Ik zoek tips / advies / geruststelling / ervaringen van andere ouders met kinderen die een zelfde soort klachten hebben. Mijn dochter van 6 is al haar hele leven erg gevoelig. Ze houdt niet zo van drukte, lawaai, voelt emoties van anderen erg goed aan. Ze weet bijvoorbeeld gelijk wanneer ik me niet goed voel. Ook als kindjes geplaagd worden in de klas, gaat ze altijd naar het geplaagde kindje toe om daar mee te spelen en ze kan goed mensen troosten. Het heeft een hele mooie kant die gevoeligheid. Ze kan zich goed uiten met praten, vind het knap hoe emotioneel volwassen ze is op haar leeftijd. Maar een groot nadeel is dat zij letterlijk ziek wordt van spanning. Voor haar verjaardag, voor de vakantie, schoolreisjes, en nu met Sinterklaas is het helemaal drama.. Ze krijgt niet alleen buikpijn, maar ook hoofdpijn en zelfs koorts! Dagenlang is ze dan ziek.. Ze kan gewoon vertellen dat ze zenuwachtig is. Maar die fysieke reactie krijgt ze alsnog. We hebben mooie boeken er over gelezen, maar ik zou zo graag meer willen doen om haar te helpen. Ook vind ik het lastig wat ik nou moet doen met naar school gaan.. Als ze zich echt niet goed voelt mag ze altijd thuis blijven, maar dan is er van haar kant weer zo’n opluchting dat ze ook de hele dag thuis aan het spelen is (eten doet ze nu wel amper). Moeilijk om te bepalen waar ik goed aan doe.. Wil nu in ieder geval wel het Sinterklaas geheim gaan verklappen, dan zou dat hopelijk weer 1 moment in het jaar schelen. Al denkt mijn man dat dit niets zal uitmaken, omdat ze thuis wel enthousiast is over Sinterklaas, maar meer het gebeuren op school (oa dagelijks het journaal kijken) de spanning opbouwt. Ik hoor graag tips.
Dat klinkt als mijn bijna 6 jarige. Al uit het zich anders. Ze krijgt nu woedeaanvallen. Ik zit ook wat met sinterklaas in mijn maag. Maar ik zie ook dat het niet alleen negatieve spanning is. En dat positieve wil ik niet wegnemen. Maar toch blijft het wel knagen omdat ik zie dat het haar teveel wordt. Mijn oudste heb ik al vroeg verteld hoe het zat en die gaat ook mee met het kopen van de cadeaus. Hij weet wat hij krijgt en wanneer. Dat geeft hem ook rust. Geen vreemden die het huis in komen en duidelijkheid. Wat ik tot nu toe heb gedaan is het aangaan van het gesprek over wat zorgt voor spanning (terwijl ze dan iets heeft om te knutselen). Het zorgen voor overzicht dmv een kalender en het afstrepen ervan. Het vertellen wat ik heb aan informatie over wat er gaat gebeuren en wat we dan gaan doen. Ik sta dus nog aan de kant waarbij ik nog niks heb gevonden wat goed genoeg werkt. Maar mijn gevoel gaat uit naar oefenen met loslaten. Dingen als mindfullness en yoga, ontspanningsoefeningen. Ik ben wel benieuwd wat daarin mogelijk is met een 6 jarige. Van school hebben mijn oudsten meegekregen om te ontspannen dmv een massage die ze pizza bakken noemden. Dan ga je een pizza bakken op elkaars rug en probeer je samen in dat moment van verbinding te zijn. Dat wil wel wat helpen met ontspannen. Maar het is nog wel zoeken omdat deze paar weken op deze manier heel veel vraagt van iedereen in het gezin.
