Hallo meiden, Ik ben bijna twee weken geleden bevallen van een gezonde zoon. We zijn zielsgelukkig met hem. Ik heb desondanks toch erg veel moeite met het besef dat het fijne samenzijn van de zwangerschap voor altijd tot het verleden behoort. Weten waar hij is, wat hij voelt, of het goed met hem gaat en gewoon de unieke positie van hem voor mezelf. Ik ben er zo verdrietig van. Het afscheid nemen is begonnen. Ik wilde graag borstvoeding geven, maar na een dikke week blijkt dat mijn produktie onder de maat is en mn zoontje dagenlang honger heeft geleden.....au! Nu ook afscheid nemen van het geven van borstvoeding, de bijzondere band die ik daarmee voelde. Ik wordt overweldigd door verdriet. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat ik na 5 jaar eindelijk zwanger ben geworden en al blij mag zijn dat hij er is! maar dat is verstand. Zijn er meer meiden die dit herkennen en overspoeld worden door gevoelens?
ik herken dit gevoel helemaal niet, maar ik wil je alleen meegeven dat je ook kunt genieten van je zoontje nu hij er is. Leg hem lekker op je blote huid en knuffel lekker met hem. Ik heb het idee dat je de hoop hebt laten varen dat je nog ooit zwanger zult worden omdat je er nu 5 jaar over hebt gedaan en dat je dus afscheid neemt van het "zwanger" zijn en van je eventuele wens om meerder kinderen te krijgen. Ik kan het verkeerd hebben maar dat gevoel krijg ik een beetje uit je verhaal. Ook jammer dat de borstvoeding is mislukt, bij mij is het bij mijn beide kinderen mislukt en ik begrijp je teleurstelling. Probeer toch zoveel mogelijk te genieten van je kleine mannetje. Ik hoop dat dit gevoel snel bij je over gaat, mocht dit niet het geval zijn probeer er zoveel mogelijk over te praten dat kan ook helpen om het te verwerken.
Ik vond zwanger zijn ook heerlijk en mis het nu nog weleens.. Tsja dubbel gevoel, enerzijds helemaal happy dat hij er eindelijk is en anderzijds het gemis van dat heerlijke getrappel in je buik! Hoort erbij denk.. Maar kan hm nu echt niet meer missen hoor!!
Heel herkenbaar! Ondanks dat ik een best wel zware zwangerschap heb gehad bij Jesse (nu ook weer overigens) had ik er best veel moeite mee om niet meer zwanger te zijn, geen schopjes meer te voelen, te voelen of hij wakker was of sliep. Ik voelde me zo leeg van binnen (letterlijk). Hier mislukte de borstvoeding ook door medicatie en onvoldoende/geen groei. Ik heb echt ruim een maand nodig gehad om eraan te wennen dat ik geen kindje meer in mijn buik had, maar dat hij lekker in zijn wiegje of bij mij op de borst lag te slapen. Ik hield en hou heel veel van mijn zoontje en had hem ook echt niet meer willen missen, maar ik miste wel het mannetje in mijn buik. Nu ben ik alweer ruim 29 weken zwanger van de tweede en probeer ik zoveel mogelijk te genieten van het wondertje in mijn buik, maar kijk ik toch ook wel uit naar het moment dat hij straks op mijn buik ligt.
Ken je gevoel maar al te goed, tranen met tuiten heb ik gehuild iń de kraamweek, t ging me allemaal te snel wist me geen raad ze was nu niet alleen meer het kindje in MIJN buik maar nu was ze opeens van iedereen en docchter een kleindochter,nichtje,buurmeisje enz.. ik vond het heel moeilijk om dat gevoel lost te laten ook het speciale gevoel dat je hebt als je zwanger bent dat gevoel dat ik haar voor het eerst zag, alles leek hup weg te glippen. En dan nog het doemdenken over later, over als ik haar naar school moest brengen. Brrrr vreselijk ( inmiddels zit ze 7 maanden op school) ik zette me eroverheen en na een maand ging het beter ik troodte me met de gedachten dat ik het ooit nog eebs zou mee maken. Bij de 2e. Een draak van een zwangerschap en ren spoedks. Bij hem had ik dit gevoel na de bevallibg helemaal niet ik wist wat er ging gebeuren en toost mevweer meende gedachte dat ik het nog eens ging mee maken, nummers 3 was onderweg en heb eeen mooie zwangerschap gehad zagvhet als mijn afscheidscadeautje, ik wis davis de laatste, helaas was deze bevalling nog erger als de vorige weerveen spoed ks en onze dochter werd niet gezond geboren ze heeft moeten vechten voor haar leven en heb dat gevoel helemaal niet gehad was alleen maar bang haar echt kwijt te raken, nu is ze bijna 4 maand en gezond en heb dat gevoel nu nog niet t is fied zo, heb er vrede mee lijkt wel. T gaat echt over hoor maar loslaten blijft moeilihk.
