Ik lees even mee. Ik zag ons gezin altijd met 2 kinderen, maar de babytijd viel zó tegen dat ik niet weet of we dat nog eens aan kunnen of durven.
Wij hebben er voor gekozen (voor zover dan kan) om 2 snel op elkaar te krijgen. Het is pittig, ja het kost meer geld en het is allemaal meer gedoe en gesjouw en ik denk ook vaak bij mezelf waar ben ik aan begonnen. Maar oh het is allemaal waard! De liefde tussen broer en zus is zo mooi om te zien, als mijn zoon huilt huilt mijn dochter mee en andersom roept mijn zoon gelijk dat zijn zusje huilt. Natuurlijk is hij soms wel gemeen naar haar maar dat is normaal volgens mij. En ook op langere termijn lijkt het me geweldig. Mijn ouders wonen 100km verder en mijn so wonen in Turkije dus gezellig naar oma en daar eten en thee drinken etc mis ik wel. En dat zou ik met mijn kinderen wel heel graag willen. Een 3e zie ik niet zitten dat lijkt me wel echt te moeilijk.
Hier nog veel twijfel. Manlief wil het eigenlijk helemaal niet, maar voor mijn gevoel zijn we nog niet compleet. Betekent overigens niet dat ik nu al een tweede zou willen, misschien over twee jaar ofzo... Voor mezelf ben ik bang voor een herhaling van zetten wegens de PE/HELLP en de herstelperiode hiervan. Daarom zal ik mij eerst laten testen in Maastricht over een tijdje en op basis hiervan gaan we eens rustig verder kijken...
Dochter is nu 1.5 en moet er nog niet aan denken. Het word nu eindelijk wat makkelijker. Als ik iemand zie lopen met een pasgeboren baby denk ik:" ben ik blij dat ik jou nu niet ben! Succes!" ik had een Makkelijke zwangerschap gehad , pittige bevalling (welke bevalling is dat niet?! ) en een helse babytijd (huilbaby, artsen aflopen ed) zeer slechte slaapster die nu nogsteeds niet doorslaapt. Ik zal als de dood zijn dat het bij de tweede net zo pittig zou worden en dat ga ik nu nog niet trekken. Maar ooit...ooit... hopen we tóch een tweede te kunnen verwelkomen. Ooit zullen we er weer klaar voor zijn want diep in m'n hart wil ik het wel en is het bij onze dochter het allemaal zoveel waard
Onze verhalen lijken op elkaar . Ik dacht hetzelfde over moeders met babys toen zl 1,5 was haha. En als ik nu moeders met babys tegenkom denk ik: aaaaah, kijk nou.
de babytijd van mijn oudste was vreselijk. Hij was een huilbaby en ik moest enorm wennen van het kwijtraken van mijn vrijheid.. heb echt spijt gehad een hele tijd We wilden wel een tweede op zich, maar nog niet. Toen ik per ongeluk zwanger raakte was oudste 15 maanden. We hebben de hele zwangerschap met angst en beven de babytijd tegemoet gezien, ik vond het zo spannend!!! En toen kwam zoon 2....en bleek een droombaby. Het ging heel makkelijk en ik vond een dreumes en baby samen een eitje in vergelijking met de babytijd van de oudste. Nu ben ik zoooooo blij dat het zo liep, want ze zijn beste maatjes en entertainen elkaar wat mij ook nog eens ontlast. Mijn oudste was, ondanks zijn beperking gelijk blij met zijn broertje, heeft niet hoeven wennen en heeft op zijn manier ook veel "geholpen". (lees: knuffels bovenop zijn babybroertje gooien als hij huilde om hem te troosten ) wat voor óns ook een rol speelt, is dat wij het fijn vinden dat ze elkaar hebben als wij ooit wegvallen. Ik heb een heel hechte familie en we wonen allemaal bij elkaar, maar toch.. maar dat is echt een persoonlijk iets.
Ook hier enorme twijfel. En dan alleen vanwege mijn gezondheid. Ik heb clusterhoofdpijn waarvoor ik zware medicijnen slik. Daar zou ik sowieso mee moeten stoppen als we voor een 2e zouden gaan. Maar daarna moet ik ze weer gaan slikken. Helaas heb ik er heel veel bijwerkingen van. Heel snel uitgeput, hartkloppingen, obstipatie, doodmoe... Ik vraag me dus af of ik er een leukere moeder op wordt. Hoe graag we 't ook willen, hoe graag ik een broertje of zusje voor ons meisje zou willen... ik denk dat ik nu mijn verstand moet volgen en niet mijn hart.
Wat vreselijk liefkleintje. Ik heb zelf jarenlang ernstige migraine gehad (echt meerdere keren in de week) en ik dacht op dat moment dat het niet erger kon. Tot ik iemand leerde kennen met clusterhoofdpijn. Man wat erg, zij was echt aan het lijden in bepaalde periodes. Heel heftig.
