soms kan dat ff teveel worden voor iemand. Voor wat betreft het slapen, ik gebruik een voedingskussen om op mijn zij te kunnen slapen en het helpt wel hoor (ben zelf een rugslaper) misschien kan je hier iets mee?
het sombere herken ik niet. Ik zou het wel bespreken met je VK. Kijken wat hun kunnen doen, en anders even je HA opbellen. Zwanger zijn zal ook niet mijn hobby worden. De eerste 12 weken kots misselijk, hield weinig binnen, en met 16 weken last van mijn bekken, en met 20 weken volledig thuis. Kon geen kant op, en wat echt aan huis gekluisterd. De dagen kropen voorbij....... Ik heb mijn zwangerschap nog geen seconde gemist. Vind het heerlijk om mijn lichaam weer terug te hebben, en dat ik me weer kan bewegen. De pijn in mijn bekken word ook met de dag minder. Het enige wat ik leuk vond aan mijn zwangerschap was dat ik mijn dochter voelden bewegen, maar heb echt niet 9 maanden op een roze wolk geleefd. Dat doe ik nu volop!! We willen heel graag een tweede, maar zie nu al vreselijk tegen de zwangerschap op. Waarschijnlijk kom ik dan weer met mijn bekken te zitten, maar heb er dan ook nog een dreumes bij kruipen/lopen. Doe mij maar meteen de bevalling, dan ben ik er klaar mee. Slapen heb ik gelukkig altijd goed gedaan. Wel vaak wakker worden omdat ik me van de pijn niet kon omdraaien, maar als ik omgedraaid was sliep ik ook weer meteen.
Toch typisch he dat dat zo kan wissellen... ik vind het geweldig. Ik ben idd ook niet mezelf maar ach die paar maanden. Dat komt wel weer terug. Ik heb ook genoeg kleine dingetjes als buikpijn, mn schaambeen sinds vorige week, lig snachts uren wakker (heb ik anders echt noooooooit alleen als ik zwanger ben) maar juist omdat ik weet dat er ook weer een eind aan komt kan ik er ook wel van genieten hoor. Dat heb ik een beetje met alles... ook met nachtvoedingen ed. omdat ik weet dat er een eind aan komt vind ik het niet erg. Zou het eens met je vk erover hebben misschien heeft zij nog tips voor je
Ik heb aan het begin van mijn laatste zwangerschap een prenatale depressie gehad,voelde mij ook verschrikkelijk en alles rond om de zwangerschap kon mij gestolen worden. Moet eerlijk toe geven dat ik zwanger zijn helemaal niet leuk vind en echt vreselijk humeurig was. Je bent over de helft dus je kan langzaam gaan aftellen,ik hoop voor je dat de tijd een beetje opschiet en je een mooi kindje in je armen mag sluiten
Goh, ik vind het echt zo fijn om te lezen dat er best een hoop meiden dezelfde gevoelens hebben.... En stom eigenlijk, overal hoor en lees je maar dat je zo hieperdepiep in de gloria moet zijn, de hele dag door, dag in dag uit... Voel me dan echt een buitenbeentje, maar dat hoeft dus blijkbaar niet. Heb net de vk gebeld; kreeg het antwoordapparaat, maar wel even ingesproken. Ben benieuwd of ze wat tips heeft.
Uitbundig hieperdepiep in de gloria ben ik ook niet hoor en ik vind zwanger zijn wel echt tof! Juist de momenten bijv. in een wachtkamer of alleen in de auto en dan geschop voelen vind ik zo bijzonder. Nu is dit kindje nog echt van mij... straks moet ik het met de hele wereld delen. Al heeft dat ook zeker zn leuke kanten hoor. Hopelijk gaat het met verloop van tijd beter.. sterkte!
ik herken het helemaal... die 9 maanden zwangerschap die mogen ze kadoo krijgen van me.. continue misselijk, alleen maar ziek, fysiek veel pijn etc.. en toch ben ik nu voor nr 4 gegaan.. en ben alweer maanden aan het aftellen...
Hetzelfde als dat iedereen zegt dat na de bevalling meteen van die oer gevoelens boven kwamen en zich meteen moeder voelden. Heb ik ook niet gehad. Dit kwam bij mij pas na een week. Was zo overdonderd door alles. Ik wist uiteraard dat het mijn dochter was, maar begon dit pas na een week ook zo te voelen. Goed zo!