Geen vrienden/ vriendinnen

Ik heb alleen een paar vriendinnen in NL, daar heb ik af en toe nog Whatsapp contact mee, maar vanaf dat we emigreerden eigenlijk niet meer vriendschappen gesloten. Ik heb er eigenlijk gewoon niet zo'n behoefte aan. Mijn "vriendinnen" hier zijn vooral de nichten van mijn man, waar ik het prima mee kan vinden maar waarmee het contact desondanks oppervlakkig blijft.
Heb wel een vriendin hier (ook geëmigreerd) die ik vooral online spreek en die op een paar uur rijden van me woont. Zij is wel heel erg van de vriendschappen en vindt het dus heel erg dat ze nog geen vriendinnen heeft gemaakt. Eerlijk gezegd vind ik dat lastig om te begrijpen en wanneer ze er weer eens over begint weet ik ook niet zo goed wat ik erop moet reageren.

 

Wat erg zeg! Groot gelijk, mis je niks aan.

 

Hier ook weinig vriendinnen. En heel eerlijk? Ik heb er vaak ook gewoon geen energie voor. Ik ben niet de persoon die wekelijks een volle agenda van verplichtingen wil hebben.
Heb zeker wel een paar vriendinnen waarmee ik wel eens afspreek, vaak ook uitjes met de kinderen erbij, maar niet echt een ladies night ofzo haha. Een enkele keer dat we samen lunchen, maar heb niet echt een vriendin waarmee ik echt alles deel of dagelijks app contact heb.
Soms mis ik dat wel, heb het zeker ook wel geprobeerd in het verleden maar als het telkens vanuit mij moet komen dan ben ik er al snel klaar mee.

 

Vriendin van mij heeft een eetclubje gehad en dat hebben ze jaren volgehouden. Paar daarvan heeft ze nog steeds contact meer. En andere vriendin had laatst via Bumble gezocht naar een vriendin, blijkbaar kun je dat daar aangeven. Beide was dat omdat ze in een andere stad gingen wonen.
Vond het beide enorm goed idee.

 

Herkenbaar! Ik heb er helemaal vrede mee.
Werk 4/5 dagen per week, gezin, huishouden en vind het heerlijk om in het weekend lekker thuis te zijn. Even opladen.

 

Ik heb een aantal vriendinnen van vroeger, die niet in de buurt wonen, maar met wie ik wel regelmatig app contact heb en eens in de zoveel tijd wat afspreek, soms met gezin, soms zonder.
In onze woonplaats 2 goede vriendinnen en dat vind ik eigenlijk naast werk en gezin meeeer dan genoeg. Ik ben juist de ongezelligerd die vriendschappen en contacten het liefst af houdt. Voor je het weet heb je 2x op het schoolplein met iemand staan praten en heb je weer een uitnodiging voor een verjaardag in de app. Ik heb daar na een lange werkdag of in mijn vrije weekend, helemaal geen behoefte aan, om bij Karin, 2 straten verderop te gaan borrelen, omdat ze 40 is geworden. Ik ben heel slecht in 'nee' zeggen... Ook nog eens. Maar stiekem heb ik gewoon genoeg aan de vriendinnen die ik heb, mijn werk én mijn eigen fijne gezin. Zodra mijn agenda zo vol zit, ben ik veel minder gezellig voor mijn eigen gezin... Dus ik ben wellicht één van die mensen, waar moeilijk ingang bij te vinden is, om bevriend mee te raken. Best onaardig, besef ik me... Maar er gaan maar 7 dagen in een week helaas.

 

Mijn situatie is wel een beetje anders, maar misschien heb je er toch iets aan. Wij zijn in 10 jaar tijd 2x verhuisd, steeds heel ver van andere plekken en we "moesten" dus wel nieuwe vrienden maken, omdat we letterlijk niemand kende. De eerste keer vond ik dat best eng en duurde het wel een jaar of 2 voor ik vriendschappen had opgebouwd en toen gingen we na een paar jaar dus weer weg. De tweede keer ben ik veel lomper geweest en wanneer ik een nieuw persoon leerde kennen met wie ik een klik voelde en heb ik gewoon eerlijk uitgelegd dat we er nog niet lang woonden en ik nog weinig mensen kende en of ze het leuk vond om af en toe een keer te lunchen of een kop koffie te drinken. Tot nu toe is dat bijna altijd heel goed gegaan. Ja, het is wel een beetje eng, want je kunt ook "afgewezen" worden, maar als dat gebeurt is dat hoogstwaarschijnlijk omdat iemand al te druk is en genoeg vrienden heeft en heeft het niet per se iets met jou te maken. Bovendien gebeurt het afwijzen vaak met een facesaving smoesje, waardoor het makkelijker te slikken is. En er is hier en daar vast wel eens iemand die je maar een beetje raar vindt of zielig of zo, maar ja... so what. Op onze leeftijd komen we daar ook wel weer overheen, toch . Dus misschien kun je gewoon wat directer zijn?
Het voelt soms wel een beetje als daten light ofzo en dat valt niet mee als je al bijna 20 jaar niet meer hebt gedate , maar het werkt wel!

