Als ik dit lees, voel ik jullie verdriet zo erg mee van alle meiden die hier hun verhaal schrijven. Ik kan me zo ontzettend in jullie allen inleven. Mijn partner en ik hadden een pauze ingelast, na 1.7 jaar en 13 cyclussen. Wat jij beschrijft bosuiltje is zo herkenbaar. Tis soms zo vermoeiend. Wat mij ook zoveel verdriet doet, dat iedereen om je heen zwanger raakt. Mijn zus die de tweede al heeft gehad, terwijl wij aan de beurt waren. Of de mensen die vragen van goh willen jullie al kindjes, of zijn jullie al bezig? En dan nog me neefje van 4 die vraagt wanneer hij een neefje of nichtje krijgt. Wij hebben het vrijwel niemand verteld, omdat mijn grootste angst werkelijkheid is geworden, niet snel zwanger raken. Heb altijd al het gevoel gehad, dat het bij ons niet vanzelfsprekend ging. En ik heb er gewoon geen zin in dat mensen steeds vragen en en en? Is het al? Terwijl jij je ook bij iedere menstruatie af vraagt, waarom ik, wat is er mis met mij? Maar gelukkig zijn we allen krachtig en vinden we altijd weer de kracht om verder te gaan. Hoop doet leven, en al is dat voor ons een langere weg, zo intens gelukkig zullen wij genieten van ons toekomstige kindje. Sterkte allemaal en laat de strenge winter een hoop zonnige baby's brengen.
ook ik weet precies wat jullie bedoelen. "we moeten weer..." grr. Het leuke gaat er echt vanaf... En mensen die na je beginnen met zwanger worden zijn nu zwanger van de 2e. Autsj. Natuurlijk heel erg gegund maar wel even slikken. Hebben jullie ook dat gevoel dat het zoiets onwerkelijks is? Ik bedoel, ik heb aan de ene kant het gevoel dat het echt wel gaat gebeuren, maar aan de andere kant is t ook zoiets van...dat gebeurt anderen, mij niet. Maar vriendinnetje die elk moment kan bevallen zegt dat ze dat gevoel nog steeds heeft :-D dus misschien moet ik daar maar niet teveel me zitten... nou meiden, ik hoop ECHT dat we allemaal in 2012 een beebje in onze armen mogen hebben. (wat we ook zelf gebaard hebben natuurlijk) liefs
Ja en geloof mij, ik dacht ook dat wij never nooit een kindje zouden mogen krijgen! En zie hier...er ligt een prachtige zoon uit China in zijn ledikantje boven te slapen...onze rijkdom. En idd...weer zwanger...hoop dat het blijft plakken van de keer.. Ik dacht echt dat wij er nooit bij zouden mogen horen, maar het is ons gelukt. WIj hebben meteen met de eerste icsi de adoptieprocedure in gang gezet, en na 4,5 jaar een prachtig zoontje gekregen. En geloof mij, ik heb zakken vol chips, chocolade, koekjes weggewerkt, vorig jaar rond deze tijd zei ik nog we kappen overal mee.. Echt ik wilde de adoptie stoppen, zat midden in mijn laatste miskraam, en kijk nu... meiden, de wonderen zijn de wereld nog niet uit!
echt super ukoldaatje!! heel mooi. straks heb je toch nog 2 mooie prachtige kindjes!! ik duim voor een plakbeeb meis!!!
@allemaal in dit topic: Wat een heftig onderwerp zeg, heb het helemaal uitgespit. Ik ga net pas ronde 3 in, dus kan nog niet meepraten. Heb wel ff met tranen in m'n ogen gezeten van al die ontroerende verhalen. Meiden heel veel succes allemaal.