Ik heb mijn verhaal al eens vaker verteld. Onze zoon is geboren begin 2011. In 2012 heb ik, vanuit het niets, ernstige rugklachten gekregen. In ieder geval tot 2015 was een nieuwe zwangerschap echt geen optie met die rug. Daarna ging het langzaamaan beter en heb ik ook sporten weer opgepakt om af te vallen en mijn core/rug te verstevigen. Nu ben ik eindelijk bijna op mijn streefgewicht en gaat het met mijn rug ook stukken beter. Maar nu begin ik te twijfelen. Onze zoon is nu al zo groot, gaat naar school, kan veel zelf en we hebben het superleuk met ons drietjes. Ons neefje is hier heel vaak en is dus ook een soort tweede kind. Ik moet er wel heel veel vrijheid weer voor inleveren. En ook denk ik: het gaat goed met mijn rug..moet ik daar niet gewoon blij mee zijn ipv nu alles waar ik zo hard voor heb gewerkt weer op losse schroeven te zetten? Maar aan de andere kant heb ik net een nichtje gekregen. En dan merk ik: ik wil ook weer een baby. Met andere woorden: ik ben er nog niet uit.
Hmm. Heftig als je door je gezondheid moet twijfelen of je hart volgen wel het beste is. Dat is weer een andere twijfel als die van ons. We zijn er nog niet uit. Maar elke maand voel ik dat ik de vruchtbare dagen in ga en dan is de verleiding wel heel groot om de sprong te wagen.
Wij hebben niet lang getwijfeld.. mijn vriend is enigskind en ik heb 2 oudere zussen 12 en 14 jaar ouder.. dus wij zagen ook een hoop voordelen van twee kindjes en dan het liefst dat ze in hun jeugd samen opgroeien.. ik was snel zwanger en er zit dan ook maar 15 maanden tussen ze. Maar het is echt hartstikke leuk.. Ze zijn dol op elkaar, houden zich heel de dag met elkaar bezig. Geven elkaar een knuffel voor het naar bed gaan en sochtends geven ze elkaar ook als eerste weer een knuffel. Wij maakten ons van te voren ook druk over de aandacht verdelen, de financiën etc.. maar dat valt allemaal reuze mee. Babytijd is even druk en waar ik me druk maakte of de oudste geen aandacht tekort zou komen.. bleek het juist de baby te zijn die eerder aandacht tekort kwam Maar uiteindelijk komt alles goed en heeft het ook zoveel leuke kanten
Wij wilden altijd graag meerdere kindjes. Liefst 4. Maar toen bleek dat onze dochter achter liep in ontwikkeling eerst wachten op een diagnose en nu we die hebben weten we helemaal niet of er wel een 2e komt. Ik wil wel graag maar mijn man weet niet of hij dat wel aan durft want hoewel de kans op herhaling extreem klein is zijn er zo veel aandoeningrn die een kindje kan krijgen em we hebben al een zorgenkind en een 2e weet hij niet of hij dat aan kan. En ik ben liever gelukkig met zn drietjes dan ongelukkig met z'n viertjes dus tot mijn man overtuigd is dat we een volgend kindje een liefdevol thuis kunnen bieden komt hier geen 2e hoe moeilijk ik dit ook vind.
Hier heb ik nog even getwijfeld. Manlief is altijd heel stellig geweest dat hij ons gezin met 1 kindje zag. We hebben een gezonde zoon,had een droom zwangerschap, prettige bevalling op wat flinke beval schade na. En toen bleek zoon lief goed te eten,amper te huilen,snel door te slapen en erg makkelijk te zijn. Alles gaat nu zo easy. Hij is nu ruim 4 en we voelen gewoon geen kriebels voor een 2de. Zwanger worden was hier wel een lot uit de loterij en mede daardoor zijn we überhaupt al blij dat we met 3 zijn. Soms steekt er bij mij nog wel eens een vlaag van twijfel op maar dat is van korte duur. Niets om als basis voor een 2de te gaan. Ik vind dat een 2de net zo gewenst moet zijn als de 1e en dat een kindje nooit als reden van komst mag hebben : is zo leuk een broertje of zusje voor... Volg je gevoel zou ik zeggen!
Hier ook echt geen 2e meer. Ben absoluut geen baby type moeder vind het zo heerlijk nu, kan met mijn kind praten en als we weg willen dan kunnen we zo gaan. Ik kan nu genieten van mijn kind en het moeder zijn. De zwangerschap was zwaar de bevalling een hel en de nasleep brrr vreselijk. Toen mijn dochter een jaar was begon het langzaamaan weer beter te gaan. Nee wij vinden het prima zo. Ons gezin is compleet.
Wij hebben besloten het bij 1 te laten.... Het voelt nog heel raar (mijn verstand weet dat dit het beste is, maar mijn gevoel zegt soms nog wel wat anders!) Maar lichamelijk is een 2e denk ik te zwaar. Ik denk dat ik daar niemand een plezier mee doe!