Eerlijk.........zijn hier ook moeders die wel (eens) twijfelen m.b.t. de gehechtheid tussen hunzelf en hun kleintje? Ikzelf heb dit toch wel eens vaker met mijn zoontje van nu 18 maanden. Direct na zijn geboorte bleek hij een infectie te hebben en heeft hij 2 weken op de neonatologie gelegen en ik mocht zelf niet in het ziekenhuis blijven. Ook was ik zelf goed van slag en heb ik achteraf toch wel een milde PPD gehad. Toen hij een maand of 3 was liep het wel redelijk lekker en was hij een vrolijke baby die altijd goed sliep en at. Maar je leest bv. overal dat een veilig gehecht kind scheidingsangst of verlatingsangst vertoont vanaf een bepaalde leeftijd en dat heeft mijn zoontje eigenlijk nooit zoveel gedaan. Toen hij 1 jaar was heeft hij wel een maand of 2-3 (kort) gehuild als we hem weg brachten naar het KDV maar dat lijkt nu ook voorbij. Ook lees je overal dat een kind dan bv. na een tijdje gescheiden geweest te zijn van de moeder toenadering zoekt als de moeder weer terug komt. Als ik thuis kom uit mijn werk en mijn zoontje ziet me begint hij of te jengelen en loopt weg of hij probeert zichzelf los te wurmen als ik hem opgetild heb om te knuffelen. Hij zoekt wel oogcontact met me, meestal een klein onzeker glimlachje maar wel altijd met een soort argwanende blik in zijn ogen. Alsof hij echt niet zeker weet hoe ik zal reageren op hem ofzo. Dit heeft hij eigenlijk ook altijd gedaan, zelfs met een maand of 7-8 al; die toenadering lijkt hij dus zeker niet te zoeken. Mijn moeder pastte toen maar liefst 4 dagen in de week op en als ze hem dan aan mij wilde geven begon hij nog net niet te huilen. Ook merk ik dat ik de afgelopen maanden minder tijd en aandacht aan hem besteed heb omdat ik weer zwanger was en nu dus ook een dochter van 5 maanden erbij heb. In die laatste periode van de zwangerschap en eerste weken na de geboorte ben ik zelf ook weer erg prikkelbaar geweest en heb veel gemopperd op hem want hij is in die maanden erg dwars geweest. En daarom ben ik ook best bang dat ik niet altijd goed op zijn signalen gereageerd heb of hem wellicht onbewust genegeerd etc etc. Zou het zo erg vinden als hij misschien dacht dat hij niet op mama kan vertrouwen! Hoe weet je nou of je hem wel een veilig gevoel geeft? Als ik dan bepaalde kenmerken lees van onveilig gehechte kinderen dan denk ik meteen...tja,..dat doet hij ook! Ik kan hem bijvoorbeeld wel goed troosten maar hij laat zich eigenlijk heel makkelijk troosten door iedereen die hij kent...(oma's, opa's, tante etc) Herkennen sommige mama's zich hierin? Die onzekerheid op dat gebied?
ik snap je wel, ik mocht vanaf 23 weken zwangerschap weinig meer en heb dus toen bijna niks meer met onze oudste kunnen doen. Terwijl we daarvoor 3,5 jaar alles samendeden. Ik merkte dat dit op haar best een impact gehad heeft, ik heb er ook heel erg ingevesteerd. Toen de jongste 6 weken was ben ik 3 uurtjes bij hem weggeweest om met onze dochter naar de Nijntje film te gaan (voor mij echt een megagrote stap) en ondanks dat het voor mij niet goed voelt dat een mama haar baby dan al "alleen" laat ben ik toch blij dat ik het gedaan heb, de oudste is immers net zo belangrijk. Ik merk nu dat het veeel beter gaat. Ze zit weer goed in haar velletje.
