Ik heb niet echt een vraag, wil gewoon even mijn ei kwijt... Sinds 1jr mijn eerste vaste baan, huisartsassistente in een op zich heel leuke praktijk. Hiervoor een aantal erg negatieve werkervaringen gehad, tgv finan.crisis werd 5 jaar achter elkaar mijn jaarcontract niet verlengd en moest ik ieder jaar op zoek naar een andere baan. Is wel telkens gelukt overigens, maar als ik ergens net gesetteld was moest ik weer weg, ik voelde me een soort wegwerpmedewerker. Wel met goede referenties, maar toch. Daarom was ik zo blij toen ik hier werd aangenomen. Ik heb niet meteen verteld dat ik ADHD heb, omdat er veel negatieve lading op ligt, ik merk dat ook wel aan mijn collega's/huisartsen. ADHD-patiënten worden snel lastig en snel aangebrand bevonden. Beetje bij beetje kwam ik toch "uit de kast", ook omdat het mijn collega's al was opgevallen dat het inwerken niet zo vlot verliep. Ik vergat dingen weer, dingen moesten wel 5x uitgelegd worden en ik maakte foutjes, was ook zeer onzeker. De diagnose ADHD is pas op mijn 27e gesteld, daarvoor ging ik er vanuit dat ik dom en onhandig was. Ondanks dat ik cum laude HBO afgestudeerd ben. Nu ben ik zwanger en mag ik mijn medicatie niet meer hebben, dat is schadelijk voor de beeb. In eerste instantie waren ze heel blij voor me. Maar nu ik meer last van mijn ADHD heb, denk ik dat mijn collega's me beu beginnen te raken. Ik heb de bijnaam "schaapje" gekregen. Op zich snap ik dat wel, ik maak foutjes en ik laat wel eens een pot koffie vallen. Maar het doet wel pijn. Ik weet dat ik niet dom ben. Maar ik kan me er niet uitpraten door weer met mijn ADHD aan te komen, lijkt zo'n smoesje dan. Vorige maand functioneringsgesprek gehad, daaruit kwam dat het wel steeds beter gaat (ik was erg depri en somber in het 1e trimester), en daar was mijn baas blij mee. Maar er stond duidelijk wel in het verslag dat het allemaal wat moeizamer is gegaan dan ze verwacht hadden. Eerder in een gesprek heb ik ook eens aangegeven dat ik het vervelend vind dat ik zo teleurstel, dat werd niet ontkend (ook niet bevestigd). Ik heb nu een tijdelijke vervangster voor mijn verlof, kom daarna fulltime terug. Maar ik voel me nu al echt teveel, ik heb de indruk dat ze reikhalzend uitkijken naar de dag dat mijn verlof begint en dat ik daarna weer snel aan de medicatie kan. Voel me zo'n idioot dat ik alleen met die pillen functioneer zoals wenselijk is. Het komt op mij over alsof ze "niet meer van me af kunnen" omdat ik een vast contract heb. Er wordt niet meer naar mijn zwangerschap gevraagd, hoe het gaat enz. Ik wil niet vissen naar complimentjes, maar zou zo graag eens horen wat ik allemaal wel goed doe. Ik doe ontzettend hard mijn best, zo hard dat ik meer harde buiken heb dan nodig zou zijn, ik neem weinig rust, sla pauzes vaak over, ik wil het gewoon allemaal goed doen...en voel me dan weer schuldig om de beeb. Straks groeit hij niet goed door mijn geren en gevlieg. Nog 5 weken uitzingen...sorry voor het lange verhaal, maar ik wilde het gewoon even van me af schrijven.
Hey meis wat vervelend dat je je zo voelt, heb je misschien een collega waar je goed mee op kan schieten en dat je daar een keer mee kan praten? Ik wil je verder heel veel sterkte wensen, het verlof is al bijna dus probeer wat te ontspannen, veel meer als je doet kun je nu niet doen! *digi knuf*
ahh schaat!!! ik begrijp je helemaal.... Ik ook heb last van ADHD, niet zo erg dat ik medicatie moet inslikken maar ik het er last van ( ik vergeet alles altijd, kan heel moeilijk concentreren, mensen moeten dingen vaak herharling... niet leuk..) Ik voel me ook een last en gewoon gewoon dom, ook ondanks ik hoogopgeleid ben ( ik ben een promovendus bij het universiteit, dus zeker niet dom!). Ik weet dat het moeilijk is maar je moet dingen gewoon loslaten. Je hebt iets verkeerd gedaan, tja, iedereen doet het. en als iemand dat in de zorg werk (jouw collega's en jouw baas) die niet kan begrijpen, dan hebben ze volgens mij de verkeerd baan, niet je. Doe gewoon je beste, niemand is perfect en 'perfection' is zooooooo saai
wat lastig meis! Wat jammer dat er niemand is die met wat meer begrip reageert op je werk. Natuurlijk willen ze dat jij goed functioneert maar ja, ze mogen je ook wel complimenteren dat je wel gewoon doorzet! Sterkte nog met laatste weken en ga dan lekker genieten van je verlof, dat heb je verdient!
