Ik vind het eerlijk gezegd een moeilijk vraagstuk. Ik ben het met veel mensen eens dat kinderen in principe gewoon moeten doen met schoolactiviteiten tijdens schooltijd. Ik heb zelf jaren voor de klas gestaan in het vo, dus zie echt wel het belang van verplichte deelname aan schoolactiviteiten, ook als het activiteiten zijn die geen academische doeleinden dienen. Toch is er wel een grijs gebied, want in hoeverre kun je kinderen/leerlingen dwingen om mee te doen aan activiteiten die ingaan tegen hun geloofsovertuiging of geweten? Er werd eerder in dit topic het voorbeeld gegeven dat er in de toekomst misschien verplichte halloween feestjes komen op scholen. Als dat op de school van mijn dochter gebeurt, zal ze daar onder geen beding aan deelnemen. Halloween gaat echt tegen onze geloofsovertuiging in en zie ik ook als potentieel schadelijk voor mijn dochter. Da ga ik haar absoluut niet aan blootstellen. Een ander voorbeeld: ik schreef al dat ik voor de klas heb gestaan. Ik ben namelijk biologiedocent. Ik gaf ook regelmatig snijpractica, bijvoorbeeld in een schapenhart, of de kieuwen van een zalm. In principe moesten alle leerlingen daaraan meedoen, ook de leerlingen die het vies of eng vonden. Ik maakte echter wel altijd een uitzondering voor leerlingen die ethische bezwaren hadden. Er waren wel eens leerlingen die dan ook vegetariër waren en die zeiden dat ze het ethisch niet verantwoord vonden om met dierlijk materiaal te werken (dat zeiden ze natuurlijk niet in die woorden, maar daar kwam het op neer). Zulke leerlingen kregen dan een vervangende opdracht, omdat ik niet vind dat ik hen kon dwingen om zoiets te doen, terwijl het tegen hun geweten in ging. En dan heb ik het niet eens over een feestje, maar over een opdracht met belangrijke biologische leerdoelen (vind ik dan). Nog een voorbeeld: ik ben er als docent altijd erg bewust van geweest dat je verantwoordelijk bent over wat voor films je je leerlingen voorschotelt. Ik heb zelf in de brugklas een film gezien die ik erg eng vond. Ik ben er nog lang bang van geweest en heb er nog jaren nachtmerries van gehad (lees: toen ik 25 was, droomde ik er nog wel eens over). Ik vind dan ook dat je kinderen niet zomaar kunt verplichten om elke willekeurige film te kijken. Ik ben er zelf niet helemaal uit wat ik in het geval van ts zou doen. Zoals ts het beschrijft, klinkt het alsof het voor haar zoon meer is dan alleen maar ergens geen zin in hebben / iets niet leuk vinden. Ik denk dat ik hem in dit geval echter toch mee zou laten doen. Ja, hij heeft gewetensbezwaren tegen dit feest, maar ik krijg de indruk dat voor hem vooral de praktische bezwaren zwaarwegend zijn, namelijk dat zijn klasgenoten erg druk zijn, dat hij niks om surprises geeft, dat hij de films die ze laten zien stom vindt en dat het gewoon een zinloze activiteit is. Ik vind het niet te veel gevraagd om hem het feest een dagje uit te laten zitten. Ik heb niet het idee dat het ernstig tegen zijn geweten in gaat.
Mijn kinderen zouden gewoon mee moeten doen. Heel simpel, we vinden allemaal wel eens iets niet leuk terwijl we dat toch echt moeten doen. Op mijn werk krijg ik regelmatig een project wat ik ronduit ‘stom’ vind, ik leg dan ook mijn argumenten op tafel waarom ik denk dat een ander het beter kan doen. Helaas voor mij besluit mijn manager regelmatig dat ik het toch beter kan oppakken en soms vinden we een middenweg. Dit soort voorbeelden haal ik ook altijd aan wanneer mijn kinderen iets niet leuk vinden en meestal snappen ze dan wel dat ze toch gewoon mee ‘moeten’ doen, hoe stom het ook is. Knutselen vindt hij wel leuk, dus ik zou vooral de nadruk daarop leggen en het min of meer loskoppelen van Sinterklaas. In de onderbouw komt Sint en in de bovenbouw gaan we iets leuks voor elkaar knutselen. Op die manier kan hij wellicht ook zijn bezwaren tegen het sinterklaasfeest loskoppelen van de surprise en het lootje trekken.