 

Ik heb twee vriendinnen, die ik een paar keer per jaar zie, we wonen niet mega ver van elkaar vandaan, maar ook niet heel dichtbij. We spreken eigenlijk altijd af met kinderen erbij, leuke dingen samen doen gebeurt zelden of nooit (wel af en toe met kinderen). Qua familie is het minder, de meesten spreek ik zelden of nooit, laat staan dat we samen wat doen.

Ik heb wel kennissen en ook ouders van vriendinnen van de kinderen waar ik een praatje mee maak als ik ze tegen kom. Dat is ook sociaal contact. En eigenlijk vind ik het wel best zo, ik hoef niet wekelijks koffie/thee te drinken met een vriendin of iedere avond te bellen oid. Als ik heb gewerkt, aan wil ik ‘s avonds het liefst gewoon lekker op de bank zitten of een beetje aanrommelen.

Ik denk ook dat het uitmaakt dat we ouder zijn. Vriendschap moet groeien, denk ik. Het gaat niet zoals vroeger op de kleuterschool ‘zullen we vriendinnen worden?’/‘wil jij mijn vriendin zijn?’. Daar gaat tijd overheen. Eerst kletsen, kijken of het ‘matcht’, daarna wellicht eens samen iets doen, kijken of het blijft matchen, enz. Toch anders dan vroeger. En je moet er zelf ook een investering voor doen.

 

Ik heb ook weinig vriendinnen. 2 om precies te zien. De ene ken ik sinds de eerste van de middelbare school. De andere heb ik 4 jaar geleden hier op het forum leren kennen maar zij woont helaas verder weg.

In het verleden wel meer vriendinnen/vrienden gehad maar ben door veel echt gebruikt. Zodra ik mijn grenzen ging aangeven waren hun weg.

Van een kant mis ik het soms wel, van de andere kant heb ik er geen behoefte meer aan. Ben zo vaak gekwetst dat mijn vertrouwen gewoon weg is.

 

Toen we ingress speelden liep t vrij de goede kant op, heel battaljon introverts op straat met een telefoon én samenwerkend. Pokemon Go is ook nog een optie.

Mijn knie begaf t op mn 17e, ik heb tot en met mn 23e amper wat kunnen doen. Terwijl vrienden gingen stappen zat ik thuis, kon amper lopen en verging 3-4 dagen van de pijn als ik t probeerde. Dus van die vriendschappen is weinig meer van over, nouja zeg maar niets.

Via sport wel nieuwe opgedaan maar ik sportte bij amsterdam en woon bij 010. Dus toen een blessure me tot pensionering dwong verwaterde dat ook weer...

Maar EIGEN sport werkt denk ik wel t beste.

Of gewoon massaal bij t zelfde krijspaleis afspreken. Druk zijn we allemaal, dus dat fenomeen is geen onbekende. Alhoewel ik na 2 minuten al ontmaskerd ben door G

 

Herkenbaar, en ja het is ook super lastig.
Vroeger had ik 3 vriendinnen over gehouden na de basisschool en studie. Zelf naar de andere kant vertrokken en sinds de corona zie ik ze helemaal niet meer. Helemaal verwaterd.

Heb nu 1 vriendin, leren kennen bij een activiteit van de bieb toen onze zoon nog klein was.

Heb geprobeerd om via school van zoon contact te leggen. We spraken elkaar elke dag. 1 keer koffie gedronken maar als ik haar uitnodigde ging ze er niet op in.
Ja dan niet, wel lastig want vond dat zoooo spannend. Maar het bleef bij kletsen op het schoolplein. En toen wisselende zoon van school

 

Wat ik vooral lastig vind is dat ik met heel weinig mensen een klik heb. Ik weet niet zo goed waar ik die klik in moet vinden.

 

Ik ben als twintiger verhuist naar een nieuwe stad waar mijn man toen al woonde. Ik raakte vooral bevriend eerst met de vrouwen/vriendinnen van zijn vrienden.
Ook vond ik snel aansluiting bij weer hun vriendinnen. Voordat ik het wist was ik geïnfiltreerd in weer nieuwe groepen

De nieuwe vrienden die ik de laatste jaren heb opgedaan zijn voornamelijk moeders van het schoolplein en buurvrouwen. Kun je niet kijken of je kinderen met leuke kinderen afspreken die op hun beurt weer leuke moeders hebben? Misschien kun je voorstellen een keer samen te gaan sporten oid?