Ukoldaaltje wat een super mooi verhaal... Ik duim voor een plakbeeb... Maar heb er alle vertrouwen in dat het goed komt... Want jullie hebben een kindje in jullie hart gesloten dat eindelijk de kans krijgt op een beter leven. Dit is jullie beloning voor deze zeer moedige stap...
wat een herkenbare verhalen! Hier in september 2009 bij de 1e poging direct zwanger, maar helaas bij 11 weken een miskraam. Daarna wilde het gewoon niet meer lukken. We hadden beide altijd de instelling als het niet lukt dan is het jammer. Maar in juni 2011 (en dus weet ik hoeveel rondes verder) was ik er zoooooooooo klaar mee dat we wel besloten hebben om uit te laten zoeken of het uberhaupt nog kon (en ze dus niks "beschadigd" hadden bij de curretage). Konden gelukkig binnen 1,5 week terecht voor het eerste gesprek met gyn. Die heeft direct de eerste onderzoeken in gang gezet (gezien de geschiedenis ook). Begin juli de tweede afspraak voor de uitslagen. Maarrrrr de gyn had het vermoeden van een zwangerschap (ik niet, wilde het ook niet meer vermoeden ) dus in plaats van de uitslagen bloed laten prikken en een uur op de uitslag gewacht. En ja hoor, zwanger!!! Blijkbaar was voor mij een beetje rust en afwachten op mogelijke uitslagen voldoende. Oh leukste detail: bij de 7 weken echo (de gyn wilde zodra er hartslag mogelijk zou kunnen zijn een echo...) kwam een nog grote verrassing: het zijn er TWEE!!!!!!
Goh wat super voor jullie, dat jullie na al het verdriet en lange wachten nu een tweeling mogen verwachten.
Wat fantastisch voor jullie! Gefeliciteerd!!!!! En heel erg bemoedigend om te lezen ook Ik hoop dat het voor ons ook zo mag gaan... Misschien is inderdaad de rust en de wetenschap dat er iemand mee gaat kijken wel voldoende. Of misschien wordt er wel iets gevonden dat te verhelpen is, met medicijnen of wat dan ook. Ik hoop het echt zo! IK bedoel natuurlijk niet dat ik hoop dat er wat mis is.. maar wel dat het te verhelpen is dan, bedoel ik eigenlijk. (Hoewel mijn man gisteren zei dat hij het ergens ook wel fijn zou vinden als er een verklaring is voor waarom het zo lang duurt. En dat snap ik wel. Hoewel ik toch hoop dat we allebei gewoon helemaal in orde zijn.) Dit herken ik dus ook echt precies! Het is echt zo onwerkelijk! IK heb zelfs even gedacht dat dat gevoel misschien zelfs wel een zwangerschap tegenhoudt. Alsof ik er blijkbaar nog niet klaar voor ben ofzo, onbewust. Of dat het misschien toch iets met stress is op mijn werk, of er gewoon juist te veel mee bezig ben in mijn hoofd. Maar ja, hallo! Als de wens zo groot is, hoe kun je er dan níet mee bezig zijn?? Ik kan het echt niet uit mijn hoofd zetten hoor. We hebben hier wel eens een paar keer een pauzemaand ingelast. Gewoon om de lol er weer in te krijgen in de slaapkamer, en even niet te plassen in bakjes enzo... maar uiteindelijk blijf ik dan toch dagen tellen, ik kan het niet uitzetten! Vanaf dat we dit huis kochten was al duidelijk welk kamertje een kinderkamertje zou worden. Er staat nu een logeerbed in, maar verder is ie kaal. We hoeven er verder toch niets mee. En soms dan kijk ik er even in en bedenk ik hoe het eruit zou zien met een wiegje, en een commode, een kastje, andere gordijntjes... daar hoort gewoon een kindje in! En het is heel stom maar ik voel me dus ook gewoon een moeder. Ik hoor een mama te zijn! En mijn man is absoluut een echte papa. Ik voel me niet een stelletje, maar een gezin. Doe mij de gebroken nachten maar, de vieze luiers, kinderziekten, vlekken overal, kinderfeestjes, basisscholen, knutselen of koekjesbakken op woensdagmiddag, al die dingen. Ik kijk er zo naar uit! Ik kan echt niet wachten (ok, nu klink ik misschien wel heel erg als een moeke, en ik vind mijn baan en sociale leven enzo ook echt heel leuk hoor, maar jullie snappen wel wat ik bedoel ) Maar goed... *zucht* we zijn sterk, en we gaan door!! 2012 wordt ons jaar!!!!