Al eens gekeken bij hoogsensitief/hoog begaafd/autisme voor tips om spanning en prikkels te reguleren? Wij trokken uit die hoeken voor G van alles uit de kast. Die is ook extreem empathisch, sprak amper maar had feilloos door dat toen met M* de boel mis wat (zij niet wetende dat ik zwanger was en wat dat inhield) en ging aan alle kanten "compenseren". Heb je haar als verzorgende naast je staan, zal het je aan niets ontbreken (al gaat zij kapot van het verdriet van een ander en ligt in de clinch met management omdat x minuten per cliënt/patient te weinig is om ze in de watten te leggen) Ging als baby al uit dr naad als ze de supermarkt in moest op uitgestorven tijden omdat je toch écht een kleine boodschap moest halen (dus zeker geen uitgebreide shopping spree). Rondjes door het park was goed, als t maar groen was. Radio zachtjes op de achtergrond in de keuken (destijds aparte ruimte met deur) te lang aan was al een trigger. Ik leefde als een kluizenaar, wat zelfs voor een giga huismus die lockdown een oase aan rust vond, aanvoelde als een gevangenis. Eigenlijk altijd prikkels staan te balanceren en heeeeeeel rustig aan geintroduceerd. Kleuterklas kon ze aangeven dat ze even apart wilde zitten om dr werkje te maken omdat "dr hoofd te vol ging raken" en na 10-20 minuten in een hoekje werken was ze weer bijgetrokken. Deed ze dat niet dan werd ze een driftige draak en die bui kon heeeeel lang blijven hangen. De tegenhanger van het verhaal is dat ze de kerncentrale der energie is. Van vroeg tot laat, sliep 3 jaar lang op interval basis (voor ons een hel) maar had daar zelf amper last van. Kind heeft dr eigen fastcharge installatie. Alles is druk, dr hoofd, dr lijf, dr spraak. En begin niet over oneerlijk, iets zieligs (pesten, gemeen zijn tegen dieren) want dat raakt dr tot in dr ziel. Pas vanaf dat ze de truc van het lezen doorhad kwam er rust in de tent. Niet eens zozeer omdat ze kon lezen en niet meer uit een boek kwam, maar als geheel als persoon ging er een knop om leek wel. Daar kon geen planbord etc. tegenop. Maar kijk even in de hoek van hoogsensitief/hoog begaafd en autisme. Want daar zitten dingen bij als planborden, prikkelbalans, sensitieve integratie spul etc waar eigenlijk elk kind wel bij gebaat is, en sommigen wat meer.
Ik heb dit zelf als kind gehad en nog steeds eigenlijk, mijn oudste zoon heeft het ook maar minder extreem. Mijn ouders hebben me daarom ookal verteld dat sinterklaas niet bestond toen ik 3 was, ik kon de spanning eromheen gewoon niet aan. Zelfs toen ik het wist moest ik nog spugen voordat sint op school kwam! Het is er langzaam een beetje uitgesleten toen ik ouder werd. Daarom zou ik ook niet perse alle hobbels gladstrijken als ouder, maar alleen de ergste en het een beetje doseren. En veel over alles blijven praten, bij mijn oudste zoon ebt de spanning vaak weg als we echt alles wat er kan gebeuren hebben doorgesproken samen. Ik heb dat zelf ook als ik met mijn man praat. En dan niet alleen zeggen dat het onzin is om je zo druk te maken, maar precies uitvragen wat er dan zo spannend is en dat heel precies doorspreken, kleiner maken in je hoofd. Er zitten ook wel echt voordelen aan hooggevoeligheid die ik in de loop der jaren ben gaan waarderen, vooral in mijn werk: - ik ben leidinggevende en ik voel het meteen als iemand in mijn team een probleem heeft - ik voorzie problemen eerder, snap eerder waar problemen vandaan komen. - ik zal echt nooit overspannen worden, want ik word altijd ziek als de spanning echt te hoog oploopt.(en na een week in bed is dan alles weer oke) je zou ook kunnen kijken naar yoga voor kinderen. Er zijn ook (online) meditatie oefeningen voor kinderen. Maar ook knutselen of sporten kan heel mindfull zijn. (Afhankelijk van het kind want die van mij haten knutselen) iets met je lijf doen ipv met je geest , zodat je meer “uit je hoofd “ komt en in je lijf.