Dat is een lastig onderwerp he, die hechting. Het is zo lastig te meten. Ons zoontje heeft 2 dagen na de geboorte voor 4 dagen op de afdeling neonatologie gelegen en dat vond ik al verschrikkelijk. Ik was ook zo bang dat de hechting niet goed zou verlopen. En al die verpleegkundigen en artsen waren zo onmenselijk, die vroegen nooit eens hoe het met onszelf ging. Wel zeiden ze af en toe: meid, wat zie je er slecht uit, ja duhh.. Ik moest na 3 dagen naar huis maar ik heb een enorme stampij gemaakt, en toen mocht ik nog een paar dagen blijven (zolang de kleine er lag). ik lag wel in een kantoortje en kreeg geen eten meer, maar dat maakte me niet uit, als het moest sliep ik in een auto op de parkeerplaats. Ik wilde mijn zoontje niet alleen laten, bang dat hij mij niet meer als zijn moeder zag en zich niet zou hechten. Gelukkig lijkt het allemaal mee te vallen achteraf. Maar eigenlijk zouden alle ziekenhuizen een plek moeten hebben voor ouders waarvan de kinderen op neonatologie liggen zodat ze kunnen blijven. Die kleintjes hebben echt hun ouders nodig. Omdat het op mij zoveel impact had ben ik van plan mijn scriptie hier volgend jaar over te schrijven. Zijn er meer ouders die hier mee te maken hebben gehad en zich wel eens zorgen maken? Sorry, niet veel antwoorden op jouw vragen, Kitty, maar ik weet het ook niet zo goed
Ik herken het niet. Ik denk dat je het zwaarder maakt dan dat het daadwerkelijk is.Vorige week sprak ik iemand en toen haar zoontje 1,5 jaar was is zij samen met haar man 17 dagen naar Amerika geweest.Toen ze terugkwamen herkende hij zijn ouders helemaal niet meer.Ze zei nog gekscherend van heb ik daar nu 1,5 jaar mijn best voor gedaan. Ik geloof er allemaal niet zo in.Je zorgt goed voor je kind en je geeft hem aandacht dus het zal wel goed zitten.
Daar ben ik het niet mee eens Anouk, er gaat vaker iets fout in de hechting dan wij weten omdat heel veel mensen niet weten hoe de hechting hoort te verlopen en hoe makkelijk het fout kan lopen. Tijdens mijn studie heb ik hier heel wat over geleerd, anders had ik het ook niet geweten.
Heel lastig inderdaad en ik herken het ook wel, mijn oudste dochter heeft een vorm van autisme, omdat zij zich niet ontwikkelde zijn we haar 1e 2 levensjaren echt heel vaak naar het ziekenhuis geweest, een speciaal kinderziekenhuis en die zat niet naast de deur. Nou denk ik dat het met autisme helemaal lastig is hoor, maar ik herken je gevoel wel, zeker nu mijn jongste geboren is. Haar gedrag is veel natuurlijker en niet "aangeleerd" dat merk ik nu al. Ook de band tussen de jongste en mij lijkt sterker en dat vind ik heel erg.
Dit is wel heel kort door de bocht maar ik snap wat je bedoelt. Er kan volgens mij echt wel ergens iets mis gaan bij de hechting maar in het geval van TS denk ik dat het wel mee valt. Ik denk dat ze te graag wil. De onzekerheid straalt er af en dat merkt een kindje ook. En dat hij nu wat minder naar je neigt is niet gek, je hebt ineens een ander kindje in huis gebracht dat ook nog een meer aandacht krijgt (logisch) Ik zou hem lekker laten en bijv. niet dwingen om je te knuffelen als je thuis komt, laat hem maar bij jou komen. Ook kan het zijn dat de overgangssituatie als jij thuis komt voor hem wat ingewikkeld is. laat hem dus maar even en wacht af op zijn iniiatief. En als je herkenningspunten van "syndromen"gaat nalopen herkent iedereen er wel wat in. Ik zou dus zeggen relax meid
Ik ben het hier mee eens. Je maakt je teveel zorgen, niet willen knuffelen hoort bij zijn leeftijd en geeft juist aan dat hij wel goed gehecht is (mama is er, ik ben zooo blij, maar ik moet ook 'stoer' zijn voor mijn vrienden of andere volwassenen). Je bereikt er denk ik meer mee als je je kordaat opstelt (jij bepaalt wat gaat gebeuren, dus geen issue maken van dat niet knuffelen, maar hup, mee naar huis als de tijd er is) en niet onzeker bent. Nu voelt je zoontje misschien dat jij het ook niet zo goed weet. Onveilige hechting herken je meestal aan allemandsvriendjesgedrag (dus hij loopt overal op af, en niet op de personen die hij al kent) of juist heel angstig zijn en zich continue aan je vastklemmen. Beide dingen zie ik niet in je verhaal terug.
dit vind ik dus wel heel erg, en voor mijn gevoel zit dit dus helemaal niet goed. Sowieso als je een kindje van 1,5 voor 17 dagen achterlaat.