Ps hier lukte de bv wel bij nr 3 met de juoste hulp jij kan ook. Nog steeds hoor je kindje is pas 2 weken schakel een lactatiekundige in en je kan je kindje weer aan de borst nemen hoor!
Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik foto's zie waarop ik nog zwanger ben. Ik mis het echt ongelooflijk, maar iedere dag een beetje minder. En lekker knuffelen met mijn dochter helpt ook heel goed En schakel idd echt echt echt een lactatiekundige in!! Je hoeft niet te stoppen met bv!!
Oh ja herkenbaar! Met de eerste was dat heel erg. Toen ik zwanger raakte van de tweede was ik zo blij, yes ik mocht nog een keer! Nu heb ik het geluk dat mijn man nog wel een derde en evt nog wel een vierde wil, dus ik mag NOG een keer gelukkig!!! Bij de tweede was ik op het gevoel voorbefeid en ging het iets beter, maar die week na de kraamweek is echt een kl*te week vind ik, als je je realiseert dat er een heel bijzondere periode is afgesloten.
Bedankt voor jullie reacties! Nee, ik ga niet opnieuw de bv op gang proberen te brengen. Ik heb erg veel moeite om te ontspannen, heb iedere nacht maximaal 3,5 uur slaap, plus 0 uur in de nacht van de bevalling. Ik ben aan het einde van mijn latijn. dat komt de borstvoeding niet ten goede en de bv opnieuw op gang brengen betekend veel aanleggen en behoorlijk investeren, ook snachts. Wij hebben uiteindelijk besloten dat Finn beter af is met een stabiele moeder en kunstvoeding, dan met een moeder die half overspannen borstvoeding geeft. Het blijft jammer, maar ik weet dat dit het beste is. Je hebt gelijk dat het iedere dag wat makkelijker aan het worden is, Andrea!
Oh dit is heel herkenbaar! Ik heb bij de eerste een hele zware bevalling gehad en was blij dat hij er was maar mijn buik miste ik bijna meteen al! Toen we 6 maanden later besloten voor de 2e te gaan kon het me dan ook niet snel genoeg gaan! Over Julian deden we toen 11 maanden maar van Lotte was ik meteen in de eerste ronde zwanger! En nu is ze er alweer bijna 3 maanden.. De tijd vliegt voorbij en daar heb ik ontzettend veel moeite mee.. Ik wil heel graag nog een derde kindje! Mijn vriend weet het nog niet zeker of hij dat wilt. Een zwangerschap, de spanningen eromheen, de bewegingen in je buik en zelfs de bevalling, ik wil het allemaal zo graag nog een keer mee maken! Ik snap heel goed hoe je je voelt.. Na de 2e bevalling had ik dat gevoel veel sterker dan na de eerste (ik denk ook omdat ik weet dat mijn vriend nog niet zeker weet of hij nog een kindje wilt) en het idee dat het misschien wel de laatste keer was kwam hard aan bij mij. Nu nog mis ik mijn buik en alle bewegingen en het gezellige gevoel, dat gevoel wat je alleen hebt als je kindje nog daadwerkelijk in je buik zit. Mensen kunnen alleen van buitenaf wat schopjes voelen en het zien maar jij voelt alles. Het is echt het mooiste wat er is! Ik heb geen makkelijke zwangerschappen gehad (ook niet heel erg zwaar) maar toch.. Het gevoel wordt wel minder hoor maar ik denk dat het altijd wel ergens zal blijven.. Willen jullie ooit nog wel voor een 2e kindje gaan??
Daar zijn we nog niet helemaal uit. We hebben over ons kindje 5 jaar gedaan. We zijn daarmee niet de jongsten meer (ook nog niet oud en grijs hoor!) en daarmee ook een stukje minder flexibel dan een jong ouderpaar, we twijfelen nog. Maar ik wil er niet voor gaan alleen om het gevoel weer te ervaren, hoe groot mijn heimwee ook is. We moeten een heel kindje erbij in ons leven vinden passen. Gelukkig hoeven we dat niet vandaag of morgen te beslissen en mag ik eerst even wennen aan deze nieuwkomer. Maar wat een heerlijk iets om aan te wennen zeg!
Ook voor mij is dit zeker herkenbaar. Toen ik zwanger was, was ik er niet altijd zo happy mee. Ik ben een persoon wat actief is en dan kun je ineens veel dingen niet of minder lang volhouden. En nu als ik er aan terug denk dan vind ik het ineens jammer. Inderdaad het gevoel dat je hem bij je hebt mis ik. De weken gaan soms zo snel. Ineens denk je: hee 3 weken geleden lag ik te bevallen... Zelf dat moment mis ik wel eens, ondanks dat het een hel was haha. Maar ik geniet ook zeker van mijn zoontje hoor! Knufffel heel veel met hem en kijk veel naar hem.
Is hier niet herkenbaar gelukkig. Maar ik kan me wel begrijpen dat sommigen het zwanger zijn missen..