Wat vervelend! Kan me goed voorstellen dat je je rot voelt. Vervelend dat ze niet zien dat je zo je best doet
Hey meis, Hier precies hetzelfde. Het ging zoooo moeizaam op mijn werk. 1,5jaar geleden me laten testen en ja hoor ADHD gecombineerde type .Maar het was te laat, ze waren me ontzettend beu geloof ik. Vorige week heb ik mijn ontslag ingediend en heb een nieuwe baan. Ik weet dat ik het kan. Als je wil PBen mag dat altijd!
Wat vervelend. Gewoon je best doen, meer kan je niet doen. Als je zwanger bent trek je je dingen nog meer aan hem ik ook. Dus probeer het los te laten, zal niet zo erg zijn als je denkt. Sterkte!
Ik heb dus echt precies hetzelfde gezeten. Ik ben in juni in de ziektewet gekomen en ben er deze week pas uit gegaan. Compleet overspannen en de combi met de zwangerschap.. owjee owjee.
Hoi Lumiere, Ik herken me erg in je verhaal. Ook ik heb op mn 27e de diagnose gekregen. Sinds ik zwanger wilde worden ben ik gestopt met de medicatie, maar het valt me vies tegen! Ik probeerde ook super mijn best te doen, zodat niemand het zou merken. Hierdoor werkte ik op mijn reserves. Nu werk ik ook in een super prikkelgevoelige omgeving, dus op een gegeven moment brak me dat op. Mijn verloskundige heeft me streng toegesproken en ik heb mn leidinggevende verteld wat het 'probleem' was. Doordat mijn medicatie zo goed werkte had ik dat nooit hoeven vertellen omdat ik normaal functioneerde daardoor. Is jouw leidinggevende op de hoogte waar je mee worstelt of kun je het daar naar jouw gevoel niet over hebben? Ik heb het mijn leiddinggevende zo goed mogelijk proberen uit te leggen hoe een dag voor mij er nu uit ziet en voelt en kreeg daar gelukkig veel begrip voor. Iedereen zegt dat ik veel meer aan mezelf en mijn baby in mn buik moet denken, maar dan voel ik me toch ergens schuldig als ik een stapje terug doe. Adhd'ers zijn al gevoelig voor de reacties van anderen, maar probeer jezelf en je beeb toch op 1 te zetten. Soms denk ik, het is maar werk, want gezondheid is belangrijker. Laat de rest maar denken en oordelen, ze zullen toch niet helemaal begrijpen hoe het voelt. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan..
Mijn leidinggevende is idd op de hoogte. Hij zegt zelf dat hij heel goed verschil merkt tussen hoe ik nu ben en met medicatie...helaas. De enige tip die hij blijft geven is dat ik betrokken moet blijven bij het team en me niet moet terugtrekken. Maar dat is juist waar ik wel behoefte aan heb. Ik voel me zo klein en dom en heb het idee dat ze me liever kwijt dan rijk zijn. Heb er zelfs mee gespeeld om een andere baan te zoeken en ontslag te nemen zodat ze van me af zijn, maar dat zou superstom zijn. Waar krijg je tegenwoordig nog vanaf dag een een vast contract? Ik heb ook totaal geen behoefte aan kraamvisite van mijn werk. Als het aan mij ligt stuur ik een kaartje als beeb geboren is en tabee, tot over 12wk weer Maar het beste zou zijn als ik wat harder zou worden, ruimte voor mezelf zou opeisen en niet thuis zou zitten piekeren hoe ik beter ga functioneren, want meer dan 100% mijn best doen kan toch niet. Mijn werksfeer is heel direct, zeggen waar het op staat. En inderdaad, ik ben erg gevoelig en subtiel wat dat betreft, dus daar zit 'm ook de knoop denk ik.