hij is geen volwassen dus dat soort verplichtingen kunnen nog even wachten vind ik persoonlijk en hij krijgt geen salaris om te doen wat van hem verwacht wordt. Mee doen hier is ook iets anders dan iets(project op het werk) doen waar je geen zin in hebt. want hij doet de hele dag op school allerlei dingen waar hij helemaal geen zin in heeft. waar hij niets van leert(wegens didactische en ontwikkelingsvoorsprong). maar goed, hij heeft gisteren weer gehuild voor het slapen gaan en vanochtend heeft hij me verteld dat hij geen lange gesprekken met de juf, met de directrice of met wie dan ook wilt voeren over de sint en eindeloos discussiëren terwijl de uitkomst niet gaat veranderen. 'volwassenen krijgen altijd hun zin wat dan ook ik zeg of doe. ik ga nooit meer praten en gewoon alles doen om niet te hoeven praten. ik haat school.' (ik hoop dat dit ooit over gaat, ik vind het zo moeilijk, als moeder. ik ga mijn best doen dat hij bij knutselen en op die dag wel geniet)
Dikke knuffel voor jou! Wat moet dit moeilijk zijn. Pfffff Overigens ook eens met je mening over de vergelijking met ‘op mijn werk’. Is echt een vergelijking als een tang op een varken.
hij zei ook dat op 5dec een van zijn vrienden naar een andere school gaat(speciale school wegens leeshandicap)
dat is niet van mezelf, is van zoontje. ik heb ooit natuurlijk zoals deliana iets geprobeerd met deze argumentatie, of voorbeeld hoe je het ook noemt, zijn reactie was gelijk dat papa wel geld daarvoor kreeg en hij nog jaren zo door moet gaan om geld te kunnen verdienen. en hij zelf die baan kiest trouwens. (papa moest solliciteren voor zijn baan dus hij wist wat het was -werk en baan hebben solliciteren- wat papa ging doen.) was een tijdje geleden.
Maar omdat je voor school niet betaald krijgt, mag je dus bepaalde activiteiten weigeren? Dat vind ik een vreemd argument, in die zin vind ik de vergelijking met werk helemaal niet gek; het is allebei een verantwoordelijkheid, je zet je in voor iets (je opleiding vs je baan). En op school ben je om allerlei dingen te leren én ook om om te leren gaan met bv moeilijke werkjes of juist saaie werkjes, en ook om sociale zaken te leren. Zeker surprises in groep 7 vind ik vooral een sociale activiteit, je maakt iets voor elkaar, zorgt samen voor een fijne sfeer. Dat betekent niet dat je als kind altijd maar ja en amen moet zeggen, maar op de meeste scholen hoort een Sinterklaasviering er wel bij...
Haha zo letterlijk bedoelde ik het vanzelfsprekend niet Zo gek is het toch niet om "uitdagingen" die je zelf tegenkomt te gebruiken als voorbeeld bij opvoedkundige onderwerpen. Ik noem dingen die ik sop mijn werk moet doen die ik stom vind, maar ik zeg bijvoorbeeld ook wel eens dag ik een hele irritante collega heb, waar ik het toch echt mee zal moeten doen (stomme klasgenoot). Persoonlijk denk ik dat er te veel nadruk wordt gelegd op het Sint gebeuren. Je knutselt wat voor een klasgenootje, eet wat pepernoten, en niks meer of minder.
Ok, ik ga hem vertellen dat hij als kind niet altijd ja-amen moet zeggen. dat dat niet echt hoeft. Meid, je praat over sociale aanpassing etc maar ik zie dat je zelf misschien daarin niet zo echt sterk bent, vooral je inlevingsvermogens. Wat hij zegt, op dat moment, moet je niet zo letterlijk nemen. hij drukt daarmee zijn gevoel uit, op dat moment. (anders had hij niets gezegd en begon gelijk met het zwijgen, ik zou me dan wel enorm zorgen om hem maken) Ik ben blij dat hij zegt dat hij niet meer gaat praten. want hij zegt het! dat(werk voorbeeld) is een voor iets anders bedachte argument van zoontje. naar aanleiding van delianna's voorbeeld heb ik die verteld. delianna, probeert met haar voorbeeld me te helpen. dat is me duidelijk. dat waardeer ik. Maar wat ben jij aan het doen meid? jij vergeet soms dat jij met mij in gesprek bent, niet met mijn zoon. dus argumenten en weerwoord tegen zoontjes gedachten etc verzinnen helpt MIJ niks. Heb ik t goed gedaan vind jij? Want ik kon ook slim zijn en hem gewoon op die dag ziek melden ipv praten,verplichten etc. Zoon heeft hoge koorts en is ziek, morgen geen school; hij zei als reactie op zijn hoge koorts na mijn meting= ik heb sinterklas virus gekregen mama! en lachend gelukkig. sommige kinderen in de groep hebben op de lotjes hun namen niet opgeschreven, ipdv schreven ze gedichtachtige raadsels, raad me naam etc...
snap je fuddey wat ik bedoel, ik bedoel echt niet gemeen, argumenten kan ik ook bedenken tegen zoon. is niet zo moeilijk tegen een 9 jarige. maar is dat de bedoeling? hoe kun jij eerlijk en open en vrij discussiëren, argumenteren als je weet dat uitkomst vast staat? en wat kan ik dus als moeder nog doen? daar gaat het om. want ik voel me toch wel als een sukkel of zo die niet opkomt voor haar kind.
