Hier ook wel herkenbaar, maar mis het ook niet echt. Soms wel hoor, maar heb ook wel eens dat ik met iemand omga en dan erger ik me kapot na een tijdje. Ligt bij mij hoor, ik heb gewoon geen geduld ook voor dat soort zaken. Vroeger ook vaak van die verplichte verjaardagen etc gehad, vreselijk vinden we dat allebei. Zitten liever gewoon thuis met ons gezin. Ik ben niet perse introvert, maar wel heel gevoelig voor prikkels, man is heel introvert. Wij zijn eigenlijk altijd gewoon heel blij als we weer thuis zijn Zou het idd eens zoeken bij moeders van vriendjes etc.
Herkenbaar. Ik ben voor de liefde 7 jaar geleden naar Zuid Duitsland geëmigreerd, 650km weg van vrienden en familie. Nu ben ik 1,5 jaar uit elkaar met mijn ex maar we hebben samen een dochter en hij ook zorgrecht en wil niet dat ik met haar terug verhuis. Zonder haar naar NL is ook geen optie voor mij dus zit ik hier nu als het ware "vast" tot zij mij niet meer nodig heeft of haar eigen leven/gezin heeft. Want ik ga zeker ooit terug. Mijn beste vrienden zitten dus in NL. Heb hier ook wel vrienden maar niet zoals in NL... Daar kon ik op de bonnefooi langs komen, gewoon altijd gezellig en vrij, welkom. Nu kost het me ook heel veel moeite om contacten te onderhouden omdat ik gewoon niet de klik hier heb met de mensen die ik in NL heb. Dus ik ben ook veel alleen met mijn dochter. Probeer wel regelmatig af te spreken met mensen die ook kinderen hebben maar ik voel me al heel snel een "last" als ik elke week/elke 2 weken een berichtje stuur. Het komt helaas ook meestal van mijn kant Ik word dit jaar 34 en merk ook dat het lastig is. Op stap gaan lukt niet zo makkelijk met een kind, de weekenden werk ik eigenlijk altijd dus kan vaak alleen doordeweeks maar dan werkt iedereen.. vind het een lastige leeftijd nu!
Ik heb niet vaak gehad dat de humor matchte. Daarbij ben ik doorgaans beroerd met gesprekken op gang houden. Waardoor je dan eerder uit komt op iemand die veel kan praten ipv iemand waarmee je klikt. Ik hou niet van sporten met veel mensen. Zodra er meerdere dingen tegelijk gebeuren ben ik nog bezig met verwerken en is iemand anders mij weer voor met reageren.
Oh wat erg, dat je daar eigenlijk tegen je zin in nog woont! Wat zou er gebeuren als je wel teruggaat met dochter? Wat zijn dan je rechten en plichten?
Dan ontneem je een vader toch voor een deel tijd met zijn kind? Dat is nou eenmaal de consequentie van zo ver weg gaan wonen en met iemand daar een kind krijgen toch?
Nouja, nu toch ook? Er is altijd een 'afname van tijd met je kind' als je uit elkaar gaat. In mijn geval, als ex terug zou verhuizen naar zijn eigen provincie (2 uurtjes rijden van hier), zou hij officieel degene moeten zijn die moet zorgen dat dochter heen en weer komt. Hij is in mijn geval in mijn provincie blijven wonen (en hertrouwd). Maar was benieuwd hoe het zat met het buitenland. Meisje die ik ken, heeft met een man in USA een kindje. Uit elkaar en zij is terug in NL. Hij komt elke vakantie in NL om z'n zoon te zien.
Ik vind 2 uur rijden niet te vergelijken met 650 km of een heel ander land. Ik zou dat als partner echt niet zien zitten. Op 2 uur rijden vind ik al te ver voor een fatsoenlijke regeling.
@Liekje81 en @bijnamama1988 zullen we deze discussie niet in dit topic voeren? Dit gaat over hele andere dingen dan geen vrienden of vriendinnen hebben.