Heel herkenbaar, vooral bij m’n oudste. Wordt ook letterlijk ziek van weekendje weg, eindigen altijd in koorts en overgeven. Sinterklaas ook maar verteld idd. Gaf een stuk meer rust. Maar ook hem de keus geven om niet naar een intocht te gaan, ook al voelt het voor jezelf alsof zo hoort. Maar ook dingen als carnaval, braderieën, Koningsdag enzo slaan we met hem gewoon over. Of hij gaat eventjes mee en daarna zelf naar huis (als het in t dorp is). Afgelopen jaar reflexintegratie gedaan, merk dat dat de scherpe randjes er wel af heeft gehaald. Je kunt ook naar sensorische integratie kijken. Dat is nog iets meer gericht op het zintuigelijke. Ik ben ook heel erg bezig met het verschil tussen eigen gevoel en het gevoel van een ander. En dat je het wel voelt, maar er niet perse wat mee moet doen. Dat stukje is nog wel lastig. Maar voor mezelf wel heel herkenbaar. Ik heb het zelf ook, ik merk precies hoe iemand zich voelt. Maar de afgelopen jaren heb ik wel geleerd te herkennen wat m’n eigen gevoel is en wat van die ander. En dat het oké is.
Goede tips (en mooie opsomming van positieve kanten!) en sluit ik me bij aan Het viel me op dat je zegt, TS : Kinderen die emotioneel volwassen zijn moet je bij oppassen. Sommigen ontwikkelen het natuurlijk maar het kan ook een reactie, een aanpassing, een adaptatie zijn op een omgeving waarin ze genoodzaakt zijn zich sneller te moeten ontwikkelen dan eigenlijk goed voor ze is. Ik denk dat emotionele 'volwassenheid' heel goed kan samenhangen met de hoge gevoeligheid die ze heeft. Dat door de hoge gevoeligheid die ze van nature heeft ze zichzelf vroeg mechanismes heeft aangeleerd om daarmee om te gaan. Dit moet denk ik alleen niet verward worden met emotioneel volwassen zijn want haar brein is verre van volwassen. Volwassen overkomen is heel wat anders dan volwassen zijn. Daarom ook dat ze weinig kan met wat ze omschrijft ze voelen. Ze kan misschien beredeneren dat ze A of B nodig heeft want ze voelt zich Q., maar dat betekent niet dat ze dat ook kan. Hoogstwaarschijnlijk helemaal niet want ze is een jong kind. Ik zou dan ook willen aanraden op om te passen met haar behandelen als emotioneel volwassener dan haar kalenderleeftijd en zeker oppassen met haar (onbewuste) druk geven om emoties om te zetten in controle. Voorbeeld: enkel omdat ze zich nerveus voelt en dat zo ook kan omschrijven en beredeneren wil niet zeggen dat ze het kan ombuigen. Die onmacht (als ze dat zou gaan ervaren als onmacht want ze heeft geen controle (want ze is 6 jaar)) zou potentieel een emotionele reactie op emotie enkel sterker kunnen maken. Om zich goed te kunnen regulieren heeft ze hulp bij nodig, een (emotioneel stabiele) volwassene die kan co-regulieren met haar, misschien therapie om hoofd en lichaam samen te brengen. Ze is een heel emotioneel persoon die zich misschien rationeel goed kan uitdrukken. Dat is eerder een coping dan de oplossing om zichzelf te kunnen kalmeren. Leren voelen wat ze voelt lijkt mij een betere optie. Oh, en toevoeging; ik denk dat thuishouden en je dan een spelend kind hebt heel erg goed is! Spelen is een manier van zelf regulatie. Zoals rusten goed is voor het lijf als het ziek is, is bezig zijn (vrij spelen voor kinderen) heel goed voor de geest.
