Ons zoontje is vandaag 2 weken. Sinds zijn geboorte voel ik me zo anders. Ik kan om alles huilen. Ben moe. Kan me nergens toe zetten; de afwas niet, stofzuigen niet, de was doen niet, noem maar op. Ik pak gewoon wat kleding uit de kast of loop in mijn joggingpak en zelfs een laagje mascara opdoen is blijkbaar teveel gevraagd. Alles staat 24 uur per dag in het teken van ons ventje en soms heb ik het idee dat ik er gewoon nog niet klaar voor was om mama te worden. Ik had me die roze (in dit geval blauwe) wolk heel anders voorgesteld en schaam me dat ik niet gewoon kan genieten. Voor mijn vriend is het ook niet leuk; een vriendin die om alles huilt. Hij laat me 's nachts al doorslapen en gaat er uit voor de fles. Hij kookt en is de grootste schat die er bestaat. Hij blijft zo positief en zegt dat alles wel goedkomt, maar waarom voel ik me dan zo rot? Ben ik de enige of komt dit vaker voor maar wordt er gewoon niet over gesproken
Nee je bent vast niet de enige. Iedereen heeft sowieso last van hormonen. Je bent de eerste 6 weken zelfs nog ect een kraamvrouw. Hormonen gieren door je lichaam en daardoor kun je echt alle kanten met je emoties op worden geslingerd. van blij naar erg depri En dat je nog lekker in je joggingpak loopt is echt niet raar. Deed ik lekker ook. Misschien kun je hier eens kijken: http://www.kraamtranen.nl/
Heel herkenbaar!!! Maar geloof me, het gaat over...het zijn inderdaad de hormonen die nog door je lijf gaan, het ontzwangeren, een ander leven. Laat het gewoon een beetje gaan, probeer je niet schuldig te voelen. Het komt echt goed!
herkenbaar meid.. ik heb het ook.. heb nergens zin in. wil graag weer zijn zoals ik was maar ben gewoon zo moe. heb geen puf. en blijf slap.. nu heb ik dr net wel een griep bovenop gekregen maar in mn benen zit ook geen kracht meer. heb gewoon helemaal nergens geen zin in. tis echt niet leuk.. en idd zo gevoelig als de pest..
heb het ook gehad en bij mij was het echt wel een depressie, niet meteen, in begin waren het ook wel kraamtranen maar na een tijd nog steeds het liefst de hele dag binnen zitten in het donker en nergens me toe kunne verzetten en nog steeds dikke huilbuien overal om besefte ik me pas dat het wel iets meer was dan dat.. kon niks verdragen, bezoek zag ik liefst zo snel mogelijk gaan zodat ik rustig met mn meisje was... vond het allemaal heel zwaar vermoeiend tewrijl ik toch echt een heel makkelijk meisje had die al snel doorsliep dus slaaptekort hadi k niet... anders zouik het nog wel daarop kunnen gooien.. hou het in de gaten en praat erover met je vriend, mocht het wat meer blijken dan gewoon hormoontjes trek op tijd aan de bel dan kom je er meestal ook sneller vanaf! en praten lucht op heb ik toen gemerkt! mijn vriend bleek ook erg begripvol en ik voelde me steeds wat beter toen ik kon zeggen wat ik voelde.. terwijl ik de maanden daarvoor echt zon donderwolk in mn hoofd had zitten dat alles een grote zwarte vlek leek ik was er totaal neit bij mn hoofd... verzorgen van mn meid ging op automatische piloot hoor maar zodra zij op bed lag ging ik ook slapen! en hier word heel vaak neit over gepraat ik herken het ik schaamde me dacht dat mensen me gek zouden verklaren en dat ik opgenomen moest worden ofzo.. zag de meest rare dingen al afspelen in mijn hoofd.. bij mij scheelde het dat mn vriend meerdere keren zei ik snap wat een depressie is heb het zelf ook meegemaakt en je hoeft je er niet voor te schamen.. anders had ik er niet over durven praten.. ik hoop voor je dat het snel wat zonniger word allemaal voor je! wel heel fijn dat je zon lieve vriend hebt!
Heel herkenbaar!!! Bij mij heeft het zeker 3 maanden geduurd en toen heeft manlief me naar de huisarts gestuurd. Bleek ik een schilklieraandoening te hebben die al deze treurnis bezorgde. Hou het daarom goed in de gaten als het blijft duren. Stertke!
Meiden, bedankt voor jullie reacties! Afgelopen nacht wou de kleine man weer niet slapen en had ik weer een verschrikkelijke huilbui. Heb een goed gesprek met m'n vriend gehad toen onze vent eindelijk sliep. We gaan het in de gaten houden (ook hij) en als het te erg wordt of naar ons idee te lang gaat duren trekken we aan de bel. Ben blij dat we dat gesprek hebben gehad
wat goed! ik vond dat ook zo opluchten dat ik eindelijk gewoon zonder gene kon zeggen wat ik echt voelde! dat luchtte voor mij zo op te weten dat hij me in elk geval niet stom of raar vond... en wie weet valt het mee moet je gewoon af en toe je hart even luchten en voel je je stukken beter als je af en toe even goed met je vriend praat want praten doet vaak ook wondere! vind het heel goed van je dat je zo open bent geweest! dikke knuffel voor jou en hopelijk gaat het snel beter!
