Wie o wie worstelt ook met allerlei gevoelens rondom het afscheid nemen van de wens voor een broertje of zusje voor je kind(je)? Even mijn verhaal, dan begrijp je de worsteling misschien ; Mijn man en ik zijn sinds zes jaar trotse ouder van een dochter. Gekregen zonder poespas, op de natuurlijke manier. Maar daarna veranderde alles. Complicaties bij de bevalling, complicaties na de curettage die volgde (Ashermann), met als uiteindelijk gevolg; acht keer op de o.k. (dagopnames voor curettages, laparoscopiën, kijkoperaties e.d.) en negen vruchtbaarheidsbehandelingen (6 keer ovulatie inducties, IVF, IUI en ICS). Na zes jaar MMM, afgelopen voorjaar op advies van het AMC de handdoek in de ring gegooid. Klaar ermee en verder gaan met het leven, dacht ik heel naïef. Maar ook dat ging niet zo makkelijk. Deze zomer èn een paar weken geleden een miskraam gekregen. We stonden versteld van het feit dat ik überhaupt zwanger werd, inclusief de artsen, maar ze konden uiteraard niet vertellen wat de oorzaak van de miskramen was. Mijn lichaam laat dus wel zien dat ik zwanger kan worden, maar zwanger blijven is nu het probleem. Voor de zwangerschappen en miskramen zat ik in een rouwproces om alles te verwerken van de afgelopen jaren, maar werd weer keihard terug geslingerd naar gevoelens als hoop/wanhoop/voorzichtige blijdschap/beetje fantaseren/angst en veel verdriet. Mijn man laat nu duidelijk merken dat de grens nu echt is bereikt. Na alle teleurstellingen wil hij er nu een definitieve dikke vette streep onder alles zetten, we hebben al zo vaak onze grens verlegd. Zo wouden we ooit nooit naar het ziekenhuis voor de kinderwens . Op dit moment worstel ik met het feit dat na al die jaren in de MMM ik toch twee keer zwanger ben geweest. Waarom zou een derde keer niet lukken, met dit keer een goede afloop? De wens voor een tweede is er nog steeds, ik kan daar niet zomaar afscheid van nemen. Natuurlijk moet ik me focussen op wat we wel hebben, en daar geniet ik ook met volle teugen van. Nog tips voor het afscheid nemen van de wens voor een brusje? Herkent iemand deze gevoelens? Het medische versus het psychische/gevoelens? Groetjes!
Helaas geen tips....hier altijd geroepen geen IVF....nu al de eerste achter de rug....altijd geroepen als de derde komt, dan komt ie, maar geen mmm meer...inmiddels alweer 9 maanden in de molen. Ik ben er nog niet aan toe om afscheid te nemen van de droom, maar mijn vriend vind het erg moeilijk om mij steeds verdrietig te zien bij de zoveelste mislukte ronde. Als je er nog niet aan toe ben, praat er met je man over. En als je nog wat wil mmm technisch, ga anders een kijkje nemen in Gent, die hebben veel verstand van mk's....succes en sterkte maar maak een plan en een bespreek een eindstreep. Hoever wil je gaan nog? En houd je aan het plan. Dan kun je het afsluiten, hoe dan ook.
Hoi Flower! Wat een heftig verhaal zeg! Ik herken je worsteling wel helaas. Hier een dochtertje van ruim 4 jaar, op de normale manier verwekt, alleen dmv clomid tabletten voor een goede eisprong. Ik liep toen al even in het ziekenhuis ivm endometriose. Nu zijn we ruim 2,5 jaar bezig voor een brusje, 2 operaties gehad en 1 mislukte ivf behandeling, nu (toch) bezig met een 2e ivf behandeling. Manlief wilde het niet meer, ivf wilde hij überhaupt eigenlijk al niet omdat hij vindt dat we er al zoveel moeite voor gedaan hebben en hij geen heil ziet in ivf en al het gedoe vooral zat is. Hij was 2,5 jaar degene die al even praatte om voor een 2e te gaan, maar nu is hij juist degene die het zo met zn 3tjes ook prima vindt en mij niet meer wil zien lijden. Na onze 1e ivf poging leek het even helemaal afgelopen te zijn met onze kinderwens ivm de groeiende endometriose, en toen stortte mijn wereld even helemaal in elkaar, kon alleen maar huilen. Toen we 3 weken later in het zh toch nog een kans kregen was ik opgelucht, maar nu ik weer met deze ivf behandeling bezig ben en mijn man er niet voor de volle 100% achterstaat twijfel ik weer zo! Ik denk nu ook regelmatig...wat doe ik mezelf weer aan, waarom ben ik niet tevreden met onze ontzettend lieve dochter? Het zal vast het oergevoel van moederschap zijn dat mannen missen. Als deze ivf behandeling mislukt is het echt klaar, maar dan heb ik er voor mijn gevoel ook alles aan gedaan en kan ik later niet gaan twijfelen. In jouw situatie is het anders omdat je wel zwanger kunt worden, maar niet blijft. Het lijkt mij ook heel moeilijk om een grens te stellen maar wellicht is het wel beter om dat toch te doen. Je gaat steeds over je grenzen heen, maar je raakt jezelf er soms in kwijt en je gezin heeft je ook nodig. Misschien is het goed om een keer met een professioneel iemand te praten? Heb ik zelf ook over nagedacht. Het is en blijft heel moeilijk. Je leest niet zoveel verhalen van vrouwen waarbij de 2e niet wil lukken daarom vond reageer ik op je verhaal, herkenning is fijn. Heel veel sterkte met de maken keuzes! Liefs Celia
Hoi TO, wat een naar gevoel moet dat toch geven.. wel zwanger kunnen worden, maar het niet blijven. Ik heb zelf vorig jaar eind augustus m'n eerste MK gehad, maar zelfs nu nog (we hebben nog stEEds geen kleintje) ben ik panisch over het 'wat als het wEEr mis gaat- "syndroom"'..... De enige tip die ik je mee kan geven is dat het middel wat ik 2x heb moeten slikken om een menstruatie op te wekken (genaamd Duphaston), OOk gebruikt kan worden (wel onder behandeling van een arts uiteraard) voor mensen die al vaker een miskraam hebben gehad, oftewel: dus wel zwanger worden, maar dit niet kunnen blijven! Ik zou zeker eens bij je arts informeren als ik jou/jullie was!