Mijn dochter was ook wel heel gevoelig op die leeftijd. Ze is een jaartje naar beeldende therapie gegaan, dat heeft haar zo geholpen. Ze ging daar knutselen of verven, of tekenen of met de klei aan de gang. En ondertussen lekker kletsen met de therapeute. Vrij laagdrempelige hulp. Voordeel vond ik ook wel dat de verslagen en dergelijke van de therapeute ook naar de juf gingen, dus die kon er ook wat mee op school. Inmiddels is dochter hier op bepaalde gebieden wel wat minder gevoelig (Sinterklaas vind ze nu gewoon leuk ipv spugend en huilend van de spanning). En op andere gebieden is het wat gebleven (Boze toon van de juf of mij). Maar de scherpe randjes zijn er van af.
Ah dat lijkt me ook lastig als het zich in woede uit. Bedankt voor de tips. Ik heb vannacht het geheim van Sinterklaas verteld toen ze weer huilend wakker werd. Ze pakte het goed op, en zei dat ze zich beter voelde en vandaag weer naar school wou. Maar ze leek het ook zo weer vergeten, want op school gingen ze Sinterklaasjournaal kijken en kwam ze weer verdrietig thuis dat Sinterklaas ziek is.. De hele dag weer buikpijn en diarree, terwijl ze nu weet dat het nep is. Pizza’s over de rug ken ik! Daar word ze idd heel rustig van. Net als knuffelen.
Bedankt! Wat lijkt me dat heftig om dat door te maken met ook nog een slaaptekort erbij. Hoogsensitief heb ik zelf als diagnose gekregen toen ik jong was, dus daar dacht ik ook aan. Maar om dit over te brengen naar een kind vind ik ook lastig, gezien ik er zelf wel 30 jaar over heb gedaan om mijn weg daar in te vinden . heb je tips voor boeken, websites enz?
@cowgirl80 Mooie eigenschappen ook inderdaad Yoga wordt hier niet aangeboden, maar ik zou YouTube kunnen proberen. Ze vindt zelf haar rust in tekenen en fysiek contact. Knuffelen, hand vasthouden enz. In het zorgen boek staat een ademhalingsoefening.
Zielig he, dat ze er echt ziek van worden. Ik heb hier nog nooit van gehoord. Is dat iets wat jij zelf doet? Of ben je daarvoor ergens geweest?
Wat zeg je dat mooi. Dankje. Emotioneel volwassen is inderdaad niet het goede woord. Wat ik bedoel is inderdaad dat ik het bijzonder vind dat ze zich zo goed kan uiten qua woorden. Ze geeft zelf aan dat ze ziek is omdat ze bang is dat er wat mis gaat met Sinterklaas. Maar ook dat ze niet uitgenodigd was op een feestje van haar vriendinnetje zei ze: Je kan niet alle kindjes uitnodigen. Ik ga gewoon een andere keer met haar spelen” Of toen ik me een keer niet goed voelde zei ze: “Ik ga niet spelen vandaag, ik ga thuis blijven zodat ik voor je kan zorgen. Dan gaan we samen op de bank liggen en een film kijken onder een deken” Nouja, zo zijn er nog honderd voorbeelden. hoe zou ik haar daar meer in kunnen helpen? Wil haar absoluut niet onder druk zetten
Ik ben bij een reflexintegratie therapeut geweest. Kreeg wel oefeningen mee die dagelijks gedaan moesten worden.
Ik had het zelf ook, altijd met sinterklaas, verjaardag, dagjes uit en vakanties. Mijn ouders vertelden vrij snel dat Sinterklaas niet bestond en vaak zeiden ze niks over dagjes uit en vakanties indien mogelijk en dan had ik er geen last van. Rond 10/11 was het wel over dacht ik.