Ik vind het geen discussie, ik ben oprecht benieuwd hoe dat zit in het geval van @duitshollandsmeisje
Dan zou ik een topic openen met het betreffende onderwerp als thema. Of, als het enkel gaat om de situatie van duitshollands meisje, haar een pb sturen
Dit herken ik grotendeels. Ik heb overigens wel 1 goede vriendin en man 1 goede vriend. Maar ik maak me dus wel eens zorgen of we later niet erg eenzaam worden als de kinderen het huis uit zijn en/of we bijvoorbeeld 1 van beiden komen te overlijden. Maar ik ben helaas niet zo’n held in vrienden maken, heb er weinig energie voor en ben ook nogal kritisch
Ik herken het zelf niet. Ik heb een beste vriendin die ik al 38 jaar ken en ik zie haar wekelijks / spreek bijna dagelijks via de app. Ik heb haar net zo nodig als mijn man Ook mijn zus is een vriendin die ik dagelijks spreek en veel zie en dan heb ik nog een goede vriendin die zie ik niet wekelijks maar wel maandelijks. Haar ken ik ook al 20 jaar. In de loop der jaren heb ik daar nog wat vriendin / kennissen aan toegevoegd. Denk aan oud collega’s en moeders van school. Ik noem dat niet echt vriendinnen overigens het is meestal specifiek dat we dan koffie gaan drinken, of met kinderen iets doen. Ook vrouwen van vrienden van mijn man spreek ik nu apart mee af. Als ik bedenk hoe ik tot hen ben gekomen is het toch vaak een praatje maken en dan eens voorstellen iets samen te doen en dat dan verder uit te breiden. Maar ik ben best wel open en klets tegen iedereen maar ik kan me voorstellen dat sommigen dit niet zo leuk vinden om te doen - dat is best spannend. Volgens mij zijn er ook apps tegenwoordig voor dat is misschien wat laagdrempeliger?
In vriendschappen zoek ik diepgang. Uiteindelijk draait het leven om sociale interactie (mijn persoonlijke mening). Als introvert heb ik geleerd om daarnaast ook praatjes pot te maken (op de opvang, studies die ik volgde de afgelopen vijf jaar, sportschool). Als kind ben ik veel verhuisd en daardoor op meerdere basisscholen gezeten. Daardoor heb ik geen vriendinnengroep vanaf de basisschool, dat vind ik wel eens jammer. Toch heb ik in loop der jaren vriendinnen om me heen verzameld. Met een ga ik twee keer per jaar naar de sauna en daarnaast spreken we met de mannen af elke 4 maanden, en eens per jaar een weekend weg. We hebben allebei een druk leven, maar vinden het prima zolang er maar een volgende date staat. Met twee vriendinnen heb ik een kookclub en hebben we eens per maand een avond samen. Hun mannen zijn broers, dus we komen elkaar tegen op verjaardagen, eens per jaar vieren met zijn zessen Sinter/kerst en mijn man is met een van de broers goed bevriend, die lopen samen hard en wij eten heel regelmatig met zijn vieren en met haar spreek ik ook samen af. Dan heb ik nog een vriendin vanuit mijn studietijd (hbo) met wie ik eens per vier maanden om en na bij afspreek en tussendoor app en een vriendin die ik ken van de havo: wij zoeken elkaar elke vier/vijf maanden op. Klik zit m voor mij oa in gedeelde waarden en normen. Als introvert laad ik ook op van tijd alleen: dat vind ik heerlijk. Liefde geven, betekent automatisch het risico om gekwetst te kunnen worden. Ik ben ook teleurgesteld en heb vriendinnen verloren. Toch ben ik blij dat ik op een gegeven moment van mijn eiland ben gekomen, want het kan je leven ook verrijken. Ik zou het ook zoeken in het schoolplein, sportschool, commissies, etc.
Dat kan ik helaas niet zomaar doen, mijn ex heeft ook het zorgrecht en is een goede vader dus ik sta niet sterk als ik het zou aanvechten. Ik win daar dan niks mee. De rechter zou dan eerder kijken naar haar leven hier en de relatie met vader en dan zeggen "dan gaat moeder terug maar dochter gaat naar vader". Als hij niet voor haar had willen zorgen of een slechte vader was geweest had ik allang terug geweest. Nu is het mijn tijd een beetje uitzitten of er moet echt iets gebeuren waardoor ik het wel kan aanvechten