 

De vriendschappen die ik had vanuit m'n jeugd heb ik heel bewust de laatste paar jaren laten verwateren. Op de een of andere manier trek ik vaak de verkeerde mensen aan die mij alleen zien staan als ze iets 'nodig' hebben. Ik ging dan helemaal mee in hun problemen, waardoor ik uiteindelijk net zo veel stress ervaarde als zij Lastig als je hooggevoelig bent

Ik heb een hele hechte band met mijn familie en heb 1 beste vriend. Die komt hier geregeld over de vloer, ik bij hem en we gaan naar musicals en concerten. Dat is voor nu echt prima! Het is zoveel rustiger nu

'Not my circus, not my monkeys'

 

Ik ben 17 jaar geleden 100 km van mijn woonplaats verhuisd waar ik ben geboren en getogen. Ook mijn man kwam niet uit de nieuwe woonplaats. Destijds zijn in de loop der jaren vriendschappen verwaterd
Maar de echte vriendschappen bleven over. Door de afstand zien we elkaar niet heel veel, soms alleen, soms met de kinderen en soms met de mannen erbij. Maar het voelt altijd als thuiskomen m
echter heb ik mij vaak eenzaam gevoelt in mijn nieuwe woonplaats, met collega’s voelde ik het niet zo om een band op te bouwen. toen ik kinderen kreeg en zij naar de basisschool gingen, kwam het pas eigenlijk op gang om mijn sociale netwerk uit te bereiden. Ik ben gaan sporten met een schoolmoeder en koffieafspraakjes zaten er ook tussen. Mijn sportmaatje is echt een vriendin geworden. De koffiedates bleven maar oppervlakkig. Verder hele fijne buren waar we zo nu en dan spontaan mee bbq-en en elkaar uit de brand helpen wanneer het nodig is qua oppas oid.zoals het spreekwoord zegt: beter een goede buur dan een verre vriend

 

Ik heb een groepje vriendinnen die ik van de middelbare school ken, maar we zijn stuk voor stuk verhuisd en wonen nu best een stuk bij elkaar vandaan, niemand woont nog in de stad waar we op school zaten. Twee wonen in het buitenland. Dat is qua afspreken lastig, dus ons contact is vooral via whatsapp. Maar daarbij mis ik soms wel gewoon face-to-face contact. Nu ben ik een groepje gaan zoeken met dezelfde hobby en heb ik daar af en toe contact mee, ik beschouw ze niet als vrienden, maar ik merk dat dat contact al voldoende voor me is naast de contacten met bv die vriendinnen van vroeger en familie. Ik hoef niet meteen een ‘bestie’ als buurvrouw bv, gewoon leuk af en toe met mensen praten over een gemeenschappelijke interesse is al heel erg fijn. Dus misschien is dat een tip? Bv een boekenclub (daar zit ik dus bij ), sportgroepje, dat soort dingen. Ik ben zelf ook echt introvert, het feit dat het contact gekoppeld is aan iets anders (dus bv in mijn geval boeken) maakt het makkelijker om over iets te kletsen.

 

Ik begin dat ook steeds vervelender te vinden. Het gaat niet om het geld maar de gemakzucht van de ander en er is ook echt niemand die vraagt of ze ook wat mee kunnen nemen. Ik merk dat overigens bij familie ook dus ik denk eerder dat wij het probleem zijn dan zij.
Als ik aan het koken ben en er komt iemand binnen vraag ik ook altijd of ze mee eten. Ik denk, als ik naar mijn eigen situatie kijk dat het dus echt aan ons zelf ligt.

 

Ik herken het zelf niet. Ik heb een hele goede vriendin, we zien elkaar minstens eens per week. Of met kinderen of ‘s avonds als de kids op bed liggen.
Verder een vriendengroep met wie we leuke dingen doen en op vakantie gaan.
Ik vind het zelf erg belangrijk dat er wederzijdse interesse naar elkaar is. Iemand die nooit een vraag stelt daar ben ik al snel klaar mee. Met m’n beste vriendin klikt het zo goed omdat we echt veel aan elkaar vragen en dan ook doorvragen. Waardoor je echt de diepte in gaat. En vaak genoeg ook oppervlakkig geklets hoor maar we luisteren echt naar elkaar.
Ik merk dus dat ik niet kan praten met iemand die nooit een vraag stelt. Ben niet iemand die uit mezelf van alles gaat vertellen. Of mensen die meteen over zichzelf beginnen zodra je maar iets zegt ‘oh dat heb ik ook bla bla bla’ en dan elk gesprek over nemen.

Heb je bepaalde hobby’s? Misschien kijken of je op een clubje kunt ofzo?

 

Ik vind de klik vaak in dezelfde humor hebben en dat gesprekken makkelijk lopen.
Vriendschappen ontstaan doordat je elkaar regelmatig ziet, dus ik zou het zoeken bij een eigen hobby of sportclub oid. Of moeders van vriendjes en vriendinnetjes van de kinderen.