Nee gewoon google en focus op rust reinheid en vooral regelmaat/overzicht. Bij G heb ik oefeningen gedaan als klassieke muziek aanzetten (filmmuziek, of de gezelligere muziekstukken) en dan een herkenbaar instrument daar tussenuit halen en dansen op die tonen, later volgen met dr vinger. Iets wat mijzelf vroeger hielp. Ook jezelf visualiseren in een bubbel, een hele grote bubbel. Waar geluid en gevoel van anderen tegen botst, maar niet binnen komt. Je merkt het, je kan er wat mee als je daar voor kiest, maar het is van een ANDER en je mág het ook bij die ANDER laten. Maar die is heel lastig om onder de knie te krijgen. Ik pik het ook op en het kost me moeite het buiten de deur te houden. Degene die noisecancelling heeft uitgevonden moeten ze een award geven, degene die met kantoortuin en flexplekken begon daarentegen...Dat was duidelijk niet een hoogsensitief persoon
Ze klinkt als een heel intelligent meisje met sterke voelsprieten. Dat is heel mooi en echt een kracht! <3 Hoe je haar kan helpen is denk ik doorzetten wat je nu al doet. Haar volgen, bepaalde obstakels zachter maken (Sinterklaas vertellen bijv), haar helpen relativeren, regulieren (kalmeren) en herkennen van opkomende emoties (wat is echt heel moeilijk hoor! menig volwassene kan zijn/haar eigen opkomende emotie niet herkennen laat staan een jong kind), en wanneer ze zich niet goed voelt en thuis wil blijven dit toestaan zodat ze emotioneel kan herstellen. Veel praten ook over wat ze voelt en waarom en waardoor, denk ik. Voornamelijk praten vanuit haar redenatie met als doel emoties en somatische reacties te linken aan elkaar of aan situaties waar ze op reageert, en vervolgens dat kalmeren. Praten zou niet als (hoofd)doel moeten hebben dat men haar redenatie gaat begrijpen. Dat kan op haar overkomen als dat ze zich moet verantwoorden en/of dat wat ze voelt en ervaart niet juist is. (Ik reageer te heftig, ik moet minder heftig reageren, ik moet me inhouden, dat lukt niet --> *explosie* of *implosie*. Niet: 'waarom doet het je zoveel?' ( = bekritiseren van haar emoties, haar verantwoordelijk houden voor haar emoties) Wel: 'waarom denk je dat je buikpijn hebt?' en 'waar komen je zorgen vandaan, denk je?' Dat 2e is het erkennen van de emotie zonder dat je meegaat in de emotie of er tegenin gaat. Praten over de emotie / somatische reactie helpt zowel omgaan met, herkennen van, als het kalmeren. Woorden geven kan ook helpen, begrip tonen, fysieke aanrakingen, een veilige plek geven waar ze haar gedachten en gevoelen vrij kan laten stromen en waar ze kan blijven zodat ze zich beter voelt. (mama's zijn daar heel belangrijk voor <3 ) Niet de focus op waarom ze een emotie zo voelt maar de focus op waardoor ze een emotie zo voelt en wat het betekent voor haar. Als je denkt dat het verder gaat dan 'gezonde' gevoeligheid, of je voorziet problemen in de toekomst dan kan je ook gaan praten met een psycholoog of therapeut. (liefst zo breed mogelijk, niet direct al een specialist opzoeken want die kijken vaak enkel door hun (prof) bril van mogelijke oorzaken). Ik denk dat @cowgirl80 ook goede tips heeft. Daarop inhakend : het is misschien ook een idee om te praten met gevoelige volwassenen. Wat helpt hen nu, wat hebben zij nodig om te herstellen, hoe balanceren zij, hoe was hun kindertijd en wat ging toentertijd goed / niet goed.
