Nou goed voorbeeld, ik heb hier een kind met ongelooflijke heimwee. Nu in groep 6 en logeert helemaal nergens. Maar ja over 2 jaar moet ze het van ons wel echt proberen op kamp. Ze gaat sowieso mee fietsen en de 1e nacht wil ik ook doorzetten. Mocht ze nog steeds net als nu letterlijk ziek worden van het idee dan ga ik met de leerkrachten in overleg. Maar er komt het jaar erna ook een brugklaskamp dus ja eigenlijk moet het.
Precies dit ja! Ik zie mij nog zitten, op de radiator achter het gordijn met een boek. Wat voelde ik mij ongelukkig! Ik krijg echt pijn in Mn buik als ik de reacties lees als ‘een kind moet zich leren aanpassen, dat hoort bij het leven. Goed voor de sociale contacten’. Het heeft mij op sociaal vlak helemaal NIETS gebracht. Alleen maar de bevestiging dat ik inderdaad anders was en niet bij de groep hoorde/paste. Als ik zou weten wat mijn kind zich echt ongelukkig zou voelen bij zo iets onbenulligs als een sinterklaasfeest (waar hij ook nog eens goede argumenten voor heeft), dan zou ik zijn wens respecteren.
Van wie ‘moet’ dat? Het oefenen zou ik ook zeker niet doen tijdens een nacht kamp, maar eerst eens elders. Kamp.... ook al zoiets... de bonte avond...
Ja van mij moet het dus. We beginnen daar ook niet met oefenen,dat gaan we van te voren bij familie doen waar ze graag is.
Mijn zoontje is vorig jaar op voetbalkamp geweest. Van te voren duidelijk afgesproken dat we hem op zouden halen als het niet meer ging. Hij is er 2 nachten geweest en toen ging het niet meer. Maar hij was wel trots dat hij het had geprobeerd en zei meteen dat schoolkamp dan wel gaat lukken volgend jaar, want dat is maar 2 dagen. Maar ik vind inderdaad ook dat een schoolkamp wel geprobeerd moet worden.
Maar wou jij beweren dan dat je je niet aan hoeft te passen? Nu als volwassene moet ik mij nog redelijk vaak aanpassen en dan vind ik echt niet altijd leuk of zelfs maar comfortabel, maar de wereld draait niet alleen om mij. En ik vind het dus iets anders wanneer het gaat om verplichte schoolbijeenkomsten of vrijetijdsbestedingen. En zelf vond ik schoolkamp of dergelijke dingen ook niet top. Zat ook het liefst alleen te lezen op mijn kamer, maar ik heb er wel dingen van geleerd. Ik ben trouwens ook "anders" (sowieso, wat is normaal?), maar heb dat alleen nooit als iets slechts gevoeld.
Nou ja "moet". Het moet in zoverre dat jij zelf voor een bepaalde school hebt gekozen waar dat blijkbaar gebruikelijk is. Niemand verplicht je naar die school te gaan, maar als je er wel voor kiest vind ik het normaal dat je meedoet met het programma.
Ik heb nergens gezegd dat je je niet moet aanpassen, maar als je daar al de hele dag tot in je tenen mee bezig bent, dan mag er best een grijs gebied zijn als het over onbenullige dingen gaat als een sinterklaas die überhaupt niet bestaat (of een kamp omdat iemand vreselijk last heeft van heimwee).
Was dat gevoel anders geweest als je gewoon ten alle tijden je eigen zin had mogen doen? Zou je meer bij de groep hebben gehoord als je vanalles had kunnen en mogen overslaan waar je geen zin in had of wat dan ook? Nee toch? Aanpassen en conformeren hoort er nou eenmaal wel deels bij. Vooral als ze nog kind zijn en op school zitten kun je niet continu je eigen plan maar trekken, dan geef je een heel vreemd signaal af en wordt je inderdaad evengoed gezien als het buitenbeentje. Ik begrijp niet dat sommigen hun kind altijd in een uitzonderingspositie willen zien, waarom is dat toch? Moeten ze extra speciaal of bijzonder gevonden worden? Wat je thuis doet moet je zelf weten maar het is heel normaal om binnen verenigingen, families of op school je aan te passen aan de groep met sommige dingen.
