Hallo mama's. Ik zit met een probleem en weet niet of meerdere van jullie dit hebben of hebben gehad. Ik wil niet meer werken. Dit heb ik nu al een dik half jaar en ik werk in principe maar een 24 uur. Maar iedere keer als ik weer moet gaan werken denk ik pff kom ik die dag wel door op het werk. Het is echt niet zo dat de sfeer niet leuk is want er zijn een heleboel leuke collega's. Ik wil gewoon weer dat ouderwetse van vroeger. Mama blijft thuis papa gaat werken. tegenwoordig kan dat gewoon niet meer omdat alles gewoon zo duur is zodat je wel 2 werkende ouders hebt. Ik wil gewoon voor mijn dochter zorgen en het huishouden doen zoals dat vroeger ging. Denk aub niet dat ik lui ben want wil wel werken maar dan gewoon thuis. ( voor mijn gezin zorgen.) Het zou natuurlijk wel kunnen komen dat ik het werk op zich zat ben ik wekr momenteel al 10 jaar bij hetzelfde bedrijf en week in week uit is het altijd hetzelfde. Ik kan momenteel gewoon niet van baan switchen ivm mijn vriend heeft nog geen vast contract bij zijn werkgever. Dit is hopelijk wel zo in September. Maar als ik nu stop bij mijn werkgever dan geef ik mijn vaste baan op. Het enigste waarom ik nog wil gaan is voor de collega's de leuke sfeer. Het werken daar is mij ook een beetje vergaan toen ik zwanger was en de verloskundige tegen mij zei dat ik het rustiger aan moest doen ivm bekkeninstabiliteit. Mijn werk wilde nooit luisteren en dwong mij praktisch te komen werken met alle gevolgen van dien toen ik met 20 weken zangerschap niet meer kon lopen. Het management ziet je niet als een mens maar een nummer een werknemer die maar komt. Hoe dat was mijn probleem. Ergens denk ik dat dit wel de rede is da ik zo'n afkeer heb gekregen na mijn werk want heb er altijd voor mijn zwangerschap graag gewerkt. Wat denken jullie is het normaal dat je als mama gewoon liever thuis bent bij je kinderen of ligt het er echt aan dat ik al zo lang ergens ben blijven plakken bij 1 bedrijf?
Tja ik ben een werkende moeder ( ook uit noodzaak, ik ben de hoofdkostwinner bij ons) en ik denk dat het iets heel persoonlijks is. Ik hoor van vriendinnen die thuisblijfmoeder zijn ook wel, dat ze het zo saai vinden, omdat ze zelden nog contact hebben met volwassenen. En er zijn er ook die het gewldig vinden, net als er mama's zijn die er niet over moeten dénken om met werken te stoppen. Het is dus echt een keuze tussen jou en je partner. En aangezien je om advies vraagt, zou ik zeker wachten totdat HIJ een vaste baan heeft. Want ik begrijp dat jij nu de enige bent met enige zekerheid (voorzover je die in deze tijd nog hebt). Daarnaast krijg ik het gevoel, dat de opstelling van je werkgever in je zwangerschap ook heel wat teleurstelling bij jou heeft opgeleverd (en terecht!). Je zult dus denk ik vooral bij jezelf moeten nagaan of je nu puur weg wilt uit onvrede met hoe de zaken zijn gegaan óf dat het echt heel puur voortkomt uit jouw wens om meer bij je kindje te zijn. Daarnaast nog mijn opmerking, dat er voor je kind zijn een begrip is wat op vele manieren kan worden ingevuld. En voor een kind ook vooral telt dat je de tijd DIE je hebt voor hem of haar, ook volledig en zonder gehaast aan hem of haar wordt besteed. Ik hoop, dat je hier wat mee kan. Succes met je beslissing!
@ Hellen Dank je wel voor je eerlijke mening. Ik dacht soms gewoon zo dat ik de enige was die er zo over dacht maar zoals jij zegt ken je meerdere moeders die thuisblijven. maar goed we gaan zowieoz nu eerst eens afwachten tot september en tot die tijd ga ik er gewoon het beste van maken.
Ohhhhhhhhh mag ik jou baan hebben????? Hhahahaha, ik zoek nl. al vanaf 2009 naar een vaste baan. Ik zou bij wijze een moord doen voor een vaste baan. Hier dus het tegenovergestelde, ik ben nu al zo lang fulltime thuis, ik wil wel weer eens wat anders dan alleen maar thuis voor de kids zorgen (en zorgen dat ze op school komen en weer thuis)
Zo is iedereen anders he? Ik moet er zelf niet aan denken om fulltime huismoeder te zijn. Alhoewel ik het wel heerlijk vind om thuis voor mn kleine mannetje te zijn en samen te genieten. Een vriendin van mij heeft een lange, dure studie gedaan (waar ze nu de studieschuld nog van aan het afbetalen is) maar wist het ZEKER toen ze zwanger was. No way dat ze ging werken, ze wou echt de eerste jaren thuis zijn bij de kids. En dat heeft ze gedaan! Ze hebben er samen wel hele bewuste keuzes voor gemaakt, en dat is 'geen luxe de komende jaren'... want vakanties, dure dingen, dagjes uit, uit eten etc, hebben er de laatste jaren gewoon niet voor hun ingezeten. Maar tot de dag van vandaag geniet ze (en de rest van het gezin) er met volle teugen van!
Ik werk bewust niet om voor de kids te zorgen en gelukkig kan t financieel ook gewoon... Ik blijf fulltime thuis tot de oudste naar de basisschool gaat daarna wil ik parttime wel weer iets doen, maar voorlopig is m'n dag helemaal vol en hb ik echt zat te doen Ik zou echt niet willen werken op dit moment nu ze zo klein zijn .. Kan me wel voorstellen dat vanaf een bepaalde leeftijd weer te willen werken
Ik kan je op zich heel goed begrijpen hoor! Het is ook een soort oergevoel waar niet tegen te vechten is in sommige gevallen. Ik denk ook dat je werkgever wel heeft bijgedragen aan de huidige situatie, waarin je liever thuis blijft om voor je kind te zorgen... Anders had je het gevoel misschien minder sterk. Je geeft namelijk ook aan dat je 'verlangt' naar de rolverdeling in het gezin zoals die vroeger was... Papa werken, mama zorgen. Hier een beetje hetzelfde verhaal als een paar posts terug... Ik heb een vrij dure opleiding genoten en heb daar inderdaad een studieschuld bij opgebouwd waar je 'u' tegen zegt... Maar dat heeft mij(/ons) er niet van weerhouden ontslag te nemen bij mijn vorige baan ( werk zonder uitdaging, wat flink tegen begon te staan ) en er ook in de nabije toekomst voor te kiezen om thuismoeder te worden. Het lijkt me heerlijk om voor mijn kind te zorgen en het reilen en zeilen wat betreft het huishouden te coördineren, zodat mijn vriend alleen nog maar thuis hoeft te komen na zijn werk. Ik ben wel altijd erg ambitieus geweest en ik weet niet of ik altijd zo makkelijk fulltime thuismoeder kan en wil zijn, maar als ze kids naar school gaan kan ik altijd nog voor die baan of wellicht een opleiding gaan. Ga op je gevoel af en wacht tot de situatie het misschien toelaat om ervoor te kiezen thuis te blijven. Doe wat je gelukkig maakt... Ze zijn maar een keer klein!