Dat vind ik een goede idd. Je bent niet verantwoordelijk voor de emoties van een ander. (kan wel natuurlijk; bedoel, als je iemand verrot scheld dat ben je zeker wel verantwoordelijk voor de boze reactie van die persoon, maar dat is logisch haha) Maar emoties die je opvangt, een bepaalde sfeer, een bepaalde gebeurtenis waar je niets (niet voldoende) mee te maken hebt; dat kan je aangrijpen en overnemen. Mij grijpen dat soort dingen mij wel eens aan. Onrecht bijvoorbeeld, ik kan me dat heel erg aantrekken en ik kan me daar heel erg verdrietig en boos om voelen alsof het mij persoonlijk is aangedaan. Dan bedoel ik niet persé 'het onrecht in de wereld' maar misschien juist eerder de individuele gevallen. Een persoon die oneerlijk behandeld wordt, getreiterd word, niet juist begrepen wordt, genegeerd wordt, niet gezien wordt, niet krijgt waar hij/zij wettelijk recht op heeft, afgewezen wordt om wie hij/zij is. Dat zijn moeilijke dingen (voor mij) om los te laten, maar wéten dat ik niet de oorzaak ben en ook niet de (directe) oplossing kan helpen in loslaten. En ook focussen op wat ik wel kan doen helpt daarin; die persoon steunen, mij uitspreken tegen het onrecht, en praten over alles daaromtrent met iemand. Gewoon alles eruit gooien wat ik voel. Ik ben namelijk geïmplodeerd als kind, mij afgesloten van mijn lichaam en emoties wat ervoor heeft gezorgd dat ik als volwassenen FND* heb ontwikkelt. Ik ga nu een heel stuk beter in het herkennen, erkennen, toelaten en loslaten van emoties waardoor ik in het dagelijks leven geen spierzwakte meer heb. Maar er zijn momenten waarop iets mij toch aangrijpt en het op mijn lichaam slaat met spierzwakte, pijn en epileptische aanvallen tot gevolg. Dit is natuurlijk wel 100 stappen verwijderd dan gelukkig voor de meeste gevoelige kinderen en volwassenen, maar mijn punt is dat 'simpele' omdenkers zoals 'dat wat van een ander is, laat het bij de ander' heel erg kan helpen in het leven omgaan met je gevoeligheid om eventuele problemen te voorkomen. *FND https://www.umcg.nl/-/functionele-neurologische-stoornis-over-de-ziekte
Vwb yoga wij deden dat zelf met het boek “Yoga voor peuters en kleuters” . Daar staan ook echt heel duidelijke plaatjes in hoe het moet. Je gaat dan heel grappige beesten nadoen enzo. Iedere oefening is genoemd naar een beest. Ondanks de naam hebben wij dat gedaan tot ze een jaar of 10 waren Juist lekker als je dat gewoon zelf voor het slapengaan doet ipv dat je weer de deur uit moet naar een klasje met weer allemaal mensen en prikkels. Mocht het je wat lijken, het boek is niet overal meer te verkrijgen maar hier nog wel zag ik https://www.stumpel.nl/yoga-voor-peuters-en-kleuters-9789401304733?gad_source=1&gbraid=0AAAAAC46BuSlZL_Re4JNe3AHwjRjdDFHa&gclid=Cj0KCQiA_9u5BhCUARIsABbMSPuEDfXhOIl8UK3a8ySXZfT5AcWXy658YYRD9BIZN6E3hFDucwMxuPAaAqoLEALw_wcB
Je moet een beetje leren, het gevoel buiten de deur te laten wat van een ander is. Het is niet zo dat je niet kan/niet moet handelen, veelal zou dat tegen je principes gaan. Zie of hoor ik onrecht sta ik ook met mn mentale honkbalknuppel klaar en als ik verbaal erbij in ga zetten wordt t pas echt nasty. Ooit een manager gehad die het nodig vond iemand te kleineren...Vrij vlot daarna ging hij een andere baan zoeken, hij had niet zo veel draagvlak meer. Ik heb maar 3 zinnen gebruikt. Tja, wat je zaait zal je oogsten. Soms ben ik karma-for-hire. (Lang leve horeca achtergrond, daar zooooo veel geleerd!!!)