nu snap ik beter wat je bedoelt. bij slimme kinderen is t inderdaad een van de eerste dingen die je heel vroeg door hebt als een ouder, ze kunnen heel goed argumenten neerzetten om ergens onderuit te kunnen komen, dus voor een vrijbrief. daar ben ik zeer streng over, vanaf heel jong aangepakt. 'goed argument! goed bedacht maar TOCH lieverd' houding heb ik wel. maar soms heb je een toestand die ingewikkelder is, dan is je kind niet voor een vrijbrief aan het argumenteren, hij probeert op een manier zichzelf te beschermen. hij denkt dus dat de sint dag op school niet goed is voor hemzelf en niet goed is voor de kinderen. Bijvoorbeeld: de juf had het over delen, iets maken voor iemand anders, iemand blij maken etc. thuis vertelt hij dus dat eigenlijk alles er aan echt nep is: dat de ouders voornamelijk de knutsel werkjes maken; het geld dat je uitgeeft komt niet uit eigen zakgeld(dat is dus niet delen) en het is helemaal niet gezellig. ' ik kan wel de prikkels aan op zo een dag, ik heb geen last van de prikkels, ik heb wel heel erg last van de kinderen die last hebben van de prikkels; ik ben niet aan het puberen, maar er zijn wel pubers in de groep die de sint belachelijk vinden' hij zei ook 'op zo een dag gaan alle adhd kinderen in de groep zullen tenminste 1x ontploffen en de pubers gaan alles expres proberen te verpesten, de kinderen die normaalgesproken heel rustig zijn gaan ineens hyperactief worden en de juf gaat de hele tijd schreeuwen' Hij vertelt naast zijn argumenten ook zijn ervaringen uit de vorige jaren.
Deels vast ervaring (al zit hij in groep 7 en zal hij nog niet zoveel jaar met surprises voor elkaar te maken hebben gehad), maar voor een groot deel ook aannames.....alle andere kinderen zijn inmiddels ook ouder, niet ieder kind zal van spanning gaan ontploffen, er worden genoeg surprises zelf gemaakt en gekocht en de juf zal zich heus niet als een marktwijf gedragen..... Vind het wel wat ver gaan allemaal. Het gaat over een viering van een paar uurtjes. Get over it, andere instelling wil ook helpen. Daarna is alle ellende voorbij en kan het passend onderwijs weer zijn intrede doen ...
Persoonlijk vind ik zijn argumenten niet heel goed en vooral gebaseerd op aannames, je weet niet wie er geknutseld heeft, je weet niet wie het cadeau heeft betaald en daar gaat het ook niet om. Hij mag het op die manier ervaren, maar er zijn ook genoeg kindjes die het niet op de manier zien. Ik vind het nogal generaliserend en naar mijn mening komt het als volgt over: als mijn argument maar goed genoeg is, hoef ik niet heen.
Negens gezegd dat ik of een kind altijd zn eigen zin moet doen. Jammer dat je het zo zwart wit stelt, ook dat ouders ‘hun kind altijd in een uitzonderingspositie willen zien’. Er zijn gewoon grenzen. Zeker omdat Belize zegt dat zoon zich normaal altijd wel voegt. En als ik lees hoeveel de zoon van Belize al moet ‘boksen’ op school, dan zou dit voor mij zeker bespreekbaar zijn. Vind het ook top Belize dat je dit zo goed met je zoon kunt bespreken! Die begeleiding heb ik zeker gemist vroeger.
Een kind mag zeker argumenten hebben, geen zin hebben of een eigen mening hebben. Maar niet aan alles kun je gehoor geven, dat is hier ook deels het probleem. Je kunt uren met je kind praten over hoe het zich voelt of ergens in staat maat niet alles is op te lossen. Niet alles is voor alle kinderen 100 procent leuk te maken.... Lastige is dat het kind sowieso al buiten de groep staat, vandaar dat je extra voorzichtig moet zijn om de afstand tussen hem en zijn klasgenoten niet nog meer te vergroten. Mijn kind is een schooljaar overgeslagen en ook zij heeft grote moeite met sommige dingen en ook zij hoort niet tot de groep. Als ouder van zo'n kindje probeer je juist de balans te zoeken maar zeker te voorkomen dat een kind nog meer van de groep vervreemd en als 'anders' wordt gezien. Het is vaak al moeilijk genoeg.... Je moet het verschil niet nog groter willen maken.
En ik vind dus, deels door eigen ervaring, dat je aansluiting bij een groep niet kunt ‘maken’ door kinderen te verplichten met activiteiten mee te doen. Iedereen heeft dat echt wel door hoor. Beter focussen op wat kinderen gemeenschappelijk hebben en daar in stimuleren/investeren. Maar goed, ieder zn mening natuurlijk
Die mening mag je hebben, maar het gaat hier over zoiets simpels als een sinterklaasviering...niet over de individuele kwaliteiten van kinderen waardoor groepsvorming zou kunnen ontstaan. Het op school afhaken bij klas-activiteiten gaat in ieder geval zeker niet helpen bij de groepsvorming of acceptatie.