Heerlijk trouwens, dat we hier een keus kunnen maken, 1 of meer kinderen. In China bv, mogen ze d'r maar eentje!
Wij wachtten ook tot Dewi +- 2 jaar is en dan zien we wel verder. Mijn man is eigenlijk diegene die twijfelt (finacieel), ik zou er zo weer voor gaan (puur een gevoel en niet omdat het zielig is voor Dewi).
Ik heb altijd gezegd ik voel vanzelf wanneer mijn gezin compleet is en voor mij is het gezin nu nog niet kompleet. Maar misschien voelt het voor jou nu wel als kompleet. Annemarie
Ik weet eigenlijk niet of ik er nog wel eentje bij zou willen... Mijn vriend daarin tegen wil het dolgraag. Ik vind het wel leuk zo, ikzelf ben ook enigskind. Maar moet wel even eerlijk zeggen, dat ik toch soms wel een broer of zus had gewild.
ik dacht bij de eerste de eerste 2 jaar ook dat ik geen 2e wilde. Vond ons leventje ook fijn zo. Allebei werken, veel vrijheid en een heel makkelijk kind. We konden echt doen en laten wat we wilden. Maar na twee jaar begon het toch echt te kriebelen. Ik heb nooit enigskinderen zielig gevonden, heb heel veel vriendinnen die enigskind zijn en die hebben geen broer of zus gemist. Wat je niet hebt kun je ook niet missen zeiden ze vaak tegen mij. Maar nu hebben wij toch een klein meisje erbij en haar 'grote' broer die is nu vier die vindt het helemaal geweldig. Helpt met alles mee, van in badje doen tot flesje geven echt helemaal geweldig. En hij is super trots en wij als ouders zijn ook helemaal blij met ons kleine meisje.
dit had ik dus ook, die PND, was echt geen pretje, speelde ook mee met de gedachte om het bij eentje te laten, maar heb er bij dit kindje helemaal geen last van. Voel me super super goed. Echt een wereld van verschil.
gewoon je gevoel volgen wij hebben ook afgesproken dat we het er niet mee over hebben tot de kleine 3 jaar is en dan zien we wel weer we willen ook eerst genieten ik vind dat helemaal niet egoisctich hoor je volgt gewoon je gewoon de een wil ze direct op elkaar en de ander wil ze jaren na elkaar nix mis mee toch?
Wij hebben ook altijd gedacht het bij één kindje te zullen laten, maar aan mijn banner kunnen jullie zien dat het toch iets anders is gelopen... Op Jasmijn hebben wij 6 jaar moeten wachten en wij wilden dat hele circus (medische molen en miskraam tussendoor) absoluut niet nogmaals meemaken. Jasmijn gaat naar het kinderdagverblijf en daar heeft ze genoeg andere kindjes om zich heen. Maar ook bij mij begon het toch te kriebelen toen Jasmijn een half jaar oud was. Daar was ik in eerste instantie eigenlijk niet blij mee, ik had zoiets van :'het is toch goed zo?' Dus toen begon het grote twijfelen: de vraag was toen ineens niet meer': 'Willen we een tweede kindje?', maar: 'Durven we het nog eens aan?' Je gaat niet zeggen: 'We proberen het 'gewoon' een jaartje en als het niet lukt stoppen we toch weer...' Gelukkig bleek ik deze keer binnen 4 maanden zwanger te zijn, dus hebben we ons voor niets druk gemaakt. Maar wanneer mensen zeggen dat één kind 'nemen' egoïstisch is, dan ben ik het daar absoluut niet mee eens. Kinderen op de wereld zetten is eigenlijk per definitie egoïstisch, of dat er nu 1, 2, 3 of meer zijn. Je doet het namelijk omdat JIJ dat wil...