Laten we idd hopen dat 2012 echt ons jaar gaat worden... En denk ook dat we er idd echt veel te veel mee bezig zijn... Je hoort ook heel vaak dat als mensen het loslaten dat ze dan opeens zwanger zijn... Maar weet niet hoe ik het moet doen... Ik kan het niet loslaten...
Lieve meiden, laat je niets wijsmaken... Je kunt er niet teveel mee bezig zijn. Helaas is het heel verdrietig en probeer je er een rede voor te zoeken. Maar ik heb tijden gehad dat ik niet eens meer wilde en toen kwam het ook niet. En zaadjes zwemmen heus niet opeens terug als ze merken dat je eraan denkt.. Ik ben zwanger geworden van de 2de IVF poging. Geloof me, dan ben je er dag en nacht mee bezig. Hoop voor jullie dat 2012 jullie wens uit laat komen!
Zo ontzettend herkenbaar Bosuiltje!! Ik voel me ook al mama, want ik vecht voor mijn kindje dat nog niet eens verwekt is. Hormonen spuiten, ziekenhuis bezoeken, ik doe er nu al vanalles voor. Allemaal voor mijn onverwekte kindje.
Poehee, heftig zeg Aislyn, ik wens je heel veel sterkte en kracht! En ja, het is wat moeders doen, vechten voor hun kindjes. Ook al zijn ze er nog niet. *leuke mental picture: zaadjes die aan het zwemmen zijn als de voorste roept: "jongens! stoppen! ze denkt aan ons! omkeren maar!" * nee, zo zal het gelukkig niet gaan inderdaad Ik las hier op het forum eens een goede (of iemand heeft het in haar onderschrift staan, weet ik niet meer..) 'zwanger word je niet tussen je oren, maar tussen je benen!' En zo is het. Al geloof ik wel dat het voor mezelf gezond zou zijn (geestelijk bedoel ik) als het niet zo enorm mijn leven zou beheersen.. maar ja. Hou het maar eens tegen!
eigenlijk is het ook onmogelijk om er niet mee bezig te zijn... lijkt me niet dat iemand er opeens achterkomt dat ie 1 week overtijd is...
thanks voor jullie lieve reactie's. En nee, je kunt er niet teveel mee bezig zijn, maar soms een kleine afleiding kan wel eens helpen (maar dan wel onder de voorwaarde dat er medisch helemaal geen afwijkingen zijn). Wij (ik en twee kleintjes) duimen voor jullie allemaal!!!!! (niet dat jullie daar eerder zwanger van worden )
Dikke knuffel voor alle meiden die nog niet zwanger zijn. Ik heb het ongelofelijke geluk net zwanger te zijn geworden, maar heb hiervoor ook een heel moedeloos jaar gehad waarbij ik elke maand weer teleurgesteld was en me afvroeg of het er ooit nog van ging komen. En of het nou 1, 2 of 3 of meer jaar duurt, als de wens er is dan stort bij elke ongesteldheid de wereld even in... Respect trouwens voor de dames die veel langer hebben moeten wachten. Het kan denk ik helemaal geen kwaad om naar de gyn te gaan en wat dingen te laten onderzoeken (heb ik ook gedaan), al is het vooruitzicht natuurlijk niet prettig, je weet waar je het voor doet! Heel veel geluk aan alle moeders-in-spe en ik hoop dat jullie (met of zonder medische hulp) snel zwanger worden!!