Nou inderdaad! Krijg er ook een heel raar gevoel van, niet te omschrijven. Zeker als het 'gewoon' vakantie was. Ik heb ook echt nooit zoiets gehoord en zou zo iemand eigenlijk ook niet goed weten te antwoorden, mocht ik ooit zoiets horen. 1,5 jaar...en dan ouders 17 dagen! samen weg naar een ander continent... nee. Dat klopt echt niet en ik denk dat er heus wel een kink in de kabel is gekomen.
Ik heb bij mijn dochter ook twijfels gehad. Het kwam alleen door haar gedrag, want mijn eerste jaar met haar is probleemloos verlopen we waren bijna altijd samen en ze was altijd super sociaal en vrolijk, als er al iets was kon ik haar altijd vlug weer blij maken. Ze had nooit iets van verlatingsangst laten zien, daardoor wel een beetje getwijfeld maar dacht dat het toch wel goed zat. Toen ze een jaar en een paar maanden was (ik was toen ook zwanger, meer moe minder geduld etc. maar naar mijn idee niet overdreven) haar sociaal zijn betekende nu dat het leek dat ze iedereen leuker vond dan mij. Echt heel (overdreven?) blij anderen te zien, verdrietig zijn als ze gingen. Behalve bij mij, het leek niet uit te maken wat ik deed. Ze negeerde me nog eerder dan emotie te tonen. Ik lachte het altijd een beetje weg, maar het voelde echt niet goed. De eerste tijd na de geboorte van haar broertje was echt super moeilijk voor haar, en kon ik niet bij haar in de buurt komen als ze verdrietig was zonder dat ze helemaal gek werd maar na een paar maanden ging het beter tussen ons. Nu is ze nog steeds heel sociaal en bijna nooit bang voor anderen, die korte momenten dat ze dat wel soms is ben ik haar veilige plekje. Ze vind het nog steeds ok als ik weg ga (gebeurt niet zo vaak en duurt nooit lang) maar ze roept blij mama en ik krijg dikke knuffels en kussen als ze me weer ziet. Ook gewoon zo tussendoor zegt ze 'mama lief, dichtbij' en dan komt ze lekker tegen me aan knuffelen. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat ik gewoon een pittige, zelfstandige, maar gelukkig ook heel lieve dame als dochter heb en ik twijfel geen moment meer aan onze hechting Best een heel verhaal geworden maar ik hoop dat je er iets aan hebt en dat het bij jullie ook allemaal goed komt.
Ik heb nog geen ervaring met kindjes van die leeftijd. Maar je geeft zelf aan dat je de laatste tijd veel met je jongste kindje bezig bent geweest, wat natuurlijk logisch is want een baby verzorgen vergt veel tijd. Dat zal hij vast aanvoelen en als je de laatste tijd niet meer zo blij bent voelt hij dat waarschijnlijk ook aan. Maar aan alles kan je wat doen, dus wellicht kan je binnenkort daarom iets leuks met je zoontje alleen doen, zodat hij echt al je aandacht krijgt. En elke dag sowieso echt alleen met hem spelen als je jongste kindje op bed ligt. Stel dat hij dit niet willt, kan je altijd gewoon op de grond gaan zitten en met iets interessants spelen, dan komen ze vaak vanzelf naar je toe. Dit zie ik op mn werk bij het kdv ook. Dan worden ze vanzelf nieuwgierig. En een boekje lezen voor het slapen gaan. Dan blijft de afwas maar even staan toch. Maar wellicht doe je dit allemaal al.
Ik zou dat ook nooit doen en niet kunnen.Ik zou mijn kinderen veel te erg missen.Maar om nu direct te gaan oordelen gaat weer veels te ver.Ik ken die mensen en zijn fantastische ouders dus een beetje flauw om direct te oordelen. Vlgns mij was het ook niet een echte vakantie maar één of andere familie aangelegenheid. Doet er ook niet toe vind ik.
Hoi Kitty, Ik denk dat de signalen die je zoontje afgeeft juist duiden op een goede hechting. Niet elk kind heeft per definitie erge verlatingsangst en de reactie die hij geeft als je thuiskomt is heel normaal. Ik zie dit nu ook af en toe bij mijn dochter (15 mnd). En omdat je hier juist bewust over nadenkt, denk ik dat de hechting juist helemaal goed is Groetjes!