Ik wil ook graag even reageren hier. Ik heb 2 kinderen. Aan mijn banner zie je dat er een groot leeftijdsverschil is. Toen mijn dochter geboren is ben ik nog 1 jaar samen geweest met haar vader maar het ging al niet meer goed en we zijn uit elkaar gegaan. Toen ben ik een hele tijd alleen geweest met haar. Ik heb nooit het idee dat zij daar ongelukkig om was of iets dergelijks. Ik heb in die periode een tijd gehad dat een wens voor een 2e kindje wel heel sterk was maar had geen partner wat het toch lastig maakt en uiteindelijk heb ik het voor mezelf geaccepteerd en gedacht: oke, ik heb er vrede mee. Het blijft bij 1 kind. Na heel wat jaartjes leerde ik iemand kennen waar ik inmiddels al jaren gelukkig mee ben en ook inmiddels getrouwd ben. Na een tijdje samen zijn kwam stiekem ook mijn wens een beetje terug voor een 2e kindje. Mijn man wilde dit ook graag en na lang twijfelen (het leeftijdsverschil speelde ook mee met die twijfel) zijn we er toch voor gegaan. Ik was gelukkig erg snel zwanger (dus twijfelen hoefde niet meer). Toen na de 1e echo (8 weken zwanger) bleek dat alles in orde was hebben we het nieuws aan mijn dochter verteld. Ze was zooooo blij! Huilen van ontroering. Echt heel erg lief. Ze was toen 8 jaar. 2 1/2 week voor haar 9e verjaardag werd haar broertje Koen geboren. Wij en Sara zijn erg blij met hem. En hoewel ze hem nu inmiddels ook wel eens vervelend vindt, vind ze hem ook errug lief en houd ze erg veel van 'm. Ook is het erg leuk om die 2 zo samen te zien, ondanks het grote leeftijdsverschil van bijna 9 jaar. Echt broer en zus! Ik ben erg blij dat er toch nog een 2e kindje is gekomen want dit had ik heel wat jaartjes geleden niet meer gedacht en verwacht. Maar dat mensen geen 2e kindje willen om wat voor reden dan ook vind ik echt een persoonlijke keuze en niet egoistisch. Ik wilde graag dit stukje even "quoten" Ik ben het helemaal eens met Eve. Je moet het doen omdat je het zelf wil en niet voor je kindje omdat het "leuker" zou zijn. Mijn dochter is erg gelukkig met haar broertje maar was dit ook geweest als ze alleen was gebleven. Ook heb ik even getwijfeld voor een 3e kindje omdat het leuk zou zijn voor Koen. Maar stiekem wil ik het zelf helemaal niet. Mij persoonlijk lijkt 3 geen fijn aantal en het is ook erg druk en kortom: het wordt er de laatste jaren allemaal niet goedkoper op en nu kunnen we onze 2 kinderen nog alles bieden. En hoewel Sara en Koen natuurlijk heel verschillende levens hebben met het verschil in leeftijd zijn ze toch echt broer en zus en heel leuk samen! Poeh, beetje lang stuk... wilde t ff kwijt Gr Otje
Weet je wat wel grappig is.. bedenk me net, eigenlijk moeten we dit topic over zeg 1,5 of 2 jaar nog eens naar boven halen en dan nog eens kijken hoeveel mama;s die nu pertinent zeggen, "ik wil er maar eentje (waaronder ik zelf hoor)", er dan toch nog een tweede hebben of willen..hihihi! Maar goed kinderen neem je niet, die krijg je..... PS, ben zelf als enig kind opgegroeid, maar heb wel een halfbroertje van 10 jaar jonger. al hebben we niet veel contact en zijn we niet samen opgegroie,d ik ben toch blij dat ie er is. En, met zo'n leeftijdsverschil, zie ik toch dat zelfs dat nog kan. Dus wie weet, over een jaar op 8, alsnog...?
ik vind dat iedereen het zelf moet uitmaken... Ik denk dat het al moeilijk genoeg kan zijn om met je partner op dezelfde golflengte komen. Egoïsme heeft er in mijn ogen niks met te maken.
Hoi, Ik heb ook altijd gezegd, ik wil 2 of meer kinderen! Maar nu ons meisje er is en wij met zijn 3en aan elkaar gewend zijn voelt het perfect. We hebben 2 honden die de nodige aandacht verdienen! Ik werk 18 uur per week, mijn man fulltime we hebben 2 auto's een koophuis en kunnen leuke dingen doen. Als we eens een avondje uit willen met zijn 2e zijn er mensen die haar met liefde een avondje willen opvangen ( nog maar 1xtje voorgekomen wil het liefst bij haar zijn). Als je meerdere kinderen hebt zit je eerder met een oppas probleem. Onze gastouder heeft op het moment geen plek voor nog meer kindjes. Dus dan zou ik opzoek moeten naar een andere gastouder. En dat is voor het werk dat ik doe erg lastig, ik werk in de gehandicapten zorg, draai slaapdiensten en vind maar eens iemand die s'morgens om half 7 al wil oppassen, mijn vriend moet tenslotte ook werken. Wel lijkt het me net als t.o. leuk voor ons meisje! De komende 4 jaar kiezen we er niet bewust voor. Ik kan nu vollop genieten, hoef de aandacht niet te verdelen. Ik heb mijn eigentijd en mijn vriend ook. Dit is voor ons ook een pre!
Als t aan mij ligt komt er ook geen tweede kindje. Voor mijn gevoel is ons gezinnetje compleet zo met z'n drietjes, maar mijn man twijfeld nog. We zien wel, wie weet over een paar jaar. Ik ben zelf 7 jaar alleen geweest, zonder neefjes of nichtjes en ik heb dit nooit als vervelend ervaren, ik had heel veel andere kinderen om me heen. Mijn broertje is dus 7 1/2 jaar jonger en we hebben een hele goede band, dus dat zegt ook niks Daarnaast heeft mijn man een broer die net 1 1/2 jaar ouder is en die kunnen elkaar van jongs af aan niet zien of luchten. Je moet gewoon doen wat jij denkt dat goed is, er bestaat in dit geval geen beter of slechter! Liefs Danny