Ons zoontje is vandaag 2 weken. ik lig nog in bed, zware bevalling met complicaties... ik herken een depressie zelf ook en heb dit vorige week meteen aangegeven. zodra ik weer op de been ben, moet ik actie ondernemen. ik kan je aanraden om dit zo snel mogelijk te doen! Edit: lees nu je vorige post. Gelukkig maar! Sterkte
heel herkenbaar. vooral als manlief weg was, ik deed de verzorging van mn zoontje wel maar daarom heen was het genieten moeilijk. als hij begon te huilen kon ik er niet tegen. hij had erg veel krampjes. en krijsde veel daarom. in het begin zei ik niks, schaamte, onzeker, ik had tenslotte er zelf voor gekozen om moeder te worden. maar kreeg zo'n twijfels of ik dit wel wilde. ik was er niet klaar voor, ik wilde dit niet. elke avond als mn vriend thuis kwam was ik alleen maar aan het huilen. totdat CB voor het eerst voor intake kwam. ik begon me ineens te huilen bij die verpleegkundige. op advies van haar blijven praten met vriend en ben ook na mijn moeder en zus gegaan hiermee. die hebben veel met me gepraat, en langzaam aan krabbelde ik weer op. nu moet ik zeggen voel ik me opper best. ik ken mijn zoontje, weet wat hij fijn vind, waar ik op in kan spelen, en ik heb weer een beetje mijn eigen ritme terug. langzaam aan wen ik aan dit nieuwe leven en zou ik hem nooit meer kwijt willen. ik ben inmiddels weer aan het werk en vind het verschrikkelijk om weg te gaan en hem achter te laten. blijf praten, blijf huilen als het je oplucht, en schaam je vooral niet. het is allemaal nieuw en zoeken, en het komt vanzelf wel. en inderdaad als het erger word, trek op tijd aan de bel!!!
Mag ik jullie allemaal een tip geven die mij zeer goed geholpen heeft: VALDISPER homeopatisch middel bij drogist/apotheek dat super goed helpt! Je hoeft echt niet te blijven zitten met deze klachten. Na een maandje kun je gewoon afbouwen en je merkt dat je eigen hormonene hun weg weer hebben gevonden en dat het dan vrijwel over is! sterkte !!
Yep, ik had het ook de eerste weken na mijn bevalling. het heeft denk ik minimaal 1 jaar geduurd voordat ik weer redelijk in mijn vel zat. Nu ben ik weer zwanger, op het moment voel ik me top, maar ik kijk al uit naar de eerste weken na de bevalling. haha. Komt goed hoor. Je hoeft niet verplicht alles alleen maar leuk te vinden, je maakt een hoop veranderingen door.
Ik heb volgens mij de eerste 2 maanden vooral doorgebracht op onze slaapkamer... Mijn moeder heeft toen heel veel huishoudelijke dingen opzich genomen... het heeft ongv hier een half jaar geduurd voordat ik weer zin had om mijzelf weer een beetje op te leuke met nieuwe kleding enz. De vermoeidheid speelde hier een grote rol... Hou in je achterhoofd dat het overgaat... Alles is een fase... En idd als het iets heel groots gaat worden moet je aan de bel trekken!
Heel herkenbaar!! Ik heb de eerste 2 weken veel gehuild, vooral wanneer mijn kleine huilde. Wist dan even niet wat ik moest. Maar toen ik naar buiten ging om even ern frisse neus te halen knapte ik helemaal op!!
Heel herkenbaar hoor, ook hier. Ik heb de afgelopen dagen pas het idee dat het wat minder wordt. Begin ook echt te genieten van m'n dochter nu, en het lijkt dat er iets van ritme in de dag begint te komen. Het nergens toe kunnen zetten was bij mij alleen precies andersom: ik kon maar niet stoppen met poetsen wanneer m'n dochtertje sliep. Zelfs in de week dat de kraamverzorgster hier was. Ik hoop dat het snel beter gaat worden voor je
Heel herkenbaar hoor! Maar je bent ook niet zo lang geleden bevallen he! Ook ik heb er nog steeds (soms) last van en ik ben morgen 6 weken geleden bevallen. Praat erover. Hou het, beide, goed in de gaten. Vraag desnoods als het na ongeveer 2 weken niet over is advies van de HA. Bij mij worden de "kraamtranen" wel minder en wil ook steeds meer naar buiten en lekker winkelen. Gewoon, weer de dingen ondernemen. Weet je wat misschien ook goed voor je is? Dat je partner eens oppast op de kleine en jij eens een middagje voor jezelf pakt. Al is het maar een uurtje! Ga lekker winkelen, lopen, beautyuurtje (gezichtscreme, massage etc, gewoon, vrouwen ding) of iets anders wat JIJ leuk vind. Klinkt misschien dat het moeilijk is om je kleine los te laten, maar het zal je goed doen. Je kleine hoeft nu ook nog niet door te slapen, hij is nu pas 3 weken zie ik in je banner. Komt vanzelf wel dat je langere nachten hebt. Ons zoontje slaapt nu sinds 1.5 week pas door (22:30 zit laatste voeding er helemaal in zeg maar, wordt dan ook in bed gelegd en slaapt dan tot 06:30 uur, zelfs dat is officieel nog niet doorslapen heb ik mij laten vertellen).
Hoì annie en anderen. ik had enkele wekenn valdispert rust extra sterk gebruikt en daàrna de gewoon sterke versie. groen doosje. baat het niet, schaden ook niet..
heel herkenbaar....ik had het ook. We noemen het babyblues. Bij mij na 2 maanden werd het erger, het zijn hormones. Je hoeft je niet te schamen. Ik heb geen familie hier. Mijn moeder kwam mij helpen voor 3 weken en toen zij terug moest naar haar land, nou dat was echt....(ik kan het niet beschrijven), ik was helemaal overstuur.
Inmiddels gaat het hier een stuk beter. We zijn gister even de stad in geweest en ik had me lekker opgetut en wat leuks aangetrokken. Ook hebben we ons erbij neergelegd dat ons ventje geen huiluurtje heeft, maar een huilavond Tuutlijk heb ik het soms moeilijk en komen er wat tranen vrij, maar ik voel me al een stuk beter