Tja ik zie het donorsperma gewoon als een bouwsteentje dat nodig is om een baby te maken. Ik ben alleenstaand en val op vrouwen. Dus ik "moet" wel anders komt er geen baby. Adoptie is geen optie want ik heb geen 10.000 - 15.000 euro op de rekening staan. En tot op heden de loterij niet gewonnen. Pleegzorg is plan B. En ik heb al 2 katten Ik ben geen hondenmens hihi. Back on topic: Ik heb alleen soms moeite met de zwangerschapsaankondigingen. En dames die tegelijk met mij uitgerekend zouden zijn. Dat vind ik wel confronterend. De zwangere buiken etc. kan ik alleen niet uitstaan als ik zelf net geen goed nieuws heb gehad.
Het is gewoon lastig als je graag een wens hebt die (nog) niet uit kan komen en waarvan je wellicht afscheid van moet nemen. Denk dat een donor voor veel stellen óók een uitkomst kan zijn. Zijn genoeg stellen die daarmee toch een kindje hebben kunnen krijgen. Voor sommigen is dat geen optie, net als voor jou en dat is ook prima. Daarin maakt een ieder de keuze die voor zichzelf prettig voelt. Maar die keuze heeft wel een gevolg als uitkomst en dan is het ook proberen dat los te laten en je zegeningen tellen. Waar ik niet bedoel dat het je geen verdriet mag doen want dat mag absoluut! En heel begrijpelijk ook. Het doet gewoon zeer als de wens zo sterk is. Verdriet is voor niemand te vergelijken en geen situatie kun je betitelen als minder of meer erg. Om even een persoonlijk voorbeeld te geven; In de mmm bij m'n dochter had ik de angst om nooit moeder te worden. Maar die angst is er niet meer, maar we zitten nu weer in de molen voor een brusje en dat wil ook nog niet zo allemaal. Ook dat doet pijn en is het soms moeilijk als voor je gevoel de hele omgeving in een zucht zwanger wordt. Het is niet te vergelijken met de eerste keer, maar ook ik heb het er soms wel eens moeilijk mee. Wat natuurlijk ook logisch is. De opmerkingen van; ja maar je hebt al een dochter vallen bij mij ook verkeerd. En natuurlijk zijn we heel blij dat we een kindje hebben, maar stel een brusje lukt niet dan zal dat ook een traject zijn waar je afscheid van moet nemen met de nodige tranen en frustraties. Dus ja, ik begrijp je verdriet. Maar de situatie is nu eenmaal zo en dan heb je de keuze om het alleen te doen of niet. Dat wil je niet, wat prima is. Maar dan is het gevolg dat je je weg moet gaan vinden hierin. Dat je dat verdriet een plekje kunt gaan geven.
Nou ja, het is ergens toch best logisch dat je het eerst met je eigen materiaal wil proberen! De reden dat wij het zo lang geprobeerd hebben is dat er werd gezegd dat ik onbegrepen verminderd vruchtbaar was, geen idee dus waarom het maar niet wilde lukken. Pas jaren later kwamen m'n verrotte eicellen in het spel. En ik moet zeggen dat na 6 jaar aanmodderen de keuze om eiceldonatie te gaan doen heel snel gemaakt was hoor! Terwijl ik altijd geroepen heb dat het kind 100% van ons moest zijn of niet. Het liep anders en de wens was enorm groot, dus dan op deze manier. En heb er geen spijt van gehad. 😄 Maar moet wel even kwijt dat je dit ook niet moet onderschatten hoor. Ook nu moet ik 4 keer gespreid voor echo's en de terugplaatsing. En er komen ook een hoop hormonen aan te pas. Maar Lana, jij bent nu eenmaal alleen en de wens is groot. Wat moeten mensen dan anders zeggen? Afgezien van: zo rot voor je, ik zou je graag met een leuke man zien?