je weet soms dat je het goede gedaan hebt, maar je krijgt daarmee toch een zeer slecht gevoel van. dus tegen je gevoel in...
kijk, ik vind zo een enorme feest wel erg leuk, (als een buitenlander) maar voor vele kinderen is het inderdaad veel te veel, zeker als je er nog in gelooft. zoontje had er veel meer stress vroeger, dat is weg sinds hij het weet. ik snap je wel hoor, helemaal, het was een voorbeeld, maar dat had ik dus eerder voor iets anders al gebruikt. :)) wat wel ik ok vindt is dat zoontje zich tot nu toe wel goed gedraagt. ook als hij me geen gelijk geeft of tegen argumenten bedenkt etc vanwege het gesprek gaat het dus toch wel OK in dat soort dingen. natuurlijk gebruiken wij onze eigen ervaringen en voorbeelden uit onze levens. je toont daarmee dat jij je kind begrijpt. maar goed, ik dacht dat ethiek ontwikkeling vanaf 12 jaar oud zou komen. het is net als kunnen lezen op de leeftijd 3 dat jij al op die leeftijd begint met uitkijken wat allemaal te lezen is in de omgeving van je kind.
Hier raak je misschien wel een belangrijk punt. Regelmatig moeten kinderen gewoon doen wat hun gezagsdragers (ouders, juf/meeste) zeggen. Jouw zoon zal waarschijnlijk al van jongs af aan jullie beslisingen regelmatig ter discussie hebben gesteld. Dat is nu eenmaal inherent aan hb. Misschien zijn jullie er ondertussen allemaal aan gewend dat er over allerlei beslissingen gediscussieerd wordt. Ik kan me echter voorstellen dat bij sommige van die discusies jullie beslissing voor jullie al vaststaat. Jullie discussiëren dan vooral met hem om hem jullie standpunt te laten begrijpen en hem over te halen. Hij discussieert echter om jullie van gedachten te laten veranderen. Dat gaat echter niet gebeuren, dus dan voelt discussiëren voor hem zinloos, want hij heeft met al zijn argumenten toch geen invloed op de uitkomst. Misschien is het voor hem fijner om gewoon te horen dat hij iets moet doen, ook al wil hij het eigenlijk anders, dan dat hij het gevoel krijgt dat hij invloed kan uitoefenen (doordat jullie met hem in discussie gaan, geef je hem natuurlijk die indruk), maar dat hij er dan toch weer achter komt dat hij helemaal geen invloed heeft ("volwassenen krijgen altijd hun zin, wat ik ook zeg of doe"). Dat is natuurlijk ook frustrerend voor hem. Misschien kun je beter elke keer van het begin af aan duidelijk maken wanneer een beslissing al vaststaat en je alleen die beslissing wil uitleggen als hij daar behoefte aan heeft. En alleen maar in duscussie gaan als je ook echt ruimte ziet om een compromis te sluiten en hem invloed op de plannen kunt geven.
Dit vind ik een heel goed punt! Daarmee mag hij zijn gevoelens wel uiten, vertellen waarom hij er anders over denkt maar gaat hij het gesprek niet in met het idee dat hij de uitkomst kan veranderen. Zo voelt hij zich gehoord maar kan hij niet teleurgesteld worden met de gedachten dat volwassenen toch altijd maar hun zin krijgen.
Op zich vind ik het verhaal van janna ook zeker hout snijden, maar het blijft een eeuwig dilemma als je een kind hebt dat in kennis/vaardigheden etc. zijn leeftijd ver vooruit is. Want spreek je het kind aan op leeftijd (9) of op zijn emotionele/intellectuele leeftijd, bv 13/14? Als je kind 9 is kun je iets uitleggen en eindigen met ‘maar je doet wat ik zeg’ (bij wijze van) is een kind 13, dan lukt je dat soms niet meer en krijgt een kind al veel eerder een eigen stem/inbreng. En dan vind iedereen dat veel normaler. Het is een innerlijke strijd om de mening en gevoel van je kind te erkennen als van een dertienjarige, maar dingen te moeten opleggen omdat hij/zij nog maar 9 is. Ik zie het ook bij mijn middelste. Zij is niet zo extreem vooruit als zoon van ts, maar ik voel het ook al geregeld. En dat is soms echt heel moeilijk. Dat doet pijn. Leeftijden zijn trouwens niet specifiek bedoeld voor zoon van ts, maar bedoeld als voorbeeld.
weet ik niet. ik moet wel nadenken over de hele toestand. ik ben wel een beetje geschrokken dat zoontje nee tegen de juf zei. en wat hij allemaal te zeggen had over de sint. o ja hij vertelde vandaag dat een meisje hard stampt met haar voeten bij de juf en hard schreeuwt tegen de juf dat ze naar huis moet dat ze zich niet lekker voelt. en dat ze dan zomaar steeds opgehaald wordt. ik vroeg hem wat ze met ontploffen bedoelden in de groep.dat was het dus. erg boos tegen de juf naar huis willen. dat vind ik echt een beetje gek.